Φράσεις για προβληματισμό 122ο μέρος

Ενας μουσικός μαζί με έναν φίλο του θαύμαζαν στη Βιέννη τις επιγραφές σε σπίτια επώνυμων ανθρώπων. "Εδώ πέθανε ο Μπετόβεν". Σε άλλο σπίτι: "Εδώ γεννήθηκε ο Σούμπερτ". Κάποια στιγμή σταμάτησαν και ο μουσικός ρωτά τον φίλο του: "Μπορείς να φανταστείς τι θα γράψουν στο σπίτι που μένω εγώ, όταν πεθάνω;". "Ασφαλώς, απαντά ο φίλος του. Θα γράψουν: "Ενοικιάζεται διαμέρισμα"" (Περιοδικό Λυδία). 

Ένας παππούς εξηγούσε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται στην ψυχή κάθε ανθρώπου.- Παιδί μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο λύκων που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ο ένας είναι το κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η στενοχώρια, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία και το εγώ. Ο άλλος είναι το καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη. -Τελικά, ποιος λύκος νικά; ρωτάει ο εγγονός και ο παππούς απαντά: - Αυτός που εσύ ταΐζεις (Σπουδαία σκέψη). 

Η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Μυροφόρων είναι ένας ύμνος λατρείας και αγάπης προς τον Κύριο. Οι μυροφόρες γυναίκες έμειναν κοντά Του μέχρι τη Σταύρωση και την Ταφή Του. Αλλά και μετά τα συγκλονιστικά εκείνα γεγονότα, ήταν εκείνες που έσπευσαν με τρόπο μοναδικό να εκφράσουν τη λατρεία και την αγάπη τους προς τον νεκρό Διδάσκαλό τους. Το ίδιο κι ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο οποίος τόλμησε να ζητήσει από τον Πιλάτο την άδεια και μαζί με τον νυχτερινό μαθητή Νικόδημο έκαναν την ταφή του Κυρίου και απέδωσαν την πρέπουσα τιμή στο νεκρό σώμα Του. Ας προσπαθήσουμε κι εμείς στη ζωή μας να Τον λατρεύουμε κάθε Κυριακή, αλλά και κάθε μέρα, τηρώντας το θέλημά Του (Σπουδαία σκέψη). 

Στις Καρυές του Αγίου όρους ζούσε ένας μοναχός ο οποίος ήταν πάντα μεθυσμένος και σκανδάλιζε τους επισκέπτες του Αγίου όρους. Κάποτε εκοιμήθη και κάποιοι επισκέπτες του Αγίου Παϊσίου τον ενημέρωσαν ότι ευτυχώς πέθανε ο μεθυσμένος μοναχός των Καρυών που τους κατασκανδάλιζε. - Το ξέρω, τους απάντησε ο άγιος, είδα στρατιά αγγέλων που ήρθαν να πάρουν την ψυχή του. Οι προσκυνητές νόμισαν ότι ο γέροντας δεν κατάλαβε για ποιον του έλεγαν. -

Ξέρω για ποιον λέτε. Αυτός γεννήθηκε στη Μικρά Ασία λίγο πριν την Καταστροφή. Επειδή λοιπόν οι Τούρκοι έπαιρναν όλα τα αγόρια, οι γονείς του τον έπαιρναν μωρό στον θερισμό στα χωράφια. Για να κοιμάται, λοιπόν, του έριχναν λίγο ρακί στο γάλα. Έτσι, το παιδί έγινε αλκοολικό. Όταν ήλθε στο Άγιο όρος, ο πνευματικός του είπε να κάνει τις μετάνοιές του, μειώνοντας κάθε χρόνο κατά ένα τα 20 ποτήρια κρασιού που έπινε την ημέρα. Έτσι έφτασε τα 2-3 την ημέρα. Εσείς λοιπόν βλέπατε έναν μέθυσο μοναχό, ο Θεός έβλεπε έναν επίμονο αγωνιστή! (Σπουδαία σκέψη). 

Αν κάθε νότα έλεγε "μια νότα μόνη δεν φτιάχνει μουσική", δεν θα υπήρχαν συμφωνίες! Αν κάθε λέξη έλεγε, "δεν φτιάχνεται μια σελίδα με μια λέξη", δεν θα υπήρχαν βιβλία! Αν κάθε σταγόνε έλεγε "δεν φτιάχνεται ποτάμι από μια σταγονα", δεν θα υπήρχαν οι ωκεανοί. Αν κάθε πράξη έλεγε "μια πράξη αγάπης δεν αρκεί, για να σωθεί ο κόσμος", κανένα καλό δεν θα υπήρχε στον κόσμο (Περιοδικό Λυδία). 

Ο Μέγας Κωνσταντίνος μπορεί να ήταν ένας πρώην αμαρτωλός, όπως πολλοί άγιοι. Η μετάνοιά του και η αλλαγή της ζωής του είναι που μετρά κι όχι τα αμαρτήματα της άγνοιάς του. Έτσι, ο απόστολος Παύλος, μεγάλος διώκτης χριστιανών, ο ληστής με τα πολλά εγκλήματα, η Μαρία η Αιγυπτία, μεγάλη πρώην ιερόδουλος, χάρη στη μετάνοιά τους ευαρέστησαν τον Θεό και αναδείχθηκαν Άγιοι (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι πλούσια σε πνευματικές αρετές η νηστεία των Αγίων Αποστόλων!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 110ο

Ήδη "ἐσχάτη ὥρα ἐστί". Η ώρα είναι κρίσιμη και γεμάτη κινδύνους η σημερινή εποχή· "ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται (Α Ιω. β, 18)" και "τό μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας (Β Θεσσ. β, 7)". Η δύναμη του κακού και της ανομίας είναι ήδη σε ενέργεια και ζητά να κλείσει κάθε στόμα που μιλά για τον Χριστό και ἐπ' ἀληθείας τήν ὁδόν τοῦ Θεοῦ διδάσκει (Μαρκ ιβ, 14)'', και να παρασύρει στην άβυσσο ψυχές, "ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε (Ρωμ. ιδ, 15)". 

Σ' αυτούς λοιπόν τους καιρούς, στους οποίους ο διάβολος κυριολεκτικά "αλωνίζει", καλούμαστε να ζήσουμε και να εργαστούμε ως μέλη της Εκκλησίας, ως απλοί πιστοί ή ως διάκονοι του θυσιαστηρίου. Και γι' αυτό είμαστε προνομιούχοι. Διότι σε τέτοιους καιρούς οι επαγγελίες του Θεού και οι υποσχέσεις Του είναι περισσότερο ορατές και απτές. Όταν ο Θεός επιτρέπει να ρίχνονται τα παιδιά Του στο καμίνι της Βαβυλώνας, τότε έρχεται κι Αυτός μαζί τους, για να τα ανακουφίζει. 

Επομένως, και στη δύσκολη αυτή ώρα, που ο Ιησούς Χριστός μας δίνει το σύνθημα· "λάλει, χριστιανέ καί μή σιωπήσῃς (Πραξ. ιη, 9)", είναι μαζί μας και μας
ενισχύει στο να "βαστάσουμε και να διαδώσουμε το όνομά Του (Πραξ. θ, 15)" και να δώσουμε την "μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ (Αποκ. α, 9)", με την ελπίδα και τη βεβαιότητα ότι τελικός νικητής θα είναι ο ίδιος ο Κύριος, ο Οποίος και "ἀναλώσει τόν ἄνομον τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καί καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ (Β Θεσσ. β, 8)". θα εξαφανίσει τον άνομο με το φύσημα του στόματός Του και θα τον εκμηδενίσει με την ένδοξη εμφάνιση της παρουσίας Του. 

Την ελπίδα και τη βεβαιότητά μας για το θαύμα της συντριβής του κακού ενισχύει ακόμη περισσότερο ο δεύτερος ψαλμός του Δαβίδ, όπου αυτό το πνεύμα διατρανώνεται, ότι δηλαδή ο Χριστός και η στρατιά Του αντιμετωπίζουν ακατάπαυστα αντιδράσεις και μάλιστα λυσσώδεις και φονικές. Όσο όμως κι αν κυριαρχεί το κακό, ας μην αμφιβαλλουμε ότι οι εχθροί του Κυρίου θα γελοιοποιηθούν και θα εκμηδενισθούν, ενώ το θέλημά Του θα επικρατήσει και η βασιλεία Του θα εξαπλωθεί στις καρδιές των ανθρώπων. Ας μην αποθαρρυνόμαστε λοιπόν. Ας εργαζόμαστε από τη θέση του ο καθένας με ζήλο και αυτραπάρνηση, βέβαιοι ότι ο Κύριος και ο Αρχηγός μας είναι ο "συντρίβων ὡς σκεύη κεραμέως (στ. 9)" τους εχθρούς Του και ότι "ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς (στ. 4)"· θα γελάσει περιφρονητικά σε βάρος τους.  

Λοιπόν: "νῦν, βασιλεῖς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οἱ κρίνοντες τήν γῆν, δράξασθε παιδείας (σπεύσατε να συνετισθείτε από τη θεία διδασκαλία), μήποτε ὀργισθῇ Κύριος (στιχ. 10,12)". Ως μέλη της Εκκλησίας Χριστού, που καλούμαστε να αναμετρηθούμε με τους "κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου" και να αντιπαλαίσουμε "προς τα πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις (Εφ. στ, 12)". Ως ευνοημένοι της θείας αγάπης να ζούμε σε εποχή που οι Άγιοι του Θεού θα λαχταρούσαν να ζήσουν, για να δώσουν τη μαρτυρία τους για τον Χριστό- ο Οποίος θέλει να τιμήσει τους πιστούς των εσχάτων χρόνων και να τους παρουσιάσει στον κόσμο των αγγέλων και των ανθρώπων ως έμπιστούς Του- ας το πιστέψουμε ακράδαντα: Δεν χάθηκε το παν, η αυλαία δεν έκλεισε. Τώρα ανοίγει. Η μάχη που άρχισε, θα  κερδηθεί. 

Γι' αυτό, σύμφωνα με τη θεόπνευστη προτροπή: "ἀνδρίζεσθε, καί κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν (Ψαλ. λ, 25)", ας επικαλεσθούμε τη θεία χάρη και με τη δική της ενίσχυση ας δίνουμε δυναμική τη μαρτυρία της ομολογίας "ὡς καλοί στρατιῶται Ίησοῦ Χριστοῦ (Β Τιμ. β, 3)" και της Εκκλησίας Του, της πνευματικής μας μητέρας. Διότι "τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς.... καί οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοί καί ἐκλεκτοί καί πιστοί (Αποκ. ιζ, 14)". Το Αρνίο θα τους νικήσει (αυτούς που θα Το πολεμήσουν)... Και αυτοί που είναι μαζί του, είναι καλεσμένοι και εκλεγμένοι από τον Θεό και πιστοί. Επομένως και εδώ στη γη θα τους προστατεύει η παντοκρατορική δεξιά Του και θα έχουν συμμετοχή στην τελική νίκη Του και στην κληρονομία της αιώνια βασιλείας του Πατρός και  του Υιού και του Αγίου Πνευματος. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 109ο

 

Όσο κι αν ανεβαίνει στα χείλη το παράπονο: "Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καί ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθηκε; (Ησ. νγ, 1)". Κύριε, ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας; Και η υπερφυσική δυναμη του Κυρίου που εκδηλώνεται στον Μεσσία, σε ποιον φανερώθηκε και έγινε πιστευτή; Ας μην αποκάμνουμε. Ας μην αποθαρρυνόμαστε. Ας μην υποχωρούμε, όσο κι αν έρχονται στιγμές που ενδόμυχα λέμε τον λόγο του μεγάλου Αποστόλου, κάπως παραλλαγμένο: 

Ω ανόητοι άνθρωποι, μαθητές, φοιτητές, άνδρες και γυναίκες, μορφωμένοι ή ολιγογράμματοι, "τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μή πείθεσθαι, οἷς κατ' ὀφθαλμούς Ἰησοῦς Χριστός προεγράφη ἐν ὑμῖν ἐσταυρωμένος; (Γαλ. γ, 1)".: ποιος σας βάσκανε για τις προόδους σας στην πίστη και την αρετή, ώστε τώρα να μην πείθεσθε στην αλήθεια εσείς, που μπροστά στα μάτια σας ζωγραφίστηκε καθαρά και με κάθε ακρίβεια ο Ιησούς Χριστός εσταυρωμένος, με το κήρυγμα που κάναμε ανάμεσά σας; 

Ας μην υποστέλλουμε τη σημαία του λόγου, του κηρύγματος, της διδασκαλίας. Το καθήκον μας είναι να εργαζόμαστε γεμάτοι από ένθεο ζήλο, με απόλυτη εμπιστοσύνη σ' Εκείνον, που είναι ο Κύριος του αμπελώνος. Να εργαζόμαστε έτσι όπως αν βρισκπόμασταν σε σταθερό έδαφος και σε ιδανικές συνθήκες. 

Να διδάσκουμε στα μέλη της οικογένειάς μας, στα παιδιά μας την αλήθεια του Χριστού παρέχοντάς τους παράδειγμα ζωής αληθινά χριστιανικής. Να κάνουμε το ολιγάριθμο Κατηχητικό όπως αν είχαμε πενήντα ή εκατό παιδιά. Να μιλούμε για τον Θεό στον κόσμο μας, που μοιάζει μερικές φορές με άστατο πέλαγος, με την ίδια πάντοτε όρεξη, ανεπηρέαστοι από το αν και κατά πόσο δέχεται πρόθυμα τη διδαχή μας, τη συμβουλή μας. 

Ενώ βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα και οι άνεμοι σφυρίζουν απειλητικά και τα κύματα υψώνονται πελώρια, ας μην ξεχνάμε την απρόσβλητη ανθεκτικότητα του σκάφους της Εκκλησίας. Τον Πλοηγό του, που στιβαρά κρατάει το τιμόνι. Τον παντοδύναμο Κύριο, ο Οποίος μπορεί να κάνει θαύματα, όταν η αγάπη Του το κρίνει. 

Το αποτέλεσμα, όπως προαναφέραμε, είναι δικό Του. Και στα αδιέξοδα, δίνει διέξοδο, και τις ατραπούς μεταβάλλει σε λεωφόρους. Ο αγώνας μας είναι ανάγκη να γίνεται με προσευχή. Με ικεσία θερμή που θα βγαίνει από τα βάθη μιας καρδιάς που φλέγεται από αγάπη προς τον Θεό και κατακαίεται από πύρινο ζήλο για τη δόξα Του. Τη δύναμη της προσευχής ως όπλου για την αντιμετώπιση του κακού τη γνωρίζουμε από τη ζωή του Κυρίου και της Εκκλησίας Του. 

Η προσευχή της Εκκλησίας έσεισε τον τόπο της συνάξεως και έκανε το θαύμα της απελευθερώσεως του θείου Πέτρου, διαλύοντας τόσο ζωηρά το αδιέξοδο της στιγμής εκείνης (βλ. Πραξ. ιβ, 5-11). Αλλά πάντοτε η προσευχή των Αγίων έκανε και κάνει θαύματα στην αντιμετώπιση του εχθρού και της πολεμικής του. Και σήμερα η προσευχή των Αγίων, των πιστών χριστιανών, των φλογερών εργατών μπορεί να αλλάξει καταστάσεις, να μαλακώνει ψυχές, να τις καθιστά επιδεκτικές και να τις μεταστρέφει "εἰς Χριστόν", αρπάζοντάς τις από το στόμα του λύκου. 

Το έργο της αντιμετώπισης της πλημμύρας του κακού κατά κύριο λόγο είναι ανάγκη να διεξάγεται με όπλο την αγιότητα βίου των εργατών. Το θαύμα της μεταστροφής του αποστατημένου από τον Θεό κόσμου, το θαύμα της συντριβής των αντιθέων δυνάμεων δεν μπορεί να γίνει, αν εκείνοι που αντιπαρατάσσονται στην πολεμική μηχανή του διαβόλου δεν είναι άγιοι. Η αγιότητα του βίου είναι μεγάλη δύναμη, πολύ μεγάλη. Ο λόγος του Κυρίου "παρακαλεῖτε, παρακαλεῖτε τὀν λαόν μου... (Ησ. μ,1)", νομίζουμε, μπορεί κάπως να αναφερθεί και στην αγιότητα του ανθρώπου που ασχολείται με το έργο της παρακλήσεως του λαού. 

Και κυρίως αυτή η αγιότητα, της οποίας απόρροια θα είναι ο παρακλητικός λόγος, θα ζεσταίνει τις καρδιές, θα τις συγκινεί και θα τις ανακαινίζει. Διότι ο Άγιος μαρτυρεί ότι ο Χριστός δεν είναι μια νεκρή φυσιογνωμία του παρελθόντος, αλλά είναι ο ζωντανός Θεός. Εκείνος που κατευθύνει τον κόσμο, τον αναπλάθει, τον αναγεννά και τον κάνει "καινή κτίσι (Β Κορ. ε, 17)". 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!