Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 108ο

Αλλά και πάλι, αν οι άνθρωποι του Θεού, οι ζηλωτές κι οι αγωνιστές της αλήθειας δεν ψηλαφούν με τα χωματένια μάτια τους το κυοφορούμενο θαύμα, αν δεν βλέπουν παρά ελάχιστη καρποφορία στις προσπάθειἐς τους για την αναχαίτιση του κακού, πάλι η απογοήτευση δεν έχει θέση στη ζωή τους. Διότι στο κάτω-κάτω η καρποφορία ανήκει στον Θεό. Η καρποφορία εξαρτάται από Εκείνον που μας έδωσε την εντολή αγωνιζόμενοι προσωπικά ο καθένας τον "καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως (Α Τιμ. στ, 12)", να μιλούμε εξ' ονόματός Του στους αδελφούς μας. 

Και για έναν πρόσθετο λόγο, που διαφαίνεται στα όσα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέι: "Αν σπείρεις τους σπόρους και ο ακροατής (το παιδί σου, ο μαθητης σου, ο φίλος, ο συγγενής σου)" δεν τους δεχθεί και δεν επιφέρει τον καρπό της υπακοής για σένα έχει ετοιμασθεί από τον Θεό ο μισθός για τη συμβουλή σου, και θα λάβεις τόση αμοιβή, κι αν ακόμη δεν σε ακούει εκείνος, όση θα έπαιρνες αν σε άκουε. Για το ότι δεν πείσαμε τους ακροατές, δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι, αλλά είμαστε υπόλογοι μόνο για το αν τους συμβουλεύσαμε· διότι το να τους συμβουλεύσουμε είναι δικό μας έργο, ενώ το να πεισθούν είναι δικό τους (Εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον ομιλία Α, ΕΠΕ25, 298). 

Στην προσπάθειά μας να μείνουμε ορθοί στα τείχη της καρδιάς μας, ακλόνητοι στην πίστη του Χριστού στην κοσμογονική εποχή μας, ας μην ξεχνάμε ότι, και όταν ακόμη αποδοκιμάζονται οι αγώνες μας για την πραγμάτωση του κυριακού παραγγέλματος· ''ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι", πάλι ο Κύριος θέλει οι δούλοι Του να να μιλούν, οι λόγοι Του να ακούγονται. Κι έχουμε μέσα στην Αγία Γραφή περιπτώσεις κατά τις οποίες ο Κύριος έστελνε τους ανθρώπους Του να δώσουν τη μαρτυρία τους, ενώ ήξερε ότι θα αποδοκιμασθούν. Έστειλε τον προφήτη Ησαΐα να κηρύξει σ' έναν λαό που θεληματικά και με πείσμα έκλεινε τα αυτιά και τα μάτια του και είχε σκληρυμένη την καρδιά του. Έστειλε τον Παύλο δεμένο στα Ιεροσόλυμα, για να δώσει τη μαρτυρία του για τον Χριστό σ' έναν λαό μανιακό και θηριώδη. 

Όποια κι αν είναι η στάση των ανθρώπων απέναντι στη ζωή και το έργο της Εκκλησίας, στα πιστά μέλη της και στους ένθεους εργάτες της, εμείς έχουμε υποχρέωση να εκτελούμε πιστά το καθήκον μας. Έστω (μιλάμε για τους εκπαιδευτικούς) και αν τα μαθήματα των Θρησκευτικών και των Αρχαίων Ελληνικών έχουν συρρικνωθεί, έστω κι αν τα παιδιά μας παρουσιάζονται ανόρεχτα ή και αρνητικά στο να ακούσουν για τον Θεό και την Εκκλησία Του. Έστω κι αν τα υπουργικά προγράμματα μας δένουν τα χέρια και ο σύλλογος των καθηγητών δεν θέλει να ακούσει για εκκλησιασμό των παιδιών. Έστω κι αν υπάρχουν άνθρωποι επώνυμοι που υπονομεύουν το κύρος των αξιών και των παραδόσεών μας, με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να αφήσουμε την αποθάρρυνση να βρει έδαφος στην ψυχή μας. 

Με ακατάβλητο θάρρος και με υπομονή πολλή και αγάπη γνήσια, τόσο προς τους μεγάλους όσο και προς τα παιδιά, αλλά και με στάση ευθύνης προς τον κάθε άνθρωπο, θα πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε τόσο για τη δική μας πνευματική πρόοδο και εν Χριστώ ολοκλήρωση όσο και για την εξάπλωση της βασιλείας του Θεού γύρω μας, αναθέτοντας τα πάντα στον άγιο Θεό. Αν η καρδιά μας είναι γεμάτη από τον Χριστό, αν έχει γίνει βωμός όπου καίει η θεία φλόγα της θείας αγάπης και της προσευχής. τότε οπωσδήποτε το μήνυμα του Χριστού θα περάσει και σε άλλες ψυχές, παιδικές, εφηβικές ή ώριμες, μέσα από τις μυστικές διεργασίες της χάριτος, που κάνει τις ψυχές να επικοινωνούν μεταξύ τους και χωρίς λόγια ακόμη, αφού "τό πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ (Ιω. γ, 8)". 

Κι αυτοί ακόμη οι πολέμιοι του αγαθού μπορεί να αλλάξουν διαθέσεις. Αν ωστόσο τους παρασύρει το ρεύμα του κακού σε σχέδια κι αποφάσεις επιβλαβείς για τον λαό του Θεού, ο Κύριος "ἀθετεῖ λογισμούς λαῶν καί ἀθετεῖ βουλάς αρχόντων (Ψαλμ λβ, 10)": εκμηδενίζει και ματαιώνει τα επίβουλα σχέδια λαών και τις αποφάσεις αρχόντων που στηρίχθηκαν στην ισχύ και τη δύναμή τους. Είναι επομένως ανάγκη επιτακτική να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ως πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, ανεπηρέαστοι από τις απειλές του δράκοντος, όσο κι αν φουσκώνει η θάλασσα του κακού και μανιασμένη απειλεί να παρασύρει τα πάντα στην άβυσσο της κολάσεως. 

Όσο κι αν τα όργανα του σατανά στήνουν παγίδες και δημιουργούν καταστάσεις που προκαλούν φρίκη και αγωνία. Όσο κι αν σε στιγμές οδύνης βλέπουμε με τα δικά μας χωματένια μάτια ότι "ἐπαχὐνθη (σκληρύνθηκε) ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου (του λαού μας) καί τοῖς ὠσίν αὐτῶν βαρέως ἤκουσαν καί τοῦς ὀφθαλμούς αὐτῶν ἐκάμμυσαν (έκλεισαν τα μάτια της διάνοιάς τους <Ησ. στ, 10>". 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 107ο

Οδεύοντας από τον 20ο στον 21ο αιώνα, καθώς αθροίζονται με ταχύτατους ρυθμούς τα επιτεύγματα της τεχνολογικής προόδου στη Δύση, στάθηκαν αυτά ικανά να οδηγήσουν τον Ευρωπαϊκό άνθρωπο σε μια επαναστροφή από την επιφανειακή στη βαθύτερη πίστη στον Δημιουργό του κόσμου; Η Ιστορική αλήθεια βοά για τη δυσαναλογία επιστημονικής προόδου και πνευματικής. Ένα νέο ισχυρό ρεύμα δυσωδίας αναδύεται από τον πολιτισμό της Δύσης, που απειλεί τρομακτικά και την ευρωπαϊκή χώρα μας. 

Ο αθεϊσμός κι ο συγκρητισμός, η ειδωλολατρία και η σαρκολατρία, ο σαρωτικός άνεμος του οικουμενισμού, που ξεθεμελιώνει αξίες, ιδανικά και παραδόσεις, η υπέρμετρη υλοφροσύνη του "homo economicus", ερμηνεύουν τις σύγχρονες αγιοπνευματικές ρήσεις για τον "θάνατο" της Ευρώπης, κάτι ασύγκριτα χειρότερο από τον κίνδυνο μιας οικονομικής χρεωκοπίας. Μια κατάσταση που αποτελεί κίνδυνο, απειλή, αλλά και πρόκληση για τους νηφάλιους Ορθοδόξους πιστούς: να συστρατευθούν μάχιμα στη νικηφόρα στρατιά της Εκκλησίας μας, που αντιμάχεται το σκοτάδι των εσχάτων καιρών, για να διασωθεί και να επεκταθεί η αλήθεια, η βασιλεία του Χριστού στη γη, με όποιο τίμημα. Αυτή μόνο αποτελεί την έσχατη ελπίδα της Ευρώπης. 

Παρά την πολεμκή, παρά το κατρακύλισμα που έχει πάρει ο σύγχρονος κόσμος, παρά τη ζοφερότητα της ατμόσφαιρας που μας περιβάλλει, υπάρχουν και σήμερα στοιχεία ενθαρρυντικά για τη ζωή και το έργο των πιστών, που καταπείθουν για το δυνατό της άρσης του αδιεξόδου και την πραγματοποίηση εκ μέρους του αγίου Θεού ενός νέου θαύματος που θα διαλύσει την πλημμύρα του κακού. Η παρουσία τόσων πιστών σήμερα, μέσα στη σύγχρονη Βαβυλώνα, αυτήν ακριβώς την πίστη ενισχύει. 

Μπορεί να υπάρχει κατακλυσμός αμαρτίας, ανηθικότητας και σήψη του κοινωνικού ιστού, υπάρχει όμως και αγιότητα. Υπάρχουν και ψυχές που "βαστάζουν" το όνομα του Κυρίου κιαι δίνουν τη μαρτυρία τους για το Αρνίο. Υπάρχουν νέοι αγνοί, άνθρωποι σώφρονες που ζουν "ἐν ἁγιωσύνῃ (Α Θεσσ. γ,13)" και "δικαιοσύνῃ καί ἀληθείᾳ (Εφεσ. ε,9)", με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια. Τόσα μοναστήρια και σήμερα σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας γίνονται πόλοι έλξεως πολλών ψυχών, που καταφεύγουν εκεί, για να προσευχηθούν, να αποθέσουν το βάρος της συνείδησης, να αγιασθούν με τα ιερά μυστήρια, να πάρουν θάρρος από την αναστροφή με αγίους ασκητές και ανθρώπους του Θεού. 

Ακόμη βλέπουμε στις εορτές της αγίας μας Ορθοδοξίας τόσα πλήθη ανθρώπων να κατακλύζουν τους ιερούς ναούς, πολλοί από τους οποίους ίσως από συνήθεια κι όχι κατ' επίγνωση, θα πείτε. Ναι, αλλά καταφεύγουν στον ναό του Θεού, κι αυτό δείχνει ότι κάποια σπίθα καίει στα βάθη της ύπαρξής τους, που ξαφνικά μπορεί να γίνει πυρκαγιά που να οδηγήσει μέχρι και στο μαρτύριο για την αγάπη του Χριστού. 

Άλλωστε και το ότι τόσοι άνθρωποι κάθε Κυριακή και μεγάλη εορτή προσέρχονται στα άχραντα Μυστήρια και κοινωνούν Σώμα και Αίμα Χριστού, μας πείθει ότι και τούτην η θύελλα θα κοπάσει. Το κακό θα περιορισθεί και η αλήθεια θα λάμψει. Έχουμε λοιπόν παραδείγματα ολοφώτεινα και ερείσματα σταθερά, για να συνεχίσουμε κι εμείς σήμερα, ωςμέλη αγωνιζόμενα της στρατευομένης του Χριστού Εκκλησίας, την ίδια πορεία, με το ίδιο φρόνημα και τις ίδιες ελπίδες στους σημερινούς αποκαλυπτικούς καιρούς μας, χωρίς να δειλιάζουμε, χωρίς να αποκαρδιωνόμαστε σ' αυτό τον τρομακτικό νέο πόλεμο του κακού, που έχει εξαπολύσευ συστηματικά και μεθοδευμένα και πολυμέτωπα ''ὀ ὄφις ὁ ἀρχαῖος... ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην (Αποκ. ιβ, 9)''. 

Και να είμαστε βέβαιοι ότι το θαύμα και πάλι θα γίνει. Νικήτρια θα αναδειχθεί η Εκκλησία του Χριστού, η οποία και θα συνεχίσει τη σωστική πορεία της μέσα στον κόσμο. Νικητές του κόσμου και τα πιστά μέλη της. Για να πιστέψουμε πέρα για πέρα στη βοήθεια του Θεού, είναι αρκετό να υπάρχουν οι λίγοι, "οἱ δέκα δίκαιοι (Γεν. ιη, 32)", οι άνθρωποι του Θεού χάρη στους οποίους ο δίκαιος Θεός θα αναστείλει την οργή και θα συγκρατήσει τον θυμό Του, τον οποίο τόσο εμφανώς προκαλεί ο αποστατημένος και τραγικά αυτονομημένος από τον Δημιουργό, την πηγή της ζωής του, σύγχρονος άνθρωπος. 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 106ο

Η ίδια φλόγα, το ίδιο φρόνημα, ο ίδιος ενθουσιώδης ζήλος εμπνέει τους Πατέρες και των μετέπειτα χρόνων. Σ' όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, που "όλα τα' σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά", τότε που ο ισλαμισμός σαν πύρινος χείμαρρος απειλούσε να παρασύρει και να κατακαύσει τα πάντα, τότε που ανθρωπίνως φαινόταν ότι το παν είχε χαθεί για μια ακόμη φορά και η Εκκλησία είχε, κατά τα εξωτερικά στοιχεία, πνιγεί από τα ύδατα του κακού, τότε ακριβώς έδωσαν τη μάχη οι λίγες εκλεκτές ψυχές, που δεν αποκαρδιώθηκαν από τον φόβο ούτε απελπίσθηκαν από την τραγικότητα της καταστάσεως. 

Με όπλο την "κραταιάν ὡς τόν θάνατον ἀγάπην" προς τον Κύριο Ιησού έδωσαν τη μαρτυρία τους για το Αρνίο, για "τόν καθήμενον ἐπί ἵππον λευκόν", "τόν βασιλέα βασιλέων καί κύριον κυρίων (Αποκ. ιζ, 14) ". Είναι όλοι αυτοί οι "ἐκλεκτοί", που αποτελούν τη στρατιά των νεομαρτύρων, με αποκορύφωμα τη δραστήρια και πρωτότυπη φυσιογνωμία του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος αψηφώντας κάθε κίνδυνο, μέσα από αφάνταστες δυσκολίες και κάτω από σκληρότατες συνθήκες, τολμά να αναμετρηθεί με τον ισλαμισμό και να αναζητήσει τα "ἀπωλολότα πρόβατα" του Χριστού. 

Οι ατομικοί και μαζικοί εξισλαμισμοί που είχαν προηγηθεί, το παιδομάζωμα, με έξαρση τον 15ο μέχρι τον 17ο αιώνα,είχαν προκαλέσει μια "σοβαρή αφαίμαξη του ελληνισμού" και "απειλούσαν με εξαφανισμό τους χριστιανικούς πληθυσμούς", όπως αναφέρει ο ιστορικός Απ. Βακαλόπουλος. Τότε ο Πατροκοσμάς διατρέχει την υπόδουλη Ελλάδα και με τα φλογερά και πρωτότυπα κηρύγματά του αρπάζει ψυχές από το στόμα του διαβόλου, πόλεις και επαρχιακές κοινότητες από τη λαίλαπα του ισλαμισμού και τις οδηγεί στην ορθή πίστη. Σώζει το έθνος. Το βοηθάει να βρει τον εαυτό του και να ετοιμασθεί για την αναγέννηση και την απαλλαγή του από τα δεσμά της δουλείας. 

Από κοντά στον ισαπόστολο και εθναπόστολο άγιο Κοσμά εργάζονται μέσα σ' εκείνα τα πηχτά, "χειροπιαστά σκοτάδια της απελπισιάς " κι άλλοι φλογεροί κι ακατάβλητοι μαχητές, όπως οι νεοπατερικπές μορφές του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. του αγίου Αθανασίου του Παρίου του Ευγενίου Βουλγάρεως, κ.α., οι οποίοι με τα έργα και τη διδαχή τους  στηρίζουν και τροφοδοτούν με το ουράνιο μάννα τις ψυχές των αποκαμωμένων πνευματικά Ελλήνων. Το θαύμα και πάλι επιτελείται. Ο ζήλος και το ακμαίο φρόνημα των ανθρώπων του Θεού αναχαιτίζουν δυναμικά για μια ακόμη φορά τα ύδατα του κακού, που είχαν υψώσει τεράστια κι απειλητικά τα μανιασμένα τους κύματα. 

Άραγε να βαδίζουμε εμείς σε τραγικότερα αδιέξοδα από εκείνα που βάδισε ο Πατροκοσμάς; Το σκοτεινό ρεύμα της ισλαμοποίησης ακάθεκτο ορμά σ' Ανατολή και Δύση, προσπαθώντας να κυριαρχήσει με την αιματηρή βία, όπως στη Συρία, με προσχήματα αποκατάστασης της ειρήνης, όπως στην Κύπρο, με τη διεθνή τρομοκρατία, όπως επιχερείται και πρόσφατα με τις τζιχαντιστικές επιθέσεις ή με τις πληθυσμιακές μετακινήσεις και τις πολιτιστικές κ.α. διεκδικήσεις. 

Έμπειρες στα δόλιά του τεχνάσματα πνευματικές πατερικές μορφές των καιρών μας αποκαλύπτουν τα ίχνη του και μας οπλίζουν με πνεύμα και προσευχητικό νου για την απαξίωσή του. Και πάνω από όλα και όλους προπορεύεται ο Θεός, η δική του παντοδύναμη βουλή, που σφραγίζει πάντα την ιστορία του κόσμου. Φθάνοντας στα νεότερα χρόνια, τα μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, οι Έλληνες ζούσαν στην άγνοια, την αμάθεια και το σκοτάδι το πνευματικό. 

Τότε που άλλες απειλές εμφανίζονταν στον ορίζοντα, τότε που το έθνος κινδύνευε από τις αθεϊστικές ιδέες της Δύσεως και βούλιαζε μέσα στον πρακτικό υλισμό χωρίς ικμάδα πνευματικής ζωής, τότε που οι κίνδυνοι ήταν μεγαλύτεροι από εκείνους των χρόνων της δουλείας, παρουσιάστηκαν άλλες γενναίες ψυχές, που θα αγωνίζονταν να βγάλουν τον λαό του Θεού από τη νέα του "αιχμαλωσία".

Είναι οι μορφές του απλοϊκού μοναχού Χριστοφόρου Παναγιωτοπούλου, του γνωστού Παπουλάκου, του Ιγνατίου Λαμπροπούλου, του Κοσμά Φλαμιάτου, του Ιεροθέου Μητροπούλου, του Ηλία Βλαχοπούλου, του ιεραποστόλου και σοφού Γέροντα π. Ευσέβιου Ματθοπούλου. Είναι και η μορφή του Ιωάννη Σκαλτσούνη, που δεν είναι μεν θεολόγος, τα στήθη του όμως δονεί η αγάπη και ο θείος έρωτας προς τον Χριστό και την ευαγγελική αλήθεια. Γι' αυτό και αποδύεται σε έναν σκληρότατο αγώνα κατά του ψεύδους του υλισμού. 

Πολεμάει με γενναίο φρόνημα τους ασυνείδητους επιστήμονες που εν ονόματι δήθεν της επιστήμης γίνονται κήρυκες της αθεΐας.  Οι εχθροί του τον αποκαλούν "ψευδολόγο", "προδότη της επιστήμης", "αναιρέτη της προόδου" κ.λπ. Αυτός όμως δεν υποχωρεί. Δεν υποστέλλει τη σημαία του Χριστού. Πεθαίνει μαχόμενος υπέρ της αληθείας. Γνήσιος μαχητής και απολογητής της πίστεως και της Εκκλησίας. 

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 121ο μέρος

105 και πλέον φορές στην Παλαιά Διαθήκη και 35 φορές στην Καινή Διαθήκη (συνολικά 140 φορές) γίνεται λόγος για την αρετή της υπομονής. Χωρίς υπομονή ο βίος μας γίνεται αβίωτος· "ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τἀς ψυχάς ὑμῶν (Λουκά κα, 9)" Ας παρακαλούμε τον Θεό ''τῆς ὑπομονῆς", όπως τον ονομάζει ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ. ιε, 5), να μας χαρίζει την τόσο απαραίτητη για τη ζωή μας αρετή της υπομονής (Σπουδαία σκέψη).

Τα θαλασσινά ψάρια ζουν όλη τη ζωή τους στη θάλασσα σ' ένα αλμυρό περιβάλλον. Κι όμως δεν είναι αλμυρά. Αν πάρεις και τηγανίσεις ένα τέτοιο ψάρι, χωρίς να το αλατίσεις, θα είναι τελείως άνοστο. Παρέμεινε ανάλατο, αν και έζησε χρόνια μέσα σ' ένα περιβάλλον αλμυρό. Μήπως κι αυτό διδάσκει εμάς ότι μπορούμε να ζήσουμε μέσα στον κόσμο ως Χριστιανοί, ανεπηρέαστοι από τον κόσμο; (Σπουδαία σκέψη)

Είναι καλύτερα να χτίσεις έναν φράχτη μπροστά από την άκρη ενός γκρεμού, πριν το παιδί φτάσει εκεί, παρά να χτίσεις ένα άρτιο νοσοκομείο στους πρόποδες του γκρεμού (Σπουδαία σκέψη).

Ανέλπιστη χαρά δοκίμασαν οι δέκα λεπροί από την ανεκτίμητη ευεργεσία που τους χάρισε ο Χριστός. Άκουσε την ικεσία τους και θεράπευσε πλήρως την ασθένειά τους. Τελείως υγιείς μπορούσαν τώρα να επανενταχτούν στην κοινωνία. Αυτό κι έκαναν. Έφυγαν για τις οικογένειές τους παραλείποντας όμως κάτι σημαντικό: να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Ευεργέτη τους. Ένας μόνο από τους δέκα επέστρεψε κι εξέφρασε στον Χριστό την ευγνωμοσύνη του. Και σε μας ο Κύριος έχει χαρίσει πλούσιες ευεργεσίες, αφανείς κι εμφανείς. Τις αναγνωρίζουμε; Εκφράζουμε και πώς την ευγνωμοσύνη μας σ' Αυτόν; (Σπουδαία σκέψη). 

Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός, σου χτυπάει την πόρτα, Τον βάζεις να καθίσει στο σαλόνι της ψυχής σου, κι εσύ, απορροφημένος από τις ασχολίες σου, ξεχνάς τον μεγάλο επισκέπτη. Εκείνος περιμένει να εμφανιστείς, περιμένει... κι όταν πλέον αργήσεις πολύ, σηκώνεται και φεύγει. Άλλη φορά πάλι, είσαι τόσο απασχολημένος, που του απαντάς από το παράθυρο. Δεν έχεις καιρό ούτε να του ανοίξεις! (Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής)

Είναι έμφυτος πόθος και σταθερή επιδίωξη του ανθρώπου το να θέλει να φαίνεται σπουδαίος απέναντι στους άλλους, επιτυχημένος, καταξιωμένος. Συνήθως όμως πώς το επιδιώκει αυτό; Όπως ο Φαρισαίος, εξυψώνοντας τον εαυτό του και υποβιβάζοντας τους άλλους; Δηλαδή με την αυτοπροβολή; Ο ίδιος, σε άλλες περιπτώσεις, δεν θέλει να αποδεχθεί το λάθος του, αλλά αραδιάζει σωρείσ από δικαιολογίες. Όμως η απόφαση του δικαιοκρίτου Θεού.... τελικά θα τον καταδικάσει. Τι παγίδα φοβερή στήνουμε εναντίον του εαυτού μας, με την προσπάθεια για αυτοπροβολή; (Αρχιμ. Αποστόλου Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ").

Ο Χριστός διαβάζει τη σκέψη των Εβραίων νομοδιδασκάλων και την αποκαλύπτει. Αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Ο Θεός γνωρίζει επακριβώς ό, τι πιο απόκρυφο και μυστικό υπάρχει μέσα μας. Σκέψεις, επιθυμίες, συναισθήματα, λογισμοί, ελατήρια, συνειδητό και υποσυνείδητο του ανθρώπου, όλα είναι ανοιχτά μπροστά Του. Ο Θεός μπορεί να περπατά μέσα στον νου και στην καρδιά μας. Μόνος Αυτός. Ούτε οι άγγελοι, ούτε ακόμη περισσότερο ο διάβολος. Γι' αυτό, ας μη δίνουμε σημασία σε αστρολόγους και μέντιουμ, που λένε ότι τάχα γνωρίζουν τις σκέψεις σου. Μόνο τον Θεό να υπολογίζεις (Αρχιμ. Αποστόλου Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ").

Σε ξέχασαν; Δεν σε πήραν ούτε ένα τηλέφωνο; Δεν πειράζει και προπαντός μην παραπονείσαι. Σε αδίκησαν; Ξέχασέ το. Σε περιφρόνησαν; Να χαίρεσαι. Σε κατηγορούν; Μην αντιλέγεις. Σε κοροϊδεύουν; Μην απαντάς. Σε βρίζουν; Σιωπή και προσευχή. Σου αφαιρούν τον λόγο, σε διακόπτουν; Μη λυπάσαι. Σε κακολογούν; Μην αντιμάχεσαι. Σου μεταδίδουν ευθύνες τα παιδιά σου, οι συγγενείς σου, οι δικοί σου άνθρωποι; Μη διαμαρτύρεσαι. 

Θυμώνουν μαζί σου; Να παραμένεις ήρεμος. Σου κλέβουν φανερά; Κάνε τον τυφλό. Σε ειρωνεύονται; Να μακροθυμείς. Δεν ακούνε τις συμβουλές σου, ιδίως τα παιδιά σου; Πέσε στα γόνατα και κάνε προσευχή. Εκνευρισμός στο αντρόγυνο; Εσύ φταις. Κι εσύ φταις. Όχι ο άλλος. Έφταιξες; Ζήτησε συγγνώμη. Δεν έφταιξες; Πάλι ζήτησε συγγνώμη. Έχεις υγεία; Δόξαζε τον Θεό. Έχεις αρρώστια, έχεις καρκίνο, ταλαιπωρείσαι, υποφέρεις, βασανίζεσαι, πονάς; Δόξασε τον Θεό. Γκρίνια, ανεργία, φτώχεια μέσα στο σπίτι; Νήστευε, αγρύπνησε, κάνε προσευχή. Για όλους και για όλα προσευχή. Πολλή προσευχή. Νηστεία και προσευχή διότι "τοῦτο τό γένος τῶν παθῶν καί τῶν δαιμόνων οὐκ ἐκπορεύεται παρά μόνον με νηστεία και προσευχή" (Πρωτ. π. Κ. Αναγνωστοπούλου). 

Δεν πρέπει να τρέφουμε ελπίδες ψευδείς για τη ζωή την επίγεια. Δεν πρέπει να περιμένουμε ότι είναι δυνατόν να περάσουμε τη θάλασσα του βίου, χωρίς να μας βρουν τρικυμίες και θύελλες. Ο Κύριος προειδοποιεί τους οπαδούς Του ότι θα δοκιμάσουν θλίψεις στη ζωή τους. Διότι το κράτος της αμαρτίας, που πάντοτε έχει υοηκόους πολλούς, είναι φυσικό να προκαλεί παθήματα και θλίψεις. Εξάλλου, ο καταρτισμός του Χριστιανού στην πίστη και την αρετή απαιτεί ως φάρμακο χρησιμότατο τη δοκιμασία της θλίψης. Διότι η θλίψη οδηγεί προς τον Θεό, διευκολύνει τη μετάνοια, τονώνει την πίστη, σφυρηλατεί την υπομονή, καταρτίζει για την αιώνια ευτυχία (Σπουδαία σκέψη). 

Να φυλαχθούμε από την αντίληψη ότι η εγκράτεια καταδικάζεται από τη φύση, ότι δήθεν τίποτε δεν είναι περισσότερο καταστρεπτικό από τη γενετήσια αποχή και ότι σ' αυτήν βρίσκεται η ρίζα της νευρώσεως. Και ας αναγνωρίσουμε ότι η γενετήσια εγκράτεια δεν είναι πρόξενος φυσικών ανωμαλιών, αλλά πηγή ενέργειας και δημιουργικής δνάμεως (Jean Lhermitte, καθηγητής Ιατρικής σχολής και Ακαδημίας Παρισίων). 

...ἀφέντες τά δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ: Κι εμάς μας κάλεσε και μας καλεί ο Χριστός. Και βέβαια δεν ζητά από μας να αφήσουμε τα πάντα, όπως οι δώσεκα Απόστολοι. Ζητά κάτι και από μας. Κάτι να θυσιάσουμε για την αγάπη Του. Αυτό που μας χωρίζει απ' Αυτόν. Αντικείμενο αγαπημένο; Πρόσωπο που καταλαβαίνουμε να μας χωρίζει από το δικό Του πρόσωπο; Παρέα ολόκληρη; Επιθυμία, όνειρο, σκέψη, προσδοκία για το μέλλον; Κάποια αδυναμία ή ελάττωμα που μας έγινε συνήθεια και μας έχει κυριεύσει; Ό, τι τέλος πάντων ζητά να μονοπωλήσει την καρδιά μας (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!