Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 102ο

Η αμυδρή αυτή περιγραφή του σκηνικού και της ατμόσφαιρας μέσα στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε οι κατά πλειοψηφία Ορθόδοξοι πολίτες τούτης της δύσμοιρης πατρίδας, αλλά και να εργασθούμε κλήρος και λαός για την πραγμάτωση του κυριακού αιτήματος "ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου", μας δίνει μια εικόνα της τραγικότητας του αδιεξόδου το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε. 

Μια κατάσταση που απειλεί να σκιάσει τους ορίζοντες της ψυχής μας με δειλία παρόμοια με εκείνη που κατέλαβε την ψυχή του ζηλωτή Προφήτη Ηλία, όταν καταδιωκόμενος από την πονηρή βασίλισσα Ιεζάβελ, έβλεπε με τα προφητικά του μάτια μόνο ερείπια, δωγμούς, μαρτύρια και αποστασία και γι' αυτό αποκαρδιώθηκε και καταλήφθηκε από τον πόθο του θανάτου. Δειλία και μελαγχολία όμοια με εκείνη που δοκίμασαν μεγάλοι ποιμένες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, οι οποίοι σε περιόδους διωγμών, αιρέσεων και ηθικής διαφθοράς, ήταν έτοιμοι να πιστέψουν, όπψς άλλοτε οι μαθητές, ότι ο Χριστός είχε αποκοιμηθεί και το πλοίο θα βυθιζόταν από τη βιαιότητα της καταιγίδας και την ορμητικότητα των κυμάτων. 

Ο πειρασμός δεν είναι μικρός και πρέπει να αντιμετωπισθεί με γενναίο και σταθερό φρόνημα, και η δειλία να παραμερισθεί "εὐθύς καί παρευθύς καί ἐν τῷ ἅμα". Διότι ο Θεός τους δικούς Του, μάλιστα δε τους εργάτες Του, τους θέλει γενναίους και ακατάβλητους. Από πολύ παλιά με το στόμα του προφήτη και βασιλιά Δαβίδ προτρέπει κάθε πιστό με το: "Ἀνδρίζεσθε, κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν, πάντες οἰ έλπίζοντες ἐπί Κύριον (Ψαλ. λ, 25)". Όλοι όσοι στηρίζετε τις ελπίδες σας στον Κύριο, έχετε πάντοτε ανδρείο και ακατάβλητο φρόνημα, και η καρδιά σας να γίνεται ισχυρή και άφοβη μπροστά σε κάθε κίνδυνο και σε κάθε δοκιμασία. 

Αν υπάρξουν αδιέξοδα για τους ανθρώπους, δεν υπάρχουν για τον Θεό, "τόν ἐτάζοντα καρδίας καί νεφρούς (Ψαλμ. ζ, 10)". Και θα γίνεται άφοβη η καρδιά των πιστών και το φρόνημά τους ακατάβλητο, όταν το βλέμμα τους είναι στραμμένο στον Αρχηγό του αγώνα Κύριο Ιησού και όταν εντρύφημά τους είναι η ζωή της Εκκλησίας Του. Αυτός θα τους φωτίζει και θα τους κατευθύνσει σε μια δραστήρια καταπολέμηση του κακού και θα τους χαριτώνει μέχρι την τελική κατανίκησή του. Η Εκκλησία του Χριστού, η οποία δέχεται τις επιθέσεις του σατανά, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Είναι οργανισμός θεοΐδρυτος. Έχει Αρχηγό και κεφαλή της τον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού. 

Είναι σώμα Χριστού η Εκκλησία. Είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος υπήρχε  προαιωνίως στους κόλπους του ανάρχου Θεού Πατρός και ο Οποίος έγινε άνθρωπος και αποκαλύφθηκε σ' εμάς, όταν "ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου (Γαλ. δ, 4)". Είναι ο ίδιος ο Χριστός, που είναι πάντοτε μαζί μας "ζῶν καί ἐνεργῶν" και "παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας", κατά τη γνωστή πατερική φράση. Η Εκκλησία, η οποία πολεμείται, είναι "ἔνωση μυστηριώδης καί ἄφραστη τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο, τοῦ σαρκωθέντος Λόγου μέ τα σεσωσμένα μέλή τοῦ σώματός Του, τοῦ οὐρανίου καί ἀοράτου τμήματος τῆς Ἐκκλησίας μέ τό έπίγειο καί ὁρατό... Ἡ Ἐκκλησία ἀνάγει τήν ἀρχή καί τη δημιουργία της στόν Ἔναν ἐν Τριάδι ἀληθινό Θεό  (Σωτήρ, 1980, 30)". Είναι θεία και υπερφυσική πραγματικότητα. 

Επομένως είναι αδύνατο να ηττηθεί. Όσους ωκεανούς υδάτων και αν εκτοξεύσει από τον φάρυγγά του ο δράκων, την Εκκλησία είναι αδύνατο να την καταπνίξει, διότι την κατευθύνει και την προστατεύει ο Θεάνθρωπος Αρχηγός της. Τον ποτασμό του κακού, που τα ύδατά του εκτοξεύονται κατακλυσμιαία επάνω της, τον αποξηραίνει το Αίμα του Αρνίου, το οποίο αρδεύει και ζωογονεί το δένδρο της Εκκλησίας. Και ύστερα από κάθε καταιγίδα την παρουσιάζει λαμπρότερη και επιβλητικότερη ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων. 

Διότι ακριβώς εκείνος που διεξάγει τον πόλεμο, ουσιαστικά δεν είναι τα μέλη της Εκκλησίας, δεν είμαστε εμείς, αλλά Αυτός ο εσταυρωμένος και αναστάς Κύριος, στον Οποίο "ἐδόθη πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς (Ματθ. κη, 18)" και στο όνομα του Οποίου "πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων (Φιλιπ. β, 10)". Αυτός που έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην ιστορία του κόσμου και κατέχει την πληρότητα της ζωής και της δυνάμεως, Αυτός "συνεκπολεμεῖ (Δευτ. κ,4)", πολεμά με τα μέλη της Εκκλησίας Του και εξαρθρώνει, διαλύει τα σχέδια του διαβόλου και περιορίζει τη δύναμη του κακού· επιτελεί θαύματα και οδηγεί τον κόσμο στην τελική εκπλήρωση της θείας βουλής Του. 

Πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα τέτοισς νίκης της Εκκλησίας ενάντια στις αντίθετες δυνάμεις, που μας στηρίζει και απομακρύνει κάθε λογισμό μικροψυχίας, ηττοπάθειας και απογοήτευσης στον αγώνα μας για προσωπική βίωση των εντολών του Χριστού, είναι η πτώση των αθεϊστικών καθεστώτων στις χώρες του πρώην παραπετάσματος. Για εβδομήντα δύο ολόκληρα χρόνια ο δράκων συνέχιζε να εκχύνει από τον φάρυγγά του ποταμούς υδάτων, προκειμένου να αφανίσει την Εκκλησία στις χώρες που επικράτησε στις αρχές του 20ου αιώνα. 

Με τα όργανά του ζητούσε "να διορθώσει τα λάθη του Διοκλητιανού" και ως προς τα εξωτερικά στοιχεία φαινόταν ότι πέτυχε τον σκοπό του. Όμως "μηδενός διώκοντος (Παρ. κη, 1)", ήρθε η πτώση. Έπεσαν τα αθεϊστικά καθεστώτα που δίωξαν την Εκκλησία, τελείως αναίμακτα. Τα Χριστούγεννα του 1989 κατέβαινε από το Κρεμλίνο η σημαία του αθεϊσμού και τη θέση της έπαιρνε η σημαία του Σταυρού. 

συνεχίζεται....

(Αρχιμ. Γρηγορίου Ι. Μουσουρούλη, Από το αδιέξοδο στο θαύμα, Αθήνα 2016, Εκδόσεις Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

 Ας είναι πνευματική η πορεία μας στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή!