Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 98ο

Ονομάζομαι Σ. Ζ. και είμαι Ελληνοαμερικανίδα. Το 1969 πήγα στην Αφρική ως ιεραπόστολος. Είμαι 75 χρονών και τα 15 μου τα έκανα στην Αφρική, κοντά στα πονεμένα μας αδέλφια, σπέρνοντάς τους τον σπόρο του Ευαγγελίου! Διαμένω μονίμως στο Ναϊρόμπι της Κένυας κι από εκεί πηγαίνω στην Καμπάλα, Καμερούν κι άλλα μέρη, όπου χρειάζεται να σπαρθεί ο σπόρος του Ευαγγελίου του Χριστού.

Είμαι ιεραπόστολος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Με τη βοήθεια του Θεού και των φιλανθρώπων κτίσαμε 12 ιερούς ναούς στη Μαύρη Ήπειρο. Είχαμε χτίσει και τον 10ο ιερό ναό του προς τιμή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και θέλησα να αγιογραφήσω την Εικόνα του, αντιγραφή από τη βορεινή πύλη του Πατριαρχείου. 

Τελείωνα την εικόνα του, όταν ήρθε το Ταχυδρομείο και μου έφερε γράμμα από τον Πατέρα Σ. Τ., αρχιμανδρίτη και πολλά χρόνια ιεραπόστολο στην Κορέα κι είχε διατελέσει και ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Μηθύμνης, καθώς και Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών το 1968-1973. Μέσα στο γράμμα υπήρχε κι ένα μικρό περιοδικό του Ταξιάρχη Μανταμάδου. Τότε έμαθα για το Μανταμάδο και την ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, καθώς ο ιερέας μου έγραφε για τον άγιο και τα θαύματά του, που καθημερινώς γίνονται προς δόξαν Θεού. Καθώς προχωρούσα στην ανάγνωση, έφθασα στο σημείο της παραδόσεως του σπαθιού από κάποιον άγνωστο και τότε, γυρίζω να δω την εικόνα και κάτι σαν να σάλεψε. 

Ο Αρχάγγελος της εικόνας άρχισε να ζωντανεύει, να παίρνει σάρκα και οστά! Συγκλονίστηκα! Γονάτισα εμπρός της κι άρχισα να προσεύχομαι με δάκρυα και να του ζητώ τη βοήθεια και την προστασία του. Έπειτα από λίγο και σιγά-σιγά η εικόνα άρχισε να έρχεται στη φυσιολογική της κατάσταση. Επρόκειτο να πάμε για αποστολή στην Καμπάλα. Συνήθιζα πάντοτε που πηγαίναμε σε κάποια αποστολή να παίρνω μαζί μου και την εικόνα ενός Αγίου από το προσκυνητάρι μου. Τη φορά αυτή πήρα μαζί μου την εικονίτσα του Ταξιάρχη Μανταμάδου. Είχαμε φτάσει στα σύνορα Καμπάλας-Κένυας, που την εποχή αυτή, το 1988 η Καμπάλα είχε στρατιωτικό καθεστώς σε κράτη της Αφρικής, σημαίνει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πιο φτηνή από τη ζωή ενός κοτσυφιού!

Καθώς το προσπερνούσαμε, ο οδηγός μας, Κενυάτης και κουμπάρος μου, δεν πρόσεξε ότι από κάπου του έγινε σήμα να σταματήσει κι αυτός συνέχισε. Πέντε άγριοι μοτοσικλετιστές μας κύκλωσαν. Κατέβηκαν από τις μοτοσικλέτες τους, ξεκρέμασαν τα όπλα τους και γονατιστοί ετοιμάστηκαν να μας πυροβολήσουν και να μας πάρουν ως λάφυρα το αμάξι και όλα τα υπάρχοντά μας. Έτσι γινόταν συνήθως τότε εκεί.... Τότε δεν γνωρίζω ποια δύναμη ενήργησε και άνοιξε η πόρτα του αυτοκινήτου μόνη. Βγήκα έξω με την εικόνα του Ταξιάρχη στα χέρια μου και απευθυνόμενη προς αυτούς, τους φώναξα:

- Για τον Θεό σταματήστε. Έχω μαζί μου τον Ταξιάρχη του Θεού, που είναι σαν κι εσάς μελαμψός. Ελάτε να τον δείτε! Αυτομάτως, νόμισες ότι κάποιος τους έπιασε τα χέρια. Ηρέμησαν, άφησαν τα όπλα τους κάτω στο χορτάρι, έτρεξαν σε μένα, πήραν την εικόνα σαν κάτι ιερό και όσιο κι άρχισαν να την εξετάζουν με προσοχή και να αλαλάζουν. Έσκυψαν έπειτα τα πρόσωπά τους στη γη και πιάνοντας τα χέρια μου, ζήτησαν συγχώρηση. Τότε είδα ότι κάποιος από αυτούς ήταν τραυματισμένος σοβαρά στο ένα του χέρι από μαχαίρι. Πήρα τις πρώτες βοήθειες από το αμάξι, του περιποιήθηκα την πληγή και την έδεσα. Γίναμε φίλοι!

Το σπουδαιότερο είναι ότι αμέσως εκεί σπάρθηκε ο λόγος του Θεού και οι πέντε δέχτηκαν τον Χριστό κι έγιναν χριστιανοί! Μετα από όλα αυτά έταξα στον Αρχάγγελο να έρθω εδώ στην Ελλάδα στο Μανταμάδο, για να τον ευχαριστήσω. Και σήμερα νιώθω πολύ ευτυχισμένη που με αξίωσε ο Κύριος να εκπληρώσω το τάμα μου αυτό. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι Θεοφώτιστος και δημιουργικός ο μήνας Φεβρουάριος!