Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 101ο

Τρομακτική αντηχεί η αναταραχή των κυμάτων της πύρινης θάλασσας των ναρκωτικών, που τυλίγει καθημερινά στο παγερό της σάβανο αμέτρητους νέους και παιδιά, καθώς το ασυγκράτητο ρεύμα της έχει μπει στις αυλές και τις αίθουσες και αυτών ακόμη των Δημοτικών σχολείων. Υπόκωφο ακούγεται το κλάμα, και θυμωμένος κυλά στους υπονόμους των πόλεων της ελληνικής πατρίδας μας ο ποταμός των αιμάτων των 400.000 εμβρύων, που σφαγιάζονται άδικα κάθε χρόνο μέσα στον ιερότερο χώρο κυοφόρησης της ζωής, στα μητρικά σπλάχνα. 

Ποταμό και ρεύμα ορμητικό που παρασύρει στη δίνη του μικρούς και μεγάλους δημιουργεί και η αρνητική εκμετάλλευση των επιτευγμάτων της τεχνικής, με κλασικό παράδειγμα την τηλεόραση, την οποία έχει μεταβάλει σε πανεπιστήμιο του εγκλήματος. Όμως η ζημι΄που προκαλεί η τηλεόραση, τολμούμε να πούμε, πως ωχριά μπροστά στη ζημιά την οποία κάνει το διαδίκτυο στα χέρια των επιτήδειων, που απεργάζονται την αποδόμηση της οικογένειας, των εθνών, της κάθε ψυχής ξεχωριστά και όλης μαζί της ανθρωπότητας. 

Έτσι απειλή σημαντική ιδιαίτερα για τα παιδιά και τους νέους αποτελούν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, που πέρα από τις σοβαρές επιπτώσεις στη σωματική υγεία, τα ψυχολογικά προβλήματα, θέτουν σε κίνδυνο και την ομαλή ψυχική τους ανάπτυξη με την εξώθηση σε κοινωνικές και ηθικές παρεκτροπές. 

Κίνδυνος μεγάλος της ψυχικής υγείας κυρίως των παιδιών και των νέων έχει καταντήσει κι αυτό το κινητό τηλέφωνο, εφόσον η ανεξέλεγκτη χρήση του και μάλιστα η ιδιότητά του ως πύλης εισόδου στο διαδίκτυο την απειλούν σε μεγάλο βαθμό, όταν παράλληλα εκλείπει και ο γονικός έλεγχος. Οι παραπάνω επισημάνσεις για κανέναν λόγο δεν προσβάλλουν την επιστήμη, την οποία ο Δημιουργός Θεός έδωσε στον άνθρωπο, ώστε "ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ (Σοφ. Σειράχ, λη, 6)". Αν τώρα ατενίσει κανείς τις κατακτήσεις της Βιολογίας και της Βιογενετικής και προσπαθήσει να επιμετρήσει την υπερφροσύνη των βιολόγων, οι οποίοι μετά το πρόβατο του Εδιμβούργουν επαγγέλλονται τη δημιουργία νέου τύπου ανθρώπων, καταλαμβάνεται όχι από ίλιγγο, αλλά από φρίκη και οδύνη άφατη. 

Η οίηση των ανθρώπων της Βαβέλ να ήταν άραγε μεγαλύτερη από αυτήν της ευγονικής και της χαρτογράφησης των γονιδίων των ζωντανών οργανισμών και ιδιαίτερα του ανθρώπινου; Δοκιμάζουμε ακόμα οδύνη, καθώς βλέπουμε τον κόσμο αθεόφοβο να παραδίδεται στη ειδωλολατρία και τη σατανολατρία· να σύρεται σαν τυφλός στην πλάνη, να τέρπεται σε ξένες διδαχές· να χειροκροτεί σαν μανιακός την απάτη της ψευδοφιλοσοφίας, και να παραλογίζεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρεί την ελευθερία δουλεία και το παράλογο και νοσηρό λογικό και υγιές. Είναι οδυνηρότατες οι στιγμές κατά τις οποίες βλέπουμε να πλανώνται ακόμα και οι "ἐκλεκτοί (Ματθ.κ, 16)". 

Αγωνία κυριεύει κάθε θεοφιλή ψυχή,  καθώς διαπιστώνει ότι το κακό ακάθεκτο διενεργεί μετωπική επίθεση κατά της Εκκλησίας, Κι αν μεν τα κύματά του έσπαζαν πάνω στις καλά σφραγισμένες πύλες της, ο πόνος θα ήταν κάπως γλυκύς και στεναγμοί ανακούφισης θα έβγαιναν απ' τα στήθη των γνησίων παιδιών της. Όταν όμως διαπιστώσουμε ότι το κακό εισέρχεται εντός του αγιασμένου χώρου της Εκκλησίας και σημειώνει κατακτήσεις, τότε ο πόνος γίνεται αβάσταχτος. 

Συχνά η μοναδικότητα της Ορθοδοξίας σχετικοποιείται και ο κίνδυνος από την αίρεση ελαχιστοποιείται. Η εκκοσμίκευση αλοτριώνει τις ψυχές και τις απογυμνώνει από τη χάρη του Θεού και η πανθρησκεία της παγκοσμιοποίησης απαιτεί υποταγή των πάντων σ' αυτήν. Αυτή η άγρια και μανιασμένη θάλασσα του κακού απειλεί να αφανίσει και τη μικρή μας πατρίδα, που ως ατίμητο θησαυρό κατέχει την Ορθοδοξία, τη χριστιανική οικογένεια και τη γλώσσα την ελληνική. Σκοτεινές δυνάμεις, μυστικές κι αόρατες, έχουν βραχυκυκλώσει όλους τους τομείς της κρατικής μηχανής και της εθνικής μας ζωής και επιβάλλουν και προωθούν τα σχέδιά τους, ξεπερνώντας τη θέληση και τα προγράμματα των εκάστοτε κυβερνήσεων. 

Έτσι βλέπουμε τον λαό μας να θεάται αμήχανα το ραγδαίο γκρέμισμα των πνευματικών του ερεισμάτων. Και τη νεότητα, που αποτελεί τη συνέχιση της ζωής και το μέλλον του ίδιου του έθνους, να γίνεται εξιλαστήριο θύμα των συγκεκαλυμμένων σκοτεινών δυνάμεων, που επίμονα και πεισματικά της αρνούνται όχι μόνο τη στερεά πνευματική τροφή, που έχει ανάγκη, αλλά και κάθε ικμάδα ζωής. Για παράδειγμα, το μάθημα των Θρησκευτικών, που αποτελούσε τη μόνη πνευματική τροφοδοσία της μεγάλης μάζας του μαθητικού κόσμου, μια ανάσα πνευματική στην αυχμηρή έρημο του σχολείου, μέχρι τώρα μόλις και μετά βίας γινόταν ανεκτό από το αρμόδιο Υπουργείο. Τώρα όμως το προσωπείο έπεσε και το εν λόγω Υπουργείο όχι απλώς προωθεί κακόβουλα και μεθοδευμένα την αλλαγή των στόχων του μαθήματος, αλλά επιδιώκει με κάθε τρόπο τον εξοβελισμό του από το πρόγραμμα. 

Με τέτοιες όμως προκρούστειες μεθόδους αληθινή παιδεία δεν προσφέρεται και πολίτες άξιοι της πατρίδας δεν δημιουργούνται. Αν τελικά το μάθημα παραμείνει, μεταβαλλόμενο σε μάθημα θρησκειολογίας, μόνο σύγχυση θα επιφέρει στις ψυχές των μαθητών, όχι μόνο των Ελλήνων Ορθοδόξων, αλλά και αυτών των αλλοδαπών και αλλόθρησκων. 

Παράλληλα, αντί για το "ουσιαστικό ενδιαφέρον για την ολόπλευρη μόρφωση των νέων μας", το Υπουργείο Παιδείας καταργεί αβασάνιστα τη διδασκαλία "κορυφαίων κειμένων της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας" (πχ. του Επιταφίου του Περικλή), σε μιαμάλιστα εποχή που η κοινωνία μας "βιώνει επώδυνα μια οικονομική κρίση, απότοκο βαθιάς κρίσεως πολιτισμού, ηθικών και πνευματικών αξιών", όπως δίκαια διαμαρτύρεται η Ένωση Ελλήνων Φιλολόγων για την υποβάθμιση της ανθρωπιστικής μας παιδείας. 

συνεχίζεται....

(Αρχιμ. Γρηγορίου Ι. Μουσουρούλη, Από το αδιέξοδο στο θαύμα, Αθήνα 2016, Εκδόσεις Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 100ο

Μελετώντας τον Αποκαλυπτικό στίχο (Αποκαλ. ιβ, 12) "αλίμονο στη γη και τη θάλασσα,  γιατί ο διάβολος κατέβηκε σε μας κι είναι πολύ θυμωμένος, επειδή γνωρίζει ότι δεν έχει πολύ καιρό", πριν από μερκά χρόνια θα τοποθετούσαμε ίσως την κάθοδο του δράκοντα σε βάθος χρόνου. Τώρα όμως ζούμε την αγιοπνευματική εξαγγελία ως σκληρή πραγματικότητα. 

Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν δαιμονιωδώς. Πότε εδώ και πότε εκεί, ο ουρανός βρέχει πυρακτωμένο ατσάλι, λούζοντας στο αίμα τους λαούς, τον έναν κατόπιν του άλλου. Στις μέρες μας, "δράκων μέγας", ο μεγάλος δράκοντας, "πυρρός (Αποκ. ιβ, 3)", κόκκινος σαν τη φωτιά- σύμβολο του ανθρωποκτόνου του αιμοσταγούς σατανά, που μισεί με μίσος δαιμονικό τον Θεό Λόγο, τον Υιό του Θεού, που έγινε και "υἱός τοῦ Ανθρώπου (Ματθ. η, 20)". 

Για να μορφωθεί στην ψυχή κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου- βλέποντας ότι ¨όλίγον καιρόν ἔχει¨ και ότι η εξουσία του σύντομα θα καταλυθεί, ολοένα και περισσότερο αυξάνει τον θυμό του εναντίον ολόκληρου του ανθρωπίνου γένους, ιδιαίτερα όμως εναντἰον της Εκκλησίας του Χριστού. 

Της Εκκλησίας της οποίας το κύριο όσο και μοναδικό έργο είναι η ιερουργία του Ευαγγελίου, η διδαχή και ο αγιασμός των ανθρώπων που αποδέχονται το ευαγγελικό μήνυμα, με τα ιερά μυστήρια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού δεν παύει να αγωνίζεται καθημερινά και με τις μητρικές της ωδίνες να αναγεννά και να αναδεικνύει με τη Θεία Χάρη τους χριστιανούς πιστά αντίγραφα και ομοιώματα του "πρωτότοκου ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς (Ρωμ. η, 29)" Κυρίου Ιησού Χριστού. 

Επειδή λοιπόν η Εκκλησία με το έργο της ανατρέπει τα σχέδια του μισοκάλου διαβόλου, γι' αυτό και τη μισεί θανάσιμα και πολεμεί ανελέητα το ανακαινιστικό έργο της, Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο "βάλλει έκ τοῦ στόματος αύτοῦ ὀπίσω τῆς γυναικός ὕδωρ ὡς ποταμόν, ἵνα αὐτήν ποταμοφόρητον ποιήσῃ (Αποκ. ιβ, 15)"· βγάζει από το στόμα του πίσω από τη γυναίκα (την Εκκλησία) νερό σαν ποτάμι, για να την παρασύρει και να την πνίξει μέσα στο ορμητικό αυτό ρεύμα. 

Βέβαια, το "ὕδωρ" και ο "ποταμός", κατά έναν δόκιμο ερμηνευτή, είναι σύμβολα των πολλών διωγμών και των μαρτυρικών αιμάτων, μέσα στα οποία ο σατανάς ζητεί να πνίξει την Εκκλησία. Όμως τα σημεία των καιρών μας επιτρέπουν ίσως στο "ὕδωρ" και τον "ποταμόν" του Αποκαλυπτικού στίχου να δώσουμε ευρύτερο νόημα. Διότι ακριβώς αυτά τα σημεία μας πληροφορούν ότι ίσως σε καμία άλλη εποχή, τα ύδατα του κακού, τα οποία πηγάζουν από τον φάρυγγα του δράκοντα, δεν υπήρξαν ορμητικότερα και απειλητικότερα. 

Και άλλοτε βέβαια ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας έφθασε σε μεγάλη ένταση και οξύτητα και δημιούργησε αδιέξοδα στην πορεία των ανθρώπων για συνάντηση με τον Χριστό. Αυτά δε τα αδιέξοδα υπήρξαν ιδιαίτερα ζοφερά για τα πιστά μέλη της Εκκλησίας, τα οποία "κατά σκοπόν διώκουσι ἐπί τό βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως". 

Ακόμη ζοφερότερα υπήρξαν τα αδιέξοδα αυτά για τους ποιμένες και τους εργάτες της Εκκλησίας, οι οποίοι αγωνίζονταν και αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις, προκειμένου να αρπάξουν από τον φάρυγγα του διαβόλου ψυχές και να τις παραδώσουν στον Ελευθερωτή Σωτήρα του κόσμου και Λυτρωτή Κύριο Ιησού Χριστό. Τα αδιέξοδα ωστόσο αυτά στην εποχή μας δίνουν την εντύπωση ότι ο πόλεμος εναντίον της Εκκλησίας είναι οργανωμένος. 

Το κακό της επιτίθεται συστηματικά, με μέθοδο και βάσει σχεδίου. Σε κάθε μας βήμα ακούμε τρομακτικό τον ήχο που προκαλεί ο βουερός και θυμωμένος ποταμός του κακού, ο οποίος ξεχειλίζει και δημιουργεί πλημμύρα φοβερή, μέσα στην οποία ο "δράκων" απειλεί να πνίξει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, προπαντός όμως τα πιστά μέλη της Εκκλησίας. 

Έτσι καθημερινά ακούμε τη βοή και οσφραινόμαστε την οσμή του θανάτου που αποπνέει στο κατρακύλισμά του ο χείμαρρος της σεξολογίας και ηδονολατρείας. Οι υποκινητές τους δεν σέβονται ούτε κι αυτά τα νήπια, τα οποία θέλουν να "διαφωτίσουν" και να διαφθείρουν. Και το χειρότερο, δεν σέβονται κανένα θεϊκό ή φυσικό νόμο, αφού βεβηλώνουν το θεοΐδρυτο μυστήριο του γάμου με τη δια νόμου ανοχή.. του σοδομισμού, με την ψήφιση του άνομου ή μάλλον επαίσχυντου "συμφώνου συμβίωσης"!

συνεχίζεται....

(Αρχιμ. Γρηγορίου Ι. Μουσουρούλη, Από το αδιέξοδο στο θαύμα, Αθήνα 2016, Εκδόσεις Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 99ο

Πραγματικά συγκλονιστικό είναι το άρθρο-προσκύνημα του Τούρκου γνωστού δημοσιογράφου και ερευνητή F. T., στην αγιοτόκο νήσο της Λέσβου και στον ιερί τόπο προσκυνήματος των Ορθοδόξων χριστιανών, στον ιερό ναό του Ταξιάρχη Μιχαήλ, στο Μανταμάδο. Αλλά ακόμα πιο συγκλονιστικά είναι τα θαύματα που αφηγείται ο Τούρκος περιηγητής και δημοσιογράφος στην τουρκική εφημερίδα H. που δείχνουν, αν μη τι άλλο, μια μεγάλη πίστη στη θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη..... Όπως είναι γνωστό, η εικόνα του αγίου έγινε από ένα καλογεροπαίδι, τον Γαβριήλ, που διασώθηκε μετά από μια φονική επιδρομή πειρατών στο νησί, λεηλατώντας το μοναστήρι και καμωμένη από χώμα και αίμα των μοναχών που είχαν σφαγεί από τους πειρατές. Χαρακτηριστικό της πίστης του Τούρκου στην ιαματική χάρη του Ταξιάρχη, είναι η φράση που χρησιμοποιεί γράφοντας τα εξής:

"Φορώντας ατσάλινα υποδήματα, πηγαίνοντας για προσκύνημα στον Ταξιάρχη στη Μυτιλήνη, αυτός θα σου φέρει τη θεραπεία". Και όλα αυτά από έναν Τούρκο μουσουλμάνο! Το συγκλονιστικό όμως είναι η εξιστόρηση του θαύματος του το 1963 στην Κύπρο, την περίοδο που είχαν ξεσπάσει αιματηρά επεισόδια μεταξύ των δυο κοινοτήτων της νήσου, προάγγελο της τουρκικής εισβολής μετά από έντεκα χρόνια. Το πρωινό της 12ης Αυγούστου 1963 κι ενώ στην Κύπρο οι Τουρκοκύπριοι ετοιμάζονταν να επιτεθούν σε θέσεις της εθνοφρουράς της μεγαλονήσου, ο νεωκόρος του Ιερού Προσκυνήματος των Ταξιαρχών Μανταμάδου, πήγε να ανάψει, όπως έκανε κάθε πρωί, το καντήλι στην εξωτερική εικόνα του Ταξιάρχη του "φρουρού" Αρχαγγέλου. 

Τότε είδε κατάπληκτος πως η ολόσωμη εικόνα του έλειπε! Αυτή η απροσδόκητη εξαφάνιση, που κράτησε μια εβδομάδα, προκάλεσε σύγχυση και μεγάλη ταραχή στον ευσεβή λαό της νήσου. Ξαφνικά και μετά από μια εβδομάδα, η εικόνα βρέθηκε πάλι στη θέση της και τότε ο κόσμος ησύχασε. Πέρασε καιρός από τότε. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, πάλι ο νεωκόρος του Μανταμάδου, καθώς ήταν στην εσωτερική αυλή του Ναού, άκουσε ποδοβολητό αλόγου. Βγαίνει έξω και βλέπει έναν νέο, που μόλις είχε ξεπεζέψει, να σηκώνει στους ώμους του ένα κριάρι. Μπήκαν μαζί στον ναό και ο νέος προχώρησε στην εικόνα του Ταξιάρχη, άπλωσε εκεί μπροστά το κριάρι και άναψε μια λαμπάδα ίση με το μπόι του. 

Ύστερα γονάτισε, προσκύνησε την εικόνα και χάιδεψε με βουρκωμένα μάτια και τρεμάμενα χείλη το ανάγλυφο πρόσωπο του αρχαγγέλου, λέγοντας: "Αυτός είναι ο σωτήρας μου!" Στη συνέχεια γυρίζει και λέει συγκινημένος στον νεωκόρο: "Αυτός, ο αρχάγγελος Μιχαήλ, με έσωσε από τους Τούρκους". Ο νεωκόρος έκπληκτος από τη σκηνή του λέει, καθώς έβγαιναν από τον ναό: "Πες μου, παιδί μου, τι σου συνέβη;". 

Τότε ο νέος άρχισε να διηγείται το μεγάλο θαύμα που σχετίζεται με την εξαφάνιση της εικόνας. "Στα τελευταία γεγονότα με τους Τούρκους, υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στην Κύπρο. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα της 12ης Αυγούστου, όταν μας ξάφνιασαν τα πυρά των Τουρκοκυπρίων". 

"Ήμασταν πάντα σε επιφυλακή, γιατί ξέραμε τι ύπουλος εχθρός ήταν απέναντί μας. Μας δυσκόλευαν λίγο οι βολές του πολεμικού τους ναυτικού, αλλά δεν μας έβλαψε καθόλου η αεροπορία τους. Σε λίγες ώρες ελέγχαμε την κατάσταση και προχωρήσαμε στην αντεπίθεση. Λες κι είχαμε στα πόδια μας φτερά. Τους πήραμε φαλάγγι και τους κυνηγήσαμε. Λίγο ακόμα και θα τους ρίχναμε στη θάλασσα. Ενώ τρέχαμε ακράτητοι από ενθουσιασμό και σχεδόν ακάλυπτοι, βλέπω ξαφνικά μπροστά μου, σε πέντε μέτρα απόσταση, να ξεπροβάλει ένας ακανόνιστος όγκος. 

Σταμάτησα απότομα και τότε....μέσα στο σύθαμπο της αυγής διέκρινα ένα τούρκικο πολυβολείο. Είδα την κάννη του πολυβόλου να στρέφεται πάνω μου και, μην έχοντας πού να καλυφθώ, έπεσα με το πρόσωπο στη γη σκεπάζοντας καλά με το κράνος το κεφάλι μου λέγοντας μέσα μου: Ταξιάρχη, σώσε με! Την ίδια κρίσιμη στιγμή ήρθε στον νου μου ο πατέρας μου, που σώθηκε θαυματουργικά από βέβαιο θάνατο στο αλβανικό μέτωπο, τάζοντας στον Ταξιάρχη ένα κριάρι. 

Τότε ξανά είπα:Ταξιάρχη, σώσε με!, κάνοντας κι εγώ το ίδιο τάμα. Την ίδια στιγμή με κούφανε ένας πολύ δυνατός κρότος. Έπεσα κάτω και σκέφτηκα ότι με είχαν χτυπήσει οι Τούρκοι. Σκέφτηκα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, αλλά μετά από λίγο ένιωσα να με ακουμπούν, να με ψάχνουν και να με σηκώνουν. Είχαν έρθει οι δικοί μας και με ρωτούσαν: Χτύπησες; Πώς είσαι; Η φωνή τους ακούγονταν σαν να ήταν από μακριά. Σηκώθηκα τότε κι αφού κοιτάχτηκα, δεν .... βρήκα επάνω μου κανένα τραύμα. 

Τότε θυμήθηκα το πολυβολείο. Κοίταξα προς τα κει, αλλά δεν είδα τίποτα. Φώναξα τρομαγμένος. Εκεί ακριβώς υπήρχε ένα τούρκικο πολυβολείο. Πήγαμε κοντά και ψάξαμε παντού, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Στη θέση που νόμιζα πως ήταν το τουρκικό πολυβολείο, υπήρχαν τώρα μόνο συντρίμμια και μια τεράστια τρύπα. Φαίνεται πως στην κρίσιμη για μένα στιγμή κάποιοα οβίδα πλοίου ή κάποιος όλμος έκανε συντρίμμια το επικίνδυνο πολυβολείο, ενώ συγχόνως κάποια ανώτερη δύναμη με φύλαξε τελείως αβλαβή από τα πυρά κι από την έκρηξη. Τότε κατάλαβα το μεγάλο θαύμα. 

Εκείνη τη στιγμή, ο νεωκόρος, που μέχρι τότε παρακολουθούσε συγκινημένος, πήρε τον λόγο και του είπε: Ναι, παιδί μου, ήταν ο Ταξιάρχης. Αυτός σε έσωσε. Είναι αλήθεια ότι τότε, με τα επεισόδια της Κύπρου, είχα χαθεί από εδώ η εικόνα του για μια εβδομάδα. Ο νέος ταράχθηκε για άλλη μια φορά και βουρκωμένος αγκάλιασε με το βλέμμα του την εικόνα του Αρχαγγέλου για το μεγάλο θαύμα που του έσωσε τη ζωή." Όλα αυτά από έναν Τούρκο δημοσιογράφο προσκυνητή στην Ορθόδοξη θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη στην αγιοτόκο Λέσβο! Η Ορθοδοξία με τα θαύματά της ξαναζεί στη σημερινή Τουρκία. 

(Νίκος Χειλαδάκης, δημοσιογράφος τουρκολόγος)

Καλημέρα σας! 

Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 98ο

Ονομάζομαι Σ. Ζ. και είμαι Ελληνοαμερικανίδα. Το 1969 πήγα στην Αφρική ως ιεραπόστολος. Είμαι 75 χρονών και τα 15 μου τα έκανα στην Αφρική, κοντά στα πονεμένα μας αδέλφια, σπέρνοντάς τους τον σπόρο του Ευαγγελίου! Διαμένω μονίμως στο Ναϊρόμπι της Κένυας κι από εκεί πηγαίνω στην Καμπάλα, Καμερούν κι άλλα μέρη, όπου χρειάζεται να σπαρθεί ο σπόρος του Ευαγγελίου του Χριστού.

Είμαι ιεραπόστολος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Με τη βοήθεια του Θεού και των φιλανθρώπων κτίσαμε 12 ιερούς ναούς στη Μαύρη Ήπειρο. Είχαμε χτίσει και τον 10ο ιερό ναό του προς τιμή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και θέλησα να αγιογραφήσω την Εικόνα του, αντιγραφή από τη βορεινή πύλη του Πατριαρχείου. 

Τελείωνα την εικόνα του, όταν ήρθε το Ταχυδρομείο και μου έφερε γράμμα από τον Πατέρα Σ. Τ., αρχιμανδρίτη και πολλά χρόνια ιεραπόστολο στην Κορέα κι είχε διατελέσει και ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Μηθύμνης, καθώς και Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών το 1968-1973. Μέσα στο γράμμα υπήρχε κι ένα μικρό περιοδικό του Ταξιάρχη Μανταμάδου. Τότε έμαθα για το Μανταμάδο και την ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, καθώς ο ιερέας μου έγραφε για τον άγιο και τα θαύματά του, που καθημερινώς γίνονται προς δόξαν Θεού. Καθώς προχωρούσα στην ανάγνωση, έφθασα στο σημείο της παραδόσεως του σπαθιού από κάποιον άγνωστο και τότε, γυρίζω να δω την εικόνα και κάτι σαν να σάλεψε. 

Ο Αρχάγγελος της εικόνας άρχισε να ζωντανεύει, να παίρνει σάρκα και οστά! Συγκλονίστηκα! Γονάτισα εμπρός της κι άρχισα να προσεύχομαι με δάκρυα και να του ζητώ τη βοήθεια και την προστασία του. Έπειτα από λίγο και σιγά-σιγά η εικόνα άρχισε να έρχεται στη φυσιολογική της κατάσταση. Επρόκειτο να πάμε για αποστολή στην Καμπάλα. Συνήθιζα πάντοτε που πηγαίναμε σε κάποια αποστολή να παίρνω μαζί μου και την εικόνα ενός Αγίου από το προσκυνητάρι μου. Τη φορά αυτή πήρα μαζί μου την εικονίτσα του Ταξιάρχη Μανταμάδου. Είχαμε φτάσει στα σύνορα Καμπάλας-Κένυας, που την εποχή αυτή, το 1988 η Καμπάλα είχε στρατιωτικό καθεστώς σε κράτη της Αφρικής, σημαίνει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πιο φτηνή από τη ζωή ενός κοτσυφιού!

Καθώς το προσπερνούσαμε, ο οδηγός μας, Κενυάτης και κουμπάρος μου, δεν πρόσεξε ότι από κάπου του έγινε σήμα να σταματήσει κι αυτός συνέχισε. Πέντε άγριοι μοτοσικλετιστές μας κύκλωσαν. Κατέβηκαν από τις μοτοσικλέτες τους, ξεκρέμασαν τα όπλα τους και γονατιστοί ετοιμάστηκαν να μας πυροβολήσουν και να μας πάρουν ως λάφυρα το αμάξι και όλα τα υπάρχοντά μας. Έτσι γινόταν συνήθως τότε εκεί.... Τότε δεν γνωρίζω ποια δύναμη ενήργησε και άνοιξε η πόρτα του αυτοκινήτου μόνη. Βγήκα έξω με την εικόνα του Ταξιάρχη στα χέρια μου και απευθυνόμενη προς αυτούς, τους φώναξα:

- Για τον Θεό σταματήστε. Έχω μαζί μου τον Ταξιάρχη του Θεού, που είναι σαν κι εσάς μελαμψός. Ελάτε να τον δείτε! Αυτομάτως, νόμισες ότι κάποιος τους έπιασε τα χέρια. Ηρέμησαν, άφησαν τα όπλα τους κάτω στο χορτάρι, έτρεξαν σε μένα, πήραν την εικόνα σαν κάτι ιερό και όσιο κι άρχισαν να την εξετάζουν με προσοχή και να αλαλάζουν. Έσκυψαν έπειτα τα πρόσωπά τους στη γη και πιάνοντας τα χέρια μου, ζήτησαν συγχώρηση. Τότε είδα ότι κάποιος από αυτούς ήταν τραυματισμένος σοβαρά στο ένα του χέρι από μαχαίρι. Πήρα τις πρώτες βοήθειες από το αμάξι, του περιποιήθηκα την πληγή και την έδεσα. Γίναμε φίλοι!

Το σπουδαιότερο είναι ότι αμέσως εκεί σπάρθηκε ο λόγος του Θεού και οι πέντε δέχτηκαν τον Χριστό κι έγιναν χριστιανοί! Μετα από όλα αυτά έταξα στον Αρχάγγελο να έρθω εδώ στην Ελλάδα στο Μανταμάδο, για να τον ευχαριστήσω. Και σήμερα νιώθω πολύ ευτυχισμένη που με αξίωσε ο Κύριος να εκπληρώσω το τάμα μου αυτό. Τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι Θεοφώτιστος και δημιουργικός ο μήνας Φεβρουάριος!