Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 127ο

Πάμε όμως στον ναό του Θεού όχι μόνο για να προσευχηθούμε, για να πούμε τα βάσανά μας στον Θεό. Πάμε στον ναό πολύ περισσότερο για να Τον λατρεύσουμε όλοι μαζί και να ζήσουμε πολύ πιο δυνατά την παρουσία Του. Γι' αυτό λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Και μόνο που δρασκελίζεις τα σκαλιά της εκκλησίας, αισθάνεσαι μια αλλαγή. Μπαίνεις μέσα και η ησυχία που επικρατεί, σου προκαλεί δέος, σε μεταφέρει από τη γη στον ουρανό. Διότι εκεί θα συναντήσεις τον Χριστό, θα σε υποδεχθούν οι Άγγελοι και οι Άγιοι". 

Ο ναός λοιπόν είναι ο χώρος όπου συνάζεται όλη η Εκκλησία. Είναι χώρος ιερός. Είναι ο τόπος που ο Θεός παρουσιάζεται πιο αισθητά. Είναι τόπος προσευχής και λατρείας. Πάμε στην Εκκλησία, για να συναντήσουμε τον Χριστό μας. Για να κοινωνήσουμε το Σώμα Του και το Αίμα Του. Διότι ο ναός είναι ο τόπος όπου οι άνθρωποι ενωνόμαστε με τον Θεό. 

Αξιωνόμαστε με την Θεία Κοινωνία να Τον πάρουμε μέσα μας. Να πάρουμε μέσα μας τη Ζωή, το Φως, τη Χαρά, τον Χριστό μας. Αφού λοιπόν ο ναός είναι τόπος άγιος, ιερός, ουράνιος, πώς πρέπει να προσερχόμαστε σ' αυτόν; Το σαββατόβραδο πρέπει να το ζούμε ως κάτι μεγάλο και ιερό. Είναι η ώρα της προσμονής μας για τη μεγάλη μας συνάντηση με τον άγιο Θεό. Βέβαια όλη την εβδομάδα θα πρέπει να έχουμε στραμμένη την ψυχή μας προς την Κυριακή. 

Ιδιαιτέρως όμως το σαββατόβραδο πρέπει να το ζούμε ως αποκορύφωση της προσμονής μας. Κάθε Σάββατο, λοιπόν, καθώς πλησιάζει το βράδυ, θα πρέπει να αφήνουμε όσο μπορούμε οποιεσδήποτε άλλες εργασίες και μέριμνες και να στρέφουμε τον νου και την καρδιά μας στον Θεό. Θα αφήσουμε κατά μέρος την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις ειδήσεις του κόσμου, το διαδίκτυο, το κινητό μας, τα τηλεφωνήματά μας. 

Θα αποφύγουμε νυκτερινές εξόδους, επισκέψεις, διασκεδάσεις, βόλτες. Και θα ετοιμασθούμε για την Κυριακή. Θα φροντίσουμε τη σωματική μας καθαριότητα και η μητέρα του σπιτιού θα ετοιμάσει τα ρούχα των μικρών παιδιών που θα φορέσουν την άλλη μέρα, ώστε να μην υπάρχουν το πρωί γκρίνιες και στενοχώριες. Στο βραδινό τραπέζι θα συναχθούμε όλοι μαζί, όλη η οικογένεια, μέσα σε μια ήρεμη και ιεροπρεπή ατμόσφαιρα. 

Το φαγητό θα είναι λιτό, κι αν πρόκειται να κοινωνήσουμε, αλάδωτο. Αυτό επιπλέον θα βοηθήσει στο να έχουμε ελαφρύ το στομάχι μας κι έναν ύπνο ειρηνικό. Στο τέλος του φαγητού θα διαβάσουμε το ευαγγελικό και το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής. Και θα πούμε δυο λόγια με βάση τα ιερά κείμενα. Έπειτα ο καθένας μας θα ζητήσει συγγνώμη ιδιαιτέρως από όσους έχει λυπήσει με λάθη ή παραλείψεις. Στη συνέχεια, μόνοι μας ή όλη η οικογένεια μαζί, θα προσευχηθούμε διαβάζοντας το Απόδειπνο. 

Και η ακολουθία της θείας Μεταλήψεως θα μας βοηθήσει πολύ, εάν πρόκειται να κοινωνήσουμε. Αφού πρώτα ανάψουμε το καντηλάκι στο εικονοστάσι, ένα κεράκι, λίγο θυμίαμα. Θα βρούμε έναν ήσυχο τόπο, για να μείνουμε μόνοι μας με τον Θεό, μέσα στην ηρεμία και τη σιωπή, χωρίς περισπασμούς και θορύβους του κόσμου, για να ζήσουμε με τον Θεό. Θα διαβάσουμε λίγες σελίδες από κάποιο βιβλίο που να αναφέρεται στη θεία Λειτουργία ή στη θεία Κοινωνία. Αυτή η μελέτη θα μας μεταγγίσει μια πρόγευση της Κυριακάτικης εμπειρίας. 

Επιπλέον αυτό που θα μας βοηθήσει πολύ είναι και μια στροφή προς τον εαυτό μας, μια εξέταση του εαυτού μας. Ποιος είμαι εγώ που θα συναντήσω αύριο τον Θεό, που θα Τον λατρεύσω ή και θα Τον κοινωνήσω Αυτό θα φέρει κατάνυξη στην ψυχή μας, συντριβή και εκζήτηση του ελέους του Θεού. Τέλος θα πούμε και κάποια δικά μας λόγια προσευχής, θα ψελλίσουμε και όσο μπορούμε και τη μονολόγιστη προσευχή: "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". Αυτή η καρδιακή προσευχή εάν βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μας, θα περάσει και μέσα στον ύπνο μας. 

Ασφαλώς και θα πέσουμε να κοιμηθούμε νωρίς, ώστε την άλλη μέρα να έχουμε διαύγεια νου, για να λατρεύσουμε τον Θεό. Το πρωί θα σηκωθούμε και πάλι νωρίς. Διότι, αν δεν έχουμε πολύ μικρά παιδιά, θα πρέπει να πηγαίνουμε στην Εκκλησία νωρίς, από την αρχή του Όρθρου. Μόλις ξυπνήσουμε, θα ετοιμασθούμε με ηρεμία, χωρίς νεύρα, μαλώματα, φωνές, παρατηρήσεις. 

Εάν μάλιστα πρόκειται να κοινωνήσουμε, θα πλύνουμε και πάλι τα δόντια μας, ώστε το στόμα μας να είναι πεντακάθαρο. Είναι δεδομένο ότι το πρωί, πριν κοινωνήσουμε, δεν τρώμε και δεν πίνουμε τίποτα. Ούτε νερό.Θα βάλουμε τα καλά μας ρούχα, τα οποία θα είναι σεμνά και όχι εξεζητημένα. Όταν είναι όλα έτοιμα, κάνο
υμε τον σταυρό μας και βγαίνουμε από το σπίτι μας με τη χαρά και την προσμονή της θείας Λατρείας. Και πορευόμαστε προς τον ναό, για να συναντήσουμε τον Θεό. Για τη συνάντησή μας αυτή, ετοιμάζεται και ο ουράνιος κόσμος και περιμένει και τη δική μας παρουσία. 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 126ο

Η Εκκλησία δεν έχει αρχή, υπήρχε και θα υπάρχει πάντοτε. Είναι άχρονη, αιώνια. Η Εκκλησία υπήρχε πριν δημιουργηθεί το σύμπαν. Πριν δημιουργηθούν οι άγγελοι. Η πρώτη Εκκλησία, η όντως Εκκλησία αποτελούνταν από τρία πρόσωπα: τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τον Τριαδικό Θεό. Τρία πρόσωπα που αγαπούν τέλεια το ένα το άλλο. Δεν είχε ανάγκη από άλλα πλάσματα ο Θεός, για να φτιάξει Εκκλησία. Αυτή η πρώτη Εκκλησία της Αγίας Τριάδος υπήρχε πάντοτε και είναι ουράνια. 

Στη συνέχεια η Εκκλησία εισέρχεται στον χρόνο. Διότι στην Τριαδική Εκκλησία προστίθενται και οι άγγελοι, τα δισεκατομμύρια των Αγίων Αγγέλων κι Αρχαγγέλων. Και γιατί εντάσσει στην Εκκλησία Του ο Θεός τους αγγέλους; Όχι για να πάρει κάτι από αυτούς, αλλά για να τους μεταγγίσει τη δική Του τελειότητα και αγάπη. Ουσιαστικά υιοθετεί τους αγγέλους, για να μπορούν και οι άγγελοι να μετέχουν στη δική Του ζωή και ευτυχία. Ζουν κι αυτοί μια τέλεια αγάπη, μια τέλεια ενότητα, μια τέλεια κοινωνία. 

Στην οικογένεια της Εκκλησίας ο Θεός προσθέτει και άλλα πλάσματα, τους ανθρώπους. Αυτή όμως η τρίτη φάση δεν έμελλε να ολοκληρωθεί άμεσα. Διότι κάποια στιγμή, οι δυο πρώτοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, αποστάτησαν από τον Θεό. Και μαζί μ' αυτούς, όλη η ανθρωπότητα ζούσε στην εξορία, στη στέρηση του Θεού. 

Και ο Θεός κατεβαίνει στη γη μας, για να μας ενώσει και πάλι μαζί του. Για να εντάξει και πάλι στην Εκκλησία Του εμάς που Τον αρνηθήκαμε. Μ' αυτήν την έννοια η Πεντηκοστή ονομάζεται γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας. Διότι από την ημέρα εκείνη οι άνθρωποι εντασσόμαστε και πάλι στην Εκκλησία του Θεού. Και η ένταξή μας αυτή συντελείται προσωπικά στον καθένα μας με το Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος. Έτσι, η μία Εκκλησία του Κυρίου μας, η Ορθόδοξη, από την εποχή των Αποστόλων πορεύεται με μια αδιάκοπη ιστορική συνέχεια και αποστολική διαδοχή μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. 

Και οι πιστοί κάθε εποχής είμαστε ενωμένοι σε μια αδιάσπαστη ενότητα μαζί της, με συγκεκριμένη εκκλησιαστική ιεραρχία, η οποία έχει την αρχή της στους Αποστόλους. Έχουμε όλοι την ίδια πίστη και εμπειρία της πρώτης Εκκλησίας, την πίστη και παράδοση των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, τα ίδια Μυστήρια. Αυτή η ίδια πίστη, η ίδια αποστολική παράδοση και εκκλησιαστική εμπειρία υπάρχει μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Και τι είναι τα Μυστήρια της Εκκλησίας; Μυστήρια είναι οι θεοσύστατες τελετές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι αγωγοί που μας μεταγγίζουν τη Χάρι του Θεού, που μας καθαίρουν, μας αναγεννούν, μας φωτίζουν, μας αγιάζουν, μας ενώνουν με τον Θεό. Ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας λέει ότι τα Μυστήρια είναι οι θυρίδες απ' όπου περνά ο ήλιος της δικαιοσύνης κι έρχεται μέσα μας. Ονομάζονται Μυστήρια, επειδή η Θεία Χάρις που μεταφέρουν στον άνθρωπο είναι μυστική, αόρατη. Και καθώς ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή αόρατη, αλλά και σώμα ορατό, γι' αυτό και τα ιερά Μυστήρια έχουν κι αυτά το αόρατο και το ορατό στοιχείο. 

Αόρατη είναι η θεία Χάρις και ορατά τα σημεία που βλέπει ή αισθάνεται ο άνθρωπος: π.χ. το νερό στο Βάπτισμα, το άγιο Μύρο στο Χρίσμα, το λάδι στο Ευχέλαιο, κ.λπ. Επομένως πίσω από τα ορατά και αισθητά κρύβονται τα αόρατα, η Χάρις που καθαίρει, αναγεννά, φωτίζει, αγιάζει, θεώνει και σώζει. Τα Μυστήρια όμως δεν ενεργούν μαγικά στον άνθρωπο. Αλλά προϋποθέτουν την ελεύθερη και ολοκάρδια συμμετοχή του σ' αυτά. 

Ποιες εμπειρίες μας χαρίζει η Εκκλησία; Κάθε φορά που πηγαίνουμε να εκκλησιαστούμε σ' έναν Ορθόδοξο ναό, πάμε να συναντήσουμε τον Θεό, να Του μιλήσουμε. Πάμε να Τον λατρεύσουμε, να Τον κοινωνήσουμε, να ζήσουμε μαζί Του τις ιερότερες στιγμές της ζωής μας. Πώς όμως πρέπει να βιώνουμε τις μοναδικές αυτές ιερές ώρες της Λατρείας μέσα στον ναό του Θεού; Λένε πολλοί ότι ο ναός του Θεού είναι το "σπίτι" του θεού. Αλλά έχει ανάγκη ο Θεός από σπίτι, αφού σπίτι Του είναι όλος ο ουρανός και όλη η γη; Έχει ανάγκη ο Θεός από ιδιαίτερο χώρο, για να κατοικήσει; Ασφαλώς όχι. 

Όμως έχουμε ανάγκη εμείς οι άνθρωποι από ιδιαίτερο χώρο, για να Τον λατρεύσουμε. Μ' αυτή λοιπόν την έννοια ο ναός του Θεού είναι ο χώρος που ο Θεός κάνει πιο αισθητή την παρουσία Του. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε σπίτι. Είναι ο χώρος που φανερώνεται ο Θεός, που κατέρχεται ανάμεσά μας. ο Ναός λοιπόν είναι ο τόπος που πάμε να συναντήσουμε τον Θεό, να μιλήσουμε μαζί Του. Κάνουμε βέβαια κάθε μέρα, πρωί και βράδυ προσευχή στο σπίτι μας. Όταν όμως πάμε να προσευχηθούμε όλοι μαζί στην εκκλησία, η προσευχή μας εκεί έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη. Διότι μας διαβεβαίωσε ο Χριστός μας: "όπου είναι δυό ή τρεις συναγμένοι για μένα, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους". 

συνεχίζεται.... 

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 125ο

 

Ρώτησε κάποιος τον άγιο Παΐσιο: - Γιατί άλλες φορές νιώθουμε έντονα τη Θεία Χάρι στην προσευχή κι άλλες φορές δεν αισθανόμαστε τίποτα; Κι εκείνος απάντησε: - Ο Θεός δίνει σιγά-σιγά τη Χάρι του, για να βοηθιέται ο άνθρωπος. Γιατί αν νιώσει στην αρχή τη χάρη του Θεού, μπορεί να τιναχθεί στον αέρα. Αν όμως δεν καταλάβει ότι και αυτό το λίγο προέρχεται από τον Θεό και του μπει ο λογισμός ότι κάτι είναι, τότε ο Θεός του το αφαιρεί, έως ότου καταλάβει ότι δεν ήταν δικό του, αλλά του Θεού. 

Όταν πάλι είπε κάποιος στον άγιο Παΐσιο ότι κοπιάζει στην προσευχή του, αλλά δεν νιώθει θεϊκή παρηγοριά, εκείνος απάντησε: "Να μη ζητάς να προσευχηθείς, για να νιώσεις, ευχαρίστηση, χαρά. Το παιδάκι τρέχει στον πατέρα του, όχι γιατί θα του δώσει σοκολάτα, αλλά γιατί τον αγαπάει. Άλλο γιατί εκείνος θελήσει να του δώσει και σοκολάτα. Η προσευχή που κάνουμε, για να νιώσουμε αγαλλίαση κι όχι για να ενωθούμε με τον Θεό, δεν είναι πραγματική προσευχή". 

Οι Άγιοι μας εξηγούν ότι η προσευχή καθιστά τον κάθε Χριστιανό ναό του Θεού. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει ότι "ο Θεός που δεν χωράει σε όλο το σύμπαν, εισέρχεται σε ψυχή που ζει μέσα στις προσευχές, κατοικεί στην καρδιά του πιστού". Κι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει ότι "η κοινωνία της προσευχής λειτουργεί την ίδια την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό". Όταν λοιπόν προσευχόμαστε με αυτές τις προϋποθέσεις, το σώμα μας και η ψυχή μας ενώνονται με τον θεό. 

Δεν θέλουμε τίποτε άλλο, δεν μας ενδιαφέρει η αμαρτία. Σε αυτή την κατάσταση, εξηγεί ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, οι άγιοι άνθρωποι φθάνουν στην αποκορύφωση της πνευματικής εμπειρίας που είναι η "ένωσή τους με τον Θεό", "η θέωσή τους" απ' αυτή τη ζωή. Βέβαια όλα αυτά αποτελούν εμπειρίες των Αγίων που λιώνουν μια ολόκληρη ζωή μέσα στην άσκηση και την προσευχή. Εμείς όμως που είμαστε πάρα πολύ μικροί και ανάξιοι για τέτοιες εμπειρίες, ας κατανοήσουμε τουλάχιστον ότι η προσευχή δεν είναι αγγαρεία, αλλά είναι απόλαυση, είναι εμπειρία, είναι ένωση με τον Θεό. Αν το νιώσουμε αυτό έστω και μια φορά, δεν θα ξαναβαρεθούμε ποτέ την προσευχή. Θα τη λαχταράμε και θα γίνει όλη μας η ζωή μια προσευχή. 

Τι είναι η Εκκλησία; Αν έρθει κάποιος ξένος στην Ελλάδα και μπει σε έναν ναό, θα πει απαξιωτικά ότι η Εκκλησία είναι ένας χώρος όπου μαζεύονται ηλικιωμένοι άνθρωποι και θα ισχυριστεί ίσως ακόμη ότι οι πιο πολλοί από αυτούς δεν καταλαβαίνουν τι ακούνε και τι κάνουν. Κι αν ρωτήσεις κανέναν δημοσιογράφο, θα σου πει ότι Εκκλησία ένας χώρος για μνημόσυνα, γάμους, βαπτίσεις. Αυτό όμως είναι η Εκκλησία; Ασφαλώς όχι. 

Ούτε η Εκκλησία είναι μόνο ένα σύνολο πιστών που λατρεύουν τον Θεό. Η Εκκλησία δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε. Είναι πολύ περισσότερο αυτό που δεν βλέπουμε. Γι' αυτό οι πατέρες την ονομάζουν ακατάληπτο μυστήριο. Κανείς δεν μπορεί να πει τι είναι η Εκκλησία. Δεν υπάρχει κάποιος ορισμός της. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν μας έδωσαν ορισμό της Εκκλησίας. 

Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς λέει ότι η Εκκλησία είναι "το πιο άγιο και αγαπητό μυστήριο του Θεού, μυστήριο μυστηρίων". Κι ο όσιος Πορφύριος λέει ότι "η Εκκλησία είναι η χώρα του Αχωρήτου". Ο χώρος δηλαδή όπου κατοικεί ο αχώρητος Θεός. Εκκλησία όμως δεν είναι μόνο ο χώρος και ο τρόπος που ο Θεός αποκαλύπτεται και ενώνεται με τον άνθρωπο, αλλά και η ίδια η ένωση Θεού και ανθρώπων. Είναι "κοινωνία θεώσεως". 

Δεν είναι μόνο η κίνηση του Θεού προς τα λογικά όντα και η κίνηση των όντων προς τον Θεό, αλλά και η κοινωνία του Θεού με τα λογικά όντα. Είναι ο ίδιος ο Χριστός μαζί μας που παρατείνεται στους αιώνες. Και με τα ιερά μυστήρια η Εκκλησία ενώνει όλα τα λογικά όντα μ' Αυτόν και μεταξύ τους. Η Εκκλησία είναι εργαστήριο αγιότητας, ένα θεανθρώπινο εργαστήριο, το οποίο παραλαμβάνει αμαρτωλούς ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν την ένθεη ζωή και τους μεταμορφώνει σε θεούς κατά χάριν. Είναι η Βασιλεία του Θεού πάνω στη γη, ένα κομμάτι του ουράνιου Παραδείσου. 

συνεχίζεται.... 

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Οκτώβριος!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 124ο

Μέσα στην εμπειρία των αγίων ασκητών υπάρχει και η λεγόμενη νοερά ή καρδιακή προσευχή. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει ότι "σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, νοερή ή καρδιακή προσευχή είναι η προσευχή που κάνει ο άνθρωπος χωρίς να μιλά με το στόμα, αλλά μόνο με τον ενδιάθετο λόγο, της καρδιάς, λέγοντας αυτή τη σύντομη και μονολόγιστη προσευχή: Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με". Στην εποχή μας πολλοί πιστοί προσεύχονται με την προσευχή αυτή, καθώς είναι σύντομη και μπορεί να λέγεται παντού. Κι επειδή οι σημερινές συνθήκες περιορίζουν τον ελεύθερο χρόνο μας και γεμίζουν τον νου με πολλές μέριμνες, η μονολόγιστη είναι πολύ βοηθητική, ιδιαιτέρως για τις ώρες που ο νους δεν μπορεί να πει τίποτε άλλο. 

Με την προσευχή αυτή, εξηγεί ο άγιος Νικόδημος, "ο νους συμμαζεύεται πιο εύκολα, ενώ στις άλλες προσευχές, τις εκτενέστερες, ο νους εύκολα διασκορπίζεται". Η νοερά προσευχή για πρακτικούς λόγους γίνεται από τους μοναχούς συνήθως με το κομποσχοίνι. Ο άγιος Παΐσιος έλεγε ότι "το κομποσχοίνι είναι μια κληρονομιά, μια ευλογία, που μας έχουν αφήσει οι άγιοι Πατέρες μας. Παλιά, που δεν υπήρχαν ρολόγια, οι μοναχοί μετρούσαν την ώρα της προσευχής με το κομποσχοίνι.... Το κομποσχοίνι έχει μεγάλη δύναμη. Είναι το όπλο του μοναχού και οι κόμποι είναι σφαίρες που θερίζουν τους δαίμονες". Βοηθητικό είναι και για μας το κομποσχοινάκι, αρκεί να μην το χρησιμοποιούμε επιδεικτικά, όταν είμαστε μπροστά σε κόσμο, αλλά διακριτικά. 

Η προσευχή είναι αρχικά μια κραυγή στα τυφλά. Γιατί τον Θεό δεν τον βλέπεις, δεν τον αγγίζεις, δεν τον ακούς. Γι' αυτό και η προσευχή, στα πρώτα τουλάχιστον στάδια της πνευματικής ζωής, δεν είναι απόλαυση, είναι αγώνας και κόπος. Κι έτσι συχνά νιώθεις στην προσευχή σου κουρασμένος, ψυχρός, κυριαρχημένος από άλλα ενδιαφέροντα και αιχμαλωτισμένος από τα πάθη σου. Όταν όμως ο Θεός νεκρώσει μέσα σου τα πάθη και αγαπήσεις αληθινά τον Θεό, τότε η προσευχή σου γίνεται απόλαυση και χαρά. Και τότε δεν θα θέλέις να σταματήσεις ποτέ την προσευχή σου. 

Μέχρι να φθάσεις όμως σ' αυτό το σημείο ιδρώνεις, ματώνεις, πονάς. Η προσευχή σου στην αρχή δεν είναι διάλογος με τον Θεό, αλλά κραυγές. Μόνο εσύ μιλάς και φωνάζεις. Επειδή τον Θεό δεν τον βλέπεις, δεν τον ακούς. Κραυγάζεις εσωτερικά όπως ο Μωυσής, όταν βρισκόταν μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα με τους Ισραηλίτες κι από πίσω τους έρχονταν οι Αιγύπτιοι να τους εξολοθρεύσουν. Ήταν τότε που ο Θεός είπε στον Μωυσή: "Τί βοᾶς πρός με;". Πώς μου φωνάζεις έτσι, σε άκουσα. Αφού λοιπόν προχωρήσεις πνευματικά, σιγά σιγά αρχίζεις να νιώθεις την παρουσία του Θεού δίπλα σου. Αρχίζεις να Τον αισθάνεσαι εσωτερικά. 

Λέει σχετικά ο άγιος Παΐσιος: "Να προσπαθήσεις να αισθάνεσαι πάντοτε την παρουσία του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων και να κινείσαι σαν να είναι παρόντες. Γιατί πράγματι είναι παρόντες, άσχετα αν εμείς δεν τους βλέπουμε με τα σωματικά μάτια". Και εξηγεί ότι αυτός που κατορθώνει να έχει συνέχεια τον νου του στον Θεό, σιγά-σιγά αυτό θα γίνει κατάσταση μέσα του. Όταν λοιπόν αισθάνεσαι μέσα σου ότι ο Χριστός είναι δίπλα σου, αυτό σου μεταγγίζει μια χαρά απερίγραπτη. Κι όσο περισσότερο νιώθεις την αγάπη του Θεού μέσα σου, τόσο και θερμαίνεται η ψυχή σου και πλημμυρίζει από χαρά. 

Η Χάρις του Θεού σε μεταμορφώνει μέρα με την ημέρα και σου χαρίζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος: αγάπη, χαρά, ειρήνη, πίστη, καλοσύνη, εγκράτεια. Φωτίζει τον νου σου, σε ενθουσιάζει και σε κάνει να έχεις άγιες επιθυμίες. Σου εμπνέει μια ζωή ουράνια. Τι νιώθουν στην προσευχή τους οι Άγιοι, που ζουν μέσα στη Χάρι του Θεού; Ο προφήτης Ηλίας, για παράδειγμα, πριν νιώσει την παρουσία της Χάριτος του Θεού δίπλα του, έζησε γύρω του έναν δυνατό σεισμό, που τον συγκλόνισε. 

Και η φωτιά που κατέκαψε τα πάντα γύρω του ήταν μια εμπειρία που πυρπόλησε την ψυχή του και τον προετοίμασε να νιώσει το πέρασμα του Θεού. Και αισθάνθηκε το πέρασμα του Θεού σαν μια φωνή "αὔρας λεπτῆς", σαν μια ουράνια δροσιά, ένα λεπτό ουράνιο φύσημα του ανέμου που τον τύλιξε και γέμισε την καρδιά του με άπειρη χαρά. Οι Άγιοι, που ζουν τέτοιες καταστάσεις, νιώθουν μια εσωτερική φωτιά να θερμαίνει την καρδιά τους και να ανεβάζει τον νου τους στα ουράνια. 

Και σταδιακά ανυψώνονται πάνω από τις καταστάσεις του κόσμου αυτού. Βέβαια εμείς οι τιποτένιοι και αμαρτωλοί δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε όλα αυτά. Ωστόσο κάποιες φορές ο Θεός μέσα στην αγάπη Του επιτρέπει σε κάποιους ανθρώπους να νιώσουν και αισθητά την παρουσία Του, για να γλυκαθεί η καρδιά τους, να θερμανθεί η αγάπη τους γι' Αυτόν. Σε μια ώρα ιερή νιώθεις μια δροσιά στην ψυχή σου, μια αίσθηση ότι είναι ο Θεός δίπλα σου. Και λες: μα τώρα εγώ δεν αξίζω αυτή την εμπειρία. Σου τη χαρίζει όμως ο Θεός όχι γιατί το αξίζεις, αλλά γιατί σ' αγαπάει!

συνεχίζεται.... 

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 123ο

Λέει ο Μέγας Βασίλειος: "Όταν προσεύχεσαι, πρόσεχε να μη ζητάς άλλα αντ' άλλων. Μη ζητάς δηλαδή χρήματα, δόξα, εξουσία ή κάτι άλλο από αυτά που φεύγουν και χάνονται, αλλά να ζητάς τη Βασιλεία του Θεού. Και ο Θεός θα σου δώσει ό, τι χρειάζεσαι και το σώμα σου, όπως είπε ο Ίδιος. Και υπάρχουν δυο τρόποι προσευχής: ο ένας είναι της δοξολογίας και ο δεύτερος είναι της αιτήσεως. Όταν προσεύχεσαι λοιπόν, μην αρχίζεις αμέσως με την αίτηση, αλλιώς γίνεσαι ύποπτος ότι προσεύχεσαι στον Θεό από ανάγκη. Όταν αρχίσεις την προσευχή σου, ξέχασε τον εαυτό σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου. Άφησε τη γη, πέταξε στον ουρανό, άφησε όλη την ορατή και αόρατη κτίση και άρχισε να δοξολογείς. 

Αυτόν που δημιούργησε τα πάντα. Και καθώς θα Τον δοξολογείς, για να μην περιπλανιέται ο νους σου εδώ κι εκεί, διάλεξε κάποιες προσευχές από την Αγία Γραφή". Και ο άγιος Ιωάννης της "Κλίμακος" λέει: Εμείς πρώτο από όλα ας βάλουμε στον κατάλογο της δεήσεώς μας την ειλικρινή ευχαριστία. Στη δεύτερη σειρά, την εξομολόγηση των αμαρτιών μας και τη συνειδητή συντριβή της ψυχής μας. Και στη συνέχεια ας αναφέρουμε τα αιτήματά μας στον Βασιλιά του σύμπαντος. 

Εμείς λοιπόν, που δεν ξέρουμε να προσευχόμαστε, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε στα πρώτα μας βήματα της πνευματικής ζωής, για να μάθουμε να προσευχόμαστε, είναι να διαβάζουμε στην αρχή πατερικές προσευχές μεταφρασμένες. Έτσι ώστε να καταλάβουμε μέσα από την εμπειρία των Αγίων τι έλεγαν αυτοί στην προσευχή τους. Έτσι θα μάθουμε κι εμείς τι να λέμε στις προσευχές μας. Και μέσα από τα λόγια των Αγίων, θα μπούμε σιγά-σιγά στην εμπειρία της προσευχής. Μας βοηθάει πάρα πολύ στην προσευχή το να έχουμε και κάποια περιεκτικά μικρά βιβλία προσευχών, τα προσευχητάρια. 

Θα ήταν χρήσιμο κάποιες προσευχές να τις μάθουμε απέξω. Ένα Απόδειπνο να μην το ξέρουμε απέξω! Δεν είναι τίποτε να μάθεις απέξω ένα Απόδειπνο ή έστω κάποιους ψαλμούς. Βασικές προσευχές της Εκκλησίας. Περιέχουν υπέροχα λόγια. Μαθαίνουν κάποιοι απέξω τα κοσμικά τραγούδια και δεν τα ξεχνάνε, γιατί τους αρέσουν. Αν αγαπήσουμε τον Θεό πολύ, θα μας αρέσουν τόσο πολύ οι προσευχές αυτές, που θα μας ανυψώνουν στον θρόνο του Θεού. 

Μερικοί Χριστιανοί ωστόσο προτιμούν να προσεύχονται μόνο με δικά τους λόγια, και να μην προσεύχονται με τις εκκλησιαστικές προσευχές, όπως για παράδειγμα με τις ευχές του ιερού Αποδείπνου. Το περιεχόμενο της προσευχής μας, λένε, δεν πρέπει να είναι τυποποιημένο. Αλλά να αφήνουμε την καρδιά μας να ξεχειλίζει από αγάπη στον Θεό και να εκφράζει όλους τους μύχιους πόθους μας. 

Διαφορετικά, λένε, τυποποιείται και γίνεται "ξύλινος λόγος". Αυτός ο προβληματισμός δεν είναι σωστός. Μπορούμε να προσευχόμαστε και με τους δυο τρόπους: και με δικά μας λόγια και με τα λόγια των Αγίων, χωρίς να γίνεται η προσευχή μας τυποποιημένη. Όταν μάθουμε να προσευχόμαστε με τις προσευχές των Αγίων, η ψυχή μας αφομοιώνει τα ιερά νοήματα των προσευχών αυτών και στη συνέχεια μπορεί να ψελλίζει τα δικά της φτωχά λόγια, που είναι όμως ζυμωμένα με την εμπειρία της Εκκλησίας. 

Και οι Ακολουθίες χρειάζονται, και η προσευχή που κάνουμε με δικά μας λόγια, και λέγεται "αυτοσχέδια", χρειάζεται. Άλλη είναι η ωφέλεια μιας προσευχής κατά την οποία ψελλίζουμε δικά μας λόγια, και άλλη η ωφέλεια μιας Ακολουθίας, μιας σειράς προσευχών δηλαδή που κάνουμε επαναλαμβάνοντας τα λόγια των Αγίων. Ακόμη κι αν αρχικά δεν κατανοούμε πλήρως τα ιερά νοήματα των ευχών της Εκκλησίας μας, η ψυχή μας ωφελείται πολύ. 

Τι πρέπει να λέμε στην πρωινή μας προσευχή; Αρχικά, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κατάλληλες προσευχές για την πρωινή μας προσευχή, που υπάρχουν σε πολλά προσευχητάρια. Δηλαδή το Τρισάγιο, τον Εξάψαλμο, τη Δοξολογία και ευχές από την Ακολουθία του Μεσονυκτικού, του Όρθρου ή των Αγίων Ωρών, σχετικές με το ξεκίνημα της νέας μέρας. 

Και στη συνέχεια μπορούμε με δικά μας λόγια να δοξολογήσουμε τον άγιο Θεό μας και να Τον ευχαριστήσουμε για τη νύχτα που πέρασε και μας διαφύλαξε από κινδύνους και πειρασμούς. Αλλά και για τα τόσα δώρα που μας έχει χαρίσει: την υγεία, την εργασία, την οικογένεια, τα αμέτρητα υλικά και πνευματικά αγαθά. Αλλά και να Τον παρακαλέσουμε να μας χαρίσει την καινούρια ημέρα "τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικήν καί ἀναμάρτητον".  

Να ευλογήσει την πορεία της ζωής μας. Να μας χαρίσει υγεία και δυνάμεις, Χάρι θεία, για να αγωνιζόμαστε καθημερινά στον πνευματικό μας αγώνα και στην καθημερινότητά μας. Κάθε βράδυ πάλι, μπορούμε να προσευχόμαστε κάνοντας την ακολουθία του ιερού Αποδείπνου. Η Ακολουθία του ιερού Αποδείπνου είναι μια από τις αρχαιότερες και ωραιότερες Ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Στην προσευχή αυτή αναφέρεται και ο Μέγας Βασίλειος που λέει:

"Όταν τελειώνει η μέρα, πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό για όσα μας χάρισε. Και καθώς αρχίζει η νύχτα, ζητούμε από τον Θεό να μας χαρίσει ανάπαυση άμεμπτη κι ελεύθερη από πειρασμούς". Μερικοί υποστηρίζουν ότι το Απόδειπνο είναι μόνο για τους μοναχούς. Αυτό δεν είναι σωστό. Το Απόδειπνο είναι για όλους τους πιστούς.

Όλοι μας παίρνουμε μεγάλη ευλογία κάθε βράδυ, όταν μετά από τον κόπο της ημέρας και κάτω από το φως του καντηλιού, μέσα στην ευωδία του θυμιάματος ψελλίζουμε τα ιερά λόγια του Αποδείπνου που σταλάζουν στην ψυχή μας τη Χάρι του Θεού. Η ακολουθία του Αποδείπνου περιέχει έναν θαυμάσιο πλούτο προσευχών και αιτήσεων. Μ' αυτές συνομιλούμε με τον Κύριο της ζωής μας, με την άσπιλη Δέσποινα των ουρανών, με τον φύλακα Άγγελό μας και με όλους τους Αγγέλους και τους Αγίους. 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!