Σταυρός Κυρίου: αήττητον τρόπαιον

Η μεγαλύτερη μάχη των αιώνων έγινε πάνω στον Γολγοθά. Εκεί συγκρούστηκε ο Δημιουργός του παντός, υπό την ταπεινή μορφή του κατάδικου δούλου, με τον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, τον διάβολο. Σαν το δυναμικότερο όπλο στη μάχη αυτή ο σατανάς χρησιμοποίησε τον Σταυρό, το σύμβολο της έσχατης ατιμίας και της κατάρας. Αλλά με αυτό ακριβώς το όπλο, που φάνηκε πωε νλικησε και κυριάρχησε ο διάβολος, μ' αυτό δέχτηκε και το καίριο πλήγμα από τον Θεάνθρωπο, που τον θανάτωσε μια για πάντα. 

Χύνοντας το πανάχραντό του αίμα πάνω στον Σταυρό, ο Ιησούς καθάρισε και αγίασε την ανθρωπότητα, ελκύοντας κοντά του τους ανθρώπους. Από τότε ο Σταυρός μένει στην ιστορία ως το σύμβολο της νίκης, το τίμιο και ποθεινό ξύλο, που τρέπει σε φυγή τον εχθρό. Γίνεται το ραβδί και το αντιστύλι των τσακισμένων από την αμαρτία ανθρώπων, που στηριγμένοι σ' Αυτόν, ανορθώνονται, πολεμούν και νικούν τον αντίδικο διάβολο και περνούν νικητές στην αιωνιότητα. Γι' αυτό και η Εκκλησία μας τον προβάλλει, ενθαρρύονοντας και ενισχύοντας μ' Αυτόν τα παιδιά της:

Σταυρός ἀνυψούμενος τοῦ ἐν αῦτῷ ὑψωθέντος, τό πάθος τό ἄχραντον ἀνυμνεῖν προτρέπεται κτίσιν ἅπασαν· ἐν αὐτῷ κτείνας γάρ τόν ἡμᾶς κτείναντα, νεκρωθέντας ἀνεζώωσε καί κατεκάλλυνε καί εἰς τούς οὐρανούς πολιτεύεσθαι ἠξίωσεν ὡς εὔσπλαχνος, δι' ὐπερβολήν ἀγαθότητος· ὄθεν γεγηθότες ὐψώσωμεν τό ὄνομα αὐτοῦ καί τήν αὐτοῦ μεγαλύνωμεν ἄκραν συγκστάβασιν: καθώς υψώνεται ο Σταυρός προτρέπει όλη την κτίση να ανυμνεί το άχραντο πάθος Εκείνου που υψώθηκε πάνω σ' Αυτόν. Γιατί Εκείνος σκότωσε πάνω σ' Αυτόν τον φονιά μας· ενώ είχαμε πεθάνει, μας ξανάδωσε ζωή και μας καταστόλισε και ως εύσπλαχνος μας αξίωσε να ζούμε στους ουρανούς, χα΄ρησ την υπερβολική Του αγαθότητα. Γι' αυτό με χαρά ας τιμήσουμε το όνομά Του και ας δοξάσουμε την άκρα ταπείνωσή Του. 

Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς ευσεβείας τό ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ παραδείσου, ο τῶν πιστῶν στηριγμός, τό τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα· δι' οὗ ἐξηφάνισται ἡ φθορά και κατήργηται καί κατεπόθη τοῦ θανάτου ἡ δύναμις καί ὑψώθημεν ἀπό γῆς πρός οὐράνια. Ὄπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλε, δόξα μαρτύρων, ὁσίων ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ὀ δωρούμενος τῷ κόσμῳ τό μέγαν ἔλεος: Χαίρε ζωηφόρε Σταυρέ, αήττητο τρόπαιο της ευσέβειας, θύρα του Παραδείσου, στήριγμα των πιστών, τείχος της Εκκλησίας.

Συ εξαφάνισες και κατάργησες τη φθορά και κατάπιες τη δύναμη του θανάτου και υψωθήκαμε από τη γη στα ουράνια. Όπλο ακαταμάχητο, αντίπαλε των δαιμόνων, δόξα των μαρτύρων, πραγματικό στολίδι των οσίων, λιμάνι της σωτηρίας που χαρίζεις στον κόσμο το μέγα έλεος. 

Πόσο ακριβή εκφράζεται η ευγνωμοσύνη της Μαρίας προς τον Κύριο, που είχε αναστήσει τον αδελφό της, τον Λάζαρο. Το πικρόχολο σχόλιο του Ιούδα μας αποκαλύπτει την αξία του μύρου που έχυσε στο κεφάλι και στα πόδια του Χριστού. Μια λίτρα ανόθευτου νάρδου κόστιζε 300 δηνάρια, δηλαδή 300 ημερομίσθια του καιρού εκείνου. Ο μισθός ενός έτους περίπου! 

Στον Χριστό πρέπει να δίνουμε ό, τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε. Τα πιο θερμά μας αισθήματα, τους πιο ακριβούς χτύπους της καρδιάς μας, τους πιο αγνούς πόθους μας. Πρόθυμοι να θυσιάσουμε κάποιες άλλες επιλογές μας, αποφάσεις, δικαιώματα, επιθυμίες, όνειρα, όταν αυτά θέτουν σε δεύτερη μοίρα την αγάπη μας προς τον Χριστό (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη Μεγάλη εβδομάδα!

Εύχομαι ο ζωηφόρος Σταυρός του Κυρίου μας να δίνει ποιότητα και αξία στον πνευματικό αγώνα μας! Καλή Ανάσταση!

 

Φράσεις για προβληματισμό 113ο μέρος

Η σκληρότητα είναι ένα ελάττωμα αντίθετο στην ευσπλαχνία. Εκδηλώνεται και εκφρράζεται με πέντε τρόπους: με το να μη  αισθάνεται κάποιος οίκτο, με το να μη βοηθά κατά τη δύναμή του τον φτωχό που έχει ανάγκες, με το να μη θέλει να συγχωρήσει τις ύβρεις που του έκαναν, με το να τιμωρεί τους άλλους χωρίς να το αξίζουν ή περισσότερο από όσο αξίζουν τα σφάλματά τους και, τέλος, με το να βλάπτει τον πλησίον του χωρίς αφορμή. 

Παρομοιάζεται συνήθως με τη λεοπάρδαλη, που είναι ένα ζώο θηριώδες και σκληρό και καταξεσκίζει τα ζώα και τους ανθρώπους, όταν της τύχει, χωρίς συγκρατημό. Αυτό το θηρίο που κατοικεί στα δάση κι επιθυμεί να δείχνει τη σκληρότητά του επάνω στους ανθρώπους, παρομοιάζεται μ' εκείνους για τους οποίους γράφει στην τραγωδία του ο Κλαυδιανός: δεν υπάρχει σκληρότερο πράγμα στον κόσμο από έναν άχρηστο άνθρωπο που γίνεται κύριος και αποκτά εξουσία, γιατί επιθυμεί να γίνει πολύ γρήγορα πλούσιος και σκέπτεται να πλουτίσει με τον ιδρώτα του φτωχού. 

Η Θεία Γραφή μας δίνει δυο φοβερά παραδείγματα σκληρότητας: ένα στην Παλαιά Διαθήκη, στο πρόσωπο του Φαραώ, του βασιλιά της Αιγύπτου, που διέταξε τις Αιγύπτιες μαίες να θανατώνουν τα βρέφη των Εβραίων που έπεφταν στα χέρια τους, και το άλλο στο πρόσωπο του Ηρώδη, βασιλιά της Ιουδαίας, που, από φόβο μήπως γεννηθεί κάποιο παιδί που θα του πάρει το βασίλειο, διέταξε να φονεύσουν όλα τα νήπια, που δεν ήταν πάνω από δυο ετών. Ανάμεσα σ' αυτά λένε πως ήταν κι ένα δικό του παιδί, που είχε την ίδια τύχη με τα άλλα, τα οποία ήταν ο στόχος της σκληρότητάς του (Ωραίες σκέψεις από το Περιοδικό ο Ταξιάρχης). 

Τό ψεύδεσθαι ἀνελεύθερον, ἡ ἀλήθεια γενναῖον: το να λέει κανείς ψέματα είναι χαρακτηριστικό ανελεύθερου και δουλοπρεπούς ανθρώπου. Ενώ το να λέει κανείς την αλήθεια, δείχνει άνθρωπο με γενναίο φρόνημα (Αρχαίο ρητό). 

Ἐμοί τήν ἀλήθειαν ἀσκέειν, ἀγών μέγιστος: το πιο μεγάλο για μένα αγώνισμα είναι να εφαρμόζω την αλήθεια (Ηρόδοτος). 

Μίσει τούς κολακεύοντας ὥσπερ τούς ἐξαπατῶντας · ἀμφότεροι γάρ πιστευθέντες τούς πιστεύσαντας ἀδικοῦσι: να μισείς αυτούς που κολακεύουν τους άλλους, όπως και αυτούς που εξαπατούν τους άλλους. Γιατί και οι δύο, όταν γίνουν πιστευτοί, ζημιώνουν και αδικούν αυτούς που τους έδειξαν εμπιστοσύνη και τους πίστεψαν (Ισοκράτης). 

Κοιτάξτε πώς συμπεριφέρονται αυτοί οι πολιτικοί τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδωτική τους ζωή. Στο δημόσιο τομέα ανήγειραν για μας τέτοια και τόσα οικοδομήματα και περίλαμπρους ναούς, ὠστε να μην έχει μείνει σε κανέναν από τους μεταγενέστερους η δυνατότητα να τα ξεπράσει. Στην ιδιωτική τους όμως ζωή, ήταν τόσο απλοί και τόσο σταθεροί στο ήθος της δημοκρατίας, ώστε, αν κανείς ξέρει από σας ποιο είναι το σπίτι του Αριστείδη, του Μιλτιάδη και των άλλων τότε επιφανών ανδρών, βλέπει ότι δεν ήταν καθόλου πολυτελέστερο από το σπίτι του γείτονά τους. Γιατί δεν πολιτεύονταν για να κάνουν περιουσία, αλλά ο καθένας τους πίστευε ότι έπρεπε να αυξήσει το έσοδο του δημοσίου... (Δημοσθένης, Β' Ολυνθιακός). 

Τῶν συκοφαντῶν ἔργον ἐστί, καί τούς μηδέν ἡμαρτηκότας εἰς αἰτίαν καθιστάναι: έργο των συκοφαντών είναι, ακόμη κι εκείνους που είναι αθώοι και δεν έχουν κάνει κανένα κακό, να τους μπλέκουν σε κατηγορίες (Ισοκράτης). 

Να ακούς ευγενικά. Να απαντάς συνετά. Να σκέπτεσαι σοβαρά. Να αποφασίζεις αμερόληπτα (Σπουδαία σκέψη). 

Πρίν ἤ ἀκοῦσαι, μή ἀποκρίνου καί ἐν μέσῳ λόγων μή παρεμβάλλου: προτού ακούσεις τι θέλουν να σου πουν, μην αποκρίνεσαι και μην παρεμβάλλεσαι εν μέσω συζητήσεων, διακόπτοντας αυτούς που ομιλούν (Σοφία Σειράχ ια, 8). 

Με ποια κριτήρια κρίνουμε τους ανθρώπους γύρω μας; Με ποια κριτήρια διαλέγουμε τους φίλους μαςή τους συνεργάτες μας; Η αρετή, ο καλός χαρακτήρας, η ειλικρίνειά τους παίζουν τον πρώτο ρόλο στην κρίση μας; .... Να κρίνεις με όσα ξέρεις και όχι με όσα υποθέτεις (Σπουδαία σκέψη). 

Κύριε, αν Σε δοξολόγησα λίγο, είναι γιατί η γλώσσα μου είναι φτωχή. Αν σου είπα τον πόνο μου, είναι γιατί Σε θεωρώ γιατρό μου. Αν Σε παρακάλεσα τόσο, είναι γιατί Σε ήθελα δίπλα μου. Αν Σε πίκρανα πολύ, είναι γιατί συγγενεύω με τον πηλό. Αν Σου ζήτησα έλεος, είναι γιατί τα λάθη μου έγιναν αμέτρητα. Στήριξέ με, Αγαθέ, ώστε πάντα να προσπαθώ να θυμίζω "τό ὄνομά Σου τοῖς ἀδελφοῖς μου" (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 105ο

Αλλά κι όταν αργότερα ο "ὄφις ὁ ἀρχαῖος (Αποκ. ιβ, 9)" εκτόξευσε νέα ύδατα εναντίον της Εκκλησίας και δημιούργησε τη φοβερή πλημμύρα των αιρέσεων, προεκειμένου αυτή τη φορά να πνίξει την Εκκλησία του Χριστού στα βορβορώδη ύδατα της πλάνης και να ματαιώσει τη σωτηρία των ανθρώπων, τα αδιέξοδα ήταν και πάλι φοβερά. Υπήρξαν στιγμές σ' εκείνη τη φάση του πολέμου, που νόμιζε κανείς ότι το παν είχε χαθεί. Η αίρεση του Αρείου είχε την ανοχή ή και αυτή τη συμμαχία των ανακτόρων του Βυζαντίου, παρασέρνοντας στον χορό του θανάτου πρόβατα και ποιμένες της Εκκλησίας. 

Στα χρόνια της εικονομαχίας αργότερα και πάλι τον πόλεμο κατεύθυναν και διεξήγαγαν τα ανάκτορα. Κι όμως, οι γνήσιοι μαχητές χριστιανοί, εργάτες του αμπελώνος, αλλά και απλοί πιστοί, οι λίγοι γενναίοι μαχητές της αλήθειας, μέσα σ' εκείνη τη δίνη δεν λιποψύχησαν, δεν απογοητεύθηκαν, δεν κατέθεσαν τα όπλα. Συνέχισαν να μάχονται άφοβα, με ακατάβλητο θάρρος και ενθουσιασμό. 

Πολεμούσαν με την πεποίθηση και τη βεβαιότητα ότι το κακό θα συντριβόταν και εκείνη που θα κυριαρχούσε στη σκληρή αναμέτρηση θα ήταν η αλήθεια. Νικητής θα ήταν και πάλι ο διωκόμενος Χριστός και η Εκκλησία Του. Και το θαυμαστό είναι ότι ποτέ όσοι πήραν μέρος σ' εκείνη τη φονικότατη αναμέτρηση δεν ντροπιάστηκαν στις ελπίδες τους, δεν διαψεύσθηκαν στους αγώνες τους. 

Μια συντομότατη και ενδεικτική αναφορά στους προμάχους της πίστεως δια μέσου των αιώνων, θα μας δώσει ένα ακόμη σπουδαίο δίδαγμα, θα τονώσει το φρόνημα και θα ενισχύσει την πεποίθησή μας στη νίκη, απομακρύνοντας κάθε φόβο και ολιγοψυχία από τις καρδιές μας. Στα χρόνια της αναμέτρησης με την αίρεση του Χριστοκτόνου Άρειου, ο Άγιος Αθανάσιος στις απειλές και τις εξορίες αντιτάσσει το ακατάβλητο σθένος της ψυχής του. Γίγαντας και βράχος της πίστεως συνεχίζει τον αγώνα, ακόμη κι όταν οι πάντες τον εγκαταλείπουν. 

Μάχεται όχι μόνο εναντίον της αιρέσεως, αλλά και εναντίον της ειδωλολατρίας, και τέλος πέφτει μαχόμενος επί των επάλξεων, χωρίς να δει το θαύμα. Έχει μεν επιφέρει καίρια πλήγματα κατά της αιρέσεως, έχει επιτύχει την ορθή διατύπωση του δόγματος, στην πράξη όμως η αίρεση λυμαίνεται την Εκκλησία. Στην κρίσιμη ώρα, άλλα στιβαρά χέρια παραλαμβάνουν τη σκυτάλη του αγώνα, για να συνεχίσουν με το ίδιο ασυμβίβαστο φρόνημα, μέχρις ότου το κακό σιγήσει και έλθει η γαλήνη στην Εκκλησία και επιβληθεί η αλήθεια. 

Ο Μέγας Βασίλειος μάχεται εναντίον των Αρειανών και των Πνευματομάχων. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος φθάνει στην Κωνσταντινούπολη σε ώρα που η ατμόσφαιρα έχει φθάσει στο μέγιστο σημείο σκοτεινότητας. Ο ουρανός αυλακώνεται από κεραυνούς που απειλούν να σβήσουν τελείως τη λυχνία της βασιλίδας των πόλεων. Μέσα σε εκείνη την τρομακτική θύελλα άφοβα και γενναία οργανώνει την αντεπίθεση και αρχίζει τη μάχη. Μάχεται με όπλο την αλήθεια και με συμπαραστάτη τον Αρχιστράτηγο του αγώνα Κύριο Ιησού και την παρηγοριά που του πρόσφεραν με την παρουσία, παρρησία, σταθερότητα και το θάρρος τους οι λιγοστοί Ορθόδοξοι της Βασιλεύουσας. 

Οι εχθροί του στρέφονται με λύσσα εναντίον του, όταν αντιλαμβάνονται τη ζωογόνο επίδραση της παρουσίας του στις ψυχές εκείνων των λίγων Ορθοδόξων. Τον λιθοβολούν και τον πληγώνουν, ενώ τελεί το μυστήριο του Βαπτίσματος. Ο θείος Ιεράρχης βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο. Κι όμως ούτε το ολιγάιθμο των πιστών, ούτε η μικρότητα του μόνου Ναού των Ορθοδόξων, ούτε το μένος των εχθρών του τον απογοητεύουν. Συνεχίζει μαχόμενος με όπλα την πίστη του στην επικράτηση της αλήθειας και το άκαμπτο σθένος της ψυχής. 

Αποτέλεσμα: Ο Κύριος ευδοκεί, και μέσα από εκείνη τη θύελλα η Εκκλησία εξέρχεται "καλή ὡς σελήνη" και "ἐκλεκτή ὠς ὁ ἥλιος" (Ασμ. στ, 10). Με το ίδιο αγωνιστικό φρόνημα θα κρατήσει τη δάδα της ορθής πίστεως κατά τον 5ο αιώνα ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας και θα υπερασπιστεί την Ορθοδοξία έναντι του Νεστοριανισμού. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, αν και απλός μοναχός, θα κρατήσει τον 7ο αιώνα για μια εκοσαπενταετία το βάρος του αντιμονοθελητικού αγώνα, χωρίς να υπολογίζει ούτε τον θάνατο. Επειδή αρνήθηκε να υπογράψει τον συμβιβαστικό "Τύπον" που συνέταξε ο αυτοκράτορας, θα εξορισθεί επανειλημμένως, θα αναθεματισθεί και θα κακοποιηθεί: θα του κοπεί η γλώσσα και το δεξί χέρι. 

Κι όμως θα μάχεται μέχρι τέλους απτόητος, πιστεύοντας πως το αδιέξοδο θα ξεπερασθεί, το θαύμα θα γίνει και η αλήθεια θα λάμψει. Οι δε μοναχοί της μονής του Στουδίου για εκατό και πλέον χρόνια θα σηκώσουν το βάρος του αγώνα κατά της Εικονομαχίας. Με ένθεο ζήλο και χωρίς να πτοούνται από τις δυσκολίες, υπερασπίζονται την αλήθεια. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης συντάσσει θεολογικές πραγματείες και επιστολές ("Λόγοι ἀντιρρητικοί κατά είκονομάχων") για την υπεράσπιση τω ιερών εικόνων. Τρεις φορές εξορίζεται, ταλαιπωρείται, βασανίζεται και πεθαίνει μαχόμενος. Η πλάνη τελικά διαλύεται. Ο εχθρός καταισχύνεται και ο Χριστός δοξάζεται. 

Και η χρυσή αλυσίδα συνεχίζεται μέσα στους αιώνες: Μέγας Φώτιος, άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος, άγιος Μάρκος ο Ευγενικός. Μορφές ιερές και καθοδηγητικές για μας τους πιστούς του 21ου αιώνα, που μαχόμαστε στήθος με στήθος με το κακό, την αθεΐα, την απιστία, την ηδονολατρία, τον αμοραλισμό, τη νεοειδωλολατρία και τον σοδομισμό. Ζουν κι εργάζονται μέσα σε θύελλες και καταιγίδες, ανυποχώρητοι μπροστά στα αδιέξοδα που παρουσιάζονται μπροστά τους. Η μορφή του αγίου Μάρκου είναι ιδιαίτερα συγκλονιστική. Όταν οι πάντες υποχώρησαν κι υπέγραψαν την ένωση με τους παπικούς, είτε από μικροψυχία είτε από κακή εκτίμηση των περιστάσεων, εκείνος έμεινε ανένδοτος. 

Η σταθερότητα του ενός αποδείχθηκε πιο ισχυρή από την υποχώρηση των πολλών. Η ψευδοένωση χάρη στους αγώνες του αγίου εκείνου ανδρός δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η πίστη και ο ένθεος ζήλος του ενός επισκόπου συνετέλεσαν ώστε να αρθεί το αδιέξοδο και να γίνει το θαύμα. Να απαλλαγεί η Εκκλησία από το βδέλυγμα της υποταγής στον Πάπα. Στη διαδρομή τόσων αιώνων το πλοίο της Εκκλησίας στο Βυζάντιο πορεύθηκε νικηφόρο, ανίκητο από τα πελώρια κύματα των αιρέσεων. 

Ανίκητο από τη θύελλα του παπισμού, που αντικειμενικά η ιστορική γραφίδα μαρτυρεί τα ατελείωτα εγκλήματά του ενάντια στους Ορθοδόξους στα δυσχείμερα χρόνια των Σταυροφοριών. Ανίκητο, γιατί η πανσθενής θεία χάρη, η πνοή του αγίου Πνεύματος, που ενοικεί, κατευθύνει αλάθευτα την πορεία του κι εμψυχώνει τους μαχητές της "φίλης" Ορθοδοξίας σαν αναμετριούνται με το σκοτάδι, ώστε να διατρανώνουν την απόφαση: "Καί μυριάκις ὑπέρ σοῦ (Ὀρθοδοξία) τεθνηξόμεθα!"

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι δημιουργικός και ευφρόσυνος ο μήνας Απρίλιος!

25η Μαρτίου: Ευαγγελισμός και Ελληνισμός

Ευαγγελισμός, Ελληνισμός: έτσι γιορτάζεται αυτή η μεγάλη μέρα, η 25η Μαρτίου. "Χαῖρε, Κεχαριτωμένη Μαρία", ο Άγγελος ευαγγελίζεται την σάρκωση του Θεού Λόγου και τη λύτρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου. "Χαῖρε, ὤ Χαῖρε, Λευτεριά": η φωνή του γένους ευαγγελίζεται την ανάσταση και τη λύτρωση από τα δεσμά της δουλείας. 

Διπλό χαίρε, διπλή χαρά. Με το Χαίρε στην Παρθένο Μαρία, αιώνων πόνοι και στεναγμοί μετουσιώνονται σε έναν νικηφόρο ύμνο, που ως τα πέρατα της γης φθάνει ως τα βουνά, ως τα δάση, τους κάμπους και τα πελάγη, που αναπέμπεται στα ουράνια σαν θυμίαμα ευχαριστήριο και δοξαστικό. Ο άλλος νικηφόρος ύμνος, ένα σάλπισμα ελευθερίας! Αντηχεί στα βάθη των τεσσάρων αιώνων της σκοτεινής δουλείας, στους μυριάδες γνωστούς κι αγνώστους στις επάλξεις του γένους. 

Η Ελλάδα υπάρχει κι ακτινοβολεί στην ιστορία του κόσμου μ' ένα φως χαρούμενο. Είναι το μέγα γεγονός του 1821, γιατί ορθώνεται πάνω απ΄ όλα σαν μέγεθος πνευματικό, καρπός όλης της βαθιάς πείρας του Έθνους, που σαν πολύτιμη περιουσία μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Οι Έλληνες δεν διεκδίκησαν τη λευτεριά της ζωής και της γης τους, αλλά κυρίως την ελευθερία της ψυχής τους και της πίστης τους. 

Ξεσηκώθηκαν οι πρόγονοί μας το 1821, έσπασαν τα δεσμά της δουλείας και άνοιξαν τον δρόμο για την Ελευθερία. Η Ελληνική ψυχή γιορτάζει την παλιγγενεσία της με ενωμένη την εθνική με την πανανθρώπινη λύτρωση. Το φράγμα της καταπίεσης έσπασε κι ο αέρας της ελευθερίας διασάλπισε την πνοή του Χριστού πάνω στη γη. 

Σήμερα, στους δύσκολους καιρούς, ας αναλογιστούμε το χρέος μας ως Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, να κρατήσουμε την πίστη μας ανόθευτη με τη Μητέρα Παναγία να ευλογεί τον κάθε αγώνα μας. Να σηκώσουμε σαν εύζωνες το μέτωπο ψηλά, να τιμούμε τους ήρωές μας, να κρατήσουμε την Ελλάδα μας ελεύθερη, να διαλαλεί σε όλο τον κόσμο ότι η ελευθερία κερδίζεται με αγώνα και δίνει το φως παντού. Χαρείτε την Ελλάδα ελεύθερη, όντας εμείς ελεύθεροι. 

(Από την εισήγηση που διάβασα σε ιερό ναό επί αναμνήσει της ιερής επετείου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Χρόνια πολλά! Αθάνατοι οι ήρωές μας!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 104ο

Η ζωή και το έργο των αγίων Αποστόλων μας δίνει ακριβώς αυτό το μήνυμα-σύνθημα, ότι όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, προκειμένου να κρατηθεί ο πιστός γνήσιος και ακέραιος στην πίστη τη χριστιανική, όσο αρνητικό κι αν είναι το κλίμα, όσο παγωμένες κι αν είναι οι καρδιές των ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους ζει και αναστρέφεται, όσο κι αν έχει μπροστά του έναν ή περισσότερους ανθρώπους "ἀπειθοῦντας καί ἀντιλέγοντας (Ησ. ξε, 2)", δε δικαιολογείται απογοήτευση και δειλία. 

Πολύ περισσότερο δεν συγχωρείται η κατάθεση των όπλων και η σιωπή. Η ιστορία της Εκκλησίας μας βεβαιώνει ότι το κακό θα νικηθεί, θα ντροπιαστεί και θα περισταλεί. Η αλήθεια θα λάμψει και η βασιλεία του Θεού θα κυριαρχήσει στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό φαίνεται καθαρά και από την επίσκεψη του Αποστόλου Παύλου στην Κόρινθο.  Στην Κόρινθο ο θείος Απόστολος έφτασε αποφασισμένος να δώσει τη μαρτυρία του για τον Χριστό (βλ. Πρ. ιη, 1-11). Και πράγματι μιλά και πείθει "Ἰουδαίους καί Ἕλληνας (στίχος 4)". Όμως οι αντιδράσεις παρουσιάζονται ισχυρές. Ο Παύλος τότε αρχίζει να "συνέχεται τῷ πνεύματι (στίχος 5)". Η κατάσταση γι' αυτόν είναι εξαιρετικά δύσκολη. 

Μπροστά στο αδιέξοδο, μπροστά στη σκληροκαρδία των Κορινθίων και την απροθυμία τους να δεχτούν τον ευαγγελικό λόγο, γεννώνται στην ψυχή του σκέψεις να εγκαταλείψει την πόλη και να πορευθεί σ' άλλους τόπους πιο επιδεκτικούς του θείου κηρύγματος. Τα ασκημένα και φωτισμένα μάτια του δεν μπορούσαν να διακρίνουν ότι σ' αυτήν την πόλη "λαός ἐστι πολύς (στίχος 10)", που θα γινόταν λαός του Κυρίου. 

Τη δύσκολη αυτή ώρα που ο τίμιος εργάτης κάμπτεται, επεμβαίνει ο Κύριος "δι' ὁράματος" και στηρίζει τον δούλο Του με εκείνο το συγκλονιστικό "λάλει καί μή σιωπήσῃς, διότι ἐγώ είμι μετά σοῦ, καί ούδείς ἐπιθήσεταί σοι τοῦ κακῶσαι σε (στίχοι 9-10)". Το αδιέξοδο ξεπεράστηκε. Το θαύμα έγινε. Εκεί που όλα ήταν κατάμαυρα και ολοσκότεινα, φως Χριστού αρχίζει να καταυγάζει τις ψυχές, Μια Εκκλησία όλο ζωντάνια και δυναμισμό αναδύεται μέσααπό την ειδωλολατρική διαφθορά, μέσα από το σάπιο ιουδαϊκό κατεστημένο. 

Μπορεί τα παιδιά μας, οι σύζυγοι, συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες να φαίνονται αδιάφοροι, ανεπίδεκτοι, αρνητικοί ή και εχθρκοί απέναντι στην πίστη και την ηθική του Ευαγγελίου. Ο, τι κι αν συμβαίνει, οι πιστοί χριστιανοί, και αυτοί οι ποιμένες και εργάτες της Εκκλησίας, ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στην πόλη, στην πατρίδα μας, στο στενότερο ή ευρύτερο περιβάλλον μας, υπάρχουν ψυχές που περιμένουν το φως του Χριστού, για να ανθίσουν στο χάδι του. 

Ας κρατήσουμε τη φλόγα της πίστης αναμμένη στις δικές μας ψυχές και κοντά τους κάποιες άλλες ψυχές μπορεί να φωτισθούν, να θερμανθούν, να ζωογονηθούν και να σταθεροποιηθούν στην εν Χριστώ ζωή. Τη συγκεφαλαίωσητου όλου πνεύματος της αποστολικής εργασίας, που γίνεται φάρος καθοδηγητικός για μας, βρίσκουμε στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου των "Πράξεων (βλ. Πρ. κη, 1-3)". 

Ο θείος Παύλος, δέσμιος στη Ρώμη για το όνομα και την αγάπη του Κυρίου, φυλακισμένος για δυο ολόκληρα χρόνια, κηρύττει τον Χριστό μέσα από το κελί της φυλακής, παρά τις αμφισβητήσεις των προκρίτων Ιουδαίων της συναγωγής. Κι ενώ εκείνοι αναχωρούν από το κελί του "πολλήν ἔχοντες ἐν ἑαυτοῖς συζήτησιν (στίχος 29)", ο Παύλος "ἀπεδέχετο πάντας τούς εἰσπορευομένους πρός αὐτόν, κηρύσσων τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί διδάσκων τά περί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάσης παρρησίας ἀκωλύτως (στίχοι 30-31)". Δεχόταν πρόθυμα και με ευχάριστη διάθεση όλους όσοι πήγαιναν να τον επισκεφθούν. 

Και όχι μόνο τους δεχόταν στο κελί της φυλακής, αλλά και κήρυσσε τη βασιλεία του Θεού, την οποία έδωσε ως κληρονομιά ο Μεσσίας Χριστός στους ανθρώπους, και τους δίδασκε τις αλήθειες που αναφέρονταν στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όλη αυτή την εργασία την έκανε με θάρρος και παρρησία, χωρίς να του παρεμβάλεται απέξω κανένα εμπόδιο. Πόσο βάθος έχουν οι στίχοι αυτοί! Αλλά και πόσο μας ενθαρρύνει το ιερό κείμενο και μας χαράσσει πορεία ζωής και δράσης ως μελών της Εκκλησίας που θέλουν και αγωνίζονται να ζήσουν κατά Θεόν και να καταστήσουν κοινωνούς της χάριτος του Θεού και τους αδελφούς τους, που ζουν στην άγνοια· που κινδυνεύουν από τον καυστικό λίβα της αθεΐας, της απιστίας, της ζωής του κόσμου, ο οποίος "ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται". 

Ο πιστός μαθητής του Χριστού είτε ζει σε χώρα που απολαμβάνει την πολιτική ελευθερία είτε αύριο βρεθεί δέσμιος, φυλακισμένος, κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους, αλυσοδεμένος και φρουρούμενος, έχοντας τους πάντες εναντίον του, δεν αποθαρρύνεται, δεν καταθέτει τα όπλα. Πάντα νικά με τη Χάρη του Θεού, διότι στην παντοδυναμία του Θεού Λόγου τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ματαιώσειτα σχέδιά Του και να σβήσει την πίστη από τις καρδιές των ανθρώπων. 

συνεχίζεται....

(Αρχιμ. Γρηγορίου Ι. Μουσουρούλη, Από το αδιέξοδο στο θαύμα, Αθήνα 2016, Εκδόσεις Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομἀδα!