Φράσεις για προβληματισμό 119ο μέρος

Η εορτή των Χριστουγέννων είναι εορτή της ειρήνης. Διότι ο Βασιλιάς και χορηγός της ειρήνης ήρθε στη γη, για να λυτρώσει τους κατοίκους της από τη σκλαβιά της αμαρτίας. Ήρθε στη γη τότε -πριν από 2000 σχεδόν χρόνια- έρχεται και στην ψυχή του καθενός και της καθεμιάς μας τώρα, για να την ειρηνεύσει. Και θα την ειρηνεύσει! Αρκεί εμείς να αγωνιζόμαστε κατά της αμαρτίας, να μετανοούμε, να εξομολογούμαστε με ειλικρίνεια και να Τον δεχόμαστε μέσα μας ως αιώνιο Βασιλιά και μοναδικό Κύριο της ψυχής μας (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Χριστός σε αναζητεί παντού. Στα κύματα των δοκιμασιών του βίου. Στο σπίτι του αμαρτβωλού αρχιτελώνη. Στο πηγάδι της Σαμαρείτιδος. Στα σταυροδρόμια της ζωής. Πάνω στον Σταυρό, με τα χέρια απλωμένα, πληγωμένα, ανυψωμένα, έτοιμα να σε σφίξουν στην αγκαλιά Του. Μην του αρνηθείς. 

Εγκράτεια και γύμνασις και της τροφής λιτότης και έγερσις εωθινή εστί μακροβιότης. 

Πολύ συχνά τα παιδιά μπορούν να μας παρασύρουν σε συμπεριφορές ανάρμοστες, προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν. Γι' αυτό, πριν ξεσπάσετε, περιμένετε 10-60 δευτερόλεπτα. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά πιάνει (Σπουδαία σκέψη). 

Να το πάρουμε απόφαση. Η χριστιανική ζωή θα έχει και δοκιμασίες. Ο πιστός όμως άνθρωπος δεν εκπλήσσεται, δεν ταράσσεται, δεν αδημονεί, δεν γογγύζει. Επειδή αγαπά τον Χριστό, αγαπά και τον σταυρό που επιτρέπει ο Χριστός να βαστάει. Και τον σηκώνει με υπομονή, χωρίς να λησμονεί και το αιώνιο βραβείο της Βασιλείας του Θεού. Θάρρος λοιπόν. "Θαρσεῖτε· ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον", μας είπε. Και μας βεβαίωσε: "Ἰδού ἐγώ μεθ' ὑμῶν εἰμἰ πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος (Ματθ. κη, 20)" (Σπουδαία σκέψη). 

Μην ξοδεύεις παρά μόνο για το καλό των άλλων και το δικό σου. Μη σπαταλάς (Βενιαμίν Φραγκλίνος). 

Αν είσαι υπερήφανος, θα ταλαιπωρηθείς ψυχικά. Θα υποφέρεις πολύ στη ζωή σου. Γιατί οι φίλοι, οι συνεργάτες σου θα σε αποστρέφονται. Θα σε τρομάζει κάθε φυσική αποτυχία στα έργα σου. Θα σε απογοητεύει η μη απόδοση τιμής εκ μέρους των άλλων, που συμβαίνει συχνά στις καθημερινές σχέσεις μας. Θα θλίβεσαι, όταν προσπαθώντας να είσαι ή να φαίνεσαι κάτι ξεχωριστό, δεν το πετυχαίνεις (Σπουδαία σκέψη). 

Του τυφλού της Ιεριχούς του έλεγαν να σωπάσει. Κι αυτός έκανε το αντίθετο. Και το άξιο προσοχής είναι ότι αυτοί που του έλεγαν να σταματήσει ήταν από το πλήθος που συνόδευε τον Χριστό. Το γεγονός έχει την αντιστοιχία του  και σήμερα. Αυτοί που έχουν κάποια σχέση με την Εκκλησία, αλλά μάλλον τυπική, με άγνοια και προκαταλήψεις έρχονται και λένε μερικές φορές: "Ε, εντάξει. Μην το παρακάνεις κιόλας. Είπαμε να είμαστε θρησκευτικοί, αλλά όχι και υπερβολές". Για να κάνουν κι άλλους αναιμικούς στην πίστη. Οι καιροί μας δεν χωρούν συμβιβασμούς. Αν ο τυφλός τους άκουγε, ακόμα τυφλός θα  ήταν (Αρχιμ. Αποστ. Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Τη συγκύπτουσα που θεράπευσε ο Χριστός την είχε δεμένη ο σατανάς για 18 χρόνια. Όμως αυτό που έπαθε η γυναίκα του Ευαγγελίου δεν ήταν το χειρότερο. Διότι το έπαθε χωρίς τη θέλησή της και γι' αυτο δεν είχε και ευθύνη. Το χειρότερο είναι εμείς να δίνουμε στον πονηρό την άδεια να μας δέσει. Κάθε συμβιβασμός με την αμαρτία, κάθε υποχώρηση στον πειρασμό, σημαίνει μια στροφή πάνω μας του σχοινιού του. Κι όταν οι υποχωρήσεις πληθύνουν, τότε έχουμε αχθεί χειροπόδαρα. Αιχμάλωτοι του διαβόλου, μέσα από τα πάθη μας. Εξαρτημένοι άνθρωποι, σαν αυτούς που παίρνουν ναρκωτικά (Αρχιμ. Αποστ. Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ").

Ο Κύριος εικονίζει την ευφροσύνη της Βασιλείας Του με την παραβολή του Δείπνου. Οι άνθρωποι που αρνήθηκαν να μετάσχουν δεν είναι άσωτοι- που έφυγαν μακριά και σκόρπισαν τον πατρικό πλούτο. Δεν είναι Φαρισαίοι που έστησαν τον εαυτό τους είδωλο και έχασαν το πρόσωπο του Θεού. Μπλοκαρίστηκαν στην καθημερινότητα. "Ιδιοκτησία": "Ἀγρόν ἠγόρασα". "Το καθημερινό έργο": "Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε καί πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά". "Οικογενειακή απασχόληση:" "Γυναίκα ἔγημα καί οὐ δύναμαι ἐλθεῖν". Νεκρώθηκε το πνευματικό τους αισθητήριο και έσβησε η λαχτάρα τους για επικοινωνία με τον αιώνιο Θεό (Επίσκοπος Νικόδημος, Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος). 

Τον πλούσιο της παραβολής, αλλά και τον πλούσιο κάθε εποχής, δεν τον κατηγορεί κανείς για τον πλούτο του (αρκεί βέβαια τα πλούτη του να τα μάζεψε χωρίς απάτες, κλοπές και αδικίες). Ο λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε στην Κόλαση είναι γιατί τα πλούτη του αυτά τα χρησιμοποίησε αποκλειστικά για τις δικές του απολαύσεις, τη στιγμή που δίπλα του υπήρχε ένας τόσο αξιολύπητος άνθρωπος. Ο φτωχός πάλι πήγε στον Παράδεισο όχι γιατί  ήταν φτωχός, αλλά γιατί παρά τη φτώχεια του δεν γόγγυσε, δεν βλασφήμησε, αλλά αντίθετα σήκωσε τη δυστυχία του με υπομονή και πίστη, έχοντας όλη του την ελπίδα στηριγμένη στον Θεό (Μίλησέ μου, Χριστέ, Αρχιμ. Αποστόλου Χ. Τσολάκη). 

Στην Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, βλέπουμε τον Χριστό, μετά τη διήγηση της παραβολής, να αντιστρέφει το αρχικό ερώτημα του νομικού. Ο νομικός είχε ρωτήσει: "Ποιος είναι για μένα ο πλησίον";, ο δικός μου άνθρωπος. Ο Κύριος μετά τη διήγηση ρώτησε τον νομικό: "Για ποιον εσύ μπορείς να γίνεις ο δικός του άνθρωπος;". Μια λεπτομέρεια που φέρνει τα πάνω κάτω στην ανθρώπινη θεώρηση: "Εμένα δεν με αγαπά κανείς", λένε συχνά οι άνθρωποι. Ο Χριστός λέει: "Μην σκέφτεσαι ότι δεν σε αγαπά κανείς. Σκέψου αν εσύ αγαπάς τους άλλους". Η αγάπη με την ανθρώπινη θεώρηση έχει φορά απ' έξω προς τα μέσα, είναι μια κεντρομόλος δύναμη. Με την πνευματική θεώρηση, αντίθετα, είναι φυγόκεντρος δύναμη (Αρχιμ. Αποστόλου Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ").

Και πλούσιος ήταν και εκτεταμένα χωράφια είχε, και συνέβη εκείνη τη χρονιά η γη του να δώσει πολύ καρπό, άφθονη σοδειά. Πραγματική ευλογία Θεού! Αλλά εκείνος δεν το είδε έτσι. Αντί να χαρεί για όλα αυτά και να ευχαριστήσει τον Θεό που του τα χάρισε, και άνετα να χαρίζει και στους γύρω  του φτωχούς, αυτός έπεσε σε βαριά περισυλλογή σε ζάλη και αγωνία. Τι θα κάνω, έλεγε. Και κάποτε αποφάσισε. Θα κανω μεγαλύτερες αποθήκες, θα βάλω εκεί όλη τη σοδειά μου και θα πω στην ψυχή μου: "Φάε, πίε, εὐφραίνου". Πού μπορεί να καταντήσει ο φίλαυτος, εγωιστής, σαρκικός άνθρωπος. Σε τι κατάπτωση! Να λέει στην ψυχή του: "φάε". Λες κι είναι ζώο η ψυχή (Αρχιμ. Αποστόλου Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ").

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι πλούσια σε πνευματικές αρετές και γεμάτη Θεία ευλογία η νέα χρονιά!

Φράσεις για προβληματισμό 118ο μέρος

Ξημέρωσαν Χριστούγεννα. Οι εκκλησιές σημαίνουν,  κουνιούνται τα καμπαναριά, κι οι φωνές που βγαίνουν απ’ το βαθύ και δίπλα το κάθε καμπάνας στόμα, μοιάζουν χερουβικούς ψαλμούς, σαν απ’ το ουράνιο δώμα. Χιλιάδες τα Χριστούγεννα τα τραγουδούν οι άγγελοι, και κάθε αχτίδα από ψηλά, που κάθε αστέρι στέλλει, μοιάζει αγγελική ματιά. Θρησκεία! Γλυκιά μάνα, τι όμορφη δίνεις εσύ λαλιά και στην καμπάνα, και πόσο εκείνη η λαλιά σαλεύει την καρδιά μας! 

Πόσες εκείνος ο σταυρός απ’ τα καμπαναριά μας στην αντηλιάδα χύνοντας, τόσες χρυσές αχτίδες, χύνει βαθιά μας στην ψυχή, γλυκές χρυσές ελπίδες! Κ’ οι δυο εκείνες χαραυγές που οι άγγελοι κατεβαίνουν μες’ απ’ τον ουρανό ψηλά κι έρχονται και σημαίνουν Χριστούγεννα κι ανάσταση, ω! τι μυστήριο χύνουν. Τι χαραυγούλες είναι αυτές, πόση ζωή μας δίνουν!

Λάμπουνε τ’ ασυγνέφιαστατα ουράνια σα ζαφείρια, Σαν μάτια π’ αγρυπνήσανε φέγγουν τα παραθύρια. Χαρούμενες και σιγανές μιλιές σμίγονται γύρα, και από κάθε θύρα που ανοίγεται, βγάνουν μορφές γελούμενες, λουσμένες, γλυκές, καλοντυμένες. Κρατούν στα χέρια τους κεριά λαμπάδες. Στη ματιά τους λάμπ’ η χαρά που νιώθουνε βαθιά μες στις καρδιά τους. Ξημέρωσαν Χριστούγεννα! Θύρες ολούθε ανοίγουν κι ολούθε τώρα οι Χριστιανοί στις εκκλησιές μας σμίγουν (Κ. Κρυστάλλη, Ο Καλόγερος της Κλεισούρας, Από το Αναγνωστικό Ε τάξης, 1964). 

"Οὐδέν κρυπτόν ὅ οὐ γνωσθήσεται (Λουκά ιβ, 2)": Είναι γνωστό ότι πολλές πράξεις των ανθρώπων μένουν άγνωστες και σκεπάζονται από την αφάνεια. Περνούν απαρατήρητες προσπάθειες, ευγενείς πράξεις αγάπης και αυτοθυσίας, ηρωισμοί του καθήκοντος, αγώνες μυστικοί της ψυχής, που καταλήγουν σε νικη ένδοξη κατά του κακού. Αλλά επίσης κρύπτονται απάτες, ατιμίες, φαυλότητες και εγκλήματα που γίνονται στο σκοτάδι.

Εν τούτοις ούτε τα πρώτα ούτε τα δεύτερα θα μείνουν άγνωστα για πάντοτε. Περιστάσεις ανέλπιστες, αλλά και η επέμβαση της θείας δικαιοσύνης, κάνουν ώστε τα κρυπτά να έρθουν στο φως, η αρετή να αναγνωρίζεται, η κακια να στιγματίζεται. Και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ύστερα από χρόνια πολλά, ξεσκεπάζεται ο υποκριτής και παραδίδεται στην κοινή περιφρόνησηκ, ενώ αντίθετα ένας που  συκοφαντήθηκε και παραγνωρίσθηκε, αποκαθίστατα8ι στη δίκαιη εκτίμηση της κοινωνίας (Σπουδαία σκέψη)

Πίστη και πατρίδα είναι για μας ένα πράγμα. Και όποιος πολεμά το ένα, πολεμά και το άλλο κι ας μην ξεγελιέται. Η μάνα μας η πνευματική είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, που ποτίστηκε με πολύ κι αγιασμένο αίμα. Κανένας λαός δεν έχυσε και δεν χύνει ως τα σήμερα το αίμα του για την πίστη, όσο ο δικός μας (Φώτης Κόντογλου). 

Είμαι του ήλιου η θυγατέρα απ’ όλες η πιο χαϊδευτή. Χρόνια η αγάπη του πατέρα σ’ αυτόν τον κόσμο με κρατεί. Όσο να πέσω νεκρωμένη, αυτόν το μάτι μου ζητεί· είμ’ η ελιά η τιμημένη. Δεν είμ’ ολόξανθη, μοσχάτη τριανταφυλλιά ή κιτριά· θαμπώνω της ψυχής το μάτι, για τ’ άλλα μάτια είμαι γριά. Δε μ’ έχει αηδόνι ερωμένη, μ’ αγάπησε μία θεά· είμ’ η ελιά η τιμημένη. Όπου κι αν λάχω κατοικία δε μ’ απολείπουν οι καρποί· 

ώς τα βαθιά μου γηρατεία δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή· μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη, κι είμαι γεμάτη προκοπή· είμ’ η ελιά η τιμημένη. Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη, τη γη εθάψαν μια φορά· πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη στο Νώε η περιστερά όλης της γης είχα γραμμένη την εμορφιά και τη χαρά· είμ’ η ελιά η τιμημένη. Εδώ στον ίσκιο μ’ αποκάτου ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί, κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά του λίγο προτού να σταυρωθεί· το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη, έχει στη ρίζα μου χυθεί· είμ’ η ελιά η τιμημένη.

Κάποτε ένα αεροπλάνο δοκίμασε να απογειωθεί. Τελευταία στιγμή ένας από τους κινητήρες του δεν δούλεψε. Ο ένας κινητήρας δεν συμμετείχε στην προσπάθεια για ανέβασμα. Το αεροπλάνο βρυχήθηκε, έκανε μια προβληματική τροχιά πάνω στο έδαφος και σωριάστηκε λαβωμένο. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή μας. Είναι ανάγκη να λειτουργήσει ολόκληρη η πνευματική μας υπόσταση, για να μας δώσει δύναμη για το ανέβασμα. Να ζητάμε αληθινά τη Βασιλεία και την αιωνιότητα του Θεού. Να προσπαθούμε. Τότε θα γευόμαστε τις ευλογίες τυ Θεού (Σπουδαία σκέψη). 

Όπου αγώνας και πόλεμος, εκεί και το κατάλληλο όπλο. Είναι λοιπόν φυσικό ότι και στον αγώνα της αρετής χρειάζονται ανάλογα όπλα. Πνευματικός είναι ο αγώνας, πνευματικός θα είναι και ο οπλισμός. Ο Χριστιανός που θέλει να ζήσει ζωή χριστιανική, να αποφύγει τους μολυσμούς και την καταισχύνη της αμαρτίας, να μορφωθεί τέκνο φωτεινό του επουρανίου Πατρός, να εργασθεί για το γενικό καλό και να συντελέσει με όλες τις δυνάμεις του στη διάδοση της χριστιανικής αλήθειας. 

Εχθρός δε αόρατος είναι ο διάβολος, που εξαπατά τους ανθρωπους στο κακό και προσπαθει με κάθε τροπο να καλλιεργήσει παντού την αμαρτίατην ασέβεια, την αδικπία. Προπάντων με την προσευχή, με την πίστη και ελπίδα στον Θεό, με την προσπάθεια τη γενναία, πρέπει να αγωνίζεται τον καλό αγώνα της αρετής (Σπουδαία σκέψη).

Κάθε θρησκευτικό βιβλίο είναι τόσο φωτιστικό, βοηθητικό κι ωφέλιμο στον καταρτισμό και τη μόρφωση τουν ανθρώπου, όσο είναι σύμφωνο με τις αλήθειες της Αγίας Γραφής και γενικά τη διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας κι όσο υποδεικνύει κι εξηγεί με σαφήνεια και καθαρότητα, περισσότερες, περιεκτικότερες και αναγκαιότερες θρησκευτικές αλήθειες (Αρχιμ. Ευσεβίου Ματθοπούλου, Ο Προορισμός του ανθρώπου, Εκδόσεις Ζωή). 

Κάποιος με ακούμπησε. Η φράση αυτή του Κυρίου δείχνει και σε μας πώς προσεγγίζεται ο Χριστός. Πολλές φορές και στις μέρες μας -κατά την προσέλευση στη Θεία Κοινωνία η στην αναμονή για την προσκύνηση κάποιου ιερού λειψάνου- παρατηρείται συνωστισμός, σύγχυση, ταραχή, ένταση, φωνές... Γεμίζουν οι εκλησίες τις μεγάλες εορτές. Πόσοι από αυτούς προσεύχονται αληθινά; Καν πόσοιν σωματικά μόνο είναι παρόντες, ενώ με τον νου τους βρίσκονται αλλού;.... Ο Χριστός προσεγγίζεται οπως Τον πλησίασε η αιμορροούσα γυναίκα: με ταπείνωση, με πίστη, με ευλάβεια, ειρήνη, κατάνυξη, φόβο Θεού (Σπουδαία σκέψη).

Εκείνα που είναι αδύνατα να γίνουν με τις ανθρώπινες δυνάμεις, γίνονται δυνατά και κατορθωτά με τη Χάρη και τη δύναμη του Θεού. Θα' λεγε κανείς πως είναι ποτέ δυνατόν να περπατάει κάποιος πάνω στο νερό της θάλασσας. Κι όμως το είδαν πριν λίγα χρόνια να γίνεται με σύγχρονους αγίους στην πατρίδα μας. Είναι δυνατόν να πάρει σε εξετάσεις πανεπιστημιακά μαθήματα, ένας φοιτητής βαθμό 11, όταν το άριστα ως γνωστόν είναι 10; Κι όμως συνέβη στον συντάκτη αυτού του κειμένου. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης. Και πόσα άλλα ακόμη! (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα! 

Εύχομαι η κάθε χριστιανική ψυχή να βιώσει μέσα της μια μικρή φάτνη της Βηθλεέμ, για να ζεσταθεί από τη Χάρη του Ιησού! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 94ο

Γιατί όμως η πνευματική ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αγώνα; Διότι στην πνευματική ζωή έχουμε αντιπάλους σκληρούς, μάχες αιματηρές, τραυματίες, λιποτάκτες, προδότες, νεκρούς, ήττες· αλλά και νίκες και θριάμβους, που δεν έχουν να κάνουν με κάτι το προσωρινό, αλλά με την ίδια την αιωνιότητα. Και οι εχθροί μας δεν είναι καθόλου αμελητέοι. Έχουμε να παλέψουμε με τρεις μεγάλους εχθρούς: τον διάβολο, τον κόσμο και τον ίδιο μας τον εαυτό. 

Ο πρώτος μας εχθρός λοιπόν είναι ο ίδιος ο διάβολος. Γιατί μας πολεμά; Διότι αυτός ο επαναστάτης καιν πολέμιος  του Θεούκ, όταν είδε τον Θεό να δημιουργεί τον άνθρωπο και να του δίνει τη δυνατότητα να γίνει "κατά χάριν Θεός", να φθάσει ασύγκριτα ψηλότερα από ό, τι ήταν εκείνος, φθόνησε πολύ τον άνθρωπο. Και ξεκίνησε έναν αδυσώπητο πόλεμο με όλους εμάς. 

Γι' αυτό κι ο Κύριος ονόμασε τον διάβολο "ανθρωποκτόνον"· διότι μισεί πολύ όλους εμάς τους ανθρώπους, και μας πολεμά ακατάπαυστα, για να μας κάνει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα μας, να γίνουμε κι εμείς αρνητές. Αν μπορούσε, θα μας είχε εξολοθρεύσει όλους, θα μας είχε εξαφανίσει. "Σαν λιοντάρι που βρυχάται, περπατά με μανία και ζητά ποιον να απομακρύνει από την πίστη, για να τον καταβροχθίσει (Α Πετρου, ε, 8)".

Μας πολεμά ασταμάτητα, μέρα-νύχτα. Με κάθε τρόπο. Με φοβερή πανουργία. Κρύβεται, καμουφλάρεται, για να μας ρίξει ευκολότερα. "Δεν έχουμε να παλέψουμε λοιπόν με αντιπάλους ίδιους με μας, αλλά με τα διαβολικά τάγματα, με τους κοσμοκράτορες του σκότους, με τα πονηρά όντα(Εφεσ., στ, 12)".

Ο δεύτερος εχθρός μας είναι ο κόσμος. Όχι οι άνθρωποι του κόσμου, αλλά το πνεύμα που κυριαρχεί στον κόσμο. Αυτό το πνεύμα, όπως το περιγράφει επιγραμματικά ο ευαγγελιστής Ιωάννης, εκφράζεται κυρίως με την "επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των ματιών και την αλαζονική ζωή". Αυτός ο κόσμος έχει μεγάλη δύναμη, γιατί ζει και κινείται κάτω από την εξουσία και την επίδραση του πονηρού. 

Με τη δύναμή του προσπαθεί να παγιδεύσει στα νύχια του ό, τι πιο ωραίο και αγνό. Προσκαλεί και προκαλεί. Με τη γοητεία του αιχμαλωτίζει τα βλέμματα και θολώνει τη σκέψη. Γεμίζει την ψυχή με καθετί βρώμικο. Επιδιώκει να επιβάλει τη σφραγίδα του πάνω μας. "Όποιος όμως υποκύψει και γίνει φίλος του κόσμου, καθίσταται εχθρός του Θεού". 

Τρίτος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ο κακός εαυτός μας, ο"παλαιός άνθρωπος" που κρύβουμε μέσα μας. Διότι η ανθρώπινη φύση μας, όπως κατάντησε μετά την πτώση του Αδάμ, έχει ροπή προς το κακό, προς την αμαρτία. Πιο  ευκολα στρέφεται προς την ύλη και πιο δύσκολα προς τον Θεό. Πιο εύκολα επιζητεί τη σαρκικότητα και πιο δύσκολα την ουράνια ζωή. "Η καρδιά κάθε ανθρώπου στρέφεται με ορμή στα πονηρά έργα, από τη νεανική ακόμα ηλικία". Ο  άνθρωπος πλέον κάνει όχι αυτό που θέλει, αλλά αυτό που μισεί. 

Κι έτσι, από μια ελάχιστη αφορμή, από έναν μικρό σπινθήρα, οι κακές μας επιθυμίες μπορούν να εξαφθούν, να μας περιζώσουν με φλόγες πυρακτωμένες και να μας εξολοθρεὐσουν. Γι' αυτὀ έλεγε ο Πλάτωνας ότι "η μεγαλύτερη νίκη είναι το να νικάς τον εαυτό σου". Ο κακός εαυτός μας είναι πιο επικίνδυνος από τους άλλους δυο εχθρούς μας. 

Διότι τον εαυτό μας αυτόν τον κουβαλάμε παντού, στο σπίτι, στον δρόμο, στην εργασία μας, και στην εκκλησία ακόμα. Είναι αχώριστος σύντροφος της ζωής μας. Γι' αυτό και ο Κύριος μας καλεί να απαρνηθούμε τον κακό εαυτό μας, που κυριαρχείται από τα διάφορα πάθη, τη φιλαργυρία, τη φιληδονία, τη φιλοδοξία και τόσα άλλα. Τα πάθη αποτελούν καρπό της διαστροφής των ψυχικών μας δυνάμεων, οι οποίες είναι έτσι φτιαγμένες, ώστε να στρέφονται προς τον Θεό και την αρετή.

"Όταν όμως δεν αξιοποιούμε τις δυνάμεις της ψυχής μας για το καλό, αλλά για την άρνηση του καλού, αποκτούμε πάθη". "Τα πάθη δεν είναι στοιχεία της φύσεώς μας". Είναι "αφύσικες δυνάμεις των δυνάμεων της ψυχής από τον Θεό προς τα κτίσματα. Είναι η παράλογη αγάπη ή το άκριτο μίσος σε ανθρώπους ή πράγματα". Κι όταν μια τέτοια τάση επαναλαμβάνεται συχνά, γίνεται κατάσταση μέσα μας, γίνεται πάθος. "Πάθος είναι η αμαρτία που εμφωλεύει πολύ χρόνο στην ψυχή μας". 

Και πώς μπορούμε να νικήσουμε τα πάθη μας; Μερικοί νομίζουν ότι για να νικήσουν τα πάθη τους, θα πρέπει να καταργήσουν τις δυνάμεις της ψυχής τους. Αυτό όμως είναι λάθος. Δεν μπορούμε να νεκρώσουμε τις δυνάμεις της ψυχής μας, αλλά μπορούμε να τις στρέψουμε προς τον Θεό. 

Ουσιαστικά, ο πνευματικός μας αγώνας έγκειται στο να μισήσουμε την αμαρτία και να στρέψουμε τις δυνάμεις της ψυχής μας προς τον Θεό και προς τις αρετές που υπάρχουν μέσα στη φύση μας, καθώς "είναι γνωρίσματα του Θεού, τα οποία ο Θεός εγκατέστησε και στη φύση μας, αφού μας έπλασεν σύμφωνα με τη δική Του εικόνα". Το να ζήσουμε λοιπόν τη ζωή της αρετής, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποκτήσουμε κάτι που βρίσκεται έξω από εμάς, αλλά να καλλιεργήσουμε τα ιδιώματα του Θεού που έχουμε μέσα μας. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 93ο

Όταν περιμένεις τη σειρά σου να εξομολογηθείς, μην ανοίγεις συζητήσεις με τους άλλους που περιμένουν. Αλλά να βρίσκεσαι σε κατάνυξη, περισυλλογή ή προσευχή. Ή να διαβάζεις κάποιο σχετικό βιβλίο. Όταν βρεθείς μπροστά στον Πνευματικό, θα πεις τις αμαρτίες  σου με ειλικρίνεια. Διότι δεν τις λες στον ιερέα, αλλά στον ίδιο τον Θεό που τις γνωρίζει. Δεν μπορείς να Τον ξεγελάσεις. Ξέρει όλες τις αμαρτίες σου, και τις σκέψεις σου ακόμη. Αν δεν πας με ειλικρίνεια, είναι  καλύτερα να μην πλησιάσεις καθόλου. 

Γι' αυτό μην  περιμένεις να σε ρωτά ο Πνευματικός, για να απαντάς. Να λες μόνος σου χωρίς φόβο και ντροπή αυτά που  ξέρεις. Η Εξομολόγηση δεν είναι ανάκριση. Άνοιξε την καρδιά σου αβίαστα και πες ό, τι σε βαραίνει. Μπορεί βέβαια να σε ρωτήσει κάτι κι ο Πνευματικός σου, αν χρειασθεί. Μην αποκρύπτεις κάποιες από τις αμαρτίες σου. Όταν κρύβεις αμαρτίες, αυτές παραμένουν ασυγχώρητες. Ούτε να παραποιείς τα γεγονότα. Μην θέλεις να τα παρουσιάσεις διαφορετικά από ό, τι έγιναν. Να τα εκθέτεις όπως ακριβώς έγιναν. 

Όπως όταν πας σ' έναν γιατρό και λες με ειλικρίνεια τα συμπτώματα της αρρώστιας σου. Κι όλα αυτά να τα πεις χωρίς δικαιολογίες. Αν αρχίσεις τις δικαιολογίες, δείχνεις ότι δεν έχεις πραγματική μετάνοια. Και να λες συγκεκριμένα αμαρτήματα, όχι γενικότητες και αοριστολογίες. Να αναφέρεις συγκεκριμένες πράξεις και λόγια σου. Με τον τρόπο αυτόν ο Πνευματικός σχηματίζει σαφή εικόνα της πνευματικης σου καταστάσεως και ως φωτισμένος οδηγός σου, θα σου δώσει και τις καταλληλες συμβουλές, για να διορθωθείς. 

Όταν έχεις ήδη εξομολογηθεί κάποια παλιά σου αμαρτήματα, αυτά έχουν συγχωρηθεί και διαγραφεί σαν να μην έχουν γίνει. Δεν υπάρχει λόγος να τα ξαναπείς σε επόμενη εξομολόγησή σου, εκτός αν δεν τα είχες αναφέρει με ειλικρίνεια. Τα επιτίμια που ίσως κάποτε σου βάλει ο Πνευματικός σου, δεν είναι μέσα εξιλεώσεως· είναι βοηθητικά, για να καταλάβεις τις αμαρτίες σου και να διορθωθείς. Ο Πνευματικός σου θα σου πει κάθε πότε πρέπει να κοινωνάς. Και με βάση τις οδηγίες αυτές, θα κοινωνάς ανεξάρτητα από τη συχνότητα που θα εξομολογείσαι. 

Αφού εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου, μην τις φέρνεις και πάλι στον νου σου. Μην αφήνεις τον διάβολο να σου τις θυμίζει, γιατί έτσι σου προκαλεί προδιάθεση για νέες πτώσεις ή διώχνει την ειρήνη της ψυχής σου και σου δημιουργεί απογοήτευση. Κι αν από αδυναμία ξαναπέσεις σε κάποια αμαρτία, μην χάσεις την ειρήνη σου και απογοητευθείς. Είναι ανθρώπινο το να πέφτεις. Δαιμονικό είναι το να μείνεις στην πτώση σου και να απελπισθείς. Έπεσες; Σήκω! Πήγαινε ξανά να εξομολογηθείς και όλα διορθώνονται. 

Αν πέφτεις συχνά σε κάποια αμαρτία, και πάλι να μην απογοητεύεσαι. Μόνο να αγωνίζεσαι πιο σκληρά να την ξεπεράσεις με τη Χάρι του Θεού. Κάποιοι πηγαίνουν στην Εξομολόγηση και αντί να λένε τις αμαρτίες τους, λένε τα βάσανά τους και τα λάθη που έκαναν οι άλλοι σ' αυτούς. Στην Εξομολόγηση όμως λέμε μόνο τα δικά μας λάθη. Εάν έχεις βάσανα και προβλήματα που θέλεις να τα πεις στον Πνευματικό σου, για να πάρεις οδηγίες, να του ζητήσεις κάποια άλλη ώρα να σε ακούσει με άνεση. 

Να πηγαίνεις για Εξομολόγηση τακτικά, όπως σου ορίσει ο Πνευματικός. Διότι έτσι θα μπορείς να προοδεύεις. Να κάνεις βήματα σταθερά στην πνευματική σου ζωή. Αν θέλεις να νιώθεις ειρηνικά μετά την εξομολόγησή σου για περισσότερο χρόνο, μη χαλαρώσεις στον πνευματικό σου αγώνα. Άλλαξε σκέψεις, αποφάσεις, πορεία ζωής. Αρνήσου το αμαρτωλό παρελθόν σου και άρχισε μια νέα ζωή. Μια ζωή στα ίχνη του Χριστού, που θα σε δυναμώνει σε κάθε σου βήμα. 

Πνευματική ζωή σημαίνει αγώνας, αγώνας σκληρός. Κι ο χριστιανός που θέλει να ζήσει την ἐν Χριστῷ ζωή, οφείλει να ξέρει ότι θα πρέπει να αγωνίζεται σ΄ όλη του τη ζωή, όχι μόνο για να μην τη χάσει, αλλά και για να τη ζει όλο και πιο δυνατά. Γι' αυτό ο Κύριος μας ζητά να "αγωνιζόμαστε διαρκώς να εισέλθουμε μέσα από τη στενή πύλη που οδηγεί στη ζωή". Κι ο απόστολος Παύλος μας καλεί "να αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα της πίστεως". "Να τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που έχουμε μπροστά μας." "Να αγωνιζόμαστε με εγκράτεια, για να πάρουμε στεφάνι άφθαρτο". 

Καλημέρα σας! 

Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα διά των πρεσβειών της Αγίας Άννας!