Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 91ο

Μετάνοια επομένως σε πρώτη φάση σημαίνει επίγνωση της δικής μας ευθύνης. Να καταλάβουμε ότι σε μας είναι το πρόβλημα. Θα το πούμε πιο απλά: Πάμε στην Εξομολόγηση και κάποιες φορές, αντί να πούμε τις αμαρτίες μας, λέμε τις αμαρτίες των άλλων. Δεν λέμε τα δικα μας λάθη. Ή λέμε δικά μας λάθη, αλλά ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες ή προσπαθούμε τεχνηέντως να πείσουμε τον Πνευματικό μας ότι φταίνε περισσότερο οι άλλοι. 

Μετανοώ σημαίνει αναγνωρίζω ότι για για την κατάσταση που υπάρχει στο σπίτι μου, δεν φταίει ο άλλος, ο σύζυγος, η σύζυγος, ο πατέρας, η μητέρα, τα αδέλφια μου. Φταίω εγώ. Βέβαια σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις κάπου φταίνε και οι άλλοι. Αλλά, όταν θέλουμε εμείς προσωπικά να μετανοήσουμε, δεν θα ψάξουμε να βρούμε πού φταίει ο άλλος, αλλα θα ψάξουμε να βρούμε πού φταίμε εμείς. 

"Κανείς άλλος δεν είναι αίτιος της αμαρτίας μου", λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, "ούτε άλλος άλλος άνθρωπος, ούτε ο διάβολος, ούτε το σώμα μου, ούτε τίποτε άλλο". Είμαι εγώ ο φταίχτης. Το λέμε; Τι έλεγε ο Δαβίδ: "τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γιγνώσκω". Η πνευματική ζωή, λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, αρχίζει από την ώρα που θα καταλάβουμε και θα βλέπουμε μόνο τα δικά μας αμαρτήματα. Γι' αυτό τη Μεγάλη Σαρακοστή παρακαλούμε καθημερινά τον Θεό λέγοντας: "χάρισέ μου τον φωτισμό να βλέπω τα δικά μου λάθη". 

Μερικοί νομίζουν ότι μετάνοια σημαίνει να νιώθεις μια εσωτερική πικρία, αγωνία και στενοχώρια για τις αμαρτίες σου. Αυτό όμως δεν είναι μετάνοια αληθινή. Μετάνοια δεν σημαίνει να νιώθουμε μελαγχολία, απογοήτευση για την κατάστασή μας. Αυτά όλα τα συνασθήματα δεν έχουν σχέση με τη μετάνοια, αλλά είναι εκδηλώσεις πληγωμένου εγωισμού. Μαυρίζουν την ψυχή μας και δεν την στρέφουν προς τον Θεό. 

Λέει ο όσιος Παΐσιος: "Όταν ο άνθρωπος δεν έχει μετάνοια, στενοχωριέται από εγωισμό, από ανθρωπαρέσκεια, επειδή ξέπεσε στα μάτια των άλλων, και έχει μέσα του αγωνία, πόνο φαρμάκι". Δυστυχώς, όμως, πολλές φορές και η  δική μας μετάνοια δεν είναι Χριστοκεντρική, αλλά εγωκεντρική. Υποφέρουμε στις πτώσεις μας, όχι επειδή αρνηθήκαμε την αγάπη του Κυρίου μας, αλλά επειδή μας τσακίζει η αίσθηση της αμαρτωλότητάς μας κι επιζητούμε να βρούμε μια ανακούφιση από τις ενοχές που μας βαραίνουν· να ξεκουραστούμε ψυχολογικά. 

Μπορεί να κλαίμε με αναφιλητά για την κατάστασή μας, όχι όμως επειδή αρνηθήκαμε τον Χριστό μας, αλλα επειδή μας διαλύουν οι συνέπειες των επιλογών μας. Βέβαια η αναγνώριση των αμαρτιών μας είναι φυσικό να δημιουργεί μέσα μας κάποια θλίψη, συντριβή. Διότι με τις αμαρτίες μας αρνηθήκαμε τον Θεό. Δεν έχουμε πλέον τη σχέση που είχαμε πριν μαζί Του. 

Αυτή η λύπη όμως δεν έχει σχέση με την κοσμική λύπη, που είναι αποτέλεσμα εγωισμού κι απογοητεύσεως, αλλά είναι ανορθωτική. Συνοδεύεται από εσωτερική γαλήνη και παρηγοριά. Επειδή λοιπόν εμείς συνήθως δεν έχουμε μια τέτοια λύπη, Χριστοκεντρική, δεν νιώθουμε εσωτερική γαλήνη, αλλά αγωνία, ταραχή. Δεν νιώθουμε το πατρικο αγκάλιασμα που ένιωσε ο άσωτος. Γι' αυτό και δε αλλάζει η ζωή μας, μένουμε στα ίδια πάθη,στα ίδια λάθη. 

Μετάνοια σημαίνει να καταλάβουμε ότι με κάθε αμαρτία μας αρνούμαστε τον Χριστό μας. Ότι "οι αμαρτίες μας υψώνουν τείχος ανάμεσα σε μας και στον Θεό". Μας αποξενώνουν από την αγάπη Του. Αν το καταλάβουμε αυτό, δεν θα αμαρτάνουμε τόσο εύκολα. Ή κι όταν από αδυναμία πέφτουμε στα ίδια λάθη, δεν θα απελπιζόμαστε, αλλα θα ταπεινοφρονούμε. 

Δεν θα υποφέρουμε, επειδή γκρεμίστηκε μέσα μας η ωραία εικόνα που είχαμε για τον εαυτό μας. Αλλά επειδή δεν θα αντέχουμε μακριά από την αγάπη του Κυρίου μας και θα λαχταρούμε να επιστρέψουμε κοντά Του. Να Του ζητήσουμε το έλεός Του. Να τον νιώσουμε Πατέρα μας. Και θα αγωνιζόμαστε, όσο μπορούμε περισσότερο να διορθωθούμε. Θα μισούμε την αμαρτία και θα ποθούμε την αρετή. 

Διότι δεν θα αντέχουμε να ζούμε μακριά από τον Θεό. Γι' αυτό ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει ότι "μετάνοια είναι το να μισείς την αμαρτία και να αγαπάς την αρετή, να φεύγεις μακριά από το κακό και να κάνεις το καλό". Και πολύ περισσότερο, "μετάνοια είναι μια προσωπική ολόψυχη έξοδος από την αμαρτία και είσοδος στον Θεό". 

Καλημέρα σας! 

Καλή και ευλογημένη εβδομάδα δια των πρεσβειών της Αγίας Αικατερίνης!

Φράσεις για προβληματισμό 117ο μέρος

Ἡ γάρ παλιά τότε αἰδέσιμος, ὅταν τά τῆς παλιᾶς πράττῃ· ὄταν δέ νεωτερίζῃ, τῶν νέων καταγελαστότερος ἔσται: τα λευκά μαλλιά της γεροντικής ηλικίας τότε είναι άξια σεβασμού, όταν ο γέροντας εφαρμόζει αυτά που αρμόζουν στα λευκά του μαλλιά. Όταν όμως φέρεται σαν νέος, θα γίνει πιο καταγέλαστος από τους νέους (Ιωάννης Χρυσόστομος). 

Γρηγορεἰτε= προσέχετε σαν άγρυπνοι φρουροί, Στήκετε ἐν τῇ πίστει= μείνετε στερεοί και όρθιοι στην πίστη. Ἀνδρίζεσθε= αγωνίζεσθε σαν άντρες, γενναίοι. Κραταιοῦσθε= πάρτε δύναμη και θάρρος. Πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω= όλα όσα κάνετε ας γίνονται με αγάπη (Α Κορινθ. στ, 13-14). 

Το περπάτημα βελτιώνει τη γενική μας υγεία, δυναμώνει καρδιά και πνεύμονες, ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, αυξάνει την ενέργεια και γυμνάζει όλους τους μυς (Προς τη Νίκη, τεύχος 737). 

"Νοσεῖς; Εὐθύμει ὄτι "ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει". Πτωχεύεις; Εὐφραίνου ὅτι Λαζάρου σε τἀ ἀγαθά διαδέξεται. Ἀτιμάζῃ διά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ; Μακάριος εἶ ὅτι σου ἠ αἰσχύνη εἰς ἀγγέλου δόξαν μεταβληθήσεται" (Μ. Βασίλειος). 

Τρία πράγματα μας θυμίζουν τον χαμένο παράδεισο: 1) το άρωμα των λουλουδιών, 2) το κελάϊδισμα των πουλιών και 3) το γέλιο των παιδιών (Φίοντορ Ντοστογιέφσκι). 

Ανάλογα με την ποσότητα των αγαθών που έχεις, να κάνεις από αυτά ελεημοσύνη. Εάν έχεις λίγα, να μη φοβηθείς να δώσεις ελεημοσύνη, έστω από αυτά τα λίγα που έχεις. Διότι με την ελεημοσύνη αποταμιεύεις για τον εαυτό σου καλό θησαυρό, που θα σου βρεθεί σε ώρα ανάγκης (Σπουδαία σκέψη). 

Με την εφαρμογή της ουράνιας προτροπής "αὐτοῦ ἀκούετε", με την πιστή εφαρμογή των εντολών του Κυρίου, μετέχουμε στη χάρη και τη δόξα Του από την παρούσα ζωή. Θα την απολαύσουμε όμως πολύ περισσότερο στην αιωνιότητα. Τότε κι εμείς θα μεταμορφωθούμε, διότι ο Κύριος μας υποσχέθηκε ότι "οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρός αὐτῶν (Ματθ. ιγ, 43)" (Σπουδαία σκέψη).

Για να είναι νικηφόρος ο πνευματικός αγώνας, είναι ανάγκη να προμηθευτείς τέσσερα πράγματα σαν όπλα, Χριστιανέ: 1) το να μη θαρρεύεσαι ποτέ στον εαυτό σου, 2) το να έχεις πάντοτε όλο σου το θάρρος και την ελπίδα στον Θεό, 3) το να αγωνίζεσαι πάντοτε και 4) το να προσεύχεσαι (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης).

Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη  και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα. Πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαριά θλίψη, αλλά με την υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή. Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνια. Γι' αυτό είναι βλαβερή κι επικίνδυνη και πολλές φορές παροξύνεται από τον διάβολο, για να ανακόψει την πορεία του αγωνιστή (Άγιος Νεκτάριος). 

Ο νεκρός ήταν νέος και το μονάκριβο παιδί της μητέρας του, η οποία μάλιστα ήταν χήρα. Ο πόνος μεγάλος, το πένθος βαρύ. Οόκληρη η κωωμόπολη της Ναΐν είχε συγκλονισθεί από εκείνον τον θάνατο. Λαός πολύς έλαβε μέρος στην κηδεία, συμπαριστάμενος στην πονεμένη μάνα. Πόσο σημαντικό είναι όταν οι συνάνθρωποί μας δοκιμάζουν πένθος, μάλιστα βαρύ, να συμμετέχουμε στο πένθος τους, δίνοντας λίγο βάλσαμο παρηγοριάς με την παρουσία μας! "Κλαίειν μετά κλαιόντων (Ρωμ. ιβ, 15)" (Σπουδαία σκέψη). 

Πριν πέσω να πλαγιάσω Θεέ μου, Σε παρακαλώ να δώσεις να περάσω τη νύχτα με καλό. Τον Άγγελό Σου πάλι στείλε μου από ψηλά να'ρθει στο προσκεφάλι πιστά να με φυλά. Όταν εγώ κοιμάμαι στο πλάι μου ν' αγρυπνά κι έτσι να μη φοβάμαι τα σκότη τα πυκνά. Και σ' όλη Σου την πλάση κι όπου καλό παιδί στείλε να το σκεπάσει η στοργική Σου ευχή (Μιχ. Στασινόπουλος). 

Ο Θεός προνοεί για τον κόσμο. Είναι μια μεγάλη αλήθεια της πίστεώς μας αυτή. Ο Δημιουργός του κόσμου δεν αδιαφορεί για τη ζωή και την πορεία του κόσμου. Γιατί δεν είναι μόνο ο άπειρος και παντοδύναμος Δημιουργός. Είναι συγχρόνως και ο Συντηρητής κι ο Κυβερνήτηςτου σύμπαντος κόσμου. Αυτός που συντηρεί τη ζωή του κόσμου και κατευθύνει τον κόσμο με πολλή σοφία και αγάπη στον έσχατο προορισμό του. Ο κόσμος λοιπόν ζει κάτω από το βλέμμα του Θεού. Ζει κάτω από την άγρυπνη φροντίδα του Θεού και με την παροχή της άφθονης χάριτός Του, η οποία τα πάντα ζωοοποιεί (Αρχιμ. πατέρας Αστέριος Χατζηνικολάου). 

Συχνά ακούγεται από το στόμα των ανθρώπων σήμερα η φράση αυτή: "Δεν προλαβαίνω να πάω την Κυριακή στην Εκκλησία. Φροντιστήρια, κολυμβητήριο, αγαπημένη τηλεοπτική σειρά, μοναδική ευκαιρία να ξεδώσουμε: γυμναστήριο, ωδείο, ξένες γλώσσες... Είναι αδύνατο, πνίγομαι.....καί συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι άπέπνιξαν αυτό". Πόσο αληθινός βγαίνει ο λόγος του Κυρίου: "Βγήκαν τα αγκάθια κι έπνιξαν τον σπόρο"! Μην αφήνουμε να μας πνίγουν όλα αυτά τα αγκάθια. Πρώτα από όλα είμαστε άνθρωποι, με θεϊκή πνοή πλασμένοι. Ας βάλουμε ορθές προτεραιότητες στη ζωή μας (Σπουδαία σκέψη). 

Μελετώντας την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, δεν μπορεί να μην προσέξει κανείς ότι ο δαιμονισμένος, όσο ήταν κάτω από την κατοχή του σατανά, γύριζε γυμνός, χωρίς ρούχα να καλύπτουν το σώμα του. Και δεν έμενε σε σπίτικ, αλλά γπύριζε συνεχώς έξω. Η τάση που υπάρχει στις μέρες μας να δείχνουν οι άνθρωποι ακάλυπτα μέρη του σώματός τους, για να κάνουν εντύπωση, όπως και το να φεύγουν από το σπίτι και να γυρνούν όλη τη νύχτα έξω, είναι τυχαία; Μήπως δείχνει ποιος πιθανώς υποκινεί τέτοιες καταστάσεις; (Αρχιμ. Αποστ. Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 90ο (β μέρος-τελευταίο)

 

Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι χωρίς εμπόδια. Ενώ κατά βάθος επιθυμούμε την καταστροφή μας, δεν κάνουμε το σωτήριο βήμα. Οι πιο έντονες επιφυλάξεις αφορούν στο πρόσωπο του Πνευματικού. Αναρωτιόμαστε συχνά: "Πώς ένας άνθρωπος σαν κι εμάς μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες ;". Ο ιερέας έχει τη χάρη αυτή γιατί έλαβε το ιερατικό χάρισμα και την πνευματικπή εξουσία από τον Επίσκοπό του "τοῦ δεσμεῖν καί λύειν τίς αμαρτίες (Ματθ. 18,18)".

Ο Ιερέας- Πνευματικός δεν ασκεί το έργο αυτό με τις δικές του δυνάμεις, αλλά με τη Χάρη του Θεού. Και τις αμαρτίες μας δεν τις εξαλείφει εκείνος, παρά η Χάρη του Χριστού. Ο Πνευματικός είναι απλώς το όργανο της χάριτος. Άλλοι λένε: "Γιατί να εξομολογηθώ; Δεν σκότωσα. Δεν έκλεψα" ή "εγώ τα λέω στην εικόνα" ή ''δεν εξομολογούμαι γιατί δεν έχω σε κανέναν εμπιστοσύνη''. Δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε άπειρες. Όμως μάταια προσπαθούμε να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας. Η καρδιά μας μόνο με την αληθινή μετάνοια μπορεί να αναπαυθεί. 

Όταν είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο βήμα, ας προστρέξουμε στον Πνευματικό, που θα τον νιώσουμε σαν πατέρα, κι ας του ανοίξουμε την καρδιά μας. Για να είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό η εξομολόγησή μας, πρέπει να γίνει με ταπείνωση, με φόβο Θεού, με ειλικρίνεια, με ακρίβεια, χωρίς υπερβολές. Ας έχουμε υπόψη μας ότι κατά την ιερή ώρα της εξομολόγησης: 1) δε  μεταφέρουμε ευθύνες σε άλλους, δεν αναφέρουμε άλλους, ούτε εξοολογούμαστε τα αμαρτήματα άλλων. Αναλαμβάνουμε όλη την ευθύνη κι αποφεύγουμε τις δικαιολογίες και τα μισόλογα. 2) Δεν αρχίζουμε ιστορίες ολόκληρες κι εκτεταμμένες περιγραφές. Είμαστε σύντομοι και συγκεκριμένοι. 

3) Δεν εξομολογούμαστε γενικά κι αόριστα (πχ. "είμαι πολύ αμαρτωλός" ή "όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει"). Αναφέρουμε συγκεκριμένες πράξεις, σε τι βρεθήκαμε ανάξιοι της αγάπης του Θεού, αθετώντας τις εντολές Του. 4) Δεν αναφέρουμε τα καλά μας έργα και τις (ανύπαρκτες) "αρετές" μας, 5) Δεν αναφέρουμε αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί παλαιότερα (εκτός αν τις επαναλάβαμε) και 6) Δεν αποκρύπτουμε τίποτα, γιατί έτσι εμπαίζουμε το μυστήριο. 

Η εξομολόγηση όμως δεν είναι ο μόνος καρπός της μετανοίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, καλώντας με το κήρυγμά του τους ανθρώπους σε μετάνοια, τους παρακινούσε σε ελεημοσύνη, δικαιοσύνη, μετριοφροσύνη, αγάπη και αλήθεια, που είναι γνωρίσματα της ανακαινιστικης δυνάμεως της μετανοίας. Με τη συγχώρηση από τον Πνευματικό μας δεν παίρνουμε μια απλή άφεση αμαρτιών- που είναι μια νομική αντίληψη της σωτηρίας. 

Αλλά με τη συγχώρηση, ο ωκεανός της θείας αγαθότητας εξαφανίζει τις ανθρώπινες αμαρτίες. Κι έτσι, στην πλήρη της πραγματικότητα, η συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστού. Και κοινωνία της Βασιλείας του Χριστού.  Ο Κύριος ήλθε στον κόσμο κι αποκατέστησε στον εαυτό Του την αρμονία και την ενότητα του ανθρώπου, ως εικόνες του Θεού στο αρχαίο κάλλος της. 

Ο Χριστός είναι η υπέρβαση της αμαρτίας, της αστοχίας μας, του εγωιστικού θελήματός μας. Μα έχει ενώσει όλους στο Σώμα Του, που είναι το μυστπήριο της Εκκλησίας. Αυτό το ζούμε μέσα στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Το μυστήριο όμως της ανομίας ενεργείται ήδη στην ιστορία, στην ιστορία του κόσμου καιν την προσωπική μας ιστορία. 

Η ζωή συχνά συνθλίβεται και αφανίζεται. Οι πνευματικές αναζητήσεις περιφρονούνται και ποδοπατούνται. Η ανθρώπινη ελευθερία χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τον αποπροσανατολισμό και την εξαχρείωση. Αν παραδοθούμε στο πνεύμα της εποχής μας και λησμονήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι πλασμένοι κατ' εικονα και καθ' ομοίωσιν Θεού, αν δεχθούμε να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε ως άβουλα όντα, που για την άνεση και το θέλημά τους δέχονται να προσκυνούν την οποιαδήποτε κτιστή πραγματικότητα, τι θα γίνει με τη ζωή μας και την αλήθεια;

Ο διάβολος παρουσιάζεται και είναι ξένος προς τον Σταυρό του Χριστού. Δεν σταυρώνεται ο ιδιος, γιατί δεν έχει σχέση με την αγάπη και τη θυσία, ούτε ζητάει από τους ανθρώπους να σηκώσουν τον σταυρό τους. Υπόσχεται ευκολία και άνεση, με μοναδικό όρο την πλήρη υποταγή μας. Όπως έκανε με τον Αδάμ, που για ένα ανεδαφικό και ανόητο θέλημα έχασε τη ζωή και την προοπτική της, έχασε την αγάπη και την κοινωνία, για να μείνει με το κέρδος του αλλοτριωμένου προσώπου και της αλλοτριωμένης ελευθερίας του. 

Η Εκκλησία μας καλεί να αγωνισθούμε, προκειμένου να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τη μία και μοναδική αμαρτία, οπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: την αδιαφορία μας προς τον Αναστημένο Χριστό. "Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ", είναι η ώρα να συλλειτουργήσει ο άνθρωπος στο λυτρωτικό έργο του Χριστού (Ψαλμ. 118,126). 

Η ελευθερία της ζωής της Εκκλησίας φανερώνει ότ καμιά αρρώστια του πνεύματος και της ψυχής δεν μένει αθεράπευτη. Ο άνθρωπος που συνδέεται με τον Θεό, στο πρόσωπο του Χριστού όχι μόνο θεραπεύεται από τα διάφορα πάθη, αλλά συνήθως χαριτώνεται και στην εξωτερική του εμφάνιση. Η χάρη του Θεού ακτινοβολεί στο πρόσωπό του. Αυτή την εμπειρία ας αγωνισθούμε να ζήσουμε κι εμείς, μαζί με όλους τους Αγίους (Εφεσ. 3,18)

(Μετἀνοια- Εξομολόγηση, Αποστολική διακονία της Εκκλησίας της  Ελλάδος)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα διά των πρεσβειών του Αγίου Μηνά!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 90ο (α μέρος)

Το μεγαλύτερο γεγονός της επίγειας ζωής μας είναι αναμφισβήτητα το βάπτισμά μας. Την ημέρα που βαπτισθήκαμε, αρνηθήκαμε τον διάβολο, τα έργα του, τη λατρεία του, το σκοτάδι του και ενωθήκαμε με τον Χριστό. Μπολιαστήκαμε με το Πανάγιο Σώμα Του, την Εκκλησία. Μ' άλλα λόγια γίναμε παιδιά του Θεού-Πατέρα, μέλη της δικής Του οικογένειας. Και ξεκινήσαμε μια πνευματική πορεία, που σκοπό έχει την τελείωσή μας, τη θέωσή μας. 

Η πνευματική όμως αυτή πορεία πολλές φορές διακόπτεται από την αμέλειά μας και την αμαρτία. Ξεχνάμε τις δωρεές και την αγάπη του Θεού, λησμονούμε τις υποσχέσεις  που δώσαμε στο άγιο Βάπτισμα και ξαναγυρνάμε στη δουλεία της αμαρτίας. Όμως, ο φιλάνθρωπος Θεός, γνωρίζοντας την αδυναμία μας, μας προσφέρει τη δυνατότητα να επιστρέψουμε πάλι κοντά Του, να διορθώσουμε την πορεία μας, να γιατρέψουμε τις πληγές μας. Κι αυτό επιτυγχάνεται με το μυστήριο της μετάνοιας και εξομολογήσεως. 

"Μετάνοια σημαίνει ανανέωση του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή. Μετανοών σημαίνει αγοραστής της ταπεινώσεως. Μετάνοια σημαίνει μόνιμος αποκλεισμός κάθε σωματκπής παρηγορίας, σκέψη αυτοκατάκρισης, μέριμνα για τη σωτηρία του εαυτού μας. Μετάνοια σημαίνει θυγατέρα της ελπίδος και αποκήρυξη της απελπισπίας, καθαρισμός της συνείδησης, θεληματική υπομονή όλων των θλιβερών πραγμάτων" (Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης).  Η μετάνοια είναι μόνιμη κατάσταση και συνεχώς επαναλαμβανόμενη στη ζωή κάθε πιστού. 

Γι΄ αυτό και δίδεται ως υπόσχεση πριν από το Βάπτισμα, βιώνεται την ώρα του Βαπτίσματος και υπάρχει ως ανάγκη, αλλά και ως ευλογία και χαρά του Θεού για τη μετά το Βάπτισμα ζωή του πιστού. Είναι χαρακτηριστικό πως σε κάθε ευχαριστιακή λατρευτική σύναξη ζητούμε από τον Κύριο να πορευθούμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας "ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ". Το πρώτο κήρυγμα του Κυρίου μας είναι κήρυγμα μετανοίας. Και προϋπόθεση μετοχής του ανθρώπου στη Βασιλεία του Θεού, που είναι και το θεανθρώπινο Σώμα Του, η Εκκλησία, είναι η μετάνοια. 

Την παραμονή όμως μέσα σ' αυτήν δεν εξασφαλίζει η ατομική αξιομισθία, η αντικειμνενικά αναγνωρισμένη αρετή, αλλά η μετάνοια, η καινούργια στάση της εμπιστοσύνης και της αναθέσεως ολόκληρης της ζωής του πιστού- της αποτυχημένης και άστοχης χρήσης της ελευθερίας του- στον Χριστό μέσα στην Εκκλησία. Η πορεία της επίγειας ζωής του ανθρώπου είναι περίοδος μετάνοιας. "Η πολυετής ζωή του Αδάμ", λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, "μετά την πτώση, αλλά και ο χρόνος "ὅν ἕκαστος διαβιοῦμεν", αποτελεί στάδιο μετάνοιας, παραχωρούμενο από τον Θεό, που έδωσε αυτή την πρόσκαιρη ζωή" "τόπον μετανοίας παρεχόμενος". 

Ένα βασικό στάδιο που προηγείται της μετάνοιας είναι η επίγνωση και η συναίσθηση των αμαρτημάτων, "ἥτις μεγάλη ἐστί πρός ἰλασμόν ἀφορμή". Ο άνθρωπος, για να έρθει σε μετάνοια, φθάνει προηγουμένως σε επίγνωση των "οἰκείων πλημμελημάτων", και μεταμελείται μπροστά στον Θεό στον οποίο καταφεύγει με συντετριμμένη καρδιά. Στην προσπάθειά μας, για να εξετάσουμε ειλικρινά τον εαυτό μας, τη σχέση μας με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας, θα μας βοηθήσουν μερικά κείμενα της Εκκλησίας μας,  όπως είναι η ανάγνωση των Δέκα Εντολών από την Παλαιά Διαθήκη, της επί του Όρους ομιλίας του Κυρίου μας, των ευχών της Θείας Μεταλήψεως, κ.α.

Και όταν με την επίγνωση και τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας ελκύσουμε επάνω μας το έλεος του Θεοπύ, παίρνουμε "τελείαν τήν ἄφεσιν" με την αυτομεμψία και την ιερά εξομολόγηση, αφού με αυτή κερδίζεται η θεραπεία και η κάθαρση της ψυχής μας και εγκαινιάζεται η  καινούργια ζωή μας. Τι ακριβώς είναι η Εξομολόγηση; Ένα  μεγάλο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Το κατεξοχἠν μυστήριο της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού. 

Αφού η αμαρτία είναι αρρώστια της ψυχής, ο άνθρωπος ο οποίος παραβαίνει το θέλημα του Θεού είναι πνευματικά άρρωστος. Η Εκκλησία με το μυστήριο της εξομολογήσεως φανερώνεται στον κόσμο σαν το μεγάλο ιατρείο, όπου η χάρη του Θεού θεραπεύει τις ψυχικές ασθένειες και επουλώνει τις πνευματικές πληγές που ανοίγουν στον άνθρωπο τα βέλη της αμαρτίας. 

Ιδρυτής και θεμελιωτής του μεγάλου αυτού μυστηρίου είναι ο ίδιος ο Κύριός μας. Με το "Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. 4,17)", άρχισε το κοσμοσωτήριο Έργο Του, για να παραδώσει αργότερα, μετά την Ανάστασή Του, στουςν μαθητές Του, την πνευματική εξουσία να συγχωρούν τα αμαρτήματα των ανθρώπων· "Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται (Ιω. 20,23)". 

Ακόμη πρέπει να πούμε πως το πνευματικό ιατρείο της Εκκλησίας είναι ανοιχτό για κάθε άνθρωπο όσο αμαρτωλός κι αν είναι. Το προσκλητήριο του Χριστού μας είναι γενικό· "Ελάτε σε μένα όλοι εσείς που είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω (Ματθ. 11,28)". Όλοι όσοι στους ώμους τους αισθάνονται τον κόπο και το βάρος της αμαρτίας, προσκαλούνται να απολαύσουν την ειρήνη και την ελευθερία, την ξεκούραση και τη χαρά που χαρίζει ο Χριστός. 

(Μετἀνοια- Εξομολόγηση, Αποστολική διακονία της Εκκλησίας της  Ελλάδος)

συνεχίζεται.... 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!