Φράσεις για προβληματισμό 110ο μέρος

Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά μου που μαύροι τη μαράνανε χειμώνες μιας άνοιξης αυγή γλυκοχαράζει κι ανθίζουν μενεξέδες κι ανεμώνες. Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά μου που τη σπαράξαν άγρια οι στείροι πόνοι, ολόδροσο, ουρανόσταλτο βλαστάρι θεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει. Θεϊκής χαράς! Ω Σταυρωμένη Ελπίδα! καθώς σε βλέπω αναστημένη πάλι, αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη, κάμε το θαύμα που ποτέ δεν είδα! Ό, τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου, παρακαλώ Σε, ανάστησέ το εμπρός μου (Γ. Βερίτης). 

Λουλούδια ας διαλέξουμε και ρόδα και κρίνα κι ελάτε να πλέξουμε στεφάνια με εκείνα στο Μάη, που σήμερα προβάλλει στη γη. Οι κήποι που στόλισαν το κάθε κλωνάρι, ευθύς μοσχοβόλησαν κι ανθίσαν για χάρη του Μάη, που σήμερα προβάλλει στη γη (Ι. Πολέμης, Αναγνωστικό Γ τάξης, 1966). 

Ο καλύτερος γιατρός είναι η ευθυμία, η δίαιτα και η ησυχία (Σπουδαία σκέψη). 

Αυτός που θεραπεύει μια ασθένεια είναι ο ικανότερος γιατρός, αλλά αυτός που προλαμβάνει την ασθένεια είναι ο ασφαλέστερος (Σπουδαία σκέψη). 

Ό, τι είναι αντικείμενο της πίστης δεν μπορεί να είναι αντικείμενο της λογικής και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υποταχθεί σ' αυτή (Σκέψεις του Blaise Pascal, σε μετάφραση από τοβ Φαν. Παπαδημητράκη). 

Ξίφους πληγή κουφοτέρα γλώσσης· τό μέν γάρ τό σῶμα, ἡ δέ τήν ψυχήν τιτρώσκει: η πληγή την οποία προξενεί το ξίφος είναι ελαφρότερη, απαλότερη από την πληγή που προξενεί η κακή γλώσσα. Γιατί το μεν ξίφος πληγώνει το σώμα, ενώ η κακή γλώσσα τραυματίζει την ψυχή (Πυθαγόρας). 

- Γιατί, μαμά μου, τη στιγμή που κάνω ελεημοσύνη νιώθω στα στήθη μου γλυκιά κι ατέλειωτη χαρά κι όταν το χέρι μου κρυφά τον οβολό του δίνει, γιατί νομίζω πως πετώ μ' αγγελικά φτερά; - Παιδί μου, κάθε άνθρωπος, όπου στον κόσμο μένει, απ' τη στιγμή που έρχεται στη γη να γεννηθεί, ως τη στιγμή την ύστερη που φεύγει και πεθαίνει, έχει έναν φύλακα άγγελο που τον ακολουθεί. Και κάθε πράξη του καλή ο άγγελος την κρίνει και γελαστός, χαρούμενος σκύβει και τον φιλεί, κι όση χαρά έχει ο άγγελος, τόση χαρά του δίνει μ' εκείνο το γλυκύτατο κι αγγελικό φιλί. Γι' αυτό κι εσύ να χρεωστείς μεγάλη ευγνωμοσύνη, ευγνωμοσύνη στους φτωχούς θερμή και περισσή, που πάντα γίνοντ' αφορμή, με την ελεημοσύνη να χαίρεται ο άγγελος, να χαίρεσαι κι εσύ (Ι. Πολέμη, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1964).

Απάρνηση του εαυτού ζητά ο Κύριος. Το να μη ζούμε δηλαδή με τον εαυτό μας και για τον εαυτό μας. Αυτό βέβαια δεν είναι εύκολο. Απάρνηση για τον Χριστό σημαίνει να κόψουμε τις γέφυρες με τον εαυτό μας, τον εγωισμό μας, τη φιλαυτία μας. Να μη ζούμε με κέντρο του ενδιαφέροντός μας, το "εγώ" μας, την άνεση, την καλοπέραση, την ηδονή, την ευχαρίστησή μας - αυτά που κατεξοχήν επιδιώκει ο κόσμος γύρω μας - αλλά με κέντρο τον Χριστό και την αγάπη των συνανθρώπων μας (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Παντοκρατορική εξουσία του Χριστού μας. Εγώ σε διατάζω, λέει στον διάβολο. Βγες και ποτέ μην ξαναμπείς μέσα στο παιδί. Αυτό το "ποτέ" δείχνει ότι το πονηρό πνεύμα θα επιθυμούσε να κάνει επανάκτηση του "χαμένου εδάφους " του. Το βλέπουμε στη ζωή μας. Πάμε στον πνευματικό, εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας και απαλλασσόμαστε από αυτές. Μετά από λίγο να' σου πάλι ο πειρασμός να μας αιχμαλωτίσει. Στο χέρι μας είναι. Η δύναμη υπάρχει, η θεϊκή εξουσία είναι δική μας. Ας τη χρησιμοποιήσουμε με την ελεύθερη θέλησή μας και θα μείνουμε πάντα ελεύθεροι (Αρχιμ. Αποστ. Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Ἐγώ ἐκοιμήθην καἰ ὕπνωσα· ἐξηγέρθην ὅτι Κύριος ἀντιλήψεταί μου (Ψαλμός γ, 6): Κοιμάται ο Δαβίδ βαθιά, χορταστικά και σηκώνεται το πρωί γεμάτος θάρρος και ελπίδα. Είχε την πεποίθηση ότι ο Κύριος θα τον βοηθήσει και θα τον προστατεύσει. Αυτή την ηρεμία και την απόλυτη βεβαιότητα χαρίζει η πίστη και στον κάθε πιστό χριστιανό. Μένει ο χριστιανός ειρηνικός και ατάραχος και στις πιο δύσκολες συνθήκες της ζωής και τίς αντιμετωπίζει νικηφόρα. Προχωρεί σταθερά με τη βοήθεια και την παντοδύναμη προστασία του Πανάγαθου και Φιλανθρώπου Κυρίου (Σπουδαία σκέψη).

Να ξεκινάμε την κάθε μέρα μας με στροφή της ψυχής μας προς τον Θεό. Οι σκέψεις, οι πόθοι, η μελέτη της ψυχής μας να αναφέρονται από τις πρώτες ώρες του Όρθρου προς Αυτόν. Με δίψα και πόθο να Τον αναζητάμε. Σ' αυτόν να βρίσκουμε την αληθινή χαρά, την αδιατάρακτη ειρήνη, την πραγματική ζωή, το πλήρωμα όλων των βαθύτερων πόθων της ψυχής μας (Σπουδαία σκέψη). 

Πόσο ακριβή εκφράζεται η ευγνωμοσύνη της Μαρίας προς τον Κύριο, που είχε αναστήσει τον αδελφό της, τον Λάζαρο. Το πικρόχολο σχόλιο του Ιούδα μας αποκαλύπτει την αξία του μύρου που έχυσε στο κεφάλι και στα πόδια του Χριστού. Μια λίτρα ανόθευτου νάρδου κόστιζε 300 δηνάρια, δηλαδή 300 ημερομίσθια του καιρού εκείνου. Ο μισθός ενός έτους περίπου! Στον Χριστό πρέπει να δίνουμε ό, τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε. Τα πιο θερμά μας αισθήματα, τους πιο ακριβούς χτύπους της καρδιάς μας, τους πιο αγνούς πόθους μας. Πρόθυμοι να θυσιάσουμε κάποιες άλλες επιλογές μας, αποφάσεις, δικαιώματα, επιθυμίες, όνειρα, όταν αυτά θέτουν σε δεύτερη μοίρα την αγάπη μας προς τον Χριστό (Αρχιμ. Αποστόλου Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες: δηλαδή όλοι εμείς, που πιστεύουμε, ενώ δεν έχουμε δει με τα σωματικά μάτια μας τον Κύριο. Εμείς, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, είμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση από τον Θωμά, διότι η πίστη είναι μια αίσθηση εσωτερική πολύ πιο δυνατή από την όραση. Τα μάτια μπορεί κάποτε να μας απατήσουν, η πίστη όμως ποτέ. Όπως έγραψε κι ο Γεώργιος Δροσίνης: Πίστη έχεις όταν κάθε σου όνειρο το ανάφτεις στο βωμό της τάμα, κι αν κάποιο τάμα σου είναι αδύνατο, προσμένεις να γενεί το θάμα (Σπουδαία σκέψη). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!