Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 9 Αυγούστου 2021

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 1ο)

Κάποιες στιγμές, από εκείνες που αφήνουν χαρακιές στις ζωές μας, συμβαίνουν συνήθως εκεί που δεν το περιμένεις. Για να τις νιώσεις σε όλο τους το μεγαλείο, πρέπει μάλλον να προλάβεις να είσαι ''εκεί", πριν περάσουν και τις χάσεις... Ένα βράδυ, πήγα να πάρω τη φίλη μου τη Γ από το νοσοκομείο που νοσηλευόταν η μητέρα μου, η οποία πρόσφατα είχε χειρουργηθεί. 

Είχε προσφερθεί η ίδια με μεγάλη επιμονή να καθίσει μαζί της όλη εκείνη την ημέρα, γιατί οι υπόλοιποι της οικογένειας δεν μπορούσαν να απουσιάσουν ακόμα μια μέρα από τις δουλειές τους και δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται με τη Μάνα. Στην επιστροφή, μέσα στο αυτοκίνητο, η  συζήτηση ήταν περί θαυμάτων. Τότε ήταν που μου το "ξεφούρνιοε"... -Σου είπα ποτέ τι έκανε ο άγιος Εφραίμ για μένα; Το βιαστικό μου - "Όχι! Έλα πες!" ακολούθησε η ήρεμη διήγησή της:

-Άκου...

Κάθε μεσημέρι, μετά την πρόβα, πέρναγα από τον άγιο Εφραίμ. Οι μοναχές με γνώριζαν πλέον, οπότε δεν είχα καμιά δυσκολία να πηγαίνω όποια ώρα θέλω, χωρίς να μου φέρνει κανείς εμπόδιο...

Ένα από αυτά τα μεσημέρια πήγα και κάθισα δίπλα στο δέντρο του μαρτυρίου το. Το κοίταζα ώρα. Συγκινήθηκα τόσο πολύ που με πήραν τα κλάματα... Και του λέω: "Δεν το χωράει το μυαλό μου. Πώς άντεξες οκτώ μήνες τόσα μαρτύρια, κρεμασμένος ανάποδα εκεί πάνω; Μπορείς να μου πεις;" Και δώσ' του πάλι να κλαίω μονάχη μου. Κάθισα ώρα. Δεν ξέρω πόση. Έφυγα ήρεμη. Το βράδυ είχαμε παράσταση στο θέατρο. Μια ολόκληρη χρονιά, κάθε παράσταση ήταν sold out... Στο καμαρίνι μου, είχα μια κοπελίτσα που με βοηθούσε. Μ' έβαφε, με έντυνε. Με περιποιόταν... 

Οι δυο συμπρωταγωνιστές μου την περιέπαιζαν, δίχως εκείνη να το καταλαβαίνει. Μ' ενοχλούσε αυτό κι όσο περνούσε από το χέρι μου, δεν τους άφηνα να το κάνουν. Τους μάλωνα. Έξω από την πόρτα μου στο καμαρίνι είχα έναν σταυρό. Τον έβλεπε ο παραγωγός μου κι έβγαζε καντήλες. "Αμάν ρε Α... Σε λίγο θα βγεις σαν παπάς να μας θυμιάσεις"!  

Τις εικόνες μου και το καντήλι μου -πάντα αναμμένο- τα είχα μέσα. Μ' αγαπούσε όμως κι ας ήξερε καλά πως δεν πρόκειται να αλλάξω. Εγώ προσευχόμουν για κείνον...Να σταματήσει να βλαστημάει.... Είχε καλή ψυχή.

Εκείνο το βράδυ ετοιμαζόμουν να βγω. Η παράσταση είχε προ ολίγου ξεκινήσει. Ο Φ και ο Μπ. είχαν ήδη βγει. Εγώ έμπαινα λίγο αργότερα ντυμένη νύφη. Το' χα σκάσει από τον γαμπρό και τους δικούς μου, λέει.  Πέρασε το παιδί των παρασκηνίων και μου είπε πως βγαίνω σε δυο λεπτά. Βάζαμε τις τελευταίες "πινελιές" πάνω μου. Γύρισα να σηκωθώ. Τότε έγινε. Το τούλι από το νυφικό μου άρπαξε φωτιά από το καντήλι μου. 

Μέχρι να το πάρω χαμπάρι, ένιωσα πως το χέρι μου είχε αρχίσει να καίγεται τόσο πολύ, που άρχισα να κλαίω. Ο πόνος αφόρητος.... Μέχρι να πέσουν επάνω μου με νερό, με ρούχα, με ό, τι βρήκανε μπροστά τους, το κακό είχε γίνει.... Είχε κολλήσει πάνω στο δέρμα μου.... Εγώ να σκούζω από τον πόνο κι οι υπόλοιποι από πάνω μου να με τυλίγουν με επιδέσμους. Κι ο άλλος να ωρύεται πως έπρεπε να είμαι στη σκηνή.... Τρέλα!

Είχαν τελειώσει τα λόγια τους και κοιτώντας προς την είσοδο που θα' μπαινα, έλεγαν (για να καλύψουν το κενό μου) ...δικά τους.... Επινοήσεις εκείνης της στιγμής, μη γνωρίζοντας σε τι κατάσταση βρισκόμουν. Το χέρι μου σε φάση που δεν περιγράφεται. Μαλλιά, μακιγιάζ... Καταλαβαίνεις! Πονώντας φρικτά και κλαίγοντας αναρωτιόμουν πώς θα βρω το κουράγιο να βγω να παίξω, να μην τους κρεμάω άλλο! Και τότε, κατάλαβα: Μου είχε απαντήσει: "Αν εσύ άντεξες οκτώ μήνες με τέτοια οδύνη πάνω στη μουριά, δεν μπορώ εγώ να υπομείνω έναν πολύ μικρότερο πόνο για δυο ωρίτσες...."; 

Σκούπισα τα μάτια μου και βγήκα. Για όση ώρα κράτησε η παράσταση, δεν κατάλαβα τίποτα. Το χειροκρότημα και η αποδοχή του κόσμου στο τέλος ήταν η απόδειξη.... Όταν επέστρεψα στο καμαρίνι, ήταν όλα έτοιμα για να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο για ό, τι θα χρειαζόταν. Ακόμη και για πλαστική, για να καλυφθεί το έγκαυμα. Ξεκίνησα να βγάζω τις γάζες.... Τίποτα. Ένα μικρό σημάδι μονάχα είχε απομείνει. Για να μου θυμίζει την απάντηση του Αγίου μου. 

Και μου' δειξε το σημάδι. Η ιστορία είναι αληθινή. Και η περιγραφή της, όσο μου ήταν μπορετό, πιο κοντά σε όσα εκείνο το βράδυ, μαζί με πολλά άλλα μου είπε. Δεν μπορώ όμως να το αποδείξω. Αν θέλεις, την πιστεύεις. Κι αν όχι, δεν έχει σημασία. Γιατί η ουσία είναι πως η Γ. βρίσκεται πια σε πιο όμορφα μέρη από εδώ. Μαζί με τον Άγιό της. Στη μνήμη της. 

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Σου είπα ποτέ τι έκανε ο Άγιος Εφραίμ για μένα; Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails