Ο γάμος, η βάπτιση και η ελεύθερη συμβίωση (μέρος 4ο)

Αλλά η ώρα του γάμου είναι πράγματι η πιο όμορφη ώρα της ζωής των παιδιών μας, όταν είναι εκεί ο Θεός. Όταν αρνούνται τον Θεό, με σταθερή μάλιστα και ανυποχώρητη απόφαση, όταν απορρίπτουν τον Θεό, τότε είναι η πιο δυσάρεστη και σκοτεινή ώρα της ζωής τους.

Πώς να πάνε και να καμαρώνουν δίπλα τους οι γονείς, οι ευσεβείς μάλιστα γονείς, που σέβονται και προσκυνούν τον Θεό; Όμως τα παιδιά, όπως λένε, είναι ελεύθερα. Είναι ελεύθερα και μπορούν με δική τους ευθύνη να επιλέξουν τον τρόπο της ζωής τους, ενώ οι γονείς, δεν έχουνε δικαίωμα, στην ηλικία μάλιστα που βρίσκονται, να επιβάλουν τις δικές τους αρχές στη ζωή τους.

Ναι, αλλά εξίσου ελεύθεροι δεν είναι και οι γονείς; Τα παιδιά δεν θέλουν να πάνε στην εκκλησία. Και οι γονείς, δεν θέλουν να πάνε στο Δημαρχείο. Αν εκείνα αρνούνται τον πατέρα Θεό και τη μάνα Εκκλησία, ο πατέρας και η μάνα δεν μπορούν να αρνηθούν τον δήμαρχο; Με πόνο βαθύ αρνούνται να πάνε στον γάμο του Δημαρχείου. Για πολλούς είναι ανεξήγητη αυτή η στάση. Θεωρείται άκαμπτη και ανελαστική. Γιατί να εξωθούμε τα πράγματα στα άκρα; Πού είναι η αγάπη;

Αλλά είναι πραγματική αγάπη να βλέπουμε τα παιδιά μας να απομακρύνονται από τον Θεό και να τα ακολουθούμε; Να φεύγουν από την Εκκλησία και να φερόμαστε σαν να μη συνέβη τίποτε; Αυτό που πολλοί το θεωρούν σκληρό, αυτό, όταν συνοδεύεται με πραγματική αγάπη, με πόνο και δάκρυα, με θερμή προσευχή και ταπεινή συμβουλή, μπορεί να συνετίσει τα παιδιά, να τα βοηθήσει να καταλάβουν το λάθος τους και να το διορθώσουν. Να επιστρέψουν στην Εκκλησία και να κάνουν γάμο θρησκευτικό, αληθινό γάμο, για να πάρουν την ευλογία του Θεού.

Τότε μάλιστα. Θα είμαστε δίπλα τους. Θα τους δεχθούμε τότε στο σπίτι μας με χαρές και θα κάνουμε τραπέζια, θα πάμε και εμείς στο σπίτι τους με φωτεινά και ολόχαρα πρόσωπα, με λουλούδια και γλυκά, γιατί θα είναι ευλογημένο το σπίτι τους και ευτυχισμένη η ζωή τους. 

Μέχρι να γίνει όμως αυτό, η αγάπη επιβάλλει μια στάση που θα είναι αυστηρή, όχι για να απορρίψει τα παιδιά, αλλά για να τα αφυπνίσει· όχι για να τα απογοητεύσει, αλλά για να τα παρακινήσει να σκεφθούν σωστά και ώριμα και να θεμελιώσουν σε γερά θεμέλια τη ζωή τους.

Όταν στήνουν το σπιτικό τους στην άμμο, δεν μπορούμε να είμαστε εκεί και να κάνουμε γιορτή. Μια τέτοια χαλαρή στάση βοηθεί τα παιδιά να εφησυχάζουν και να επιμένουν στο λάθος, να ζουν χωρίς τον Θεό, να αμαρτάνουν και να χάνονται. Και είναι φοβερό την κατάσταση αυτή να την ευνοούν οι γονείς με τη χαλαρή και επιεική τους τάχα αντιμετώπιση. Γίνονται έτσι έμμεσα συνένοχοι και αυτοί στην εκτροπή των παιδιών τους και υπεύθυνοι για την ολέθρια πορεία τους στον κόσμο αυτό και στην αιωνιότητα.

(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Δεν πρέπει να πάω στον γάμο του)
συνεχίζεται.... 


Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!