Σκηνή 1η - Δεν φταίω, κυρία, μην κοιτάτε εμένα. Με ρώτησε η Νάντια και της απάντησα.
- Είπαμε όμως, παιδιά... να μη μιλάτε....
- Μόνο εμείς μιλάμε; Τις άλλες δυο μπροστά δεν τις βλέπετε, κυρία;
- Ναι, κι εκείνες κι εσάς σας παρακαλώ να σταματήσετε... γιατί ενοχλείτε την τάξη.
- Εγώ πάντως δεν φταίω...
Σκηνή 2η - Είναι η τρίτη φορά που έρχεσαι καθυστερημένος. Την επόμενη θα πάρεις απουσία την πρώτη ώρα..
- Δε φταίω, κυρία, είχε...
- Είχε κίνηση στο δρόμο, πετάχτηκε κάποιος, κι όλοι γέλασαν, γιατί ήξεραν πως ο Πέτρος μένει απέναντι από το σχολείο...
- Είχε...κλειδώσει την πόρτα ο φύλακας... και μέχρι να ξεκλειδώσει...
- Αν ερχόσουν στην ώρα σου, η πόρτα θα ήταν ανοιχτή.
- Η μάνα μου άργησε να με ξυπνήσει... δε φταίω εγώ...
Σκηνή 3η - Την ώρα του διαγωνίσματος τα βιβλία είπαμε να βρίσκονται στην τσάντα...Γιάννη...
- Δεν έχω βιβλίο, κυρία...
- Κι αυτό πώς βρίσκεται κάτω απ’ το θρανίο σου ανοιχτό;
- Έκανα... επανάληψη στο διάλειμμα...
- Μα κάτι είπα πριν αρχίσουμε...
- Δεν σας άκουσα, κυρία, τι φταίω εγώ;
Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα... Όταν διαβάζω τη διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης για την απομάκρυνση των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο (Γένεσις, γ, 6-13), σκέφτομαι πόσο ίδιοι γινόμαστε κάποτε με τον Προπάτορά μας, τον Αδάμ. Ο παντογνώστης Θεός, προσπαθώντας να κινήσει το αγαπημένο πλάσμα του σε μετάνοια για την πρώτη του αμαρτία, το αναζητά και το ρωτά:
- Αδάμ, μήπως έφαγες από τον καρπό του δένδρου που είχες εντολή να μη φας;
- Η γυναίκα την οποία μου έδωσες, αυτή μου έδωσε από τον απαγορευμένο καρπό...κι έφαγα.
Κι είπε ο Θεός στη γυναίκα:
- Γιατί το έκανες αυτό;
- Το φίδι με εξαπάτησε, κι έφαγα τον καρπό.
- Δε φταίω εγώ, «φταίει η Εύα», «το φίδι φταίει».... Εσύ φταις, Θεέ μου...
Πόσα στόματα από τότε μέχρι τώρα επανέλαβαν τα ίδια λόγια: «Δε φταίω εγώ...πάντα κάποιος άλλος φταίει, πάντως όχι εγώ...γιατί...»
Είπαν πως οι άνθρωποι κάποτε μπορούν να κουραστούν να αμαρτάνουν, να δικαιολογούνται όμως ποτέ....
Η αμαρτία φυλακίζει την καρδιά στην ενοχή. Κι ο ένοχος άνθρωπος ζητεί διέξοδο, ζητά δικαίωση. Επιχειρεί να βρει και να πει δικαιολογίες, λόγια δηλαδή για το δίκιο του. Κι όσο αναζητά να λέει για το δίκιο του, τόσο το χάνει και μένει μόνος με τις ενοχές του, ταραγμένος και θλιμμένος, όμοια με τον πρωτόπλαστο Αδάμ που θρηνούσε μακριά από τον Πλαστουργό του, έξω από τον Παράδεισο.
Όσοι ζούμε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, ξέρουμε πως «εάν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός, που μένει πιστός σε κάθε Του υπόσχεση και είναι δίκαιος, θα μας τις συγχωρήσει (Α Ιω. α,9)». Αρκεί να βλέπουμε πως έχουμε αμαρτίες, εμείς κι όχι οι άλλοι, να τις δείχνουμε στο γιατρό της ψυχής, τον πνευματικό μας πατέρα και να του λέμε: «δικό μου το σφάλμα, πάτερ, δική μου η πληγή, δε φταίνε οι άλλοι, εγώ φταίω... (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος)».
Κι όταν το λάθος, πράγμα όχι σπάνιο, θλίβει ή θίγει ή ενοχοποιεί άλλους, για να ησυχάσει στα βάθη της η ψυχή, είναι ανάγκη να βρει τη δύναμη να το παραδεχθεί και μπροστά τους...να ζητήσει τη συγγνώμη τους.
- Κοιτάξτε, κοιτάξτε, κυρία... τι γράφει το θρανίο μου... Δεν μπορώ να τα βλέπω....
- Έλα στο πρώτο θρανίο τώρα, Νίκο, και στο διάλειμμα θα τα σβήσουμε....
Ο Νίκος άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του μουρμουρίζοντας... η τάξη άρχισε να σκέφτεται πώς θα τιμωρήσει την τόσο σοβαρή αταξία.... όταν από το τελευταίο θρανίο ο Δημήτρης με κατακόκκινο πρόσωπο και φωνή λίγο τρεμουλιαστή και σιγανή στην αρχή, σταθερή και δυνατή όμως στη συνέχεια, άρχισε να λέει:
- Εγώ έγραψα τα λόγια αυτά στα θρανία... Ζητώ συγγνώμη από τον Νίκο, από όλα τα παιδιά κι από σας, κυρία... Εγώ φταίω...Ο Νίκος κοίταζε ξαφνιασμένος. Η κυρία ξέχασε την τιμωρία, τα παιδιά σταμάτησαν τον ψίθυρο κι ο Δημήτρης δεν ένιωθε πια φόβο, ντροπή και ταραχή. Μια πρωτόγνωρη, γλυκιά γαλήνη έφεραν στην τάξη και στην καρδιά του οι δυο τόσο σπάνιες λέξεις που βγήκαν από το στόμα του: «Εγώ φταίω».
συνεχίζεται....
(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Εγώ φταίω..., 8:15 π.μ. μαθήματα
εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ)
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου