Φράσεις για προβληματισμό (4ο μέρος)

Οἱ περί τόν ἄρχοντα φαῦλοι καί τόν ἐκείνου συνδιαβάλλουσι τρόπον: οι άνθρωποι του "περιβάλλοντος" ενός άρχοντα με την κακή συμπεριφορά τους συμβάλλουν και σε εκείνου (του άρχοντα, του προϊσταμένου κατ' επέκταση) τον εκφαυλισμό (Μέγας Φώτιος).

Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι κι αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στον διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό (Άγιος Πορφύριος).

Η υπερηφάνεια είναι ένα ζευγάρι ξύλινα παπούτσια, που ψηλώνουν τον άνθρωπο, χωρίς όμως να τον κάνουν και μεγάλο (Μέγας Βασίλειος).
Ο άσωτος γύρισε και βρήκε ανοικτή την πατρική αγκαλιά. Τη συγχώρηση, την αποκατάσταση, ολόκληρο τον πατρικό πλούτο. Όταν με την ειλικρινή μετάνοιά μας γυρίζουμε στον Θεό, ξαναμπαίνουμε στην πατρική θεΐκή αγκαλιά και τη φροντίδα Του. Ας μην αφήσουμε τον εαυτό μας μέσα σε πνευματική πείνα και σε κλίμα απουσίας της πατρικής θεΐκής αγάπης. Ο καθένας μας να πει: Ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου (στίχος 18 από το Κατά Λουκά Ευαγγέλιο,  Σκέψη ιεράρχη).

Κάνε αυτό ούτε μπορείς, με αυτό που έχεις, όπου βρίσκεσαι (Σκέψη ιεράρχη).
Αν το κακό πάψει να σε ενοχλεί, σημαίνει πως αρχίζεις να του μοιάζεις (Σκέψη ιεράρχη).
Για να αποκτήσεις καλό όνομα, απαιτούνται πολλές καλές πράξεις. Για να το χάσεις, φθάνει μια μόνο (Σκέψη ιεράρχη).

Ἀξίως περιπατήσαι τής κλήσεως ἧς ἐκλήθητε: να ζήσετε και να συμπεριφέρεστε με τρόπο άξιο της υψηλής κλήσεως που σας έγινε και της αποστολής σας ( Προς Εφεσίους δ'1).
Ἄνθρωπε, πρόσελθε, πλῆσον ὑδρίαν καί πῖθι διψῶν, καί ρυπῶν λύσαι δέμας. Μόνο τό οὗς μοι κλῖνον εἴπω σοι τάδε· ὠς ῥεῦμα καί σύ ῥεῖς, παρέρχη· σωφρόνει: άνθρωπε, έλα γέμισε τη στάμνα σου και πιες αφού διψάς και πλύνε το σώμα σου. Όμως χαμήλωσε το αυτί σου και θα σου πω τούτα: σαν το ρεύμα κι εσύ κυλάς, φεύγεις, έχεις τον νου σου (Οικονόμος).

Να ζεις ειρηνικά με τους άλλους. Να ποθείς όλοι οι άνθρωποι να ζουν ειρηνικά μεταξύ τους. Να κανείς ό, τι μπορείς για να ειρηνεύσεις τις διχόνοιες, να εμποδίζεις τα μαλώματα, να συγκρατεί αυτούς που είναι έτοιμοι ν' αρπαχτούν από τα μαλλιά, να συμφιλιώνεται αυτούς που ήδη δείχνουν τη γροθιά (Ποιήματα Λεζάρ, μετάφραση Κώστα και Εριέττας Διαμαντοπούλου).

Έγινε αυτός (ο Σταυρός) το "εύμενέστατον σθένος" όχι μόνο των ώριμων, αλλά και των νέων, των εφήβων, των παιδιών, των νεαρών παρθένων που αθλούσαν στα αμφιθέατρα ή στους τροχούς ή τηγανίζονταν στα τήγανα των δημίων. Καρφωμένος σ' αυτόν ή κρατώντας τον στον ώμο ή γονατισμένοι μπροστά του ή αγκαλιάζοντάς τον και ζητώντας τη χάρη του, έλαμπαν από θεία χαρά και ουράνια δύναμη ( Νικολάου Π. Βασιλειάδη, Στις γιορτές της Ορθοδοξίας).

Η σύναξη όλων μας μπροστά στον Κύριο δεν είναι μακριά. Έρχεται για τον καθένα μας με τον τερματισμό της επίγειας ζωής μας. Έρχεται κατόπιν η καθολική ανάσταση και η γενική κρίση. Βαδίζουμε όλοι προς την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Η μετανοιά μας πρέπει να γίνει σταθμός και ξεκίνημα για τη μεγάλη αυτή ημέρα (Σκέψεις ιεράρχη).

Αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ὑμῶν: πίστη και αισιοδοξία στον αγώνα μας. Πίστη θεωρητική και πρακτική. Αλήθεια και ζωή (Α΄ Ιωάννου, ε΄4). 
Ὅπου ἐστιν ὁ θησαυρός ὑμῶν ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ἡμῶν (Ματθ. στ, 21): η καρδιά προσκολλάται στο θησαυρό της, όποιος κι αν είναι. Ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα. Δένεται. Αιχμαλωτίζεται. Η ζωή μας πρέπει να είναι θεοκεντρική, χριστοκεντρική. Ο Χριστός είναι το ακρότατο αγαθό, ο θησαυρός μας, η υπέρτατη αγάπη. Μπροστά στο πρόσωπο του Θεού και τη βασιλείς Του οι γήινοι θησαυροί είναι σκύβαλα. Στο θησαυροφυλάκιο της καρδιάς μας ας ασφαλίσουμε το υπέρτατο αγαθό, τον ανεκτίμητο θησαυρό, τον Κύριο και Θεό μας (Σκέψη ιεράρχη).

Εάν θέλετε να δείτε το 1ο μέρος δείτε εδώ
Εάν θέλετε να δείτε το 2ο μέρος δείτε εδώ
Εάν θέλετε να δείτε το 3ο μέρος δείτε εδώ

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!