Υπάρχει φως στον πόνο; (μέρος 5ο)

Γ' Η αντιμετώπιση του πόνου: Η γνώση της σκοπιμότητας του πόνου οδηγεί στη συμφιλίωση μ' αυτόν και στη συνέχεια στην ορθή αντιμετώπισή του. 
Ο πόνος είναι πολύ συχνὀς στη ζωή μας. Και δεν είναι εχθρός που θα μας κάνει κακό, ώστε να τον αντιμετωπίζουμε με φόβο. Έρχεται σαν φίλος, αφού αποβλέπει στο καλό μας. Οι πιστοί γνωρίζουμε ότι "οἰκονομίᾳ τινὶ παραδίδωσιν ἡμᾶς ταῖς θλίψεσιν" ὁ Θεός. Για κάποιο ουσιαστικό λόγο μας παραδίδει στις θλίψεις ο Θεός. 

Στον πόνο μας λοιπόν υπάρχει ο Θεός και ένας άγιος σκοπός. Γιατί επομένως να τον φοβόμαστε; 
Ο Θεός γνωρίζει το συμφέρον μας: Διδάσκει σχετικά ο Μ. Βασίλειος: "Ἀγαθότητι Δεσπότου διοικεῖται τά πάντα". Όλα τα κυβερνά η αγαθότητα του Δεσπότη των όλων, του παντοδύναμου και πανάγαθου Θεού. 

Κανένα απ' όσα μας συμβαίνουν δεν πρέπει να το υποδεχόμαστε ως θλιβερό, έστω κι αν προς το παρόν προκαλεί την ασθενή φύση μας. Διότι και αν αγνοούμε τους λόγους για τους οποίους καθετί από όσα γίνονται ως καλό το φέρνει στη ζωή μας ο Θεός, όμως πρέπει να έχουμε την πεποίθηση "ὅτι πάντως συμφέρει τό γινόμενον"· αυτό που επιτρέπει ο Θεός να γίνει είναι οπωσδήποτε για το συμφέρον μας. 

Γι' αυτό συμβουλεύει τον πονεμένο πιστό: Σε παρακαλώ, λοιπόν, ως γενναίος αγωνιστής να μείνεις όρθιος παρά το μέγεθος της πληγής και να μη γονατίσεις από το βάρος της λύπης ούτε να καταπιεί η θλίψη την ψυχή σου. 

Και αυτό θα το πετύχεις, όταν έχεις την πεποίθηση ότι και όταν δεν καταλαβαίνουμε τους λόγους για τους οποίους ο Θεός επιτρέπει κάποια πράγματα στη ζωή μας, και τότε πρέπει να δεχόμαστε εκείνο που επιτρέπει ο σοφός Θεός που μας αγαπά, έστω και αν είναι επίπονο. "Αὐτός γάρ οἶδε πῶς ἑκάστῳ διατίθησι τό συμφέρον....". Διότι ο Θεός γνωρίζει πώς να προσφέρει στον καθένα ό, τι του είναι συμφέρον.  

Συμβαίνει πολλές φορές να μην μπορούμε να καταλάβουμε τους λόγους για τους οποίους περνούμε κάποιον πειρασμό, υποφέρουμε μιαν θλίψη, δοκιμάζουμε πόνους. Όμως δεχόμαστε με πίστη και εμπιστοσύνη ό, τι επιτρέπει ο Θεός· και αισθανόμαστε μάλιστα ευγνωμοσύνη να πλημμυρίζει την ψυχή μας, διότι γνωρίζουμε ότι Αυτός που με άκρα αγαθότητα και άπειρη σοφία διοικεί τα σύμπαντα, Αυτός κρατεί στα παντοδύναμα και στοργικά Του χέρια και τη δική μας ζωή. 

Αυτός θα μας φροντίσει. Δεν θα μας αφήσει μόνους και αβοήθητους στη θλίψη και στον πόνο μας. Γι' αυτό ούτε δυσανασχετούμε στα θλιβερά ούτε αγωνιούμε. Ησυχάζουμε με τη σκέψη ότι και αν εμείς δεν διακρίνουμε με το μικρό μας μυαλό τους λόγους της ταλαιπωρίας μας, Εκείνος γνωρίζει. Και οπωσδήποτε θα τα τακτοποιήσει όλα κατά τον καλύτερο τρόπο και θα φέρει καλό αποτέλεσμα. Διότι μόνο Εκείνος "οἶδε πῶς ἑκάστῳ διατίθησι τό συμφέρον". 

Είναι κοντά μας στον πόνο μας: Βέβαια ο Θεός θα μπορούσε να μας απαλλάξει σε μια στιγμή απ' όλους τους πόνους και τις ταλαιπωρίες μας. Δεν το κάνει όμως, από αγάπη, γιατί όπως ήδη αναπτύξαμε, έχει άγιο σκοπό και σωτήριο αποτέλεσμα στη ζωή μας ο πόνος. Όμως ο Θεός, που αφήνει τους πόνους στη ζωή μας, δεν μας αφήνει μόνους στους πόνους της ζωής μας. Είναι κοντά μας σε κάθε δύσκολη ώρα. 

Διηγείται ο άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης ότι κάποτε που ήλθε ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα, κατευθύνθηκε στην κολυμβήθρα Βηθεσδά. Εκεί ο ανθρώπινος πόνος ήταν στην πιο μεγάλη του ένταση. Εκεί "πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν". 

Στα υπόστεγα που βρίσκονταν τριγύρω από τη μικρή εκείνη λίμνη, ήταν ξαπλωμένοι πλήθος πολύ άρρωστων ανθρώπων, τυφλών, κουτσών, ανθρώπων με κάποιο μέλος του σώματος πιασμένο και αναίσθητο ή ατροφικό. Όλοι αυτοί περίμεναν να κινηθεί το νερό της κολυμβήθρας. Διότι κάποιες φορές κατέβαινε άγγελος από τον ουρανό και τάραζε το νερό. Εκείνη την ώρα, όποιος από τους ασθενείς κατάφερνε να πέσει πρώτος στο νερό της κολυμβήθρας, γινόταν καλά, οποιοδήποτε νόσημα και αν τον ταλαιπωρούσε. 

Πόνος λοιπόν πολύς στην κολυμβήθρα Βηθεσδά. Εκεί όμως που είναι ο πόνος, εκεί σπεύδει και ο Χριστός, εκεί γίνεται και ένα έκτακτο θαύμα. Ένας παράλυτος, μετά από 38 χρόνια οδυνηρής ασθένειας, θεραπεύεται, αλλά όχι με τον συνήθη τρόπο! "Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;", τον ρωτάει ο Χριστός. "Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω", ώστε όταν ταραχτεί το νερό να με βοηθήσει να πέσω πρώτος μέσα, για να θεραπευθώ, απαντά. 

Αναζητεί άνθρωπο, τη στιγμή που στέκεται μπροστά του ο Θεός. Αναζητεί τη θεραπεία του σώματος, και μαζί με το "ἔγειρε, ἆρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει", ακούει και το "μηκέτι ἁμάρτανε". Η θεραπεία του σβήνει όλους τους πόνους. Γιατρεύεται το σώμα, γιατρεύεται και η ψυχή (βλ. Ιω. ε΄, 1-14). 

Εδώ όμως μπορούμε να διατυπώσουμε πολλές απορίες: Γιατί να μην θεραπευθεί πιο νωρίς ο δύστυχος παράλυτος και να περιμένει τόσα χρόνια; Γιατί δεν θεραπεύονται εκεί όλοι οι ασθενείς; Γιατί να μην λειτουργεί διαφορετικά η συνήθης θαυματουργία στην κολυμβήθρα, και να θεραπεύεται μόνο "ὁ πρῶτος ἐμβάς";  

Θα μπορούσε να συνέβαινε και διαφορετικά, και όταν κατέβαινε ο άγγελος και τάραζε το ύδωρ, όλοι που έπεφταν να θεραπεύονταν και όχι μόνο ο πρώτος. Και ακόμη· γιατί ο άγγελος κατέβαινε "κατὰ καιρόν", κάποιες φορές, και όχι πιο συχνά; Και γιατί το νερό της κολυμβήθρας να μην ήταν μόνιμα ιαματικό; 
Πράγματι θα μπορούσαν όλα αυτά έτσι να συνέβαιναν. Τίποτε δεν περιορίζει τη δύναμη του Θεού. 

Ο Θεός όμως αφήνει τον πόνο στη ζωή μας. Διότι τον χρησιμοποιεί όχι για τιμωρία, αλλά για θεραπεία. Για το αιώνιο καλό και για τη σωτηρία μας. Αλλά δεν μας εγκαταλείπει μόνους στον πόνο μας. Γι' αυτό και στην κολυμβήθρα του πόνου μας στέλνει τον άγγελό Του και τον Υιό Του. Ο Χριστός γίνεται η λύτρωση των πόνων μας. 
 
(Αρχιμ. Αστερίου Χατζηνικολάου, Φως στο μυστήριο του πόνου, εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα 2015)

συνεχίζεται.... 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!