Εισήγηση στην εορτή της 28ης Οκτωβρίου

 

28η Οκτωβρίου: ημέρα δόξας και τιμής, μνήμης εθνικής των ηρωικών γεγονότων του 1940. Η Ιταλία μας ζητούσε γη και νερό με το τελεσίγραφό της. 28η Οκτωβρίου 1940, όλοι οι Έλληνες είχαν τη θαυμαστή προστασία της Παναγίας μας σε εκείνες τις εξαιρετικά κρίσιμες περιστάσεις για την πατρίδα μας. Σήμερα είναι μέρα μνήμης του Αγίου Δημητρίου, Πολιούχου της Θεσσαλονίκης. 26 Οκτωβρίου 1912 η Θεσσαλονίκη ελεύθερη, μετά από πέντε αιώνες τουρκικής δουλείας. 

Εκείνο το αξέχαστο βράδυ στις 1.30 το πρωί οι αξιωματικοί Δούσμανης και Μεταξάς μπαίνουν στυο διοικητήριο, συναντούν τον Χασάν Ταχσίν Πασά και υπογράφουν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης. Ο στρατός μας μπήκε αλαλάζοντας σε μια πόλη που μετά από 480 χρόνια ήταν από άκρη σε άκρη Ελλάδα. Ο Άγιος Δημήτριος ελευθέρωσε την πόλη την ημέρα της γιορτής του. Πώς να μην πανηγυρίζει πόλη η Ελλάδα σήμερα και να του ψάλει ύμνους; 

Οκτώβριος 1940, 2ος παγκόσμιος πόλεμος. Ομόψυχοι όλοι οι Έλληνες τολμούν τον πόλεμο κατά του Μουσολίνι και νικούν. Ντροπιάζουν με την ιαχή της ηρωικής ψυχής τους την υπερφίαλη καύχηση. Πρώτη ήττα του άξονα, πρώτη ελπίδα στον κόσμο. Ο Ιταλός εισβολέας δεν είναι αήττητος. Οι νίκες της Ελλάδας μας στην αρχή του πολέμου σηματοδοτούν την αρχή του τέλους του.  Όλοι οι Έλληνες με κοινούς στόχους αγωνίζονται για μια Ελλάδα ελεύθερη. 

Αναθέτουν τις ελπίδες τους στην Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγιά μας και νικούν. Τη βλέπουν στα βουνά της Πίνδου μέσα στα χιόνια να τους προστατεύει και να τους οδηγεί από τις οβίδες. Σήμερα, που τόσοι κίνδυνοι παραμονεύουν γύρω μας, όλοι οι Έλληνες να σταθούν στον αγώνα μας με πίστη στον Θεό και την Παναγιά μας. Ψηλά το κεφάλι! Ψηλά οι καρδιές. Για μια Ελλάδα ελεύθερη, φωτεινή, και προπάντων Χριστιανική. 

(Από εισήγηση που διάβασα σε ιερό ναό την 26η Οκτωβρίου επί τη επετείω της 28ης Οκτωβρίου 1940)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Αθάνατοι οι ήρωές μας!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 128ο

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, όπως ο Νώε πριν από τον κατακλυσμό μ' ένα σήμαντρο καλούσε τους ανθρώπους και τα ζώα στην κιβωτό, για να σωθούν από τον Κατακλυσμό, έτσι και ο Θεός με τις καμπάνες καλεί όλους μας στη Νέα Κιβωτό, την Εκκλησία Του, για να σωθούμε από τον κατακλυσμό της αμαρτίας. Οι ήχοι της καμπάνας είναι ουσιαστικά τα σαλπίσματα των αγγέλων που μας καλούν να τρέξουμε στον ναό. Οι καμπάνες χτυπούν τρεις φορές στην αρχή, στη μέση και στο τέλος του Όρθρου. Και εμείς, κάθε φορά που ακούμε τον χτύπο της καμπάνας, το κάλεσμα του Θεού, απαντάμε στην πρόσκλησή Του κάνοντας ευλαβικά τον σταυρό μας. 

Δυστυχώς, όμως, ενώ χτυπούν οι καμπάνες, κάποιοι Χριστιανοί αδιαφορούν, κοιμούνται. Είναι φοβερό να μας καλεί ο Θεός την Κυριακή το πρωί στη θεία Λατρεία, που είναι η πρόγευση της βασιλείας Του κι εμείς να κοιμόμαστε ή να πηγαίνουμε εκδρομές. Ξεκινάει ο Όρθρος. Ακούγεται η πρώτη καμπάνα. Ποιος χτυπάει την καμπάνα; Ο νεωκόρος; Ποιος καλεί; Ο Θεός! Στην πρώτη καμπάνα μας λέει: Ελάτε! Ποιους καλεί; Μόνο τους γέροντες; Πόσοι αδιαφορούμε στο κάλεσμα του Θεού; 

Κι ο Θεός επιμένει να καλεί. Χτυπά για δεύτερη φορά την καμπάνα. Ελάτε, μας ξαναλέει, σας περιμένω. Παλιότερα, μετά την τρίτη καμπάνα, κλείδωναν οι πυλωροί των ναών στις πόρτες. Αν μέχρι την τρίτη καμπάνα δεν είχες προλάβει να μπεις, έμενες έξω. Ξανάνοιγαν τις πόρτες όταν τελείωνε το Ευαγγέλιο και το κήρυγμα, όχι για να μπει κανείς, αλλά για να βγούνε οι κατηχούμενοι και να μείνουν μόνο οι πιστοί. Και τις ξαναέκλειναν μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας. 

Τι πάθανε σήμερα μερικοί Χριστιανοί και πηγαίνουνε στο τέλος; Ιδιαιτέρως μερικοί νέοι γονείς με τα μικρά τους! Και δίνουν στον Θεό μόνο λίγα λεπτά; Μόνο λίγα λεπτά αξίζει ο Θεός και η ψυχή μας; Δεν αντέχουν τα παιδάκια μια ώρα στην εκκλησία; Στον παιδότοπο κάθονται ώρες. Στον τόπο του Θεού δεν αντέχουν ούτε μια ώρα; Κι αν δεν μάθουν τα παιδιά να εκκλησιάζονται από μικρά, πότε θα μάθουν; Όταν μπουν στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας; Αλλά και οι γονείς πώς θα ζητήσουν τη λατρεία του Θεού; 

Όταν γιορτάζει κάποιος φίλος μας και μας καλεί στη γιορτή του, πώς πάμε στο σπίτι του; Δεν πάμε με τα ρούχα της δουλειάς. Δεν πάμε βρώμικοι. Όσο πιο σεβαστό είναι το πρόσωπο στο οποίο θα πάμε, τόσο περισσότερο ετοιμαζόμαστε. Πλυμένοι, καθαροί πηγαίνουμε. Ντυνόμαστε κατάλληλα, βάζουμε τα πιο καθαρά και καλά μας ρούχα, παίρνουμε τα δώρα μας και πηγαίνουμε στο σπίτι αυτό. Κι αν έτσι ετοιμαζόμαστε όταν πρόκειται να πάμε στη γιορτή κάποιου φίλου μας, πόσο περισσότερο θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε, όταν πρόκειται να πάμε στο σπίτι του Θεού; 

Είναι ασέβεια να μπαίνουμε μέσα στον ναό ατημέλητοι, σαν να πηγαίνουμε στη δουλειά μας ή στο εξοχικό μας. Και πολύ περισσότερο είναι ασέβεια να πηγαίνουμε στον ναό με άσεμνη και προκλητική ενδυμασία. Ο ναός δεν είναι χώρος για επίδειξη. Αν αυτό δεν το προσέχουμε, και την ψυχή μας βλάπτουμε και τους πολλούς σκανδαλίζουμε. 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει σχετικά ότι "η ενδυμασία μας στον ναό πρέπει να είναι καλή από κάθε πλευρά. Να είναι κόσμια και όχι εξεζητημένη". Κι επικαλείται τον απόστολο Παύλο που λέει: "Οι γυναίκες να προσεύχονται με αμφίεση σεμνή, στολίζοντας τον εαυτό τους με σεμνότητα και όχι με περίτεχνες κομμώσεις και με χρυσά κοσμήματα ή ενδύματα πολυτελή". Κι εξηγεί ότι "αν ο απόστολος Παύλος απαγορεύσει στις γυναίκες κάθε επίδειξη πλούτου, πολύ περισσότερο απαγορεύει τα φτιασίδια, το βάψιμο των ματιών, το κουνιστό βάδισμα, τα παράξενα ρούχα κι άλλα παρόμοια". 

Έτσι, πριν μπούμε στον ναό, πρέπει να κάνουμε αυτό που έκανε κι ο Μωυσής, όταν μια μέρα είδε πάνω στο όρος Σινά ένα συγκλονιστικό μυστήριο: μια βάτο να φλέγεται, αλλά να μην καίγεται. Πειθάρχησε στη φωνή του Θεού που του έλεγε: Βγάλε τα σανδάλια σου και μην πλησιάσεις έτσι εδώ. Ο τόπος που στέκεσαι είναι ιερός, "γῆ ἁγία ἐστί". Καθώς λοιπόν εισερχόμαστε στον πιο ιερό τόπο της γης, στον Ναό του Θεού, δεν πάμε να συναντήσουμε τη φλεγόμενη βάτο, αλλά τη φωτιά του Θεού. Κι από εμάς ο Θεός δεν ζητά να βγάλουμε τα παπούτσια μας, αλλά να αφήνουμε έξω τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας και τις έγνοιες μας τις βιοτικές (τι θα μαγειρέψουμε το μεσημέρι, τι ξεχάσαμε να αγοράσουμε, πώς θα λύσουμε τα προβλήματα της ημέρας). 

Τα αφήνουμε στον Θεό. Θα τα λύσει Εκείνος, όταν εμείς έχουμε ως προτεραιότητα, ως πρώτη έγνοια και αγάπη, την αγάπη Του. Είναι φοβερό πράγμα να χρησιμοποιούμε μέσα στον ναό του Θεού τα κινητά μας τηλέφωνα. Στην εκκλησία δεν χρειαζόμαστε τα κινητά μας. Άλλο κινητό χρειαζόμαστε, με άλλα σήματα. Για να μιλήσουμε με τον Θεό, χρειαζόμαστε άλλες κεραίες που να μας συνδέουν όχι με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, αλλά με τον ουρανό, με τα υπερκόσμια. 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 127ο

Πάμε όμως στον ναό του Θεού όχι μόνο για να προσευχηθούμε, για να πούμε τα βάσανά μας στον Θεό. Πάμε στον ναό πολύ περισσότερο για να Τον λατρεύσουμε όλοι μαζί και να ζήσουμε πολύ πιο δυνατά την παρουσία Του. Γι' αυτό λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Και μόνο που δρασκελίζεις τα σκαλιά της εκκλησίας, αισθάνεσαι μια αλλαγή. Μπαίνεις μέσα και η ησυχία που επικρατεί, σου προκαλεί δέος, σε μεταφέρει από τη γη στον ουρανό. Διότι εκεί θα συναντήσεις τον Χριστό, θα σε υποδεχθούν οι Άγγελοι και οι Άγιοι". 

Ο ναός λοιπόν είναι ο χώρος όπου συνάζεται όλη η Εκκλησία. Είναι χώρος ιερός. Είναι ο τόπος που ο Θεός παρουσιάζεται πιο αισθητά. Είναι τόπος προσευχής και λατρείας. Πάμε στην Εκκλησία, για να συναντήσουμε τον Χριστό μας. Για να κοινωνήσουμε το Σώμα Του και το Αίμα Του. Διότι ο ναός είναι ο τόπος όπου οι άνθρωποι ενωνόμαστε με τον Θεό. 

Αξιωνόμαστε με την Θεία Κοινωνία να Τον πάρουμε μέσα μας. Να πάρουμε μέσα μας τη Ζωή, το Φως, τη Χαρά, τον Χριστό μας. Αφού λοιπόν ο ναός είναι τόπος άγιος, ιερός, ουράνιος, πώς πρέπει να προσερχόμαστε σ' αυτόν; Το σαββατόβραδο πρέπει να το ζούμε ως κάτι μεγάλο και ιερό. Είναι η ώρα της προσμονής μας για τη μεγάλη μας συνάντηση με τον άγιο Θεό. Βέβαια όλη την εβδομάδα θα πρέπει να έχουμε στραμμένη την ψυχή μας προς την Κυριακή. 

Ιδιαιτέρως όμως το σαββατόβραδο πρέπει να το ζούμε ως αποκορύφωση της προσμονής μας. Κάθε Σάββατο, λοιπόν, καθώς πλησιάζει το βράδυ, θα πρέπει να αφήνουμε όσο μπορούμε οποιεσδήποτε άλλες εργασίες και μέριμνες και να στρέφουμε τον νου και την καρδιά μας στον Θεό. Θα αφήσουμε κατά μέρος την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις ειδήσεις του κόσμου, το διαδίκτυο, το κινητό μας, τα τηλεφωνήματά μας. 

Θα αποφύγουμε νυκτερινές εξόδους, επισκέψεις, διασκεδάσεις, βόλτες. Και θα ετοιμασθούμε για την Κυριακή. Θα φροντίσουμε τη σωματική μας καθαριότητα και η μητέρα του σπιτιού θα ετοιμάσει τα ρούχα των μικρών παιδιών που θα φορέσουν την άλλη μέρα, ώστε να μην υπάρχουν το πρωί γκρίνιες και στενοχώριες. Στο βραδινό τραπέζι θα συναχθούμε όλοι μαζί, όλη η οικογένεια, μέσα σε μια ήρεμη και ιεροπρεπή ατμόσφαιρα. 

Το φαγητό θα είναι λιτό, κι αν πρόκειται να κοινωνήσουμε, αλάδωτο. Αυτό επιπλέον θα βοηθήσει στο να έχουμε ελαφρύ το στομάχι μας κι έναν ύπνο ειρηνικό. Στο τέλος του φαγητού θα διαβάσουμε το ευαγγελικό και το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής. Και θα πούμε δυο λόγια με βάση τα ιερά κείμενα. Έπειτα ο καθένας μας θα ζητήσει συγγνώμη ιδιαιτέρως από όσους έχει λυπήσει με λάθη ή παραλείψεις. Στη συνέχεια, μόνοι μας ή όλη η οικογένεια μαζί, θα προσευχηθούμε διαβάζοντας το Απόδειπνο. 

Και η ακολουθία της θείας Μεταλήψεως θα μας βοηθήσει πολύ, εάν πρόκειται να κοινωνήσουμε. Αφού πρώτα ανάψουμε το καντηλάκι στο εικονοστάσι, ένα κεράκι, λίγο θυμίαμα. Θα βρούμε έναν ήσυχο τόπο, για να μείνουμε μόνοι μας με τον Θεό, μέσα στην ηρεμία και τη σιωπή, χωρίς περισπασμούς και θορύβους του κόσμου, για να ζήσουμε με τον Θεό. Θα διαβάσουμε λίγες σελίδες από κάποιο βιβλίο που να αναφέρεται στη θεία Λειτουργία ή στη θεία Κοινωνία. Αυτή η μελέτη θα μας μεταγγίσει μια πρόγευση της Κυριακάτικης εμπειρίας. 

Επιπλέον αυτό που θα μας βοηθήσει πολύ είναι και μια στροφή προς τον εαυτό μας, μια εξέταση του εαυτού μας. Ποιος είμαι εγώ που θα συναντήσω αύριο τον Θεό, που θα Τον λατρεύσω ή και θα Τον κοινωνήσω Αυτό θα φέρει κατάνυξη στην ψυχή μας, συντριβή και εκζήτηση του ελέους του Θεού. Τέλος θα πούμε και κάποια δικά μας λόγια προσευχής, θα ψελλίσουμε και όσο μπορούμε και τη μονολόγιστη προσευχή: "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". Αυτή η καρδιακή προσευχή εάν βγαίνει από τα βάθη της ψυχής μας, θα περάσει και μέσα στον ύπνο μας. 

Ασφαλώς και θα πέσουμε να κοιμηθούμε νωρίς, ώστε την άλλη μέρα να έχουμε διαύγεια νου, για να λατρεύσουμε τον Θεό. Το πρωί θα σηκωθούμε και πάλι νωρίς. Διότι, αν δεν έχουμε πολύ μικρά παιδιά, θα πρέπει να πηγαίνουμε στην Εκκλησία νωρίς, από την αρχή του Όρθρου. Μόλις ξυπνήσουμε, θα ετοιμασθούμε με ηρεμία, χωρίς νεύρα, μαλώματα, φωνές, παρατηρήσεις. 

Εάν μάλιστα πρόκειται να κοινωνήσουμε, θα πλύνουμε και πάλι τα δόντια μας, ώστε το στόμα μας να είναι πεντακάθαρο. Είναι δεδομένο ότι το πρωί, πριν κοινωνήσουμε, δεν τρώμε και δεν πίνουμε τίποτα. Ούτε νερό.Θα βάλουμε τα καλά μας ρούχα, τα οποία θα είναι σεμνά και όχι εξεζητημένα. Όταν είναι όλα έτοιμα, κάνο
υμε τον σταυρό μας και βγαίνουμε από το σπίτι μας με τη χαρά και την προσμονή της θείας Λατρείας. Και πορευόμαστε προς τον ναό, για να συναντήσουμε τον Θεό. Για τη συνάντησή μας αυτή, ετοιμάζεται και ο ουράνιος κόσμος και περιμένει και τη δική μας παρουσία. 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 126ο

Η Εκκλησία δεν έχει αρχή, υπήρχε και θα υπάρχει πάντοτε. Είναι άχρονη, αιώνια. Η Εκκλησία υπήρχε πριν δημιουργηθεί το σύμπαν. Πριν δημιουργηθούν οι άγγελοι. Η πρώτη Εκκλησία, η όντως Εκκλησία αποτελούνταν από τρία πρόσωπα: τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τον Τριαδικό Θεό. Τρία πρόσωπα που αγαπούν τέλεια το ένα το άλλο. Δεν είχε ανάγκη από άλλα πλάσματα ο Θεός, για να φτιάξει Εκκλησία. Αυτή η πρώτη Εκκλησία της Αγίας Τριάδος υπήρχε πάντοτε και είναι ουράνια. 

Στη συνέχεια η Εκκλησία εισέρχεται στον χρόνο. Διότι στην Τριαδική Εκκλησία προστίθενται και οι άγγελοι, τα δισεκατομμύρια των Αγίων Αγγέλων κι Αρχαγγέλων. Και γιατί εντάσσει στην Εκκλησία Του ο Θεός τους αγγέλους; Όχι για να πάρει κάτι από αυτούς, αλλά για να τους μεταγγίσει τη δική Του τελειότητα και αγάπη. Ουσιαστικά υιοθετεί τους αγγέλους, για να μπορούν και οι άγγελοι να μετέχουν στη δική Του ζωή και ευτυχία. Ζουν κι αυτοί μια τέλεια αγάπη, μια τέλεια ενότητα, μια τέλεια κοινωνία. 

Στην οικογένεια της Εκκλησίας ο Θεός προσθέτει και άλλα πλάσματα, τους ανθρώπους. Αυτή όμως η τρίτη φάση δεν έμελλε να ολοκληρωθεί άμεσα. Διότι κάποια στιγμή, οι δυο πρώτοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, αποστάτησαν από τον Θεό. Και μαζί μ' αυτούς, όλη η ανθρωπότητα ζούσε στην εξορία, στη στέρηση του Θεού. 

Και ο Θεός κατεβαίνει στη γη μας, για να μας ενώσει και πάλι μαζί του. Για να εντάξει και πάλι στην Εκκλησία Του εμάς που Τον αρνηθήκαμε. Μ' αυτήν την έννοια η Πεντηκοστή ονομάζεται γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας. Διότι από την ημέρα εκείνη οι άνθρωποι εντασσόμαστε και πάλι στην Εκκλησία του Θεού. Και η ένταξή μας αυτή συντελείται προσωπικά στον καθένα μας με το Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος. Έτσι, η μία Εκκλησία του Κυρίου μας, η Ορθόδοξη, από την εποχή των Αποστόλων πορεύεται με μια αδιάκοπη ιστορική συνέχεια και αποστολική διαδοχή μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. 

Και οι πιστοί κάθε εποχής είμαστε ενωμένοι σε μια αδιάσπαστη ενότητα μαζί της, με συγκεκριμένη εκκλησιαστική ιεραρχία, η οποία έχει την αρχή της στους Αποστόλους. Έχουμε όλοι την ίδια πίστη και εμπειρία της πρώτης Εκκλησίας, την πίστη και παράδοση των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, τα ίδια Μυστήρια. Αυτή η ίδια πίστη, η ίδια αποστολική παράδοση και εκκλησιαστική εμπειρία υπάρχει μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Και τι είναι τα Μυστήρια της Εκκλησίας; Μυστήρια είναι οι θεοσύστατες τελετές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι αγωγοί που μας μεταγγίζουν τη Χάρι του Θεού, που μας καθαίρουν, μας αναγεννούν, μας φωτίζουν, μας αγιάζουν, μας ενώνουν με τον Θεό. Ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας λέει ότι τα Μυστήρια είναι οι θυρίδες απ' όπου περνά ο ήλιος της δικαιοσύνης κι έρχεται μέσα μας. Ονομάζονται Μυστήρια, επειδή η Θεία Χάρις που μεταφέρουν στον άνθρωπο είναι μυστική, αόρατη. Και καθώς ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή αόρατη, αλλά και σώμα ορατό, γι' αυτό και τα ιερά Μυστήρια έχουν κι αυτά το αόρατο και το ορατό στοιχείο. 

Αόρατη είναι η θεία Χάρις και ορατά τα σημεία που βλέπει ή αισθάνεται ο άνθρωπος: π.χ. το νερό στο Βάπτισμα, το άγιο Μύρο στο Χρίσμα, το λάδι στο Ευχέλαιο, κ.λπ. Επομένως πίσω από τα ορατά και αισθητά κρύβονται τα αόρατα, η Χάρις που καθαίρει, αναγεννά, φωτίζει, αγιάζει, θεώνει και σώζει. Τα Μυστήρια όμως δεν ενεργούν μαγικά στον άνθρωπο. Αλλά προϋποθέτουν την ελεύθερη και ολοκάρδια συμμετοχή του σ' αυτά. 

Ποιες εμπειρίες μας χαρίζει η Εκκλησία; Κάθε φορά που πηγαίνουμε να εκκλησιαστούμε σ' έναν Ορθόδοξο ναό, πάμε να συναντήσουμε τον Θεό, να Του μιλήσουμε. Πάμε να Τον λατρεύσουμε, να Τον κοινωνήσουμε, να ζήσουμε μαζί Του τις ιερότερες στιγμές της ζωής μας. Πώς όμως πρέπει να βιώνουμε τις μοναδικές αυτές ιερές ώρες της Λατρείας μέσα στον ναό του Θεού; Λένε πολλοί ότι ο ναός του Θεού είναι το "σπίτι" του θεού. Αλλά έχει ανάγκη ο Θεός από σπίτι, αφού σπίτι Του είναι όλος ο ουρανός και όλη η γη; Έχει ανάγκη ο Θεός από ιδιαίτερο χώρο, για να κατοικήσει; Ασφαλώς όχι. 

Όμως έχουμε ανάγκη εμείς οι άνθρωποι από ιδιαίτερο χώρο, για να Τον λατρεύσουμε. Μ' αυτή λοιπόν την έννοια ο ναός του Θεού είναι ο χώρος που ο Θεός κάνει πιο αισθητή την παρουσία Του. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε σπίτι. Είναι ο χώρος που φανερώνεται ο Θεός, που κατέρχεται ανάμεσά μας. ο Ναός λοιπόν είναι ο τόπος που πάμε να συναντήσουμε τον Θεό, να μιλήσουμε μαζί Του. Κάνουμε βέβαια κάθε μέρα, πρωί και βράδυ προσευχή στο σπίτι μας. Όταν όμως πάμε να προσευχηθούμε όλοι μαζί στην εκκλησία, η προσευχή μας εκεί έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη. Διότι μας διαβεβαίωσε ο Χριστός μας: "όπου είναι δυό ή τρεις συναγμένοι για μένα, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους". 

συνεχίζεται.... 

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 125ο

 

Ρώτησε κάποιος τον άγιο Παΐσιο: - Γιατί άλλες φορές νιώθουμε έντονα τη Θεία Χάρι στην προσευχή κι άλλες φορές δεν αισθανόμαστε τίποτα; Κι εκείνος απάντησε: - Ο Θεός δίνει σιγά-σιγά τη Χάρι του, για να βοηθιέται ο άνθρωπος. Γιατί αν νιώσει στην αρχή τη χάρη του Θεού, μπορεί να τιναχθεί στον αέρα. Αν όμως δεν καταλάβει ότι και αυτό το λίγο προέρχεται από τον Θεό και του μπει ο λογισμός ότι κάτι είναι, τότε ο Θεός του το αφαιρεί, έως ότου καταλάβει ότι δεν ήταν δικό του, αλλά του Θεού. 

Όταν πάλι είπε κάποιος στον άγιο Παΐσιο ότι κοπιάζει στην προσευχή του, αλλά δεν νιώθει θεϊκή παρηγοριά, εκείνος απάντησε: "Να μη ζητάς να προσευχηθείς, για να νιώσεις, ευχαρίστηση, χαρά. Το παιδάκι τρέχει στον πατέρα του, όχι γιατί θα του δώσει σοκολάτα, αλλά γιατί τον αγαπάει. Άλλο γιατί εκείνος θελήσει να του δώσει και σοκολάτα. Η προσευχή που κάνουμε, για να νιώσουμε αγαλλίαση κι όχι για να ενωθούμε με τον Θεό, δεν είναι πραγματική προσευχή". 

Οι Άγιοι μας εξηγούν ότι η προσευχή καθιστά τον κάθε Χριστιανό ναό του Θεού. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει ότι "ο Θεός που δεν χωράει σε όλο το σύμπαν, εισέρχεται σε ψυχή που ζει μέσα στις προσευχές, κατοικεί στην καρδιά του πιστού". Κι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει ότι "η κοινωνία της προσευχής λειτουργεί την ίδια την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό". Όταν λοιπόν προσευχόμαστε με αυτές τις προϋποθέσεις, το σώμα μας και η ψυχή μας ενώνονται με τον θεό. 

Δεν θέλουμε τίποτε άλλο, δεν μας ενδιαφέρει η αμαρτία. Σε αυτή την κατάσταση, εξηγεί ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, οι άγιοι άνθρωποι φθάνουν στην αποκορύφωση της πνευματικής εμπειρίας που είναι η "ένωσή τους με τον Θεό", "η θέωσή τους" απ' αυτή τη ζωή. Βέβαια όλα αυτά αποτελούν εμπειρίες των Αγίων που λιώνουν μια ολόκληρη ζωή μέσα στην άσκηση και την προσευχή. Εμείς όμως που είμαστε πάρα πολύ μικροί και ανάξιοι για τέτοιες εμπειρίες, ας κατανοήσουμε τουλάχιστον ότι η προσευχή δεν είναι αγγαρεία, αλλά είναι απόλαυση, είναι εμπειρία, είναι ένωση με τον Θεό. Αν το νιώσουμε αυτό έστω και μια φορά, δεν θα ξαναβαρεθούμε ποτέ την προσευχή. Θα τη λαχταράμε και θα γίνει όλη μας η ζωή μια προσευχή. 

Τι είναι η Εκκλησία; Αν έρθει κάποιος ξένος στην Ελλάδα και μπει σε έναν ναό, θα πει απαξιωτικά ότι η Εκκλησία είναι ένας χώρος όπου μαζεύονται ηλικιωμένοι άνθρωποι και θα ισχυριστεί ίσως ακόμη ότι οι πιο πολλοί από αυτούς δεν καταλαβαίνουν τι ακούνε και τι κάνουν. Κι αν ρωτήσεις κανέναν δημοσιογράφο, θα σου πει ότι Εκκλησία ένας χώρος για μνημόσυνα, γάμους, βαπτίσεις. Αυτό όμως είναι η Εκκλησία; Ασφαλώς όχι. 

Ούτε η Εκκλησία είναι μόνο ένα σύνολο πιστών που λατρεύουν τον Θεό. Η Εκκλησία δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε. Είναι πολύ περισσότερο αυτό που δεν βλέπουμε. Γι' αυτό οι πατέρες την ονομάζουν ακατάληπτο μυστήριο. Κανείς δεν μπορεί να πει τι είναι η Εκκλησία. Δεν υπάρχει κάποιος ορισμός της. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν μας έδωσαν ορισμό της Εκκλησίας. 

Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς λέει ότι η Εκκλησία είναι "το πιο άγιο και αγαπητό μυστήριο του Θεού, μυστήριο μυστηρίων". Κι ο όσιος Πορφύριος λέει ότι "η Εκκλησία είναι η χώρα του Αχωρήτου". Ο χώρος δηλαδή όπου κατοικεί ο αχώρητος Θεός. Εκκλησία όμως δεν είναι μόνο ο χώρος και ο τρόπος που ο Θεός αποκαλύπτεται και ενώνεται με τον άνθρωπο, αλλά και η ίδια η ένωση Θεού και ανθρώπων. Είναι "κοινωνία θεώσεως". 

Δεν είναι μόνο η κίνηση του Θεού προς τα λογικά όντα και η κίνηση των όντων προς τον Θεό, αλλά και η κοινωνία του Θεού με τα λογικά όντα. Είναι ο ίδιος ο Χριστός μαζί μας που παρατείνεται στους αιώνες. Και με τα ιερά μυστήρια η Εκκλησία ενώνει όλα τα λογικά όντα μ' Αυτόν και μεταξύ τους. Η Εκκλησία είναι εργαστήριο αγιότητας, ένα θεανθρώπινο εργαστήριο, το οποίο παραλαμβάνει αμαρτωλούς ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν την ένθεη ζωή και τους μεταμορφώνει σε θεούς κατά χάριν. Είναι η Βασιλεία του Θεού πάνω στη γη, ένα κομμάτι του ουράνιου Παραδείσου. 

συνεχίζεται.... 

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Οκτώβριος!