Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 136ο

Κι αφού συντελεστεί αυτή η έξοδος, πρέπει να ακολουθήσει μια είσοδος. Είσοδος στο Δείπνο το μυστικό. Αλλά η είσοδός μας αυτή πρέπει να γίνει με πίστη, με συναίσθηση και συντριβή και αγάπη. Όπως εισέρχονται οι Άγιοι στα Άγια των αγίων. Όπως συγκλονισμένοι κοινωνούσαν με φόβο και τρόμο. Τίποτε άλλο δεν τους απορροφούσε. Τίποτε άλλο δεν αιχμαλώτιζε την καρδιά τους. Ήταν δοσμένοι στο Μυστήριο και ζούσαν με τον Χριστό και για τον Χριστό. Εμείς; Πόσες φορές μέχρι σήμερα έχουμε κοινωνήσει με τη δική τους συναίσθηση; Έχουμε άραγε τον πόθο και τη δίψα των Αγίων, των Μαρτύρων, των Ασκητών;

Για να μπορέσουμε λοιπόν να εισέλθουμε στο Μυστικό Δείπνο, θα πρέπει να ακολουθήσουμε την εμπειρία των Αγίων. Κι αυτό δεν γίνεται σε μια μέρα. Χρειάζεται άσκηση, αγώνας, πορεία ζωής και τελειώσεως. Κάθε πότε μπορούμε να κοινωνούμε; Όλοι οι πιστοί δεν μπορούμε να κοινωνούμε το ίδιο συχνά. Διότι ο καθένας μας βρίσκεται σε διαφορετικό πνευματικό επίπεδο, σε διαφορετική πνευματική κατάσταση. Γι' αυτό, όταν πηγαίνουμε στον Πνευματικό μας να εξομολογηθούμε, θα πρέπει στο τέλος να τον ρωτούμε κάθε πότε μπορούμε να κοινωνούμε και με ποιες προϋποθέσεις, με ποια προετοιμασία. 

Σ' άλλους ο Πνευματικός δίνει ευλογία να κοινωνούν συχνότερα και σ' άλλους ζητά να προηγείται Εξομολόγηση πριν τη Θεία Κοινωνία. Ο Απόστολος Παύλος μας λέει σχετικά: "Ας εξετάζει κάθε άνθρωπος με προσοχή τον εαυτό του και τότε ας κοινωνεί το Σώμα και το Αίμα του  Κυρίου... Διότι εκείνος που τρώει και πίνει ανάξια από τον καθαγιασμένο Άρτο και Οίνο, αυτό που τρώει και πίνει φέρνει επάνω του καταδίκη... Κι επειδή κοινωνάτε ανάξια, χωρίς να εξετάζετε τον εαυτό σας, γι' αυτό υπάρχουν ανάμεσά σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και αρκετοί πέθαναν ". 

Πρέπει να νηστεύουμε πριν κοινωνήσουμε; Για να προετοιμασθούμε καλύτερα, να συναισθανθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα και τη μεγαλειότητα του Μυστηρίου, ο Πνευματικός μας θα καθορίσει κάποια νηστεία στον καθένα μας, ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση, την ηλικία μας, την υγεία μας. Πέρα όμως από τη νηστεία των τροφών ασυγκρίτως αναγκαιότερη είναι η νηστεία των παθών, η οποία πρέπει να διαρκεί σε όλη μας τη ζωή. 

Προετοιμασία προηγούμενης ημέρας: αρχικά συμφιλίωση με τους αδερφούς μας. Βασική προϋπόθεση της προετοιμασίας μας είναι να έχουμε συμφιλιωθεί με τους δικούς μας. Να έχουμε ζητήσει συγγνώμη τουλάχιστον από τα μέλη της οικογένειάς μας, αλλά κι από άλλους συγγενείς και συνεργάτες τους οποίους έχουμε στενοχωρήσει με τα λόγια μας ή τις πράξεις μας. Καθώς θα πλησιάζει η ημέρα που πρόκειται να κοινωνήσουμε, θα πρέπει όλο και περισσότερο να σκεφτόμαστε το γεγονός αυτό. Ιδιαιτέρως το βράδυ πριν κοινωνήσουμε. 

Κι επειδή ο  διάβολος την ημέρα εκείνη θα κάνει ό, τι μπορεί για να μας απομακρύνει από το μεγαλύτερο αυτό γεγονός της ζωής μας, θα πρέπει τη μέρα αυτή να είμαστε πιο προσεκτικοί στις σκέψεις, στα λόγια, στη συμπεριφορά μας. Ας ψάξουμε να βρούμε τόπο και χρόνο, για να μείνουμε μόνοι μας. Να μείνουμε σε κάποιο δωμάτιο με τον εαυτό μας. Και να προετοιμάσουμε την καρδιά μας, για να δεχθεί τον θείο Επισκέπτη. Εκεί ας εξετάσουμε τον εαυτό μας, τις διαθέσεις μας, την πνευματική μας πορεία. 

Ας αισθανθούμε την αναξιότητά μας, αφού σκεφθούμε πόσο αμαρτάνουμε καθημερινά! Πόσες σκέψεις μολύνουν συχνά τον νου μας! Και ταυτόχρονα να συγκλονισθούμε κατανοώντας πόσο ανάξιοι είμαστε να πάρουμε μέσα μας τον Θεό. Έτσι θα κατανυγεί η ψυχή μας και με συντριβή και δάκρυα θα ζητήσουμε το έλεος του Θεού. Ικετεύοντας τον άγιο Θεό να μας αξιώσει να Τον δεχθούμε στη μυστική Τράπεζα της θείας Ευχαριστίας και να Τον μεταλάβουμε. Κι όσο θα πλησιάζει η ώρα της συμμετοχής μας, τόσο περισσότερο η ψυχή μας θα πρέπει να βρίσκεται σε άγια προσμονή. 

Έπειτα ας προσεγγίσουμε το μεγάλο γεγονός διαβάζοντας κάποιο σχετικό βιβλίο. Υπάρχουν πολλά πνευματικά βιβλία που αναλύουν το βαθύτερο νόημα της θείας Λειτουργίας, της θείας Κοινωνίας. Η μελέτη των βιβλίων αυτών θα μας προετοιμάσει κατάλληλα και θα στρέψει τον νου μας στο υπέρτατο Μυστήριο. Τέλος, ας καταφύγουμε στην προσευχή. Μετά το Απόδειπνο να διαβάσουμε, αν είναι δυνατόν, την Ακολουθία της θείας Μεταλήψεως ή έστω ένα τμήμα της. Η Ακολουθία της θείας Μεταλήψεως θα μας βοηθήσει  ώστε η προετοιμασία μας για τη σημαντικότερη στιγμή της ζωής μας, να είναι όσο πιο δυνατόν πιο ολοκληρωμένη και πιο σωστή. 

Με συναίσθηση των αδυναμιών μας να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας αξιώσει να κοινωνήσουμε χωρίς να ζημιωθούμε, ψελλίζοντας μέσα μας τα λόγια που έλεγαν οι Άγιοι: "Δεν είμαι άξιος, Κύριε, να σε δεχθώ μέσα μου". "Φρίττω καθώς σκέφτομαι ότι θα δεχθώ τη φωτιά μέσα μου και φοβάμαι μην καώ σαν το κερί και σαν  το χορτάρι. Τι φοβερό  Μυστήριο θα ζήσω!". Και θα παρακαλέσουμε τον Κύριό μας να μη σταθεί στην αμαρτωλότητά μας, αλλά να καταδεχθεί να έλθει μέσα μας. 

συνεχίζεται.....

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Καλά Χριστούγεννα σε κάθε χριστιανική ψυχή και ας είναι ανοιχτή η Βηθλεέμ της καρδιάς μας, για να υποδεχθούμε τον Κύριο και Δεσπότη μας!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 135ο

Η Θεία Κοινωνία δεν μας χαρίζει μόνο ζωή. Αλλά μας προσφέρει τον ίδιο τον χορηγό της ζωής, τον Χριστό. Μας ενώνει με τον Θεό, και ο Θεός ενώνεται με μας, τα πλάσματά του. Γίνεται αυτό που μας είχε πει ο Κύριος: "ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ". Κάθε πιστός γίνεται ναός του Θεού. Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: "Εσύ θέλεις να δεις τον Χριστό με τα μάτια σου; Αυτός όμως σου δίνει τον Εαυτό του, όχι μόνο να Τον δεις, αλλά και να Τον δεχθείς, μέσα σου". 

Γι' αυτό κι ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων προσθέτει ότι κάθε πιστός που μεταλαμβάνει, γίνεται ο ίδιος ανώτερος από κάθε άγιο Ποτήριο. Διότι το άγιο Ποτήριο της Εκκλησίας δεν έχει κάποια ουσιαστική σχέση με τον Κύριο. Εμείς όμως όταν κοινωνούμε, δεν φέρουμε απλώς μέσα μας τον Χριστό, χωρίς να έχουμε κάποια ουσιαστική σχέση μαζί του! 

Αλλά ο Κύριος περνάει μέσα από τα μέλη μας και αγιάζει όλο το σώμα μας και την ψυχή μας. Διότι με τη Θεία Κοινωνία οι πιστοί ενωνόμαστε με τον Χριστό. "Εμείς βρισκόμαστε μέσα στον Χριστό και ο Χριστός μέσα σε μας". Λέει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας ότι με το Μυστήριο αυτό ότι οι πιστοί "ζούμε μέσα μας τη ζωή του Χριστού". Δεν ζούμε πλέον εμείς, ζει μέσα μας ο ίδιος ο Κύριος. 

Επιπλέον, όταν κοινωνούμε, ενωνόμαστε όχι μόνο με τον Θεό, αλλά και με τους αδελφούς μας. Γινόμαστε ένα σώμα, μια "θεία κοινωνία" αγαπημένων ανθρώπων. Όπως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξηγεί: "δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύπη στον κόσμο, από το να στερείται ο άνθρωπος αυτή την τροφή". Η θεία Κοινωνία είναι η μεγαλύτερη και η ιερότερη εμπειρία, χαρά και απόλαυση που μπορούμε να έχουμε οι άνθρωποι! Κι όσο περισσότερο συμμετέχουμε προετοιμασμένοι στο ιερό αυτό Μυστήριο, τόσο τελειότερα ζούμε την ένωσή μας αυτή με τον Θεό. 

Γι' αυτό οι Άγιοι του Θεού δεν ήθελαν να τη στερηθούν ποτέ. Διότι καταλάβαιναν καλά ότι με την Θεία Κοινωνία ζούσαν απ' αυτή τη ζωή την αιωνιότητα, ζούσαν την ζωή του Θεού. Κάποιες φορές, καθώς ετοιμαζόμαστε να κοινωνήσουμε, εκφράζουμε τον πόθο και τη λαχτάρα μας να ήμασταν μαζί με τους μαθητές του Χριστού παρόντες στον Μυστικό Δείπνο, στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, να κοινωνούσαμε από τα πανάχραντα χέρια του Κυρίου! Πόσο θα το θέλαμε! Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι σε κάθε θεία Λειτουργία αυτό ακριβώς γίνεται: ό, τι έγινε και τότε!

Όταν εισερχόμαστε στον ναό του Θεού και συμμετέχουμε στη Θεία Λατρεία, το ίδιο ακριβώς Μυστήριο ζούμε. Ο ίδιος Μυστικός Δείπνος τελείται. Στο ίδιο υπερώο βρισκόμαστε. Ο ίδιος Άρτος είναι μπροστά μας. Το ίδιο Ποτήριο. Η ίδια θυσία. Οι πιστοί όλων των αιώνων μετέχουμε στο ίδιο ακριβώς Μυστήριο που έζησαν οι άγιοι Απόστολοι τη νύχτα εκείνη. 

Διότι κάθε θεία Λειτουργία δεν είναι απλώς μια μυστηριακή αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου. Είναι ο ίδιος Μυστικός Δείπνος. Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: "Πιστέψετε ότι και τώρα εκείνο το Δείπνο είναι το οποίο ο Κύριος προσέφερε. Ο ίδιος ο Κύριος το τελεσιουργεί. Όταν λοιπόν βλέπετε τον ιερέα να σας το προσφέρει, μη νομίζετε ότι μεταλαμβάνετε από τα χέρια του ιερέως, αλλά από τα χέρια του ίδιου του Χριστού". Μέσα στη Θεία Λειτουργία μεταφερόμαστε στο βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Μπροστά μας είναι ο Κύριος με τους δώδεκα μαθητές Του. Και εμείς βρισκόμαστε ανάμεσά τους, κυκλώνουμε την ιερή Τράπεζα. 

Δίπλα μας παραστέκουν αοράτως άγιοι Άγγελοι και κατακαλύπτουν τα πρόσωπά τους με φόβο και τρόμο. Μπροστά μας ο ίδιος ο Κύριος προσφέρει το ιερό και φρικτό Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας όχι μόνο στους μαθητές του, αλλά διαμέσου αυτών στους  πιστούς όλων των αιώνων. Πώς όμως μπορεί να το βιώσει όλα αυτά ο κάθε πιστός; Αυτό δεν συντελείται μηχανικά, απροϋπόθετα. Για να πραγματοποιηθεί η είσοδός μας αυτή στο ανώγαιο της Ιερουσαλήμ, πρέπει να προηγηθεί μια έξοδος: έξοδος από το παρόν, έξοδος από τον κόσμο, έξοδος από το καθετί που μας σκλαβώνει στη γη. 

Διότι όταν η καρδιά μας είναι μολυσμένη με πάθη και κακίες, πώς θα μπορέσει να απαγκιστρωθεί από τα γήινα, για να στραφεί στα ουράνια; Για αυτό θα πρέπει πρώτα να καθαρίσουμε τη ρυπαρή καρδιά μας στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Κι έπειτα οπωσδήποτε να αλληλοσυγχωρηθούμε με τους αδελφούς μας. Λέει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: "Πόσο καθαρότερος ακόμα κι από την ηλιακή ακτίνα πρέπει να είσαι εσύ που απολαμβάνεις μια τέτοια Τράπεζα;". 

συνεχίζεται.....

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα δια των πρεσβειών του αγίου Ελευθερίου κι όλων των άλλων αγίων!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 134ο

Η Θεία Ευχαριστία είναι το μεγαλύτερο Μυστήριο της Εκκλησίας μας, το Μυστήριο των Μυστηρίων. Το συνέστησε ο ίδιος ο Κύριος τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης στον Μυστικό Δείπνο, λίγο πριν παραδοθεί στον σταυρικό θάνατο, για να συνεχίζεται στην Εκκλησία Του μέσα στους αιώνες μέχρι το τέλος του κόσμου. 

Για να μπορούμε οι πιστοί να κοινωνούμε το άχραντο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του. Τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, λίγες ώρες πριν παραδώσει ο Χριστός τον Εαυτό Του σε θάνατο για τη σωτηρία μας, στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, μέσα σε απόλυτη σιγή και ιερή ατμόσφαιρα, πήρε στα χέρια Του τον άρτο και, αφού ευχαρίστησε τον επουράνιο Πατέρα Του, έκοψε τον άρτο και τον πρόσφερε στους μαθητές λέγοντας με φωνή επιβλητική: "Λάβετε, φάγετε. Αυτό είναι το Σώμα μου, που θυσιάζεται για τη σωτηρία σας". 

Κι έπειτα, πήρε το Άγιο Ποτήριο και αφού ευχαρίστησε τον ουράνιο Πατέρα Του, το πρόσφερε στους μαθητές λέγοντας: "Πιείτε από αυτό όλοι. Διότι αυτό είναι το Αίμα μου, που χύνεται για τη σωτηρία των ανθρώπων, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους ". Και πρόσθεσε στους μαθητές του: "αυτό που κάνω τώρα μαζί σας, να το κάνετε συνεχώς, για να θυμάστε με ευγνωμοσύνη τη σταυρική θυσία που θα προσφέρω σε λίγο για τη σωτηρία των ανθρώπων".

Το Μυστήριο αυτό που μας παρέδωσε ο Κύριος, το ιερουργεί πλέον σε κάθε λειτουργία ο ιερέας πάνω στην Αγία Τράπεζα. Ικετεύει τον Θεό να καταπέμψει το Άγιό Του Πνεύμα στα Τίμια Δώρα που έχει μπροστά του, στον ΄λαρτο και τον οίνο, για να  μεταβάλλει τον άρτο στο ίδιο το Σώμα που θυσιασθηκε πάνω στον Σταυρό και τον οίνο στο ίδιο το Αίμα που χπύθηκε πάνω στον Σταυρό για τη σωτηρία του κόσμου. 

Προτού όμως ο ιερέας φθάσει στη φοβερή αυτή ώρα, αναφέρει, σύμφωνα με την προτροπή του Χριστού, τα μοναδικά εκείνα λόγια που είχε πει ο Κύριος τότε, τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, όταν παρέδωσε το Μυστήριο αυτό στους μαθητές του: "Λάβετε, φάγετε, τοῦτο ἐστι τό σῶμα μου...". "πίετε ἐξ' αὐτοῦ πάντες·τοῦτο ἐστί τό Αἷμα μου....". Μετά ο ιερέας, αφού θυμηθεί όλα όσα έκανε για μας ο Κύριος, καταλήγει στα εξής λόγια: "

Τά σά ἐκ τῶν σῶν, σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα". Δηλαδή, "αυτά τα δικά Σου Δώρα τα προσφέρουμε σε σένα, σε κάθε τόπο και για όλα όσα έκανες για μας". Και με κατάνυξη ο ιερέας παρακαλεί τον Θεό Πατέρα λέγοντας: "Μετάβαλε τον άρτο αυτό στο τίμιο Σώμα του Χριστού σου. Και τον οίνο που βρίσκεται μέσα στο Ποτήριο αυτό μετάβαλέ τον στο τίμιο Αίμα του Χριστού σου". 

Εκείνη τη φοβερή στιγμή κατέρχεται το Πνεύμα το Άγιο και  μεταβάλλει τον Άρτο σε Σώμα Χριστού και τον οίνο9 σε Αίμα Χριστού. Κι όσοι θα κοινωνήσουν θα πάρουν μέσα τους όχι άρτο και οίνο, αλλά το ίδιο το  Σώμα και το Αίμα του Χριστού! Θα έχουν μέσα τους τον ίδιο τον Χριστό! 

Γιατί όμως ο Κύριος μας παρέδωσε το φοβερό αυτό Μυστήριο; Διότι χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει πνευματικά ο άνθρωπος. Όπως χωρίς νερό και τροφή δεν μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει βιολογικά, έτσι χωρίς τη  Θεία Κοινωνία είναι αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος πνευματικά. Διότι η Θεία Κοινωνία μας χαρίζει ζωή, τη ζωή του Θεού, τη ζωή της αγιότητος, όπως το είπε ο ίδιος ο Κύριός μας: "Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ήδη από τώρα την αιώνιο ζωή".

 Όταν λοιπόν εμείς κοινωνούμε, ο Κύριος μας μεταγγίζει μέσα μας την αιώνιο ζωή. Και ζωοποιεί όλα τα μέλη του σώματός μας και την ψυχή μας. Η Θεία Κοινωνία δεν μας χαρίζει μόνο ζωή. Αλλά μας προσφέρει τον ίδιο τον χορηγό της ζωής, τον Χριστό. Μας ενώνει με τον Θεό κι ο Θεός ενώνεται με μας, τα πλάσματά του. 

Γίνεται αυτό που μας είπε και ο Κύριος: "ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ". Κάθε πιστός γίνεται ναός του Θεού. Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: "Εσύ θέλεις να δεις τον Χριστό με τα μάτια σου; Αυτός όμως σου δίνει τον Εαυτό του, όχι μόνο να Τον δεις, αλλά για να Τον δεχθείς μέσα σου".

Γι' αυτό κι ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων προσθέτει ότι κάθε πιστός που μεταλαμβάνει, γίνεται ο ίδιος ανώτερος από κάθε άγιο Ποτήριο. Διότι το άγιο Ποτήριο της Εκκλησίας δεν έχει κάποια ουσιαστική σχέση με τον Κύριο. Εμείς όμως, όταν κοινωνούμε, δεν φέρουμε απλώς μέσα μας τον Χριστό, χωρίς να έχουμε κάποια ουσιαστική σχέση μαζί Του! Αλλά ο Κύριος περνά μέσα από τα μέλη μας και αγιάζει όλο το σώμα μας και την ψυχή μας!

συνεχίζεται.....

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 133ο

Γι' αυτό η Εκκλησία μας στην ιερή της υμνολογία μας τονίζει ότι τα ιερά γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας τελούνται στο κάθε "σήμερα". Για παράδειγμα: Τα Χριστούγεννα ψάλλουμε: "Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου". Μα πώς "σήμερα"; Ο Χριστός γεννήθηκε πριν δυο χιλιάδες χρόνια. "Σήμερα", λέει η Εκκλησία. Τα Θεοφάνεια ψάλλουμε: "Σήμερον ὁ Ἰορδάνης....". Μα πώς ''σήμερα"; Πέρασαν τόσα χρόνια. Τη Μεγάλη Παρασκευή πάλι: "Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου....". Και το Πάσχα: "Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καί χαίρει". Πριν από τη θεία κοινωνία: "Τού δείπνου σου, τοῦ μυστικοῦ, σήμερον Υἱέ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε". 

Πώς γίνονται όλα αυτά "σήμερα"; Με το μυαλό μας; Με τη φαντασία μας; Όχι. Ή ο Θεός φέρνει τα γεγονότα αυτά μπροστά μας, τα προεκτείνει χρονικά σε μας ή μεταφέρει εμάς στον χρόνο των γεγονότων. Ο Θεός μέσα στην Εκκλησία ενώνει τον χρόνο της γης και του ουρανού. Καταργεί μυστηριακά τον χρόνο και μας μεταφέρει στα τελούμενα. 

Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα: Στη Μεταμόρφωση του Χριστού συναντώνται πρόσωπα από διαφορετικούς χρόνους και χώρους. Οι τρεις μαθητές από τον χρόνο και τον χώρο της γης, ο προφήτης Μωυσής από τον χώρο και τον χρόνο του Άδη, ο προφήτης Ηλίας από τον χώρο και τον χρόνο του ουρανού. Και ο ίδιος ο Κύριος ως άνθρωπος από τον ανθρώπινο χώρο και χρόνο, αλλά ως Θεός άχρονος και αχώρητος από την αιωνιότητα. 

Γι' αυτό και εξάγει τους δυο Προφήτες από τον χώρο και τον χρόνο τους και τους εισάγει στο μυστήριο της Μεταμορφώσεώς του. Έτσι στη Μεταμόρφωση συναντώνται τρεις διαφορετικοί χρόνοι με την αιωνιότητα. 

Γίνονται όλοι οι άνθρωποι σύγχρονοι μεταξύ τους, γιατί ανάμεσά τους είναι ο υπέρχρονος Χριστός. Αυτή όμως τη συνάντηση και την έξοδο από τον χρόνο και τον χώρο μπορούμε να την ζήσουμε και εμείς μυστηριακώς σε κάθε Λειτουργία. Αυτή την έξοδο από τον χρόνο και την είσοδο στο "παρόν" του Θεού, μπορεί να τη ζήσει ο αγιασμένος πιστός που είναι ενωμένος με την άκτιστη Θεία Χάρι. Όσο λοιπόν περισσότερο πλησιάζουμε τον Θεό και γινόμαστε δοχεία δεκτικά της Χάριτός του, όσο περισσότερο επιδιώκουμε την κάθαρσή μας, τον αγιασμό μας και την ένωσή μας με τον αιώνιο Θεό, τόσο περισσότερο μπορούμε να βιώνουμε την έξοδό μας από τον χώρο και  τον χρόνο της εγκοσμιότητος και την είσοδό μας στο παρόν του Θεού, στον ουρανό, στη Βασιλεία Του. 

Για να πραγματοποιηθεί η είσοδός μας στην ζωή του Θεού, πρέπει να προηγηθεί μια έξοδος: η έξοδος από το παρόν, η έξοδος από καθετί που μας σκλαβώνει στην γη, η έξοδός μας από καθετί το αμαρτωλό. Εάν είμαστε εγκλωβισμένοι στα εγκόσμια, στα αμαρτωλά, δεν μπορούμε να βιώσουμε τα άγια, τα ουράνια. Για να ζήσουμε τη Θεία Λατρεία, θα πρέπει να πλησιάσουμε με ψυχές καθαρές, ειρηνικές. Έχοντας συνδιαλλαγεί με τους αδελφούς μας. Απαλλαγμένοι από μέριμνες και πάθη. Αφού συντελεσθεί αυτή η έξοδος, ακολουθεί η είσοδος. Είσοδος στη ζωή του Θεού. Αλλά για να συντελεσθεί η είσοδός μας στην πνευματική σφαίρα, πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις: 

α) Να ετοιμάσουμε την καρδιά μας: Για να εισέλθουμε στη ζωή του Θεού, πρέπει πρώτα ο Θεός να εισέλθει στη δική μας. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να του δώσουμε χώρο στην καρδιά μας. Να του ετοιμάσουμε τόπο με μετάνοια, προσευχή, μελέτη, περισυλλογή, νηστεία. Να του προσφέρουμε καθαρή την καρδιά μας, για να έλθει μέσα μας. Για να ενωθεί με μας και να μας εισαγάγει στην αιωνιότητα. Να μη ζούμε πλέον εμείς, αλλά να ζει μέσα μας ο Ίδιος. Αυτός να κυριεύει την ψυχή μας και να την κάνει ένα κομμάτι του Παραδείσου. 

β) Να συμμετέχουμε με συναίσθηση: Να μη συνηθίζουμε την συμμετοχή μας στη λατρεία του Θεού. Αλλά να συμμετέχουμε ολόψυχα στα τελούμενα. Να έχουμε επίγνωση ότι βρισκόμαστε ενώπιον του Κυρίου! να σκεπτόμαστε διαρκώς ότι γύρω μας βρίσκονται Άγγελοι και Άγιοι. Κι αυτό να μας συγκλονίζει και να μας κρατά διαρκώς σε εσωτερική συνοχή. 

"Είμαστε στην εκκλησία πολλοί, αλλά λίγοι είναι αυτοί που προσεύχονται. Κι από αυτούς που προσεύχονται, άλλοι είναι ζαλισμένοι, άλλοι χασμουριούνται, άλλοι στριφογυρίζουν κι ανυπομονούν πότε θα τελειώσει η ψαλμωδία, πότε θα φύγουν από την εκκλησία, λες και πρόκειται να φύγουν από φυλακή", λέει ο Μέγας Βασίλειος. Να προσευχόμαστε λοιπόν στην εκκλησία με συναίσθηση, να καίει η καρδιά μας από αγάπη για τον Θεό. Να γεμίζει η ψυχή μας με τη Χάρι του ουρανού και τελικά να φεύγουμε από τον ναό αλλαγμένοι, να αστράφτει το βλέμμα μας. 

Κι αν έτσι πηγαίνουμε στην εκκλησία, θα γευόμαστε κι εμείς αυτό που βιώνουν και οι Άγιοι. Θα ζούμε μαζί με Αγγέλους, με Αγίους, με τον Χριστό μας, με την Παναγιά μας. Και δεν θα βαριόμαστε στην εκκλησία. Αντίθετα θα λέμε: αχ, να μην τελείωνε! Κι όλο το Σαββατόβραδο θα λέμε: αχ, πότε θα ξημερώσει, να' ρθει η ώρα η ευλογημένη να πάω στο σπίτι του Θεού, να ζήσω τον Παράδεισο.... Μετά τον εκκλησιασμό, λέει ο ιερός Χρυσόστομος: 

"Κι αν ακόμη βγεις από την ιερή σύναξη χωρίς να πεις τίποτα, θα βλέπουν οι άλλοι στην εμφάνισή σου και στο βλέμμα σου και στη φωνή σου και στο βάδισμά σου και σε όλη σου τη σεμνότητα, το κέρδος που αποκόμισες από τον ναό.... σαν να κατεβαίνεις από τους ίδιους τους ουρανούς. Δίδαξε όσους δεν εκκλησιάζονται ότι έψαλες μαζί με τους αγγέλους, ότι ανήκεις στην ουράνια πολιτεία, ότι συναντήθηκες με τον Χριστό, μίλησες μαζί του". 

συνεχίζεται.... 

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Δεκέμβριος!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 132ο

 

Αυτή ακριβώς την εμπειρία ζούσαν οι Άγιοι του Θεού. Έβλεπαν μυριάδες αγγέλων να συλλειτουργούν μαζί τους. Ο άγιος Νήφων και πάλι μας λέει ότι σε κάποια θεία Λειτουργία στη Μεγάλη Είσοδο άνοιξε ο ουρανός και χιλιάδες αγγέλων κατέβαιναν μέσα στον ναό. Αλλά και στο "Λειμωνάριο" αναφέρεται το εξής: Στην κορυφή του όρους Σινά σε μια θεία Λειτουργία την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν ο ιερέας είπε "τόν ἐπινίκιον ὕμνον ἄδοντα, βοῶντα, κεκραγότα καί λέγοντα.... ", ακούστηκε ένα φοβερό βουητό απ' όλα τα γύρω βουνά μαζί, που έμοιαζε με αντίλαλο και είχε ήχο φωνής και η γεμάτη δέος και φόβο αυτή βουή απάντησε στην εκφώνηση του λειτουργού ιερέως: "Ἅγιος, ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ". Αυτή η ακατάληπτη βουή επαναλάμβανε συνεχώς τον ύμνο, μέχρι που τελείωσε η θεία Λειτουργία....

Για το μυστήριο της Θείας κοινωνίας λέει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: "Σε παρακαλώ να μην πλησιάζεις στα θεία Μυστήρια απροετοίμαστος. Και σαν έρθει η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την Αγία Τράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί παρών είναι ο Χριστός. Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, μην νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Χριστού. Να προσέρχεστε, λοιπόν στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Χωρίς να μιλάτε ή να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Πες μου, άνθρωπε, γιατί βιάζεσαι;". 

Κάποιοι πιστοί λίγο πριν το "Δι' ευχών" βιάζονται να φύγουν. Λέει ως προς αυτό ο ιερός Χρυσόστομος: "Ήρθες στην Εκκλησία και αξιώθηκες να συναντήσεις τον Χριστό; Μη φύγεις αν δεν τελειώσει η Ακολουθία. Αν φύγεις πριν την απόλυση, είσαι ένοχος όσο κι ένας δραπέτης.... Τι κάνεις, άνθρωπε; Ενώ ο Χριστός είναι παρών, οι άγγελοι του παραστέκονται, οι αδελφοί σου κοινωνούν ακόμη, εσύ τους εγκαταλείπεις; 

Ο Χριστός σου προσφέρει τη σάρκα του  κι εσύ δεν περιμένεις λίγο να τον ευχαριστήσεις έστω με τα λόγια; Τ' αφήνεις όλα στη μέση και φεύγεις; Θέλετε να σας πω ποιανού το έργο κάνουν πριν τελειώσει η Θεία Λειτουργία; Τον Ιούδα  μιμούνται. Αν δεν έφευγε τότε εκείνος, δεν θα γινόταν προδότης, δεν θα χανόταν". Άλλοι πάλι δεν έχουν την υπομονή να μείνουν λίγα λεπτά στα Μνημόσυνα και να προσευχηθούν για τους κεκοιμημένους, για τους οποίους αυτά τελούνται. Και προβάλλουν τη δικαιολογία ότι βιάζονται ή ότι δεν γνωρίζουν τους κεκοιμημένους του μνημοσύνου. Λίγα λεπτά κρατάει το Μνημόσυνο. Δεν είναι πολλά. Άλλωστε εκείνη την ώρα μπορούμε να προσευχηθούμε και για τους δικούς μας κεκοιμημένους. 

Οι ψυχές τους έχουν ανάγκη από τις προσευχές μας. Εάν λοιπόν σε κάθε θεία  Λειτουργία είναι παρόντες Άγγελοι και Άγιοι, πολύ περισσότερο είναι πραγματικά ανάμεσά μας ο ίδιος ο Χριστός. Και όλα όσα τελούνται δεν είναι μόνο συμβολικές αναπαραστάσεις της ζωής του Χριστού. Αλλά  ταυτόχρονα μας αποκαλύπτουν τα υπερκόσμια μυστήρια που μπορούμε να βιώσουμε πραγματικά, αληθινά, μυστηριακά μέσα στον λειτουργικό χρόνο, σαν να είμαστε παρόντες σ' αυτά. 

Με τη Μικρή Είσοδο, που ο ιερέας βγαίνει με το Ευαγγέλιο ανάμεσά μας, συμβολίζεται η είσοδος του Χριστού στον κόσμο, για να κηρύξει. Και με τη Μεγάλη Είσοδο, που ο ιερέας βγαίνει με τα Τίμια Δώρα, συμβολίζεται η πορεία του Χριστού μας προς τη Σταύρωση στον Γολγοθά, η Αποκαθήλωσή Του και ο ενταφιασμός Του. Και η Αγία Τράπεζα συμβολίζει τον Τάφο του Χριστού μας. Όλες όμως αυτές οι συμβολικές πράξεις μας ανάγουν στα μεγάλα γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας, τα οποία μπορούμε να βιώσουμε πραγματικά, ως παρόντες σ' αυτά. Ό, τι διαδραματίζεται συμβολικά ενώπιόν μας, μπορούμε οι πιστοί να το βιώνουμε πραγματικά, μυστηριακά, μέσα στη Θεία Λατρεία. 

Πώς γίνεται όμως αυτό; Κάθε φορά που μετέχουμε στη θεία Λατρεία, ενωνόμαστε με τον Θεό που δεν έχει χρόνο, είναι αιώνιος, βγαίνουμε κι εμείς από τον γήινο χρόνο, και εισερχόμαστε στον λειτουργικό χρόνο που ζει η Εκκλησία. Έτσι στη Θεία Λατρεία, έχουμε τη δυνατότητα οι πιστοί, μέσω της θείας Χάριτος να βιώνουμε τα γεγονότα της ζωής του Χριστού ως παρόντες σ' αυτά, όχι φανταστικά, αλλά πραγματικά. Διότι, όπως λέει ο άγιος Μάξιμος, "Η Χάρις  του Αγίου Πνεύματος... την ώρα της ιερής συνάξεως, κάθε έναν από τους παρόντες... ανάλογα με τη δεκτικότητά του τον μεταβάλλει, τον μεταμορφώνει..... και τον οδηγεί σ' ό, τι συμβολίζουν τα μυστήρια που τελούνται". 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!