Η επέτειος της περηφάνιας του 1940

Γιορτάζουμε και εφέτος την επέτειο της εθνικής μας περηφάνις, την 28η Οκτωβρίου 1940. Η Ελλάδα μας ταξιδεύει σε γυμνά χιονοσκέπαστα βουνά. ΟιΈλληνες μας δείχνουν τον δρόμο της λευτεριάς. Χρέος όλων μας είναι να θυμηθούμε τις μεγάλες εκείνες μέρες και τις μεγάλες νίκες των παππούδων μας υτου έπους του '40 και μάλιστα με οδηγούς αυτούς που τα βίωσαν. 

Όταν ξαφνικά μας ξύπνησαν οι σειρήνες το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940, είπαμε: θα γίνει ό, τι έχει αποφασίσει η Παναγιά της Τήνου. Μας ξύπνησαν για να μας πάρουν την Ήπειρο, τα Γιάννενα, τα νησιά, για να μας ρημάξουν τον τόπο. Όμως η είδηση που έτρεχε απο στόμα σε στόμα: "πόλεμος, οι Ιταλοί εισβάλλουν¨, ήταν σαν γενική πρόσκληση σε ξεφάντωμα. Τα νέα παλικάρια τραγουδούσαν φεύγοντας, για να υπερασπιστούν τα σύνορά μας. 

Δεν είμαστε πλασμένοι για τον πόλεμο. Όμως αποφασίσαμε για την ακεραιότητα και την τιμή της πατρίδας μας, για τη λευτεριά να τα θυσιάσουμε όλα. Και τη ζωή μας αν χρειαστεί. Το αίσθημα ήταν κοινό. Τι θέλεις εχθρέ; Τα όπλα μας; Τα παιδιά μας; Τις γυναίκες μας; Τις πέτρες, τον γιαλό, τς πίκρες, τα τραγούδια μας, τα βράχια μας; Ποτέ δεν τα δίνουμε, έλα να τα πάρεις. Μολών λαβέ!

Ο Ελληνικός λαός ξεσηκώθηκε γεμάτος μνήμη και ιστορία. Ο φαντάρος του '40 έκανε πεισματικότερο το πείσμα του να φράξει τον δρόμο του εχθρού. Είχε αυτό που δείχνει τους Έλληνες νικητές στο πεδίο του αγώνα. Την ζωντανή πίστη στον Παντοδύναμο Κύριο, που οπλίζει τον άνθρωπο με αστείρευτη αντοχή στον δίκαιο αγώνα, αλλπά και στην βοήθεια της Παναγίας μας, της Υπερμάχου στρατηγού του έθνους μας. 

Την 28η Οκτωβρίου του 1940 μας ξύπνησαν τα ξημερώματα, για να μας πάρουν την Ελλάδα και συνάντησαν έναν ολόκληρο λαό, που προκάλεσε τον θαυμασμό του κόσμου. Είναι ανάγκη να τιμούμε κάθε φορά που ξανάρχεται ο Οκτώβριος και να ευγνωμονούμε τα παλικάρια μαςν που θυσιάστηκαν, για να στέκεται όρθια η Ελλάδα. Μέσα στην σκοτεινιά των καιρών και την παγκόσμια αναστάτωση να στεκόμαστε στις επάλξεις και να συνεχίζουμε τον πόλεμο και την αντίσταση, όπως τότε για τη δόξα της Ελλάδας. 

(Λόγος που διάβασα στην εκκλησία στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, στις 26/10/2024)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Αθάνατοι οι ήρωές μας! Ζήτω το έθνος!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 89ο

Γι' αυτό ακριβώς οφείλουμε να υπακούμε σ' αυτά τα οποία μας λέει. Να πηγαίνουμε στον Πνευματικό μας, όπως θα πηγαίναμε στον φυσικό μας πατέρα, όπως ένα μικρό παιδάκι στον πατέρα του: με πνεύμα υπακοής, εμπιστοσύνης. Και τέλος στην Εξομολογηση, αφού ο Πνευματικός μας δώσει οδηγίες, θα πρέπει κι εμείς να αγωνιζόμαστε να τηρήσουμε όλα όσα  μας λέει, να ζούμε σύμφωνα με τις οδηγίες που μας έδωσε. 

Ο άγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος, συμβουλεύει σχετικά: "Οφείλουμε να υπακούμε στον πνευματικό μας σαν να υπακούμε στον ίδιο τον Θεό. Και να εφαρμόζουμε χωρίς δισταγμό αυτά που μας συστήνει, ακόμα κι αν αυτά που μας προστάζει μας φαίνονται αντίθετα ή βλαβερά". Για ΄'ολα όσα έχουμε ήδη πει, δεν πρέπει να αλλάζουμε τον Πνευματικό μας. Αλλάζουμε Πνευματικό, μόνο όταν μετακομίσουμε σε μακρινό τόπο. Αλλά και τότε του ζητάμε να μας υποδείξει κάποιον άλλο Πνευματικό στον τόπο που θα πάμε. Σπανιότατα αλλάζουμε Πνευματικό και όταν διακρίνουμε ότι ο Πνευματικός μας είναι έξω από το ήθος της Εκκλησίας ή παρουσιάζει μεγάλες δογματικές αποκλίσεις σ' αυτά που διδάσκει ή ότι κάτι δεν πάει καλά στο  παράδειγμά του, στη ζωή του· 

τότε έχουμε την υποχρέωση να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σε κάποιον άλλο Πνευματικό, να τον αλλάξουμε. Αλλά και τότε δεν ψάχνουμε μόνοι μας να βρούμε Πνευματικό, αλλά συμβουλευόμαστε κάποιον αγιασμένο άνθρωπο να μας προτείνει κάποιον ή να μας οδηγήσει ο ίδιος. Για να εισέλθει λοιπόν κανείς σε μια γνήσια και ουσιαστική πνευματική ζωή. πρέπει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής στον Θεό. Τον δρόμο  της αληθινής μετάνοιας.

Δυστυχώς, πολλοί Χριστιανοί στις μέρες μας δεν θέλουν να ακούνε για μετάνοια. Ή όταν μιλάνε για μετάνοια, αναφέρονται συνήθως στους άλλους, σ' αυτούς που  θεωρούν βαριά αμαρτωλούς. Κάποιοι μάλιστα "ζηλωτές" θα ήθελαν μια παραδειγματική τιμωρία, να ρίξει φωτιά ο Θεός να "κάψει'' τους άλλους, τους αμαρτωλούς, γιατί έτσι, ισχυρίζονται, θα' ρθεί  η μετάνοια! 

Όταν λοιπόν πολλοί άνθρωποι σήμερα μιλούν για μετάνοια, συνήθως αναφέρονται στους άλλους. Αλλά κι εμείς, κάποιες φορές, ενδόμυχα, αυτό εννοούμε. Όταν ακούμε για μετάνοια, το μυαλό μας πάει σε κάποιους ανθρώπους που πέφτουν σε μεγάλα αμαρτήματα. Πόσο θα θέλαμε να μετανοήσουν τέτοιοι άνθρωποι βυθισμένοι στην αμαρτία! Λες κι η μετάνοια είναι μόνο γι'αυτούς που η μεταστροφή τους συνιστά μια επανάσταση ζωής. Και δεν κατανοούμε ότι η μετάνοια είναι αναγκαία π0ρωτίστως για μας. 

Σε εποχές όμως που οι άνθρωποι κατέρρεαν πνευματικά, έβγαιναν μπροστά οι Προφήτες κι οι Άγιοι και ποιους καλούσαν πρώτα σε μετάνοια; Τις δεκτικές ψυχές. Τους ανθρώπους του Θεού! Κι έπειτα ακολουθούσαν οι μεγάλες μάζες. Ο Τίμιος Πρόδρομος άλλωστε, αλλα κι ο ίδιος ο  Κύριος ξεκίνησαν το κήρυγμα ης μετανοίας από ένα ακροατήριο λίγων καλοδιάθετων ανθρώπων που έτρεχααν στην έρημο του Ιορδάνη και στα ακρογιάλια της Γαλιλαίας, για να ακούσουν τα ρήματα της αιώνιας ζωής. Έπειτα ακολούθησε η κοσμοσυρροή των πολλών. Πρώτα λοιπόν μετανοούν οι λίγοι, οι καλοδιάθετοι κι επειτα ακολουθούν οι πολλοί. 

Βέβαια, αν γίνει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι από  τον φόβο τους επιστρέφουν στον Θεό, γεμίζουν τις εκκλησίες. Αλλά εμείς δεν μιλάμε για μια τέτοια μετάνοια φόβου. Αλλά για μια πηγαία, αληθινή μετάνοια, μετάνοια ζωής. Το βάρος λοιπόν πέφτει πρώτα σε εμάς, τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Είμαστε άνθρωποι που μισούμε την αμαρτία; 

Είμαστε αυτοί που αγαπούμε πάρα πολύ τον Θεό; Πώς είναι η ζωή μας μέσα στο σπίτι; Γιατί μετάνοια δεν σημαίνει να είμαστε κατσούφηδες, να παίρνουμε ένα ύφος επιτηδευμένω έξω από το  σπίτι μας... και στο σπίτι μέσα να γίνεται χαμός. Έξω όμως να είμαστε σοβαροί, "πνευματικοί" άνθρωποι... Η  μετάνοια δεν είναι συναισθήματα λίγων λεπτών πριν από την Εξομολόγηση και μετά πάλι τα ίδια. Αδιόρθωτοι στα μικρά, αμετανόητοι στα μεγάλα. Εδώ όμως βρίσκεται το τραγικό μας λάθος. 

Διότι, όπως λέει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, "ακόμα κι ένα μικρό αμάρτημα ψυχραίνει την αγάπη της ψυχής μας, στεγνώνει τα δάκρυά της, μαραίνει τη μετάνοιά μας". Κι όταν μάλιστα το "μικρό" αυτό αμάρτημα το διαπράττουμε άνθρωποι δοσμένοι στον Θεό, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Κάθε δικό μας "μικρό" αμάρτημα είναι ίσως βαρύτερο από άλλα πολύ χειρότερα, όταν τα διαπράττουν άνθρωποι που ζουν στην άγνοια. 

Γι' αυτό και στο κοντάκιο της Μεγάλης Τετάρτης ο ιερός υμνογράφος πιστεύει ότι έχει διαπράξει χειρότερες αμαρτίες από αυτές που διέπραξε η  αμαρτωλή γυναίκα. Μα είναι δυνατόν; Ναι. Διότι οι Άγιοι αισθάνονται ότι έχουν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα ακόμη κι οι μικρές αμαρτίες που διαπράττουν οι άνθρωποι, που γνωρίζουν τον Θεό. 

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 88ο

Και πολύ περισσότερο να μπορεί να διακρίνει τι κρύβεται πίσω από κάθε μας πτώση. Για παράδειγμα, μπορεί εμείς να πούμε μια αμαρτία και να νομίζουμε ότι αυτή είναι η βασική αιτία που μας ταλαιπωρεί και μας αναστατώνει. Ο Πνευματικός όμως θα ψάξει να βρει ποια είναι η αιτία αυτής της αμαρτίας. Είναι ο εγωισμός; Είναι η ζήλια; Μήπως κρύβονται άλλα πράγματα που δεν τα λέμε ή δεν τα καταλαβαίνουμε; 

Όπως ένας γιατρός, όταν δει μια πληγή, δεν σου κάνει αμέσως μια πρόχειρη διάγνωση... Αλλά ψάχνει να βρει την αιτία του προβλήματος: Αυτή η πληγή από πού προήλθε; Πού οφείλεται; Έχεις στο δέρμα σου ένα έκζεμα, ένα σπυράκι... Μπορεί να είναι καρκίνος, μπορεί και να μην είναι και τίποτα. Έχεις πυρετό; Γιατί; Περνάς ένα κρύωμα ή έχεις κάτι πολύ πιο σοβαρό; Παρόμοια λοιπόν ο Πνευματικός μας πρέπει να μπορεί να καταλαβαίνει από αυτά που του λέμε κι από αυτά που βλέπει ποια είναι η ακριβής αιτία των αμαρτημάτων μας. Να βλέπει όχι μόνο αυτά που φαίνονται εξωτερικά, αλλά να διεισδύει στην καρδιά μας, για να κάνει τη σωστή διάγνωση. Ο Πνευματικός μας πρέπει να καταλαβαίνει το πραγματικό μας πρόσωπο κι όχι αυτό που θέλουμε να του παρουσιάσουμε. 

Και για να μπορέσει να το κάνει αυτό, δεν χρειάζεται μόνο κάποιες γνώσεις ψυχολογίας, αλλά κυρίως τον φωτισμό και τη Χάρι του Θεού. Και για να έχει τον φωτισμό του Θεού και "διάκριση" στις οδηγίες του, πρέπει να είναι αγιασμένος. Πνευματικός λοιπόν "που δεν έχει το φως του Αγίου Πνεύματος μέσα του, ούτε τις δικές του πράξεις μπορεί να δει καλά, αλλά ούτε κι άλλους μπορεί να οδηγήσει ή να τους διδάξει το θέλημα του Θεού, ούτε είναι άξιος να αναδέχεται τους λογισμούς των άλλων (Συμεών ο νέος Θεολόγος, Κατήχησις)". 

Ο Πνευματικός μας πρέπει να έχει και αγάπη. Αγάπη όχι κοσμική, συναισθηματική, αλλά πνευματική. Η πνευματική αγάπη είναι απαύγασμα της αγάπης του Χριστού. Δεν είναι συναισθηματισμός. Δεν είναι μια αγάπη που μας αιχμαλωτίζει και μας κάνει ανελεύθερους. Αλλά μια αγάπη που μας ελευθερώνει, μας φιλοτιμεί, μας ωθεί σε μεγαλύτερο πνευματικό αγώνα. Ο Πνευματικός λοιπόν που έχει μια τέτοια πνευματική αγάπη, μας προσεγγίζει με σεβασμό και ευθύνη. Ούτε με μια αμνήστευση που θα μας καταστρέψει, αλλά ούτε και με μια σκληρότητα, που να μην μπορούμε να την αντέξουμε. 

Αγάπη σημαίνει ακόμη ότι σε μια δύσκολη ώρα της ζωής μας, που παρουσιάζουμε μια πτώση ή έχουμε ένα πρόβλημα, μια αρρώστια, έναν κίνδυνο, ο Πνευματικός μας πονάει μαζί μας, κλαίει μαζί μας, συμπάσχει μαζί μας, σηκώνει μαζί μας τα βάρη που εμείς έχουμε. Αυτό το καταλαβαίνουμε κι εμείς. Όπως και ένα μικρό παιδάκι καταλαβαίνει ποιοι το αγαπούν και ποιοι δεν το αγαπούν. Εφόσον λοιπόν έχουμε βρει έναν τέτοιο Πνευματικό, ποιαν πρπέπει να είναι η δική μας ανταπόκριση; 

Πρέπει πρώτα από όλα να έχουμε κι εμείς αγάπη στον Πνευματικό μας. Δεν πηγαίνουμεν στην Εξομολόγηση από καθήκον, μόνο και μόνο για να κοινωνήσουμε. Δεν πάμε από υποχρέωση. Δεν πάμε επειδή έτσι μάθαμε. Πηγαίνουμε να βρούμε τον Πατέρα μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα έχουμε στον Πνευματικό μας μια προσκόλληση αρρωστημένη. Ούτε διαρκώς θα καυχόμαστε, "εγώ έχω Πνευματικό τον πατέρα...". Διότι πολλές φορές υποκάρδια μπορεί μέσα από αυτή την αναφορά μας να κρύβουμε έναν καλυμμένο εγωισμό. Να νομίζουμε δηλαδή ότι όταν έχουμε έναν καλό Πνευματικό, αυτό καταξιώνει και μας. 

Αλλά το να έχουμε έναν άγιο Πνευματικό, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είμαστε κι εμείς άγιοι. Όπως λέει κι ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης: "Ο αδ΄ποκιμος μαθητής που καυχιέται στους γύρω του για τα κατορθώματα του διδασκάλου του, και νομίζει ότι έτσι δοξάζεται κι αυτός, προκαλεί περισσότερο την καταφρόνια των άλλων, οι οποπίοι θα απορούν: πώς ένα τόσο καλό δένδρο έβγαλε ένα τόσο άκαρπο κλαδί;". Αν έχουμε πραγματική αγάπη προς τον Πνευματικο μας, θα πρέπει να του έχουμε και εμπιστοσύνη. ¨Πρέπει να εμπιστευόμαστε χωρίς αμφιβολίες τπν πνευματικό μας πατέρα, που έχει αναλάβει την πνευματική μας φροντίδα¨. Να του αναθετουμε τον εαυτό μας ολόκληρο. 

Να τον αναγνωρίζουμε ως οδηγό στον δρόμο μας, ως ιατρό για τα πάθη μας, ως καραβοκύρη στις τρικυμίες της ζωής μας, ως Πατέρα μας. Στην Εξομολόγηση έτσι δεν θα λέμε μόνο τις αμαρτίες μας, αλλά και τους λογισμούς μας. "Δεν πρέπει να κρατπάμε κανένα κρυφό κίνημα της ψυχής μας... αλλά να ξεσκεπάζουμε κάθε κρυφή διάθεση της καρδάς μας". Θα λέμε και τις δυσκολίες μας και κάποια θέματα σοβαρά της ζωής μας. Εδώ όμως χρειάζεται και μια προσοχή: Δεν απασχολούμε τον Πνευματικό μας με θπέματα που δεν τον αφορούν,πχ. τι αυτοκίνητο θα πάρουμε ή τι έπιπλα θα αγοράσουμε. Ο Πνευματικός μας κατευθύνει σε σοβαρά κυρίως θέματα της Πνευματικής ζωής. 

Και εμείς δεν πρέπει να του ζητάμε να υπεισέρχεται σε πράγματα τα οποία είναι έξω από τα καθήκοντά του. Στα σοβαρά λοιπόν πνευματικά θέματα του εμπιστευόμαστε πλήρως τη ζωή μας. Όπως όταν πάμε σε έναν γιατρό, πρέπει πρώτα να τον εμπιστευθούμε. Αν δεν του έχουμε εμπιστοσύνη, δεν τον αφήνουμε να μας εξετάσει, να μας ανοίξει μια πληγή, να μας κάνει μια εγχείρηση. Ανάλογα και τον Πνευματικό μας πρέπει να τον εμπιστευόμαστε. Να έχουμε την πεποίθηση ότι είναι η φωνή του Χριστού μας, πως ό, τι λέει δεν είναι προσωπική του άποψη. Είναι  η απάντηση του Θεού. 

συνεχίζεται...

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Φράσεις για προβληματισμό 116ο μέρος

«Τόση βιάση και σπουδή; Για πού πας καλό παιδί ; Κίνησες νωρίς - νωρίς και τρεχάτος προχωρείς; Στάσου δα να διασκεδάσεις με τις ομορφιές της πλάσης! κόψε απ' τα περβόλια πάλι του χινόπωρου τα κάλλη!" "Να σταθώ; Δεν ευκαιρώ, γιατί πάω στο φτερό. Και πού πάω να στο πω ; Στο σχολειό μου π' αγαπώ! Άνοιξε για πρώτη μέρα. Βλέπεις τα παιδιά εκεί πέρα; Έχουν μόνα τους ταιριάξει χωριστά κάθε μιά τάξη". 

"Είσαι βλέπω μαθητής, Μα στον ώμο τι κρατείς, που με τη ματιά την πρώτη σ' έκαμα για στρατιώτη;" Είναι τ'αρματά μου αυτά, τ ' ακριβά τ' αγαπητά. Το κοντύλι μου κι η πλάκα, το βιβλίο μου στη σάκα. Κι έλα πια να σε χαρώ, με ρωτάς κι αργοπορώ... Είναι η ώρα περασμένη, άκου, ο κώδωνας σημαίνει (Τέλλος Άγρας, Αναγνωστικό Β τάξης 1976). 

Για τους νέους η μόρφωση είναι σωφροσύνη, για τους ηλικιωμένους παρηγοριά, για τους φτωχούς πλούτος και για τους πλούσιους στόλισμα (Διογένης ο Λαέρτιος). 

Σοφία να' χεις στη ζωή, Πίστη στα όνειρά σου, Ελπίδα για το αύριο, Αγάπη στην καρδιά σου (Σπουδαία σκέψη). 

Λυχνάρι στο σώμα μας είναι το μάτι. Όταν το μάτι είναι καθαρό, ολόκληρο το σώμα φωτίζεται. Κινείται με άνεση. Εργάζεται με χαρά. Και η ψυχή αν είναι καθαρή και αλώβητη, η ύπαρξη κυκλοφορεί στο φως κι απολαμβάνει τη χάρη (Σπουδαία σκέψη). 

Τῆς τέχνης ταύτης οὐκ έστιν μείζων. Τί γάρ ἴσον τοῦ ῥυθμίσαι ψυχήν καί διαπλάσαι νέου διάνοιαν; Καί γάρ παντός ζωγράφου καί παντός ἀνδριαντοποιοῦ τόν ταύτην ἔχοντα τήν ἐπιστήμην ἀκριβέστερον διακεῖσθαι χρή: από την τέχνη αυτή δεν υπάρχει άλλη μεγαλύτερη. Γιατί τι είναι ίσο με το να διαπαιδαγωγήσεις την ψυχή και να διαπλάσεις τη διάνοια κάθε νέου; Γιατί, πράγματι, από κάθε ζωγράφο κι από κάθε αγαλματοποιό πρέπει να είναι προσεκτικότερος εκείνος που ασκεί αυτή την τέχνη- δηλαδή την τέχνη της αγωγής (Ιωάννης Χρυσόστομος). 

Η σιγή σε θέματα πίστεως είναι τρίτο είδος αθεΐας, μετά την άρνηση του Θεού και την απόρριψη του Ιησού Χριστού (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς). 

Ὑπόνοια δεινόν ἐστιν ἀνθρώποις κακόν: η καχυποψία είναι φοβερό κακό στους ανθρώπους (Μένανδρος). 

Σιγᾶν τήν ἀλήθειαν χρυσόν έστι θάπτειν: το να κρύβει κάποιος την αλήθεια και να μην ομιλεί όταν πρέπει γι' αυτήν, είναι σαν να θάβει χρυσό (Πυθαγόρας). 

Ὕπνος πέφυκεν σωμάτων σωτηρία: ο ύπνος είναι από τη φύση του σωτηρία και ξεκούραση για τα σώματα (Μένανδρος). 

Ἕως τίνος, οκνηρέ, κατάκεισαι; Ὀλίγον μέν ὑπνοῖς, όλίγον δέ κάθησαι, μικρόν δέ νυστάζεις, ὀλίγον δέ ἐναγκαλίζῃ χερσί στήθη: Ως πότε οκνηρέ, θα κάθεσαι ξαπλωμένος; Λίγη ώρα κοιμάσαι, λίγο κάθεσαι, λίγο νυστάζεις, λίγο αγκαλιάζεις τα στήθη σου με σταυρωμένα χέρια (Παροιμ. στ, 9-10).

Ὁ ἐλαχίστοις ἀρκούμενος πλουσιώτατος έστι: αυτός που αρκείται στα ελάχιστα είναι πλουσιότατος (Σωκράτης). 

Θάλασσα είναι η ζωή μας, όχι σπάνια φουρτουνιασμένη. Δεν είναι μόνο τα κύματα των διαφόρων δυσάρεστων περιστάσεων της ζωής: ασθένεια, αδικία, συκοφαντία, αποτυχία, πένθος. Είναι και ο εσωτερικός σάλος που προκαλεί ο διάβολος ή η αρρωστημένη φύση μας: πειρασμοί, λογισμοί ακάθαρτοι, συναισθήματα ένοχα, διλήμματα συνειδησιακά, αδιέξοδα ψυχικά. Μέσα στην ταλαιπωρία αυτή, την οποιαδήποτε τρικυμία της ζωής μας, μπορούμε να την ακούσουμε κι εμείς την προσταγή του Κυρίου: "ἐλθέ". Να περπατήσουμε πάνω στα κύματα και να πάμε κοντά Του (Σπουδαία σκέψη). 

Ο Απόστολος Πέτρος, παρόλο ως έμπειρος ψαράς ήξερε ότι δεν ψαρεύουν με το φως της ημέρας, κάνει υπακοή στον λόγο τουΧριστού και γίνεται το θαύμα! Πολλές φορές η ανθρώπινη λογική χρειάζεται να παραμερισθεί από την εμπιστοσύνη στον Θεό και στον Νόμο Του. Θα χρειασθεί ενδεχομένως να πούμε κι εμείς το "ἐπί δέ τῷ ῥήματί σου" και να θυσιάσουμε μια φιλία, μια κοσμική επιτυχία, μια αναγνώριση, μια θέση, αν αυτό το απαιτεί η ηθική μας ακεραιότητα και η υπακοή στον Νόμο του Θεού. Και τότε θα δούμε κι εμείς το θαύμα, να βουλιάζουμε από τις θεϊκές ευλογίες (Σπουδαία σκέψη). 

Οι πολλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπούν. Συνηθισμένα πράγματα αυτά. Ο Κύριος θέλει από τους δικούς του να πετούν σε ουράνιες σφαίρες. Είναι μεγαλείο να πεις επαινετικά λόγια σε μια παρέα για κάποιον που χθες σε κατηγόρησε. Ή να ξέρεις ότι σου έχει προξενήσει ζημιά κι εσύ να βρεις τρόπο να τον ευεργετήσεις. Αυτό είναι πράγματι κορυφαίο άθλημα (Σπουδαία σκέψη). 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 87ο

Ο Πνευματικός μας είναι και ο προσωπικός μας γιατρός. Είναι ο γιατρός της ψυχής μας, που με μεγάλη αγάπη, με βάση τη διδασκαλία του Κυρίου, θεραπεύει τα πάθη μας και μας βοηθά να αποκτήσουμε την εν Χριστώ υγεία. Γιατί όπως αρρωσταίνει το σώμα μας, αρρωσταίνει κι η ψυχή μας. Όπως περνάμε διάφορα νοσήματα, ορθοπεδικά, παθολογικά και άλλα, έτσι και στην πνευματική ζωή η ψυχή μας συχνά νοσεί και υποφέρει από διάφορα πνευματικά πάθη. Και ο Πνευματικός μας έχει τον ρόλο και του ιατρού. 

Αλλά ένας καλός γιατρός δεν δίνει σε όλους τα ίδια φάρμακα, χωρίς πρώτα να κάνει τη σωστή διάγνωση. Βλέπει σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο άρρωστος. Και δεν δίνει σε όλους παυσίπονα. Αλλά σε άλλους αντιβιοτικά, σε άλλους κορτιζόνες, σε άλλους συνιστά ξεκούραση και σε άλλους εγχείρηση. Προτείνει δηλαδή στον καθένα διαφορετική θεραπεία, δίνει διαφορετικές οδηγίες, διαφορετική φαρμακευτική αγωγή. Έτσι κι ο πνευματικός πρέπει πρώτα να κάνει τη σωστή διάγνωση κι έπειτα να συστήσει την αντίστοιχη θεραπεία. 

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να είναι ο Πνευματκός έμπειρος, κατάλληλος. Πώς θα βρούμε λοιπόν έναν τέτοιο Πνευματικό; Όταν, για παράδειγμα, έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν πηγαίνουμε σ΄ όποιον γιατρό βρούμε μπροστά μας! Δεν λέμε: Αυτός ο γιατρός είναι καλός άνθρωπος, ας πάμε σ' αυτόν! Αλλά ψάχνουμε να βρούμε τον καλύτερο, κάποιον ειδικευμένο, που να ξέρει καλά να θεραπεύει τις συγκεκριμένς παθήσεις. Ανάλογα λοιπόν, ψάχνουμε να βρούμε και έναν έμπειρο Πνευματικό. 

Γι' αυτό δεν θα ψάξουμε να βρούμε κάποιον , για να μας κάνει εκπτώσεις, να βολέψει τα πάθη μας, να αμνηστεύσει τις αδυναμίες μας. Αν πάμε σ' έναν γιατρό και μας πει: "Δεν έχεις τίποτα, δεν πειράζει, πάρε μια ασπιρίνη" κι εμείς έχουμε κάτι πολύ σοβαρό, θα πεθάνουμε. Δεν επιδιώκουμε λοιπόν να βρούμε κάποιον χαλαρό οδηγό, που θα μας πει: "Δεν έχεις τίποτα, φύγε". Αλλά αυτόν που θα προσπαθήσει με στοργή ν' ακουμπήσει την πληγή μας και να μας βοηθήσει να την θεραπεύσουμε. 

Ούτε μπορούμε να έχουμε παράλληλα δυο-τρεις Πνευματικούς, για να λέμε άλλα στον έναν, άλλα στον άλλον κι άλλα στον τρίτο. Τα βαριά στον άγνωστο, τα μέτρια στον μακρινό και τα καθημερινά στον κοντινό μας. Πρέπει ο Πνευματικός μας να είναι ένας και να τα ξέρει όλα. Αλλιώς δεν μπορεί να προχωρήσει ούτε σε σωστή διάγνωση, ούτε στη σωστή θεραπεία. 

Γράφει ο άγιος Συμεών: "Μη γυρνάς εδώ κι εκεί αναζητώντας ονομαστούς μοναχούς... Εάν με τη Χάρι του Θεού γνώρισες έναν πνευματκό πατέρα, λέγε τα θέματά σου σ' αυτόν και μόνο". Ο Πνευματικός μας λοιπόν πρέπει να είναι πνευματικός και στο όνομα και στη ζωή του. Να είναι δηλαδή άνθρωπος της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Για να χειραγωγήσει και να θεραπεύσει τον κάθε πιστό, θα πρέπει πρώτα να είναι ο ίδιος υγιής, αγωνιστής του καλού αγώνα. 

Να εξομολογείται κι ο ίδιος σε άλλον καλό Πνευματικό. Να ζει πρώτα ο ίδιος αυτά που ζητάει από τους άλλους. Να ζει τη χριστιανική ζωή και να είναι ένα πρότυπο ζωής. Να είναι τύπος των πιστών. Να μας παιδαγωγεί όχι μόνο με αυτά που λέει, αλλά και με αυτά που ζει. Πρέπει να είναι η ζωή του εναργές υπόδειγμα κάθε εντολής του Κυρίου. Πώς όμως θα μπορέσουμε να βρούμε τον κατάλληλο, έμπειρο και αγιασμένο Πνευματικό; Δεν είναι εύκολη η επιλογή. 

Δεν είναι πάντοτε αντικειμενική η κρίση μας. Γι' αυτό πρέπει και το θέμα της ευρέσεως Πνευματικού να το δούμε όχι μόνο ως μια δική μας αναζήτηση, αλλά και ως δώρο του Θεού, ως απάντηση στις προσευχές μας. Γι' αυτό ο Πνευματικός πρέπει να έχει απαραίτητα τη μεγαλύτερη αρετή που ονομάζεται "διάκριση". Και η αρετή αυτή αποτελεί δώρο του Θεού. Και τι σημαίνει διάκριση;

Διάκριση σημαίνει να μπορεί ο Πνευματικός μας να μας καταλαβαίνει. Να ξέρει πότε πρέπει να μας μαλώσει και πότε πρέπει να μας παρηγορήσει. Να διακρίνει τα βάθη της ψυχής μας, τις διαθέσεις μας, τα κίνητρά μας. Διότι κάποιες φορές εμείς πηγαίνουμε στον Πνευματικό και άλλα λέμε, άλλα εννοούμε και άλλα έχουμε κάνει. 

Ο Πνευματικός όμως πρέπει να είναι έμπειρος και να έχει τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Να έχει τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος, για να μας δίνει και τις κατάλληλες οδηγίες. "Ο πνευματικός πρέπει να έχει διάκριση, πνευματικά δηλαδή μάτια, για να βλέπει μέσα στην καρδιά των πνευματικών του παιδιών. Έτσι θα μπορεί να προβαίνει κάθε φορά σε σωστή διάγνωση και να δίνει την κατάλληλη θεραπεία". 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Οκτώβριος!