Φράσεις για προβληματισμό 117ο μέρος

Ἡ γάρ παλιά τότε αἰδέσιμος, ὅταν τά τῆς παλιᾶς πράττῃ· ὄταν δέ νεωτερίζῃ, τῶν νέων καταγελαστότερος ἔσται: τα λευκά μαλλιά της γεροντικής ηλικίας τότε είναι άξια σεβασμού, όταν ο γέροντας εφαρμόζει αυτά που αρμόζουν στα λευκά του μαλλιά. Όταν όμως φέρεται σαν νέος, θα γίνει πιο καταγέλαστος από τους νέους (Ιωάννης Χρυσόστομος). 

Γρηγορεἰτε= προσέχετε σαν άγρυπνοι φρουροί, Στήκετε ἐν τῇ πίστει= μείνετε στερεοί και όρθιοι στην πίστη. Ἀνδρίζεσθε= αγωνίζεσθε σαν άντρες, γενναίοι. Κραταιοῦσθε= πάρτε δύναμη και θάρρος. Πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω= όλα όσα κάνετε ας γίνονται με αγάπη (Α Κορινθ. στ, 13-14). 

Το περπάτημα βελτιώνει τη γενική μας υγεία, δυναμώνει καρδιά και πνεύμονες, ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, αυξάνει την ενέργεια και γυμνάζει όλους τους μυς (Προς τη Νίκη, τεύχος 737). 

"Νοσεῖς; Εὐθύμει ὄτι "ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει". Πτωχεύεις; Εὐφραίνου ὅτι Λαζάρου σε τἀ ἀγαθά διαδέξεται. Ἀτιμάζῃ διά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ; Μακάριος εἶ ὅτι σου ἠ αἰσχύνη εἰς ἀγγέλου δόξαν μεταβληθήσεται" (Μ. Βασίλειος). 

Τρία πράγματα μας θυμίζουν τον χαμένο παράδεισο: 1) το άρωμα των λουλουδιών, 2) το κελάϊδισμα των πουλιών και 3) το γέλιο των παιδιών (Φίοντορ Ντοστογιέφσκι). 

Ανάλογα με την ποσότητα των αγαθών που έχεις, να κάνεις από αυτά ελεημοσύνη. Εάν έχεις λίγα, να μη φοβηθείς να δώσεις ελεημοσύνη, έστω από αυτά τα λίγα που έχεις. Διότι με την ελεημοσύνη αποταμιεύεις για τον εαυτό σου καλό θησαυρό, που θα σου βρεθεί σε ώρα ανάγκης (Σπουδαία σκέψη). 

Με την εφαρμογή της ουράνιας προτροπής "αὐτοῦ ἀκούετε", με την πιστή εφαρμογή των εντολών του Κυρίου, μετέχουμε στη χάρη και τη δόξα Του από την παρούσα ζωή. Θα την απολαύσουμε όμως πολύ περισσότερο στην αιωνιότητα. Τότε κι εμείς θα μεταμορφωθούμε, διότι ο Κύριος μας υποσχέθηκε ότι "οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρός αὐτῶν (Ματθ. ιγ, 43)" (Σπουδαία σκέψη).

Για να είναι νικηφόρος ο πνευματικός αγώνας, είναι ανάγκη να προμηθευτείς τέσσερα πράγματα σαν όπλα, Χριστιανέ: 1) το να μη θαρρεύεσαι ποτέ στον εαυτό σου, 2) το να έχεις πάντοτε όλο σου το θάρρος και την ελπίδα στον Θεό, 3) το να αγωνίζεσαι πάντοτε και 4) το να προσεύχεσαι (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης).

Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη  και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα. Πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαριά θλίψη, αλλά με την υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή. Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνια. Γι' αυτό είναι βλαβερή κι επικίνδυνη και πολλές φορές παροξύνεται από τον διάβολο, για να ανακόψει την πορεία του αγωνιστή (Άγιος Νεκτάριος). 

Ο νεκρός ήταν νέος και το μονάκριβο παιδί της μητέρας του, η οποία μάλιστα ήταν χήρα. Ο πόνος μεγάλος, το πένθος βαρύ. Οόκληρη η κωωμόπολη της Ναΐν είχε συγκλονισθεί από εκείνον τον θάνατο. Λαός πολύς έλαβε μέρος στην κηδεία, συμπαριστάμενος στην πονεμένη μάνα. Πόσο σημαντικό είναι όταν οι συνάνθρωποί μας δοκιμάζουν πένθος, μάλιστα βαρύ, να συμμετέχουμε στο πένθος τους, δίνοντας λίγο βάλσαμο παρηγοριάς με την παρουσία μας! "Κλαίειν μετά κλαιόντων (Ρωμ. ιβ, 15)" (Σπουδαία σκέψη). 

Πριν πέσω να πλαγιάσω Θεέ μου, Σε παρακαλώ να δώσεις να περάσω τη νύχτα με καλό. Τον Άγγελό Σου πάλι στείλε μου από ψηλά να'ρθει στο προσκεφάλι πιστά να με φυλά. Όταν εγώ κοιμάμαι στο πλάι μου ν' αγρυπνά κι έτσι να μη φοβάμαι τα σκότη τα πυκνά. Και σ' όλη Σου την πλάση κι όπου καλό παιδί στείλε να το σκεπάσει η στοργική Σου ευχή (Μιχ. Στασινόπουλος). 

Ο Θεός προνοεί για τον κόσμο. Είναι μια μεγάλη αλήθεια της πίστεώς μας αυτή. Ο Δημιουργός του κόσμου δεν αδιαφορεί για τη ζωή και την πορεία του κόσμου. Γιατί δεν είναι μόνο ο άπειρος και παντοδύναμος Δημιουργός. Είναι συγχρόνως και ο Συντηρητής κι ο Κυβερνήτηςτου σύμπαντος κόσμου. Αυτός που συντηρεί τη ζωή του κόσμου και κατευθύνει τον κόσμο με πολλή σοφία και αγάπη στον έσχατο προορισμό του. Ο κόσμος λοιπόν ζει κάτω από το βλέμμα του Θεού. Ζει κάτω από την άγρυπνη φροντίδα του Θεού και με την παροχή της άφθονης χάριτός Του, η οποία τα πάντα ζωοοποιεί (Αρχιμ. πατέρας Αστέριος Χατζηνικολάου). 

Συχνά ακούγεται από το στόμα των ανθρώπων σήμερα η φράση αυτή: "Δεν προλαβαίνω να πάω την Κυριακή στην Εκκλησία. Φροντιστήρια, κολυμβητήριο, αγαπημένη τηλεοπτική σειρά, μοναδική ευκαιρία να ξεδώσουμε: γυμναστήριο, ωδείο, ξένες γλώσσες... Είναι αδύνατο, πνίγομαι.....καί συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι άπέπνιξαν αυτό". Πόσο αληθινός βγαίνει ο λόγος του Κυρίου: "Βγήκαν τα αγκάθια κι έπνιξαν τον σπόρο"! Μην αφήνουμε να μας πνίγουν όλα αυτά τα αγκάθια. Πρώτα από όλα είμαστε άνθρωποι, με θεϊκή πνοή πλασμένοι. Ας βάλουμε ορθές προτεραιότητες στη ζωή μας (Σπουδαία σκέψη). 

Μελετώντας την ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών, δεν μπορεί να μην προσέξει κανείς ότι ο δαιμονισμένος, όσο ήταν κάτω από την κατοχή του σατανά, γύριζε γυμνός, χωρίς ρούχα να καλύπτουν το σώμα του. Και δεν έμενε σε σπίτικ, αλλά γπύριζε συνεχώς έξω. Η τάση που υπάρχει στις μέρες μας να δείχνουν οι άνθρωποι ακάλυπτα μέρη του σώματός τους, για να κάνουν εντύπωση, όπως και το να φεύγουν από το σπίτι και να γυρνούν όλη τη νύχτα έξω, είναι τυχαία; Μήπως δείχνει ποιος πιθανώς υποκινεί τέτοιες καταστάσεις; (Αρχιμ. Αποστ. Χ. Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 90ο (β μέρος-τελευταίο)

 

Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι χωρίς εμπόδια. Ενώ κατά βάθος επιθυμούμε την καταστροφή μας, δεν κάνουμε το σωτήριο βήμα. Οι πιο έντονες επιφυλάξεις αφορούν στο πρόσωπο του Πνευματικού. Αναρωτιόμαστε συχνά: "Πώς ένας άνθρωπος σαν κι εμάς μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες ;". Ο ιερέας έχει τη χάρη αυτή γιατί έλαβε το ιερατικό χάρισμα και την πνευματικπή εξουσία από τον Επίσκοπό του "τοῦ δεσμεῖν καί λύειν τίς αμαρτίες (Ματθ. 18,18)".

Ο Ιερέας- Πνευματικός δεν ασκεί το έργο αυτό με τις δικές του δυνάμεις, αλλά με τη Χάρη του Θεού. Και τις αμαρτίες μας δεν τις εξαλείφει εκείνος, παρά η Χάρη του Χριστού. Ο Πνευματικός είναι απλώς το όργανο της χάριτος. Άλλοι λένε: "Γιατί να εξομολογηθώ; Δεν σκότωσα. Δεν έκλεψα" ή "εγώ τα λέω στην εικόνα" ή ''δεν εξομολογούμαι γιατί δεν έχω σε κανέναν εμπιστοσύνη''. Δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε άπειρες. Όμως μάταια προσπαθούμε να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας. Η καρδιά μας μόνο με την αληθινή μετάνοια μπορεί να αναπαυθεί. 

Όταν είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο βήμα, ας προστρέξουμε στον Πνευματικό, που θα τον νιώσουμε σαν πατέρα, κι ας του ανοίξουμε την καρδιά μας. Για να είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό η εξομολόγησή μας, πρέπει να γίνει με ταπείνωση, με φόβο Θεού, με ειλικρίνεια, με ακρίβεια, χωρίς υπερβολές. Ας έχουμε υπόψη μας ότι κατά την ιερή ώρα της εξομολόγησης: 1) δε  μεταφέρουμε ευθύνες σε άλλους, δεν αναφέρουμε άλλους, ούτε εξοολογούμαστε τα αμαρτήματα άλλων. Αναλαμβάνουμε όλη την ευθύνη κι αποφεύγουμε τις δικαιολογίες και τα μισόλογα. 2) Δεν αρχίζουμε ιστορίες ολόκληρες κι εκτεταμμένες περιγραφές. Είμαστε σύντομοι και συγκεκριμένοι. 

3) Δεν εξομολογούμαστε γενικά κι αόριστα (πχ. "είμαι πολύ αμαρτωλός" ή "όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνει"). Αναφέρουμε συγκεκριμένες πράξεις, σε τι βρεθήκαμε ανάξιοι της αγάπης του Θεού, αθετώντας τις εντολές Του. 4) Δεν αναφέρουμε τα καλά μας έργα και τις (ανύπαρκτες) "αρετές" μας, 5) Δεν αναφέρουμε αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί παλαιότερα (εκτός αν τις επαναλάβαμε) και 6) Δεν αποκρύπτουμε τίποτα, γιατί έτσι εμπαίζουμε το μυστήριο. 

Η εξομολόγηση όμως δεν είναι ο μόνος καρπός της μετανοίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, καλώντας με το κήρυγμά του τους ανθρώπους σε μετάνοια, τους παρακινούσε σε ελεημοσύνη, δικαιοσύνη, μετριοφροσύνη, αγάπη και αλήθεια, που είναι γνωρίσματα της ανακαινιστικης δυνάμεως της μετανοίας. Με τη συγχώρηση από τον Πνευματικό μας δεν παίρνουμε μια απλή άφεση αμαρτιών- που είναι μια νομική αντίληψη της σωτηρίας. 

Αλλά με τη συγχώρηση, ο ωκεανός της θείας αγαθότητας εξαφανίζει τις ανθρώπινες αμαρτίες. Κι έτσι, στην πλήρη της πραγματικότητα, η συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστού. Και κοινωνία της Βασιλείας του Χριστού.  Ο Κύριος ήλθε στον κόσμο κι αποκατέστησε στον εαυτό Του την αρμονία και την ενότητα του ανθρώπου, ως εικόνες του Θεού στο αρχαίο κάλλος της. 

Ο Χριστός είναι η υπέρβαση της αμαρτίας, της αστοχίας μας, του εγωιστικού θελήματός μας. Μα έχει ενώσει όλους στο Σώμα Του, που είναι το μυστπήριο της Εκκλησίας. Αυτό το ζούμε μέσα στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Το μυστήριο όμως της ανομίας ενεργείται ήδη στην ιστορία, στην ιστορία του κόσμου καιν την προσωπική μας ιστορία. 

Η ζωή συχνά συνθλίβεται και αφανίζεται. Οι πνευματικές αναζητήσεις περιφρονούνται και ποδοπατούνται. Η ανθρώπινη ελευθερία χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τον αποπροσανατολισμό και την εξαχρείωση. Αν παραδοθούμε στο πνεύμα της εποχής μας και λησμονήσουμε ότι είμαστε άνθρωποι πλασμένοι κατ' εικονα και καθ' ομοίωσιν Θεού, αν δεχθούμε να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε ως άβουλα όντα, που για την άνεση και το θέλημά τους δέχονται να προσκυνούν την οποιαδήποτε κτιστή πραγματικότητα, τι θα γίνει με τη ζωή μας και την αλήθεια;

Ο διάβολος παρουσιάζεται και είναι ξένος προς τον Σταυρό του Χριστού. Δεν σταυρώνεται ο ιδιος, γιατί δεν έχει σχέση με την αγάπη και τη θυσία, ούτε ζητάει από τους ανθρώπους να σηκώσουν τον σταυρό τους. Υπόσχεται ευκολία και άνεση, με μοναδικό όρο την πλήρη υποταγή μας. Όπως έκανε με τον Αδάμ, που για ένα ανεδαφικό και ανόητο θέλημα έχασε τη ζωή και την προοπτική της, έχασε την αγάπη και την κοινωνία, για να μείνει με το κέρδος του αλλοτριωμένου προσώπου και της αλλοτριωμένης ελευθερίας του. 

Η Εκκλησία μας καλεί να αγωνισθούμε, προκειμένου να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τη μία και μοναδική αμαρτία, οπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: την αδιαφορία μας προς τον Αναστημένο Χριστό. "Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίῳ", είναι η ώρα να συλλειτουργήσει ο άνθρωπος στο λυτρωτικό έργο του Χριστού (Ψαλμ. 118,126). 

Η ελευθερία της ζωής της Εκκλησίας φανερώνει ότ καμιά αρρώστια του πνεύματος και της ψυχής δεν μένει αθεράπευτη. Ο άνθρωπος που συνδέεται με τον Θεό, στο πρόσωπο του Χριστού όχι μόνο θεραπεύεται από τα διάφορα πάθη, αλλά συνήθως χαριτώνεται και στην εξωτερική του εμφάνιση. Η χάρη του Θεού ακτινοβολεί στο πρόσωπό του. Αυτή την εμπειρία ας αγωνισθούμε να ζήσουμε κι εμείς, μαζί με όλους τους Αγίους (Εφεσ. 3,18)

(Μετἀνοια- Εξομολόγηση, Αποστολική διακονία της Εκκλησίας της  Ελλάδος)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα διά των πρεσβειών του Αγίου Μηνά!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 90ο (α μέρος)

Το μεγαλύτερο γεγονός της επίγειας ζωής μας είναι αναμφισβήτητα το βάπτισμά μας. Την ημέρα που βαπτισθήκαμε, αρνηθήκαμε τον διάβολο, τα έργα του, τη λατρεία του, το σκοτάδι του και ενωθήκαμε με τον Χριστό. Μπολιαστήκαμε με το Πανάγιο Σώμα Του, την Εκκλησία. Μ' άλλα λόγια γίναμε παιδιά του Θεού-Πατέρα, μέλη της δικής Του οικογένειας. Και ξεκινήσαμε μια πνευματική πορεία, που σκοπό έχει την τελείωσή μας, τη θέωσή μας. 

Η πνευματική όμως αυτή πορεία πολλές φορές διακόπτεται από την αμέλειά μας και την αμαρτία. Ξεχνάμε τις δωρεές και την αγάπη του Θεού, λησμονούμε τις υποσχέσεις  που δώσαμε στο άγιο Βάπτισμα και ξαναγυρνάμε στη δουλεία της αμαρτίας. Όμως, ο φιλάνθρωπος Θεός, γνωρίζοντας την αδυναμία μας, μας προσφέρει τη δυνατότητα να επιστρέψουμε πάλι κοντά Του, να διορθώσουμε την πορεία μας, να γιατρέψουμε τις πληγές μας. Κι αυτό επιτυγχάνεται με το μυστήριο της μετάνοιας και εξομολογήσεως. 

"Μετάνοια σημαίνει ανανέωση του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεό για νέα ζωή. Μετανοών σημαίνει αγοραστής της ταπεινώσεως. Μετάνοια σημαίνει μόνιμος αποκλεισμός κάθε σωματκπής παρηγορίας, σκέψη αυτοκατάκρισης, μέριμνα για τη σωτηρία του εαυτού μας. Μετάνοια σημαίνει θυγατέρα της ελπίδος και αποκήρυξη της απελπισπίας, καθαρισμός της συνείδησης, θεληματική υπομονή όλων των θλιβερών πραγμάτων" (Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης).  Η μετάνοια είναι μόνιμη κατάσταση και συνεχώς επαναλαμβανόμενη στη ζωή κάθε πιστού. 

Γι΄ αυτό και δίδεται ως υπόσχεση πριν από το Βάπτισμα, βιώνεται την ώρα του Βαπτίσματος και υπάρχει ως ανάγκη, αλλά και ως ευλογία και χαρά του Θεού για τη μετά το Βάπτισμα ζωή του πιστού. Είναι χαρακτηριστικό πως σε κάθε ευχαριστιακή λατρευτική σύναξη ζητούμε από τον Κύριο να πορευθούμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας "ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ". Το πρώτο κήρυγμα του Κυρίου μας είναι κήρυγμα μετανοίας. Και προϋπόθεση μετοχής του ανθρώπου στη Βασιλεία του Θεού, που είναι και το θεανθρώπινο Σώμα Του, η Εκκλησία, είναι η μετάνοια. 

Την παραμονή όμως μέσα σ' αυτήν δεν εξασφαλίζει η ατομική αξιομισθία, η αντικειμνενικά αναγνωρισμένη αρετή, αλλά η μετάνοια, η καινούργια στάση της εμπιστοσύνης και της αναθέσεως ολόκληρης της ζωής του πιστού- της αποτυχημένης και άστοχης χρήσης της ελευθερίας του- στον Χριστό μέσα στην Εκκλησία. Η πορεία της επίγειας ζωής του ανθρώπου είναι περίοδος μετάνοιας. "Η πολυετής ζωή του Αδάμ", λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, "μετά την πτώση, αλλά και ο χρόνος "ὅν ἕκαστος διαβιοῦμεν", αποτελεί στάδιο μετάνοιας, παραχωρούμενο από τον Θεό, που έδωσε αυτή την πρόσκαιρη ζωή" "τόπον μετανοίας παρεχόμενος". 

Ένα βασικό στάδιο που προηγείται της μετάνοιας είναι η επίγνωση και η συναίσθηση των αμαρτημάτων, "ἥτις μεγάλη ἐστί πρός ἰλασμόν ἀφορμή". Ο άνθρωπος, για να έρθει σε μετάνοια, φθάνει προηγουμένως σε επίγνωση των "οἰκείων πλημμελημάτων", και μεταμελείται μπροστά στον Θεό στον οποίο καταφεύγει με συντετριμμένη καρδιά. Στην προσπάθειά μας, για να εξετάσουμε ειλικρινά τον εαυτό μας, τη σχέση μας με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας, θα μας βοηθήσουν μερικά κείμενα της Εκκλησίας μας,  όπως είναι η ανάγνωση των Δέκα Εντολών από την Παλαιά Διαθήκη, της επί του Όρους ομιλίας του Κυρίου μας, των ευχών της Θείας Μεταλήψεως, κ.α.

Και όταν με την επίγνωση και τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας ελκύσουμε επάνω μας το έλεος του Θεοπύ, παίρνουμε "τελείαν τήν ἄφεσιν" με την αυτομεμψία και την ιερά εξομολόγηση, αφού με αυτή κερδίζεται η θεραπεία και η κάθαρση της ψυχής μας και εγκαινιάζεται η  καινούργια ζωή μας. Τι ακριβώς είναι η Εξομολόγηση; Ένα  μεγάλο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Το κατεξοχἠν μυστήριο της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού. 

Αφού η αμαρτία είναι αρρώστια της ψυχής, ο άνθρωπος ο οποίος παραβαίνει το θέλημα του Θεού είναι πνευματικά άρρωστος. Η Εκκλησία με το μυστήριο της εξομολογήσεως φανερώνεται στον κόσμο σαν το μεγάλο ιατρείο, όπου η χάρη του Θεού θεραπεύει τις ψυχικές ασθένειες και επουλώνει τις πνευματικές πληγές που ανοίγουν στον άνθρωπο τα βέλη της αμαρτίας. 

Ιδρυτής και θεμελιωτής του μεγάλου αυτού μυστηρίου είναι ο ίδιος ο Κύριός μας. Με το "Μετανοεῖτε· ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. 4,17)", άρχισε το κοσμοσωτήριο Έργο Του, για να παραδώσει αργότερα, μετά την Ανάστασή Του, στουςν μαθητές Του, την πνευματική εξουσία να συγχωρούν τα αμαρτήματα των ανθρώπων· "Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται (Ιω. 20,23)". 

Ακόμη πρέπει να πούμε πως το πνευματικό ιατρείο της Εκκλησίας είναι ανοιχτό για κάθε άνθρωπο όσο αμαρτωλός κι αν είναι. Το προσκλητήριο του Χριστού μας είναι γενικό· "Ελάτε σε μένα όλοι εσείς που είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω (Ματθ. 11,28)". Όλοι όσοι στους ώμους τους αισθάνονται τον κόπο και το βάρος της αμαρτίας, προσκαλούνται να απολαύσουν την ειρήνη και την ελευθερία, την ξεκούραση και τη χαρά που χαρίζει ο Χριστός. 

(Μετἀνοια- Εξομολόγηση, Αποστολική διακονία της Εκκλησίας της  Ελλάδος)

συνεχίζεται.... 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Η επέτειος της περηφάνιας του 1940

Γιορτάζουμε και εφέτος την επέτειο της εθνικής μας περηφάνις, την 28η Οκτωβρίου 1940. Η Ελλάδα μας ταξιδεύει σε γυμνά χιονοσκέπαστα βουνά. ΟιΈλληνες μας δείχνουν τον δρόμο της λευτεριάς. Χρέος όλων μας είναι να θυμηθούμε τις μεγάλες εκείνες μέρες και τις μεγάλες νίκες των παππούδων μας υτου έπους του '40 και μάλιστα με οδηγούς αυτούς που τα βίωσαν. 

Όταν ξαφνικά μας ξύπνησαν οι σειρήνες το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940, είπαμε: θα γίνει ό, τι έχει αποφασίσει η Παναγιά της Τήνου. Μας ξύπνησαν για να μας πάρουν την Ήπειρο, τα Γιάννενα, τα νησιά, για να μας ρημάξουν τον τόπο. Όμως η είδηση που έτρεχε απο στόμα σε στόμα: "πόλεμος, οι Ιταλοί εισβάλλουν¨, ήταν σαν γενική πρόσκληση σε ξεφάντωμα. Τα νέα παλικάρια τραγουδούσαν φεύγοντας, για να υπερασπιστούν τα σύνορά μας. 

Δεν είμαστε πλασμένοι για τον πόλεμο. Όμως αποφασίσαμε για την ακεραιότητα και την τιμή της πατρίδας μας, για τη λευτεριά να τα θυσιάσουμε όλα. Και τη ζωή μας αν χρειαστεί. Το αίσθημα ήταν κοινό. Τι θέλεις εχθρέ; Τα όπλα μας; Τα παιδιά μας; Τις γυναίκες μας; Τις πέτρες, τον γιαλό, τς πίκρες, τα τραγούδια μας, τα βράχια μας; Ποτέ δεν τα δίνουμε, έλα να τα πάρεις. Μολών λαβέ!

Ο Ελληνικός λαός ξεσηκώθηκε γεμάτος μνήμη και ιστορία. Ο φαντάρος του '40 έκανε πεισματικότερο το πείσμα του να φράξει τον δρόμο του εχθρού. Είχε αυτό που δείχνει τους Έλληνες νικητές στο πεδίο του αγώνα. Την ζωντανή πίστη στον Παντοδύναμο Κύριο, που οπλίζει τον άνθρωπο με αστείρευτη αντοχή στον δίκαιο αγώνα, αλλπά και στην βοήθεια της Παναγίας μας, της Υπερμάχου στρατηγού του έθνους μας. 

Την 28η Οκτωβρίου του 1940 μας ξύπνησαν τα ξημερώματα, για να μας πάρουν την Ελλάδα και συνάντησαν έναν ολόκληρο λαό, που προκάλεσε τον θαυμασμό του κόσμου. Είναι ανάγκη να τιμούμε κάθε φορά που ξανάρχεται ο Οκτώβριος και να ευγνωμονούμε τα παλικάρια μαςν που θυσιάστηκαν, για να στέκεται όρθια η Ελλάδα. Μέσα στην σκοτεινιά των καιρών και την παγκόσμια αναστάτωση να στεκόμαστε στις επάλξεις και να συνεχίζουμε τον πόλεμο και την αντίσταση, όπως τότε για τη δόξα της Ελλάδας. 

(Λόγος που διάβασα στην εκκλησία στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, στις 26/10/2024)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Αθάνατοι οι ήρωές μας! Ζήτω το έθνος!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 89ο

Γι' αυτό ακριβώς οφείλουμε να υπακούμε σ' αυτά τα οποία μας λέει. Να πηγαίνουμε στον Πνευματικό μας, όπως θα πηγαίναμε στον φυσικό μας πατέρα, όπως ένα μικρό παιδάκι στον πατέρα του: με πνεύμα υπακοής, εμπιστοσύνης. Και τέλος στην Εξομολογηση, αφού ο Πνευματικός μας δώσει οδηγίες, θα πρέπει κι εμείς να αγωνιζόμαστε να τηρήσουμε όλα όσα  μας λέει, να ζούμε σύμφωνα με τις οδηγίες που μας έδωσε. 

Ο άγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος, συμβουλεύει σχετικά: "Οφείλουμε να υπακούμε στον πνευματικό μας σαν να υπακούμε στον ίδιο τον Θεό. Και να εφαρμόζουμε χωρίς δισταγμό αυτά που μας συστήνει, ακόμα κι αν αυτά που μας προστάζει μας φαίνονται αντίθετα ή βλαβερά". Για ΄'ολα όσα έχουμε ήδη πει, δεν πρέπει να αλλάζουμε τον Πνευματικό μας. Αλλάζουμε Πνευματικό, μόνο όταν μετακομίσουμε σε μακρινό τόπο. Αλλά και τότε του ζητάμε να μας υποδείξει κάποιον άλλο Πνευματικό στον τόπο που θα πάμε. Σπανιότατα αλλάζουμε Πνευματικό και όταν διακρίνουμε ότι ο Πνευματικός μας είναι έξω από το ήθος της Εκκλησίας ή παρουσιάζει μεγάλες δογματικές αποκλίσεις σ' αυτά που διδάσκει ή ότι κάτι δεν πάει καλά στο  παράδειγμά του, στη ζωή του· 

τότε έχουμε την υποχρέωση να εμπιστευθούμε τη ζωή μας σε κάποιον άλλο Πνευματικό, να τον αλλάξουμε. Αλλά και τότε δεν ψάχνουμε μόνοι μας να βρούμε Πνευματικό, αλλά συμβουλευόμαστε κάποιον αγιασμένο άνθρωπο να μας προτείνει κάποιον ή να μας οδηγήσει ο ίδιος. Για να εισέλθει λοιπόν κανείς σε μια γνήσια και ουσιαστική πνευματική ζωή. πρέπει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής στον Θεό. Τον δρόμο  της αληθινής μετάνοιας.

Δυστυχώς, πολλοί Χριστιανοί στις μέρες μας δεν θέλουν να ακούνε για μετάνοια. Ή όταν μιλάνε για μετάνοια, αναφέρονται συνήθως στους άλλους, σ' αυτούς που  θεωρούν βαριά αμαρτωλούς. Κάποιοι μάλιστα "ζηλωτές" θα ήθελαν μια παραδειγματική τιμωρία, να ρίξει φωτιά ο Θεός να "κάψει'' τους άλλους, τους αμαρτωλούς, γιατί έτσι, ισχυρίζονται, θα' ρθεί  η μετάνοια! 

Όταν λοιπόν πολλοί άνθρωποι σήμερα μιλούν για μετάνοια, συνήθως αναφέρονται στους άλλους. Αλλά κι εμείς, κάποιες φορές, ενδόμυχα, αυτό εννοούμε. Όταν ακούμε για μετάνοια, το μυαλό μας πάει σε κάποιους ανθρώπους που πέφτουν σε μεγάλα αμαρτήματα. Πόσο θα θέλαμε να μετανοήσουν τέτοιοι άνθρωποι βυθισμένοι στην αμαρτία! Λες κι η μετάνοια είναι μόνο γι'αυτούς που η μεταστροφή τους συνιστά μια επανάσταση ζωής. Και δεν κατανοούμε ότι η μετάνοια είναι αναγκαία π0ρωτίστως για μας. 

Σε εποχές όμως που οι άνθρωποι κατέρρεαν πνευματικά, έβγαιναν μπροστά οι Προφήτες κι οι Άγιοι και ποιους καλούσαν πρώτα σε μετάνοια; Τις δεκτικές ψυχές. Τους ανθρώπους του Θεού! Κι έπειτα ακολουθούσαν οι μεγάλες μάζες. Ο Τίμιος Πρόδρομος άλλωστε, αλλα κι ο ίδιος ο  Κύριος ξεκίνησαν το κήρυγμα ης μετανοίας από ένα ακροατήριο λίγων καλοδιάθετων ανθρώπων που έτρεχααν στην έρημο του Ιορδάνη και στα ακρογιάλια της Γαλιλαίας, για να ακούσουν τα ρήματα της αιώνιας ζωής. Έπειτα ακολούθησε η κοσμοσυρροή των πολλών. Πρώτα λοιπόν μετανοούν οι λίγοι, οι καλοδιάθετοι κι επειτα ακολουθούν οι πολλοί. 

Βέβαια, αν γίνει ένας πόλεμος, οι άνθρωποι από  τον φόβο τους επιστρέφουν στον Θεό, γεμίζουν τις εκκλησίες. Αλλά εμείς δεν μιλάμε για μια τέτοια μετάνοια φόβου. Αλλά για μια πηγαία, αληθινή μετάνοια, μετάνοια ζωής. Το βάρος λοιπόν πέφτει πρώτα σε εμάς, τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Είμαστε άνθρωποι που μισούμε την αμαρτία; 

Είμαστε αυτοί που αγαπούμε πάρα πολύ τον Θεό; Πώς είναι η ζωή μας μέσα στο σπίτι; Γιατί μετάνοια δεν σημαίνει να είμαστε κατσούφηδες, να παίρνουμε ένα ύφος επιτηδευμένω έξω από το  σπίτι μας... και στο σπίτι μέσα να γίνεται χαμός. Έξω όμως να είμαστε σοβαροί, "πνευματικοί" άνθρωποι... Η  μετάνοια δεν είναι συναισθήματα λίγων λεπτών πριν από την Εξομολόγηση και μετά πάλι τα ίδια. Αδιόρθωτοι στα μικρά, αμετανόητοι στα μεγάλα. Εδώ όμως βρίσκεται το τραγικό μας λάθος. 

Διότι, όπως λέει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, "ακόμα κι ένα μικρό αμάρτημα ψυχραίνει την αγάπη της ψυχής μας, στεγνώνει τα δάκρυά της, μαραίνει τη μετάνοιά μας". Κι όταν μάλιστα το "μικρό" αυτό αμάρτημα το διαπράττουμε άνθρωποι δοσμένοι στον Θεό, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. Κάθε δικό μας "μικρό" αμάρτημα είναι ίσως βαρύτερο από άλλα πολύ χειρότερα, όταν τα διαπράττουν άνθρωποι που ζουν στην άγνοια. 

Γι' αυτό και στο κοντάκιο της Μεγάλης Τετάρτης ο ιερός υμνογράφος πιστεύει ότι έχει διαπράξει χειρότερες αμαρτίες από αυτές που διέπραξε η  αμαρτωλή γυναίκα. Μα είναι δυνατόν; Ναι. Διότι οι Άγιοι αισθάνονται ότι έχουν πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα ακόμη κι οι μικρές αμαρτίες που διαπράττουν οι άνθρωποι, που γνωρίζουν τον Θεό. 

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!