Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 105ο

Αλλά κι όταν αργότερα ο "ὄφις ὁ ἀρχαῖος (Αποκ. ιβ, 9)" εκτόξευσε νέα ύδατα εναντίον της Εκκλησίας και δημιούργησε τη φοβερή πλημμύρα των αιρέσεων, προεκειμένου αυτή τη φορά να πνίξει την Εκκλησία του Χριστού στα βορβορώδη ύδατα της πλάνης και να ματαιώσει τη σωτηρία των ανθρώπων, τα αδιέξοδα ήταν και πάλι φοβερά. Υπήρξαν στιγμές σ' εκείνη τη φάση του πολέμου, που νόμιζε κανείς ότι το παν είχε χαθεί. Η αίρεση του Αρείου είχε την ανοχή ή και αυτή τη συμμαχία των ανακτόρων του Βυζαντίου, παρασέρνοντας στον χορό του θανάτου πρόβατα και ποιμένες της Εκκλησίας. 

Στα χρόνια της εικονομαχίας αργότερα και πάλι τον πόλεμο κατεύθυναν και διεξήγαγαν τα ανάκτορα. Κι όμως, οι γνήσιοι μαχητές χριστιανοί, εργάτες του αμπελώνος, αλλά και απλοί πιστοί, οι λίγοι γενναίοι μαχητές της αλήθειας, μέσα σ' εκείνη τη δίνη δεν λιποψύχησαν, δεν απογοητεύθηκαν, δεν κατέθεσαν τα όπλα. Συνέχισαν να μάχονται άφοβα, με ακατάβλητο θάρρος και ενθουσιασμό. 

Πολεμούσαν με την πεποίθηση και τη βεβαιότητα ότι το κακό θα συντριβόταν και εκείνη που θα κυριαρχούσε στη σκληρή αναμέτρηση θα ήταν η αλήθεια. Νικητής θα ήταν και πάλι ο διωκόμενος Χριστός και η Εκκλησία Του. Και το θαυμαστό είναι ότι ποτέ όσοι πήραν μέρος σ' εκείνη τη φονικότατη αναμέτρηση δεν ντροπιάστηκαν στις ελπίδες τους, δεν διαψεύσθηκαν στους αγώνες τους. 

Μια συντομότατη και ενδεικτική αναφορά στους προμάχους της πίστεως δια μέσου των αιώνων, θα μας δώσει ένα ακόμη σπουδαίο δίδαγμα, θα τονώσει το φρόνημα και θα ενισχύσει την πεποίθησή μας στη νίκη, απομακρύνοντας κάθε φόβο και ολιγοψυχία από τις καρδιές μας. Στα χρόνια της αναμέτρησης με την αίρεση του Χριστοκτόνου Άρειου, ο Άγιος Αθανάσιος στις απειλές και τις εξορίες αντιτάσσει το ακατάβλητο σθένος της ψυχής του. Γίγαντας και βράχος της πίστεως συνεχίζει τον αγώνα, ακόμη κι όταν οι πάντες τον εγκαταλείπουν. 

Μάχεται όχι μόνο εναντίον της αιρέσεως, αλλά και εναντίον της ειδωλολατρίας, και τέλος πέφτει μαχόμενος επί των επάλξεων, χωρίς να δει το θαύμα. Έχει μεν επιφέρει καίρια πλήγματα κατά της αιρέσεως, έχει επιτύχει την ορθή διατύπωση του δόγματος, στην πράξη όμως η αίρεση λυμαίνεται την Εκκλησία. Στην κρίσιμη ώρα, άλλα στιβαρά χέρια παραλαμβάνουν τη σκυτάλη του αγώνα, για να συνεχίσουν με το ίδιο ασυμβίβαστο φρόνημα, μέχρις ότου το κακό σιγήσει και έλθει η γαλήνη στην Εκκλησία και επιβληθεί η αλήθεια. 

Ο Μέγας Βασίλειος μάχεται εναντίον των Αρειανών και των Πνευματομάχων. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος φθάνει στην Κωνσταντινούπολη σε ώρα που η ατμόσφαιρα έχει φθάσει στο μέγιστο σημείο σκοτεινότητας. Ο ουρανός αυλακώνεται από κεραυνούς που απειλούν να σβήσουν τελείως τη λυχνία της βασιλίδας των πόλεων. Μέσα σε εκείνη την τρομακτική θύελλα άφοβα και γενναία οργανώνει την αντεπίθεση και αρχίζει τη μάχη. Μάχεται με όπλο την αλήθεια και με συμπαραστάτη τον Αρχιστράτηγο του αγώνα Κύριο Ιησού και την παρηγοριά που του πρόσφεραν με την παρουσία, παρρησία, σταθερότητα και το θάρρος τους οι λιγοστοί Ορθόδοξοι της Βασιλεύουσας. 

Οι εχθροί του στρέφονται με λύσσα εναντίον του, όταν αντιλαμβάνονται τη ζωογόνο επίδραση της παρουσίας του στις ψυχές εκείνων των λίγων Ορθοδόξων. Τον λιθοβολούν και τον πληγώνουν, ενώ τελεί το μυστήριο του Βαπτίσματος. Ο θείος Ιεράρχης βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο. Κι όμως ούτε το ολιγάιθμο των πιστών, ούτε η μικρότητα του μόνου Ναού των Ορθοδόξων, ούτε το μένος των εχθρών του τον απογοητεύουν. Συνεχίζει μαχόμενος με όπλα την πίστη του στην επικράτηση της αλήθειας και το άκαμπτο σθένος της ψυχής. 

Αποτέλεσμα: Ο Κύριος ευδοκεί, και μέσα από εκείνη τη θύελλα η Εκκλησία εξέρχεται "καλή ὡς σελήνη" και "ἐκλεκτή ὠς ὁ ἥλιος" (Ασμ. στ, 10). Με το ίδιο αγωνιστικό φρόνημα θα κρατήσει τη δάδα της ορθής πίστεως κατά τον 5ο αιώνα ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας και θα υπερασπιστεί την Ορθοδοξία έναντι του Νεστοριανισμού. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, αν και απλός μοναχός, θα κρατήσει τον 7ο αιώνα για μια εκοσαπενταετία το βάρος του αντιμονοθελητικού αγώνα, χωρίς να υπολογίζει ούτε τον θάνατο. Επειδή αρνήθηκε να υπογράψει τον συμβιβαστικό "Τύπον" που συνέταξε ο αυτοκράτορας, θα εξορισθεί επανειλημμένως, θα αναθεματισθεί και θα κακοποιηθεί: θα του κοπεί η γλώσσα και το δεξί χέρι. 

Κι όμως θα μάχεται μέχρι τέλους απτόητος, πιστεύοντας πως το αδιέξοδο θα ξεπερασθεί, το θαύμα θα γίνει και η αλήθεια θα λάμψει. Οι δε μοναχοί της μονής του Στουδίου για εκατό και πλέον χρόνια θα σηκώσουν το βάρος του αγώνα κατά της Εικονομαχίας. Με ένθεο ζήλο και χωρίς να πτοούνται από τις δυσκολίες, υπερασπίζονται την αλήθεια. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης συντάσσει θεολογικές πραγματείες και επιστολές ("Λόγοι ἀντιρρητικοί κατά είκονομάχων") για την υπεράσπιση τω ιερών εικόνων. Τρεις φορές εξορίζεται, ταλαιπωρείται, βασανίζεται και πεθαίνει μαχόμενος. Η πλάνη τελικά διαλύεται. Ο εχθρός καταισχύνεται και ο Χριστός δοξάζεται. 

Και η χρυσή αλυσίδα συνεχίζεται μέσα στους αιώνες: Μέγας Φώτιος, άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος, άγιος Μάρκος ο Ευγενικός. Μορφές ιερές και καθοδηγητικές για μας τους πιστούς του 21ου αιώνα, που μαχόμαστε στήθος με στήθος με το κακό, την αθεΐα, την απιστία, την ηδονολατρία, τον αμοραλισμό, τη νεοειδωλολατρία και τον σοδομισμό. Ζουν κι εργάζονται μέσα σε θύελλες και καταιγίδες, ανυποχώρητοι μπροστά στα αδιέξοδα που παρουσιάζονται μπροστά τους. Η μορφή του αγίου Μάρκου είναι ιδιαίτερα συγκλονιστική. Όταν οι πάντες υποχώρησαν κι υπέγραψαν την ένωση με τους παπικούς, είτε από μικροψυχία είτε από κακή εκτίμηση των περιστάσεων, εκείνος έμεινε ανένδοτος. 

Η σταθερότητα του ενός αποδείχθηκε πιο ισχυρή από την υποχώρηση των πολλών. Η ψευδοένωση χάρη στους αγώνες του αγίου εκείνου ανδρός δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η πίστη και ο ένθεος ζήλος του ενός επισκόπου συνετέλεσαν ώστε να αρθεί το αδιέξοδο και να γίνει το θαύμα. Να απαλλαγεί η Εκκλησία από το βδέλυγμα της υποταγής στον Πάπα. Στη διαδρομή τόσων αιώνων το πλοίο της Εκκλησίας στο Βυζάντιο πορεύθηκε νικηφόρο, ανίκητο από τα πελώρια κύματα των αιρέσεων. 

Ανίκητο από τη θύελλα του παπισμού, που αντικειμενικά η ιστορική γραφίδα μαρτυρεί τα ατελείωτα εγκλήματά του ενάντια στους Ορθοδόξους στα δυσχείμερα χρόνια των Σταυροφοριών. Ανίκητο, γιατί η πανσθενής θεία χάρη, η πνοή του αγίου Πνεύματος, που ενοικεί, κατευθύνει αλάθευτα την πορεία του κι εμψυχώνει τους μαχητές της "φίλης" Ορθοδοξίας σαν αναμετριούνται με το σκοτάδι, ώστε να διατρανώνουν την απόφαση: "Καί μυριάκις ὑπέρ σοῦ (Ὀρθοδοξία) τεθνηξόμεθα!"

συνεχίζεται....

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

25η Μαρτίου: Ευαγγελισμός και Ελληνισμός

Ευαγγελισμός, Ελληνισμός: έτσι γιορτάζεται αυτή η μεγάλη μέρα, η 25η Μαρτίου. "Χαῖρε, Κεχαριτωμένη Μαρία", ο Άγγελος ευαγγελίζεται την σάρκωση του Θεού Λόγου και τη λύτρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου. "Χαῖρε, ὤ Χαῖρε, Λευτεριά": η φωνή του γένους ευαγγελίζεται την ανάσταση και τη λύτρωση από τα δεσμά της δουλείας. 

Διπλό χαίρε, διπλή χαρά. Με το Χαίρε στην Παρθένο Μαρία, αιώνων πόνοι και στεναγμοί μετουσιώνονται σε έναν νικηφόρο ύμνο, που ως τα πέρατα της γης φθάνει ως τα βουνά, ως τα δάση, τους κάμπους και τα πελάγη, που αναπέμπεται στα ουράνια σαν θυμίαμα ευχαριστήριο και δοξαστικό. Ο άλλος νικηφόρος ύμνος, ένα σάλπισμα ελευθερίας! Αντηχεί στα βάθη των τεσσάρων αιώνων της σκοτεινής δουλείας, στους μυριάδες γνωστούς κι αγνώστους στις επάλξεις του γένους. 

Η Ελλάδα υπάρχει κι ακτινοβολεί στην ιστορία του κόσμου μ' ένα φως χαρούμενο. Είναι το μέγα γεγονός του 1821, γιατί ορθώνεται πάνω απ΄ όλα σαν μέγεθος πνευματικό, καρπός όλης της βαθιάς πείρας του Έθνους, που σαν πολύτιμη περιουσία μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Οι Έλληνες δεν διεκδίκησαν τη λευτεριά της ζωής και της γης τους, αλλά κυρίως την ελευθερία της ψυχής τους και της πίστης τους. 

Ξεσηκώθηκαν οι πρόγονοί μας το 1821, έσπασαν τα δεσμά της δουλείας και άνοιξαν τον δρόμο για την Ελευθερία. Η Ελληνική ψυχή γιορτάζει την παλιγγενεσία της με ενωμένη την εθνική με την πανανθρώπινη λύτρωση. Το φράγμα της καταπίεσης έσπασε κι ο αέρας της ελευθερίας διασάλπισε την πνοή του Χριστού πάνω στη γη. 

Σήμερα, στους δύσκολους καιρούς, ας αναλογιστούμε το χρέος μας ως Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, να κρατήσουμε την πίστη μας ανόθευτη με τη Μητέρα Παναγία να ευλογεί τον κάθε αγώνα μας. Να σηκώσουμε σαν εύζωνες το μέτωπο ψηλά, να τιμούμε τους ήρωές μας, να κρατήσουμε την Ελλάδα μας ελεύθερη, να διαλαλεί σε όλο τον κόσμο ότι η ελευθερία κερδίζεται με αγώνα και δίνει το φως παντού. Χαρείτε την Ελλάδα ελεύθερη, όντας εμείς ελεύθεροι. 

(Από την εισήγηση που διάβασα σε ιερό ναό επί αναμνήσει της ιερής επετείου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Χρόνια πολλά! Αθάνατοι οι ήρωές μας!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 104ο

Η ζωή και το έργο των αγίων Αποστόλων μας δίνει ακριβώς αυτό το μήνυμα-σύνθημα, ότι όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, προκειμένου να κρατηθεί ο πιστός γνήσιος και ακέραιος στην πίστη τη χριστιανική, όσο αρνητικό κι αν είναι το κλίμα, όσο παγωμένες κι αν είναι οι καρδιές των ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους ζει και αναστρέφεται, όσο κι αν έχει μπροστά του έναν ή περισσότερους ανθρώπους "ἀπειθοῦντας καί ἀντιλέγοντας (Ησ. ξε, 2)", δε δικαιολογείται απογοήτευση και δειλία. 

Πολύ περισσότερο δεν συγχωρείται η κατάθεση των όπλων και η σιωπή. Η ιστορία της Εκκλησίας μας βεβαιώνει ότι το κακό θα νικηθεί, θα ντροπιαστεί και θα περισταλεί. Η αλήθεια θα λάμψει και η βασιλεία του Θεού θα κυριαρχήσει στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό φαίνεται καθαρά και από την επίσκεψη του Αποστόλου Παύλου στην Κόρινθο.  Στην Κόρινθο ο θείος Απόστολος έφτασε αποφασισμένος να δώσει τη μαρτυρία του για τον Χριστό (βλ. Πρ. ιη, 1-11). Και πράγματι μιλά και πείθει "Ἰουδαίους καί Ἕλληνας (στίχος 4)". Όμως οι αντιδράσεις παρουσιάζονται ισχυρές. Ο Παύλος τότε αρχίζει να "συνέχεται τῷ πνεύματι (στίχος 5)". Η κατάσταση γι' αυτόν είναι εξαιρετικά δύσκολη. 

Μπροστά στο αδιέξοδο, μπροστά στη σκληροκαρδία των Κορινθίων και την απροθυμία τους να δεχτούν τον ευαγγελικό λόγο, γεννώνται στην ψυχή του σκέψεις να εγκαταλείψει την πόλη και να πορευθεί σ' άλλους τόπους πιο επιδεκτικούς του θείου κηρύγματος. Τα ασκημένα και φωτισμένα μάτια του δεν μπορούσαν να διακρίνουν ότι σ' αυτήν την πόλη "λαός ἐστι πολύς (στίχος 10)", που θα γινόταν λαός του Κυρίου. 

Τη δύσκολη αυτή ώρα που ο τίμιος εργάτης κάμπτεται, επεμβαίνει ο Κύριος "δι' ὁράματος" και στηρίζει τον δούλο Του με εκείνο το συγκλονιστικό "λάλει καί μή σιωπήσῃς, διότι ἐγώ είμι μετά σοῦ, καί ούδείς ἐπιθήσεταί σοι τοῦ κακῶσαι σε (στίχοι 9-10)". Το αδιέξοδο ξεπεράστηκε. Το θαύμα έγινε. Εκεί που όλα ήταν κατάμαυρα και ολοσκότεινα, φως Χριστού αρχίζει να καταυγάζει τις ψυχές, Μια Εκκλησία όλο ζωντάνια και δυναμισμό αναδύεται μέσααπό την ειδωλολατρική διαφθορά, μέσα από το σάπιο ιουδαϊκό κατεστημένο. 

Μπορεί τα παιδιά μας, οι σύζυγοι, συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες να φαίνονται αδιάφοροι, ανεπίδεκτοι, αρνητικοί ή και εχθρκοί απέναντι στην πίστη και την ηθική του Ευαγγελίου. Ο, τι κι αν συμβαίνει, οι πιστοί χριστιανοί, και αυτοί οι ποιμένες και εργάτες της Εκκλησίας, ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στην πόλη, στην πατρίδα μας, στο στενότερο ή ευρύτερο περιβάλλον μας, υπάρχουν ψυχές που περιμένουν το φως του Χριστού, για να ανθίσουν στο χάδι του. 

Ας κρατήσουμε τη φλόγα της πίστης αναμμένη στις δικές μας ψυχές και κοντά τους κάποιες άλλες ψυχές μπορεί να φωτισθούν, να θερμανθούν, να ζωογονηθούν και να σταθεροποιηθούν στην εν Χριστώ ζωή. Τη συγκεφαλαίωσητου όλου πνεύματος της αποστολικής εργασίας, που γίνεται φάρος καθοδηγητικός για μας, βρίσκουμε στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου των "Πράξεων (βλ. Πρ. κη, 1-3)". 

Ο θείος Παύλος, δέσμιος στη Ρώμη για το όνομα και την αγάπη του Κυρίου, φυλακισμένος για δυο ολόκληρα χρόνια, κηρύττει τον Χριστό μέσα από το κελί της φυλακής, παρά τις αμφισβητήσεις των προκρίτων Ιουδαίων της συναγωγής. Κι ενώ εκείνοι αναχωρούν από το κελί του "πολλήν ἔχοντες ἐν ἑαυτοῖς συζήτησιν (στίχος 29)", ο Παύλος "ἀπεδέχετο πάντας τούς εἰσπορευομένους πρός αὐτόν, κηρύσσων τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί διδάσκων τά περί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάσης παρρησίας ἀκωλύτως (στίχοι 30-31)". Δεχόταν πρόθυμα και με ευχάριστη διάθεση όλους όσοι πήγαιναν να τον επισκεφθούν. 

Και όχι μόνο τους δεχόταν στο κελί της φυλακής, αλλά και κήρυσσε τη βασιλεία του Θεού, την οποία έδωσε ως κληρονομιά ο Μεσσίας Χριστός στους ανθρώπους, και τους δίδασκε τις αλήθειες που αναφέρονταν στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όλη αυτή την εργασία την έκανε με θάρρος και παρρησία, χωρίς να του παρεμβάλεται απέξω κανένα εμπόδιο. Πόσο βάθος έχουν οι στίχοι αυτοί! Αλλά και πόσο μας ενθαρρύνει το ιερό κείμενο και μας χαράσσει πορεία ζωής και δράσης ως μελών της Εκκλησίας που θέλουν και αγωνίζονται να ζήσουν κατά Θεόν και να καταστήσουν κοινωνούς της χάριτος του Θεού και τους αδελφούς τους, που ζουν στην άγνοια· που κινδυνεύουν από τον καυστικό λίβα της αθεΐας, της απιστίας, της ζωής του κόσμου, ο οποίος "ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται". 

Ο πιστός μαθητής του Χριστού είτε ζει σε χώρα που απολαμβάνει την πολιτική ελευθερία είτε αύριο βρεθεί δέσμιος, φυλακισμένος, κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους, αλυσοδεμένος και φρουρούμενος, έχοντας τους πάντες εναντίον του, δεν αποθαρρύνεται, δεν καταθέτει τα όπλα. Πάντα νικά με τη Χάρη του Θεού, διότι στην παντοδυναμία του Θεού Λόγου τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ματαιώσειτα σχέδιά Του και να σβήσει την πίστη από τις καρδιές των ανθρώπων. 

συνεχίζεται....

(Αρχιμ. Γρηγορίου Ι. Μουσουρούλη, Από το αδιέξοδο στο θαύμα, Αθήνα 2016, Εκδόσεις Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομἀδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 103ο

Κάθε πιστός που είναι "ἐπιστολή" που την έγραψε ο Χριστός με διακόνους Του τους αγίους Αποστόλους και τους διαδόχους τους κληρικούς, και ως μέλος της Εκκλησίας έχει αναλάβει να μιλά για λογαριασμό του Κυρίου, όταν αντιμετωπίζει αδιέξοδα στην επιτέλεση του προορισμού του· όταν διαπιστώνει την αδιαφορία, την άρνηση ή την αντίδραση των συνανθρώπων του, ακόμα κι αυτών των οικείων του, στην προσπάθειά του να τους συνδέσει με τον Χριστό, που είναι η πηγή της ζωής· όταν εξωτερικοί και εσωτερικοί παράγοντες τον βεβαιώνουν ότι όλα είναι χαμένα, ότι άδικα κοπιάζει· 

όταν ο λογισμός του ψιθυρίζει ότι καρποφορία δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει, δεν έχει παρά να στρέφει το βλέμμα στη ζωή της Εκκλησίας, να μελετά την ιστορία της και να εδραιώνεται στην πίστη για την τελική νίκη του Χριστού, τη συντριβή του κακού και την επικράτηση της αλήθειας και του φωτός στις ψυχές των ανθρώπων. 

Επιπλέον να μελετά τη ζωή και τη δράση των πιστών μελών της Εκκλησίας που τελειώθηκαν "ἐν Κυρίῳ", για να συνεχίζει απτόητος την πορεία του, χωρίς δισταγμούς κι αναστολές, εμπῖστευόμενος την καρποφορία του λόγου και την έκβαση των πραγμάτων σ' Εκείνον, ο Οποίος "πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί είς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν (Α Τιμ. β, 4)". 

Γραμμή πλεύσεως στο σοβαρότατο αυτό θέμα μας χαράσσει κατά πρώτο και κύριο λόγο η Αγία μας Γραφή. Και ειδικότερα το βιβλίο των "Πράξεων των Αποστόλων", το ιερό και συνάμα ηρωικό, που και θα πρέπει να αποτελεί εγκόλπιο σε καθημερινή βάση στη ζωή και τη δράση κάθε πιστού, που θέλει να ζήσει "ἐν Χριστῷ" και "διά τόν Χριστόν" και να εργασθεί για τη δόξα του Θεού και την επέκταση της βασιλείας Του στη γη. Στις σελίδες του ιερού αυτού βιβλίου, που αποτελεί τη μόνη θεόπνευστη ιστορία της πρώτης Εκκλησίας, το Πνεύμα το Άγιο μας παρουσιάζει την πρώτη αναμέτρηση της Εκκλησίας με τον άρχοντα του σκότους. Εκεί δίνονται οι πρώτες όντως φονικές μάχες ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. 

Οι άγιοι Απόστολοι αρχίζουν το έργο της μεταστροφής του κόσμου "ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων (Ματθ. ι, 16)". Όλοι γύρω τους είναι όχι απλώς αντίθετοι, αλλά αντίπαλοι με εχθρική διάθεση. Η ειδωλολατρία από τη μια είναι ριζωμένη και κυριαρχεί απ' ἀκρου σε άκρο της γης. Ο ιουδαϊσμός από την άλλη είναι σκληρός και φανατικός, χωρίς να μπορεί να δεχθεί την καινή διδαχή του Ευαγγελίου. Ανθρωπίνως η προσπάθειά τους θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ουτοπία, ως ενέργεια που είχε εγγενή τα στοιχεία της αποτυχίας. 

Και όμως οι άγιοι εκείνοι άνδρες, αθόρυβα, σταθερά, αταλάντευτα καταφέρνουν αλλεπάλληλα κτυπήματα στον κορμό της ειδωλολατρίας, επιχειρώντας προσπέλαση στα ισχυρότερα κέντρα, στα σπουδαιότερα κάστρα της, όπως την Έφεσο, την Αντιόχεια, την Αθήνα, την Κόρινθο και αυτή τη Ρώμη. Προσφέρουν τον εαυτό τους, τις δυνάμεις τους, όλη την ύπαρξή τους στην υπηρεσία του Κυρίου, χωρίς απογοητεύσεις και αναστολές. Ο πόλεμος είναι ανελέητος. Το κόστος του τολμήματός τους μεγάλο: φυλακίσεις, λιθοβολισμοί, ξυλοδαρμοί, θάνατος μαρτυρικός. 

Στο τέλος νίκησαν. Το θαύμα έγινε. Όσο κι αν αντέδρασε ο "δράκων" χύνοντας με ορμή "ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ὕδωρ ὀπίσω τῆς γυναικός", προκειμένου να την πνίξει στον ποταμό των μαρτυρικών αιμάτων, αυτά τα αίματα απεξήραναν τον ποταμό του κακού και συντέλεσαν στο να διαλυθεί το σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Αλήθεια, έχουμε δικαίωμα να μελαγχολούμε και να απογοητευόμαστε εμείς σήμερα ως χριστιανοί, ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού στη θέση που βρίσκεται ο καθένας είτε ως οικογενειάρχης, είτε ως εκπαιδευτικός, επιστήμονας, απλός εργαζόμενος;

Ασφαλώς και δεν δικαιούμαστε να δίνουμε τόπο στην ηττοπάθεια ή την απογοήτευση, όσο δυσμενείς κι αν είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούμε και διεξάγουμε τον αγώνα της "ἐν Χριστῷ" τελείωσής μας και της εξάπλωσης της βασιλείας Του στις καρδιές των συνανθρώπων μας. Σ' όποιο σχολείο κι αν μπούμε- αν είμαστε εκπαιδευτικοί-, σ' όποια υπηρεσία δημόσια ή ιδιωτική, όλοι μας έχουμε μπροστά μας ανθρώπους τουλάχιστον βαπτισμένους και μυρωμένους στο σύνολό τους, όσο κι αν έχει αλλοιωθεί η δημογραφική εικόνα της πατρίδας μας με την άμετρη διείσδυση σ' αυτήν πλήθους προσφύγων ή μεταναστών, νομίμων ή παρανόμων. 

Όσο αδιάφορα κι αγριεμένα κι αν είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας, όσο κι αν στην πράξη ζουν ζωή ειδωλολατρική, έχουν λάβει τη σφραγίδα των δωρεών του Αγίου Πνεύματος. Η ροπή του κακού είναι οπωσδήποτε εξασθενημένη, όσο κι αν το "κατ' εἰκόνα" είναι αμαυρωμένο. Ας σκεφθούμε όμως τους Αγίους Αποστόλους ανάμεσα σε ειδωλολάτρες, που σε κάθε τους βήμα συναντούσαν ανθρώπους δαιμονόπληκτους.

Τι ψυχική αντοχή έπρεπε να είχαν οι άνθρωποι εκείνοι; Σκεφτείτε τον Απόστολο Παύλο στην Αθήνα, στον Άρειο Πάγο, να αγωνίζεται να μεταλαμπαδεύσει στις ψυχές των γεμάτων ειρωνεία και χλευασμό Αθηναίων την πίστη του Χριστού; Σκεφθείτε τον στη Θεσσαλονίκη με τους Εβραίους να μαίνονται, απαιτώντας από τον Ιάσονα την παράδοση στα βέβηλα χέρια τους του ίδιου του Αποστόλου και των συνεργατών του. Ας φέρουμε στη μνήμη  μας τον ίδιο θείο Απόστολο στα σκαλοπάτια του ναού των Ιεροσολύμων και τους Εβραίους να πετάνε χώμα στον αέρα και να ζητούν να τον αφανίσουν!

συνεχίζεται....

(Αρχιμ. Γρηγορίου Ι. Μουσουρούλη, Από το αδιέξοδο στο θαύμα, Αθήνα 2016, Εκδόσεις Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομἀδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 102ο

Η αμυδρή αυτή περιγραφή του σκηνικού και της ατμόσφαιρας μέσα στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε οι κατά πλειοψηφία Ορθόδοξοι πολίτες τούτης της δύσμοιρης πατρίδας, αλλά και να εργασθούμε κλήρος και λαός για την πραγμάτωση του κυριακού αιτήματος "ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου", μας δίνει μια εικόνα της τραγικότητας του αδιεξόδου το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε. 

Μια κατάσταση που απειλεί να σκιάσει τους ορίζοντες της ψυχής μας με δειλία παρόμοια με εκείνη που κατέλαβε την ψυχή του ζηλωτή Προφήτη Ηλία, όταν καταδιωκόμενος από την πονηρή βασίλισσα Ιεζάβελ, έβλεπε με τα προφητικά του μάτια μόνο ερείπια, δωγμούς, μαρτύρια και αποστασία και γι' αυτό αποκαρδιώθηκε και καταλήφθηκε από τον πόθο του θανάτου. Δειλία και μελαγχολία όμοια με εκείνη που δοκίμασαν μεγάλοι ποιμένες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, οι οποίοι σε περιόδους διωγμών, αιρέσεων και ηθικής διαφθοράς, ήταν έτοιμοι να πιστέψουν, όπψς άλλοτε οι μαθητές, ότι ο Χριστός είχε αποκοιμηθεί και το πλοίο θα βυθιζόταν από τη βιαιότητα της καταιγίδας και την ορμητικότητα των κυμάτων. 

Ο πειρασμός δεν είναι μικρός και πρέπει να αντιμετωπισθεί με γενναίο και σταθερό φρόνημα, και η δειλία να παραμερισθεί "εὐθύς καί παρευθύς καί ἐν τῷ ἅμα". Διότι ο Θεός τους δικούς Του, μάλιστα δε τους εργάτες Του, τους θέλει γενναίους και ακατάβλητους. Από πολύ παλιά με το στόμα του προφήτη και βασιλιά Δαβίδ προτρέπει κάθε πιστό με το: "Ἀνδρίζεσθε, κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν, πάντες οἰ έλπίζοντες ἐπί Κύριον (Ψαλ. λ, 25)". Όλοι όσοι στηρίζετε τις ελπίδες σας στον Κύριο, έχετε πάντοτε ανδρείο και ακατάβλητο φρόνημα, και η καρδιά σας να γίνεται ισχυρή και άφοβη μπροστά σε κάθε κίνδυνο και σε κάθε δοκιμασία. 

Αν υπάρξουν αδιέξοδα για τους ανθρώπους, δεν υπάρχουν για τον Θεό, "τόν ἐτάζοντα καρδίας καί νεφρούς (Ψαλμ. ζ, 10)". Και θα γίνεται άφοβη η καρδιά των πιστών και το φρόνημά τους ακατάβλητο, όταν το βλέμμα τους είναι στραμμένο στον Αρχηγό του αγώνα Κύριο Ιησού και όταν εντρύφημά τους είναι η ζωή της Εκκλησίας Του. Αυτός θα τους φωτίζει και θα τους κατευθύνσει σε μια δραστήρια καταπολέμηση του κακού και θα τους χαριτώνει μέχρι την τελική κατανίκησή του. Η Εκκλησία του Χριστού, η οποία δέχεται τις επιθέσεις του σατανά, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Είναι οργανισμός θεοΐδρυτος. Έχει Αρχηγό και κεφαλή της τον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού. 

Είναι σώμα Χριστού η Εκκλησία. Είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος υπήρχε  προαιωνίως στους κόλπους του ανάρχου Θεού Πατρός και ο Οποίος έγινε άνθρωπος και αποκαλύφθηκε σ' εμάς, όταν "ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου (Γαλ. δ, 4)". Είναι ο ίδιος ο Χριστός, που είναι πάντοτε μαζί μας "ζῶν καί ἐνεργῶν" και "παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας", κατά τη γνωστή πατερική φράση. Η Εκκλησία, η οποία πολεμείται, είναι "ἔνωση μυστηριώδης καί ἄφραστη τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο, τοῦ σαρκωθέντος Λόγου μέ τα σεσωσμένα μέλή τοῦ σώματός Του, τοῦ οὐρανίου καί ἀοράτου τμήματος τῆς Ἐκκλησίας μέ τό έπίγειο καί ὁρατό... Ἡ Ἐκκλησία ἀνάγει τήν ἀρχή καί τη δημιουργία της στόν Ἔναν ἐν Τριάδι ἀληθινό Θεό  (Σωτήρ, 1980, 30)". Είναι θεία και υπερφυσική πραγματικότητα. 

Επομένως είναι αδύνατο να ηττηθεί. Όσους ωκεανούς υδάτων και αν εκτοξεύσει από τον φάρυγγά του ο δράκων, την Εκκλησία είναι αδύνατο να την καταπνίξει, διότι την κατευθύνει και την προστατεύει ο Θεάνθρωπος Αρχηγός της. Τον ποτασμό του κακού, που τα ύδατά του εκτοξεύονται κατακλυσμιαία επάνω της, τον αποξηραίνει το Αίμα του Αρνίου, το οποίο αρδεύει και ζωογονεί το δένδρο της Εκκλησίας. Και ύστερα από κάθε καταιγίδα την παρουσιάζει λαμπρότερη και επιβλητικότερη ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων. 

Διότι ακριβώς εκείνος που διεξάγει τον πόλεμο, ουσιαστικά δεν είναι τα μέλη της Εκκλησίας, δεν είμαστε εμείς, αλλά Αυτός ο εσταυρωμένος και αναστάς Κύριος, στον Οποίο "ἐδόθη πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς (Ματθ. κη, 18)" και στο όνομα του Οποίου "πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων (Φιλιπ. β, 10)". Αυτός που έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην ιστορία του κόσμου και κατέχει την πληρότητα της ζωής και της δυνάμεως, Αυτός "συνεκπολεμεῖ (Δευτ. κ,4)", πολεμά με τα μέλη της Εκκλησίας Του και εξαρθρώνει, διαλύει τα σχέδια του διαβόλου και περιορίζει τη δύναμη του κακού· επιτελεί θαύματα και οδηγεί τον κόσμο στην τελική εκπλήρωση της θείας βουλής Του. 

Πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα τέτοισς νίκης της Εκκλησίας ενάντια στις αντίθετες δυνάμεις, που μας στηρίζει και απομακρύνει κάθε λογισμό μικροψυχίας, ηττοπάθειας και απογοήτευσης στον αγώνα μας για προσωπική βίωση των εντολών του Χριστού, είναι η πτώση των αθεϊστικών καθεστώτων στις χώρες του πρώην παραπετάσματος. Για εβδομήντα δύο ολόκληρα χρόνια ο δράκων συνέχιζε να εκχύνει από τον φάρυγγά του ποταμούς υδάτων, προκειμένου να αφανίσει την Εκκλησία στις χώρες που επικράτησε στις αρχές του 20ου αιώνα. 

Με τα όργανά του ζητούσε "να διορθώσει τα λάθη του Διοκλητιανού" και ως προς τα εξωτερικά στοιχεία φαινόταν ότι πέτυχε τον σκοπό του. Όμως "μηδενός διώκοντος (Παρ. κη, 1)", ήρθε η πτώση. Έπεσαν τα αθεϊστικά καθεστώτα που δίωξαν την Εκκλησία, τελείως αναίμακτα. Τα Χριστούγεννα του 1989 κατέβαινε από το Κρεμλίνο η σημαία του αθεϊσμού και τη θέση της έπαιρνε η σημαία του Σταυρού. 

συνεχίζεται....

(Αρχιμ. Γρηγορίου Ι. Μουσουρούλη, Από το αδιέξοδο στο θαύμα, Αθήνα 2016, Εκδόσεις Σωτήρ)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

 Ας είναι πνευματική η πορεία μας στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή!