Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 113ο

 

Η σωματική άσκηση κάνει πιο δυνατή την ψυχή, διότι όσο συγκρατούμε το σώμα, τόσο μπορούμε να συγκρατούμε και την ψυχή. Η σωματική άσκηση, είναι ένας τρόπος για να μάθει ο άνθρωπος να κυριαρχεί στην ύλη, να νικά το κακό. Και αντίστροφα, όταν η ψυχή δυναμώνει, τιθασεύει το σώμα και το κατευθύνει στο καλό. 

Η ορθόδοξη άσκηση αποβλέπει στη συμμετοχή του σώματος στην άσκηση του πνεύματος, για να γίνει "αγνή η γη του σώματος". Για παράδειγμα, όταν νηστεύουμε, δεν νηστεύουμε επειδή θεωρούμε ότι οι τροφές έχουν κάτι το κακό. Αλλά μαθαίνοντας με τη νηστεία να μην τρώμε κάτι που μας αρέσει πολύ- μια πίτσα, ένα παγωτό, μια σοκολάτα- εξασκείται η θέλησή μας, ώστε να μπορεί να ελέγχει όχι μόνο τα φαγητά που έχει χειροπιαστά μπροστά του, αλλά να ελέγχει και τον άπιαστο χώρο του νου. 

Μαθαίνοντας να μην τρώμε κάτι που μας ελκύει πολύ, μαθαίνουμε να ελέγχουμε το στόμα μας όχι μόνο από τις τροφές, αλλά και από τα λόγια μας. Μαθαίνουμε να ελέγχουμε και τις σκέψεις μας από κακούς λογισμούς. Και τα μάτια μας από σαρκικούς πειρασμούς. Εξασκώντας το σώμα μας εξασκούμε και την ψυχή. Διότι ουσιαστικά εξασκούμε τη θέλησή μας, που είναι κοινή και για τα σωματικά και για τα πνευματικά παλαίσματα. Κι όσο πιο πολλές ασκήσεις κάνουμε, για να καλιεργήσουμε μέσα μας μια αρετή, τόσο πιο πολύ δυναμώνει μέσα μας αυτή και τόσο πιο εύκολα την εξασκούμε,

Αντίθετα, κάθε φορά που μένουμε χαλαροί, αργοί, νωθροί, πολύ πιο εύκολα υποχωρούμε σ' ένα πάθος και αυτό διαρκώς δυναμώνει. Ενώ με την άσκηση το πάθος σιγά - σιγά αδυνατίζει και στο τέλος πεθαίνει. Μήπως όμως η άσκηση είναι μόνο είναι μια προσπάθεια επικρατήσεως του πνεύματος πάνω στο σαρκικό φρόνημα; Μήπως είναι μόνο εξάσκηση, γύμναση και αγώνας για τη θεραπεία των παθών μας; Όχι, ασφαλώς. Διότι η άσκηση δεν είναι μόνο μια αρνητική στάση απέναντι στο κακό, ή ακόμη και μια θετική προσπάθεια καλλιέργειας των αρετών. 

Αλλά άσκηση είναι και η δυναμική προσπάθεια να διοχετεύσουμε όλες τις δυνάμεις της ψυχής μας στον Θεό. Να ετοιμάσουμε την ψυχή μας να γίνει δεκτική της Χάριτος του Θεού. Ασκούμαστε, για να ενωθούμε με τον Θεό, για να κατοικήσει ο Χριστός μέσα μας. Γι' αυτό η άσκηση δεν είναι μόνο ο αγώνας μας για τη μίμηση των αρετών του Χριστού, αλλά είναι και η είσοδός μας στη ζωή του Χριστού. Διότι με την άσκηση ουσιαστικά οι άνθρωποι επιστρέφουμε στην κατάσταση που ζούσε ο πρώτος άνθρωπος μέσα στον παράδεισο της Εδέμ, η οποία του έδινε τη δυνατότητα να έχει θέαση του Θεού, κοινωνία του Θεού. 

Για να μπορέσουμε όμως να φθάσουμε στην κατάσταση της ενώσεώς μας με τον Θεό, δεν αρκεί μόνο η δική μας προσπάθεια. Είναι απαραίτητη η Χάρις του Θεού. Εμείς προσφέρουμε την άσκησή μας, και ο Θεός τη Χάρι Του. Εμείς προσφέρουμε τον αγώνα μας, τη νηστεία μας, την εγκράτειά μας, την αγρυπνία μας, κάθε σωματική και πνευματική άσκηση, και ο Θεός κατέρχεται στην ψυχή μας, στο θυσιαστήριο της καρδιάς μας, και καθιστά την ψυχή μας ναό του. Και ασφαλώς δεν μπορεί να νοηθεί ορθόδοξη άσκηση χωρίς  μυστηριακή ζωή. 

Η άσκηση δεν είναι τυραννία, στραγγαλισμός, καταναγκασμός, αλλά ελεύθερο δόσιμο της ψυχής μας στον Χριστό. Κι ενώ αρχικά φαίνεται δύσκολη, στην πορεία μας γίνεται εύκολη κι ευχάριστη, διότι την καθιστά έτσι ο Χριστός μας που λέει: "τό φορτίον μου ἐλαφρύν ἐστιν....". Η ψυχή μας πλέον πετά. "Μετά τη δυσκολία του χειμώνα, η εποχή της άνοιξης είναι φορτωμένη με φύλλα, άνθη και καρπούς". 

συνεχίζεται.... 

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!