Θεϊκά λόγια και σοφές προτροπές

Η αποδοχή του «θαύματος» είναι θέμα της προαίρεσης του ανθρώπου, και όχι κάτι που αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας. Διαφορετικά δεν θα μιλούσαμε για «πίστη», αλλά για «απόδειξη». Και θεός αποδεικνυόμενος, δεν είναι θεός, αλλά κτιστή οντότητα, που μάλιστα παραβιάζει την ελευθερία όσων δεν τον επιθυμούν (Νικολάου Ματσούκα).

Οι ηγέτες του κόσμου θέλουν να επιβάλουν την κυριαρχία τους καταδυναστεύοντας τους λαούς. Μεταξύ σας όμως (των χριστιανών δηλαδή) δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό. Αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος, ας είναι υπηρέτης των άλλων, δηλαδή πάντοτε εξυπηρετικός.... Πόσο διαφορετική είναι η νοοτροπία του κόσμου, από τη ζωή που προτείνει ο Κύριος! (Περιοδικό προς τη Νίκη)

Πολλοὶ μιλοῦν γιὰ ἐχθροὺς καὶ τοὺς κατονομάζουν. Ἕνας εἶναι ὁ ἐχθρός μας καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ ἑαυτός μας. Δὲν κινδυνεύουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους οὔτε ἀπὸ τοὺς «κακούς» οὔτε ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς. Κινδυνεύουμε μόνο ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Δὲν εἶναι ἀπειλὴ τὸ νὰ νικήσουνε οἱ ἄλλοι. Ἀπειλὴ εἶναι τὸ νὰ ἡττηθοῦμε μόνοι μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐλπίζουμε ὅτι ἡ παροῦσα κρίση κρύβει στὰ σπλάγχνα της μιὰ μοναδικὴ εὐκαιρία. Τὴν εὐκαιρία τῆς ἀφύπνισης καὶ τῆς ἐπιστροφῆς ὅλων μας σὲ αὐτὰ ποὺ εἴχαμε καὶ χάσαμε, σὲ αὐτὰ ποὺ ἀποτελοῦν τὴ μητρικὴ γλῶσσα τοῦ λαοῦ μας καὶ ποὺ τὴν ἀντικαταστήσαμε (Νικολάου Μεσογαίας).

Πᾶσα γραφή θεόπνευστος καί ὠφέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός ἔλεγχον, πρός ἐπανόρθωσιν, πρός παιδεία τήν ἐν δικαιοσύνῃ· ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος: όλη η γραφή έχει εμπνευσθεί από τον Θεό και έχει συγγραφεί με τον άμεσο φωτισμό και καθοδήγηση του αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό είναι ωφέλιμη να διδάσκει την αλήθεια, να ελέγχει τις πλάνες και παρεκτροπές, να διορθώνει τους αμαρτάνοντες, να παιδαγωγεί στην αρετή (Β Τιμ. γ, 16). 

Ὅς φυλάσσει τό στόμα αυτοῦ καί τήν γλῶσσαν, διατηρεῖ ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν αὐτοῦ: όποιος προσέχει το στόμα και τη γλώσσα του ώστε να λέει τα πρέποντα, γλιτώνει την ψυχή του από πολλές στενοχώριες (Παροιμίες κα, 23).

Αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις... Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας (άγιος Παΐσιος). 

Οὐδέν οὕτω παροργίζει τόν Θεόν, ὥς τό καταλαλεῖν ἤ κατακρίνειν ἤ ἐξουδενεῖν τόν πλησίον: δεν υπάρχει τίποτα που να προκαλεί την οργή του Θεού όσο η συκοφαντία, η κατάκριση και η περιφρόνηση (ταπείνωση) του πλησίον (αββάς Δωρόθεος). 

Δεν πρέπει να λυπόμαστε, όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν εμείς κάνουμε κάτι κακό (Ιωάννου Χρυσοστόμου).
Ἀπό λύπης ἐκβαίνει θάνατος, καί λύπη καρδίας κάμψει ἰσχύν: πρέπει να συγκρατείς τη λύπη σου, διότι από την άμετρη και συγκράτητη λύπη επέρχεται ως συνέπεια θάνατος, και η λύπη της καρδιάς θα κάμψει και θα λυγίσει τη δύναμή σου (Σοφ. Σειρ. λη, 18). 

Τῇ σπουδῇ μή ὀκνηροί: μην είσθε δυσκίνητοι και οκνηροί στην προθυμία και στον ζήλο για κάθε θεάρεστο έργο (Προς Ρωμαίους ιβ, 11). 
Αὐλός καί ψαλτήριον ἡδύνουσι μέλι καί ὑπέρ άμφότερα γλῶσσα ἡδεῖα: η φλογέρα και το ψαλτήρι που παίζονται με τα χέρια παράγουν ήχους γλυκούς σαν το μέλι, παραπάνω όμως και απ' αυτά τα δυο, περισσότερο θελκτική είναι η γλυκιά γλώσσα, δηλαδή τα λόγια μας (Σοφία Σειράχ, μ, 21).

Στην επικοινωνία μας με τα παιδιά δεν πρέπει να είμαστε βιαστικοί. Πολλές φορές τα παιδιά θέλουν να πουν κάτι βαθύτερο που τα απασχολεί, αλλά διστάζουν. Είναι βοηθητικό να δημιουργήσουμε πρόωρα ένα κλίμα εμπιστοσύνης, να αντιληφθούν ότι τα αντιμετωπίζουμε χωρίς βιασύνη, ότι έχουμε διάθεση να τ' ακούσουμε. Διαφορετικά, κλείνονται στον εαυτό τους και με πόνο βαθύ και απογοήτευση διαπιστώνουν: "Δεν γίνεται τίποτε. Δεν μπορείς να μιλήσεις στον μπαμπά. Δεν δείχνει εμπιστοσύνη. Μπορεί να είναι πολύ καλός στη δουλειά του. Δεν μας στερεί τίποτε. Κοντά του τα έχουμε όλα. Όχι όμως εκείνον...." (Περιοδικό ο Σωτήρ). 

Για τα παιδιά η χαρά είναι πιο απαραίτητη κι από το φαγητό. Το φαγητό αναπτύσσει το σώμα τους, η χαρά είναι ανάγκη της ψυχής τους. Από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες μετά τη γέννησή τους, τα βρέφη αρχίζουν να γελούν. Είναι φανερό ότι τότε βρίσκονται στην καλύτερη ώρα τους. Και είναι για τους γονείς χαρά και ανακούφιση το γέλιο των μικρών τους. Καθώς η ηλικία προχωρεί, η ανάγκη να είναι χαρούμενα τα παιδιά είναι πρφανής. Αγαπούν πιο πολύ τους χαρούμενους φίλους, τους χαρούμενους δασκάλους, τους χαρούμενους συγγενείς. τρέχουν σ' αυτούς με τους οποίους θα παίξουν, θα γελάσουν και θα χαρούν (Περιοδικό Σωτήρ).

Το δώρο της ελπίδας το οποίο μας χάρισε ο Θεός είναι η άγκυρα "ἡ ἀσφαλής καί βεβαία". Ας κλυδωνίζεται το σκάφος της επίγειας ζωής μας. Ας μας συναντούν οι θύελλες των δεινών και ας μας δέρνουν οι καταιγίδες των συμφορών. Πλοίο που κυβερνήτης είναι ο Ιησούς Χριστός δεν φοβάται μήπως ναυαγήσει (Κυριακοδρόμιο, τόμος 4ος, σελ 126, εκδόσεις Σωτήρ).

Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε. Πάντα ὐμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω: προσέχετε σαν άγρυπνοι φρουροί. Μένετε στερεοί και όρθιοι στην πίστη. Να αγνωνίζεσθε σαν άντρες γενναίοι. Πάρτε δύναμη και θάρρος· όλα όσα κάνετε ας γίνονται με αγάπη (Α, Κορ. ιστ, 13-14). 

Η μεταλλαγή των ανθρωπίνων σχέσεων από αγαπητική κοινωνία σε εγωιστική εκμετάλλευση του πλησίον έχει γίνει η νόσος που καταστρέφει οικογένειες και κοινότητες. Η σύγχρονη προσπάθεια της Παγκόσμιας Κοινότητας εξαντλείται στην βελτίωση των τόπων, εξ' απόψεως οικονομικής και οικολογικής. Η Παγκόσμια Κοινότητα διέρχεται βαθιά κρίση, αφού ψάχνει τη ζωή εκτός της ζωής (Μητροπολίτης Γλυφάδας κ.κ. Παύλος).

Η πράξη του Ιούδα δεν ήταν τυχαία ούτε πράξη ανάγκης. Βεβαίως εκπληρώθηκε η βουλή του Θεού και με αυτή την προδοσία του, χωρίς όμως να καταλυθεί η ελευθερία του και η ευθύνη του, ούτε να ελαφρωθεί η ενοχή του. Αν και ο Θεός δεν εμποδίζεται από τις αμαρτίες των ανθρώπων για υπηρέτηση των σχεδίων Του, δεν ελαφρώνει αυτό την ενοχή των αμαρτωλών και τις συνέπειές της (Π. Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το Κατά Μάρκον, εκδόσεις Σωτήρ)

Σάββατο βράδυ, Κυριακή ταχιά, μεγάλη σκὀλη κι οι Χριστιανοί στην Εκκλησιά θα συναχτούμε όλοι (Ανθή Λιβάνη). 
Κάθε κίνηση, κάθε εκδήλωση, κάθε πράξη θυσιαστικής αγάπης ζεσταίνει πρώτα τη δική μας καρδιά. Ό, τι νομίζουμε ότι θυσιάζουμε, αυτό μας δίνει ζωή (Περιοδικό Προς τη Νίκη). 
Όποιος  αγαπάει  λίγο, δίνει λίγο, όποιος αγαπάει περισσότερο δίνει περισσότερο κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τι έχει αντάξιο να δώσει; Δίνει τον εαυτό του. (Γέρων Πορφύριος). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!