3. Τα νέα σχολικά βιβλία (Μέρος Β)

Πολλά γεγονότα έχουν σημαδέψει με μελανά χρώματα την ιστορία αυτού του τόπου. Αδιαμφισβήτητα, η Μικρασιατική καταστροφή, το καλοκαίρι του 1922, αποτελεί τη μεγαλύτερη εθνική συμφορά του Νεότερου Ελληνισμού. Ο ιστορικός Β. Σφυρόερας αναφέρει χαρακτηριστικά: * "Στις 27 Αυγούστου του 1922, ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη και τέσσερις μέρες αργότερα η Ιωνική πόλη πυρπολήθηκε...Εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι Έλληνες εξοντώθηκαν και πολλοί αιχμαλωτίσθηκαν Χωριά και πόλεις με ακμαίο ελληνικό στοιχείο καταστράφηκαν και κύματα προσφύγων μέσα σε κλίμα αλλοφροσύνης εγκατέλειπαν τις πανάρχαιες εστίες του Ελληνισμού, για να σωθούν στην Ελλάδα. Ο θρήνος για τις χαμένες πατρίδες απλώθηκε παντού".

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο ** που αναφέρεται στα γεγονότα και μου έκαναν εντύπωση τα εξής:
α) Ο Βουλευτής St. Pound, μιλώντας στο Κοινοβούλιο της Γηραιάς Αλβιόνας στις 7/6/2006, ζητά από τους βουλευτές να ''αναγνωρίσουν τη γενοκτονία που συνέβη στην Οθωμανική αυτοκρατορία, μετά την πυρπόληση της Σμύρνης και τη μετατροπή της από τους Τούρκους σε Izmir." Παρατηρεί εύστοχα ότι ''ο πόλεμος δεν επαναφέρει στη ζωή τα θύματά του. Όμως για τους συγγενείς και τους απογόνους όσων υπέφεραν, αποτελεί διπλό θάνατο το να έχουν δει το θάνατο των δικών τους, αλλά και δεύτερο θάνατο την άρνηση του θανάτου τους από τους θύτες''.
β) Ο Βρεττανός συγγραφέας Τζάιλς Μίλτον επισημαίνει: " Δεν είμαι Έλληνας, για να διαισθάνομαι τον πόνο που προκαλεί η λέξη Σμύρνη. Αλλά ο κυνισμός με τον οποίο αντιμετώπισαν το θέμα η βρετανική και αμερικανική κυβέρνηση, είναι σοκαριστικός. Σε ανθρωπιστικό επίπεδο, ήταν μια καταστροφή τεράστιας κλίμακας, η πρώτη που είδαμε τον 20ο αιώνα. Ήταν επίσης το πρώτο δείγμα βάναυσης ρεάλ πολιτίκ. "

Το σημερινό βιβλίο της Νεότερης Ιστορίας, που διδάσκεται στη Γ Γυμνασίου των Ελληνικών σχολείων, δεν αναφέρεται σε Μικρασιατική καταστροφή, αλλά σε Μικρασιατικό πόλεμο. Πουθενά -για ανεξήγητο λόγο- δεν καταγράφεται με περιφανή τρόπο ότι αυτός ο πόλεμος ήταν μια εθνική συμφορά, μια τραγωδία, αλλά απλώς στις τελευταίες γραμμές της Ενότητας 38, σελ. 107 η αναφορά στον Μικρασιατικό πόλεμο ολοκληρώνεται με τις φράσεις: "Στις 27 Αυγούστου οι κεμαλικοί μπήκαν στη Σμύρνη. Η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες, οι Έλληνες και οι Αρμένιοι κάτοικοί της στη σφαγή. Η ήττα του ελληνικού στρατού σήμανε και το τέλος του μικρασιατικού ελληνισμού. Όσοι Έλληνες σώθηκαν, πήραν το δρόμο για την προσφυγιά.''

Και βέβαια, στην προηγούμενη Ενότητα του ίδιου βιβλίου με τίτλο "Το Εθνικό τουρκικό κίνημα", οι αποφάσεις του Κεμάλ στο συνέδριο του Ερζερούμ (1919), παρουσιάζονται μέσα από γραπτή πηγή!!!!!!

Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική δίνεται έμφαση στην Τουρκική ιστορία, ενώ δεν σχολιάζεται η Ελληνική. Και μάλιστα, αυτό είναι ένα τυχαίο παράδειγμα. Υπάρχουν και πολλά άλλα. Λόγου χάρη, στο ελληνικό βιβλίο της Β Γυμνασίου, η στάση του Νίκα προτιμάται να γίνει πρότζεκτ (σχέδιο διδασκαλίας) και δεν έχει εκτενή ανάλυση, ενώ η άλωση της Πόλης το 1453 αναφέρεται με τόσο πενιχρά λόγια, σαν να μην σήμαινε τίποτα για τους Έλληνες, αν και σηματοδότησε τη ζωή των Ελλήνων στον μετέπειτα τουρκικό ζυγό.
Πώς μπορούμε και λεγόμαστε Έλληνες, αν δεν παραδίδουμε την ιστορία μας, σχολιάζοντας και αναλύοντάς τη στις επόμενες γενιές;Μήπως στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, τα σύγχρονα διδακτικά βιβλία γράφονται πια γενικόλογα(μήπως και θίξουμε συνειδήσεις και χώρες;) Αλίμονο.... η ταυτότητά μας χάνεται, φθίνει, αλλοιώνεται. Πάντως, σίγουρα, ξεφτίζει το νόημα των γεγονότων, όταν δεν αναλύονται. Και η προπαγάνδα στις άλλες χώρες καλά κρατεί. Όμως, δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι ως Έλληνες, όταν δεν μελετούμε. Οι εθνικές επιταγές δυσχεραίνουν, η ανάμνηση των γεγονότων υποχωρεί και κυρίως....Τα ολοκαυτώματα δεν συγχωρούν...

* Β. Σφυρόερα, Ιστορία Νεότερη και σύγχρονη, Γ Γυμνασίου, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1994.
** Περιοδικό "Η δράσις μας", Τεύχος 471