Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Απανθίσματα αρχαίας ελληνικής σοφίας




Ὡς ἡδύ συνέσει χρηστότητος κεκραμένη: πόσο ευχάριστο είναι στον άνθρωπο, όταν η τιμιότητα συνδυάζεται με τη φρόνηση. (Μένανδρος)
Μή ἐν πολλοῖς ὀλίγα λέγε, ἀλλ' ἐν ὀλίγοις πολλά: φρόντιζε να μη λες πολλά λόγια χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και νόημα, αλλά με λίγα λόγια να λες πολλά νοήματα με περιεχόμενο βαθύ.(Πυθαγόρας)
Βιοῦν ἀλύπως θνητόν ὄντ' οὐ ῥάδιον: δεν είναι δυνατό και εύκολο να ζει κάποιος χωρίς λύπες, αφού είναι θνητός. (Μένανδρος)
Οὐδείς μετ' ὁργῆς ἀσφαλῶς βουλεύεται: κανείς δεν σκέπτεται σωστά και ψύχραιμα, όταν είναι οργισμένος (Μένανδρος)
Κρεῖττον εἰς κόρακας ἤ εἰς κόλακας ἐμπεσεῖν· οἱ μέν γάρ νεκρούς, οἱ δέ ζῶντας ἐσθίουσι: είναι πολύ καλύτερα να πέσει κάποιος στα νύχια των κοράκων παρά να πέσει στα χέρια των κολάκων. Γιατί τα κοράκια τρώνε πτώματα, ενώ οι κόλακες τρώνε ζωντανούς (Αντισθένης).
Ρώτησαν τον Αριστοτέλη τι κερδίζουν όσοι λένε ψέματα. Και ο φιλόσοφος απάντησε: -Να μην τους πιστεύει κανείς κι όταν λένε αλήθεια.
Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι: 1) καταχράσθηκε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, 2) έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ιδιότητα, την αναρχία ως ευδαιμονία (Ισοκράτης).
Ἄριστος οἶκός ἐστιν ὁ τῶν περισσῶν μηδενός δεόμενος καἰ τῶν ἀναγκαίων μηδενός ἐνδεόμενος: άριστο είναι το νοικοκυριό εκείνο που δεν έχει τίποτε το περιττό, αλλά και δεν του λείπει τίποτε το αναγκαίο. (Πιττακός ο Μυτιληναίος)
Τούς μέν κενούς ἀσκούς τό πνεῖν διΐστησι, τούς δέ ἀνοήτους τό οἴημα: τα άδεια ασκιά διακρίνονται από τον αέρα που είναι φουσκωμένα. Τους ανόητους όμως τους διακρίνει η οίηση (η περηφάνια) και η μεγάλη ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους (Σωκράτης).
Όσα κάνουν οι άνθρωποι σε στιγμές οργής είναι φυσικό να είναι τυφλά κι ανόητα και να σφάλλουν σε όλες τις εκδηλώσεις τους. Γιατί είναι αδύνατο ο οργισμένος να λογικεύεται (Πλούταρχος). 
Οὐ δύνασαί μοι καί φίλῳ χρῆσθαι καί κόλακι: δεν μπορώ να σ' έχω και φίλο και κόλακα μαζί (Φωκίων).
Μήτε ἀρχέτω ὁ σφόδρα νέος, μήτε συμβουλευέτω εἰ καί ἄριστα δοκοίη γνώμης ἔχειν: ο πολύ νέος στην ηλικία ούτε να διαχειρίζεται εξουσία, ούτε να χρησιμοποιείται ως σύμβουλος και καθοδηγητής των άλλων, έστω κι αν δίνει την εντύπωση ότι σκέπτεται σωστά και διατυπώνει ορθή γνώμη (Σόλων).
Δεῖ τῶν νέων ἐκπνευματοῦν τό οἴημα καί τόν τῦφον: πρέπει να ξεφουσκώνουμε τους νέους, για να τους βγάζουμε τον αέρα της οιήσεως και της αλαζονείας, της επάρσεως και της καυχησιολογίας (Πλούταρχος). 
Πᾶν ὅ, τι ἄν μέλλῃς λέγειν πρότερον ἐπισκόπει τῇ γνώμῃ: όταν πρόκειται να πεις κάτι, προηγουμένως να το εξετάσεις και να το μελετήσεις με βαθυστόχαστη κρίση (Ισοκράτης).
Ἄμοχθος γάρ οὐδείς, ὁ δ' ἥκιστα ἔχων, μακάριος: κανείς άνθρωπος δεν είναι χωρίς θλίψεις και στενοχώριες. Εκείνος όμως που έχει τις λιγότερες (θλίψεις), αυτός είναι ο περισσότερο ευτυχισμένος (Σοφοκλής)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 
Καλό μήνα Ιούλιο και ξεκούραστο καλοκαίρι!  

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Αποστάγματα από τη λαϊκή σοφία

 

 

Μεγάλο όνομα σαν ακούς, να περιμένεις λίγα, χρυσή λεν τη χρυσόμυγα, και όμως, είναι μύγα.           Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια!       

Ο απερίσκεπτος νέος μετανοεί γέρος!
Ο βαθύς ο ποταμός θόρυβο δεν κάνει.
Ο αχάριστος μοιάζει με τρύπιο πιθάρι. Όσες χάρες κι αν του ρίξεις, τίποτε δεν μένει μέσα του.
 
Άδειο σακί ορθό δεν στέκεται.   
Ασκιά φουσκωμένα μου πουλάς, με το ζύγι τ' αγοράζω: λέγεται για όσους καυχώνται και αυτοδικαιώνονται.  
 Όποιος λαλεί χωρίς να συλλογιέται, τουφεκίζει χωρίς να σημαδεύει.

Λόγο και πέτρα έριξες, δεν θα τα ξαναπάρεις.            Αν κάποιος με εξαπατήσει μια φορά, είναι ντροπή του, αν δυο φορές, ντροπή δική μου (λαϊκή παροιμία)    Δεν καίει τόσο η πληγή που κάνει το μαχαίρι μες στην καρδιά σαν μπήγεται και πόνο έχει πολύ, παρ' όσο καίει ο λογισμός πως φίλου ήταν το χέρι, που το κρατούσε κι έφερε στα δόντια την ψυχή. (Ανθή Λιβάνη)                                                                                                                                                                      

Το ψέμα βγάζει λουλούδια, ποτέ όμως καρπούς. 
Όποιος μαγειρεύει ψέματα, στο πιάτο του τα βρίσκει. 
Σε πήρα για τριαντάφυλλο και βγήκες γαϊδουράγκαθο. (Λαϊκές παροιμίες)
Μάνα, το μάννα του ουρανού και τα καλά του κόσμου. 
Όποιος δεν έχει μάνα, δεν έχει μάθια. (Κρήτης)
Απ' ούλα τα γλυκύτερα, γλυκύτερο είναι η μάνα. (Γορτυνίας)
Από τη γη βγαίνει νερό κι απ' την ελιά το λάδι, κι από τη μάνα την καλή βγαίνει το παλικάρι.  
Το πρώτο ποτήρι κρασί θα σε κάνει ήμερο σαν το αρνί. Το δεύτερο, γενναίο σαν το λιοντάρι. Το τρίτο θα σε κάνει να φέρεσαι σαν μαϊμού και το τέταρτο θα σε κάνει να κυλιέσαι στη λάσπη σαν το γουρούνι.  
Όποιος καλά ακούει, μαθαίνει. 
Δεν είναι κανείς ποτέ πολύ μεγάλος, για να μάθει. 
Η άγνοια φλυαρεί. 
(Λαϊκές παροιμίες) 
Ωσάν τα μάθια μου αγαπώ αυτούς που με μισούνε. Σκέψου το πόσο αγαπώ αυτούς που μ' αγαπούνε. (Κρητικό)

Ο χρυσός και το μάρμαρο
 του Ιωάννη Πολέμη (1862-1924) 
Λέγει ο χρυσός στο μάρμαρο : - Στα πέρατα του κόσμου ποιος ήλιος λάμπει ωσάν εμέ, ποιο φως έχει το φως μου;
Εγώ τον κόσμο κυβερνώ, την ευτυχία υφαίνω, ποδοπατώ την εμορφιά, την ασχημιά ομορφαίνω. 
Εγώ οδηγώ στα σκοτεινά του κλέφτη μου το χέρι, εγώ ακονίζω του φονιά το δίκοπο μαχαίρι.
Εγώ αγοράζω την τιμή και την πουλώ στο δρόμο, εγώ νικώ την αρετή, καταπατώ τον νόμο.  
Περίσσες είν΄ οι χάρες μου, κ΄ η δύναμή μου μόνη 
κρεμνίζει θρόνους απ΄ εδώ, θρόνους εκεί στηλώνει...
Εσύ τι κάνεις, μάρμαρο; Και τ΄ απαντάει εκείνο :
- Εγώ σε τάφου σκοτεινιά την δύναμή σου κλείνω.......
Ημερολόγιον Σκόκου, τόμος 15 (1900), σελίδα 86
Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, Η προς την πατρίδα αγάπη μου
Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα
σχίζει τα νέφη και περνά γοργό σαν τον αγέρα,
ούτε κισσός, π' αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει
ούτ' αστραπή, που σβύνεται χωρίς αστροπελέκι,δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή χωρίς σεισμό,νοιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό.
 (από το Ένας Pομαντικός, Eρμής 1998) 
Σιγά- σιγά πάτα τη γη, γιατί πονεί το χώμα, μα δεν μπορεί να σου το πει, γιατί δεν έχει στόμα! (Λαϊκό)
Για να πετύχεις, δούλευε λίγο τη γλώσσα σου, περισσότερο τα χέρια σου και πιο πολύ το μυαλό σου!  
Να γίνεσαι καλύτερος χωρίς διαταγές, να χαίρεσαι χωρίς να υποκρίνεσαι, να μιλάς χωρίς να περιαυτολογείς, να δουλεύεις χωρίς να υποδουλώνεσαι, να είσαι ελεύθερος χωρίς να γίνεσαι ασύδοτος (Σπετσιώτικος Αντίλογος).
 


Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!  








Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Φωνές παιδιών στους γονείς όλου του κόσμου




Αγαπητοί γονείς, εμείς τα παιδιά εκτιμούμε την προσπάθειά σας και σας ευχαριστούμε που μας φέρατε σε αυτόν τον κόσμο και νοιάζεστε για μας. Ξέρουμε ότι προσπαθείτε να μας κάνετε ευτυχισμένους και να μας προστατέψετε με κάθε τρόπο, παρόλο που πολλές φορές εμείς δεν το υπολογίζουμε. Μας προσφέρετε αγάπη χωρίς ανταλλάγματα και μας δίνετε την προσοχή σας, όταν τη χρειαζόμαστε.Άλλωστε, δεν σεβόμαστε πάντα την προσπάθειά σας, αφού λόγω του νεαρού της ηλικίας μας δεν είμαστε άξιοι να κρίνουμε και γι' αυτό γκρινιάζουμε μέχρι να γίνει το δικό μας.
Κάποιοι γονείς αποκτήσατε παιδιά, χωρίς να έχετε σκοπό να τα διαπαιδαγωγείτε σωστά. Τα παιδιά όμως δεν μεγαλώνουν με "αυτόματο πιλότο", εφόσον δεν "φύτρωσαν", αλλά τα φέρατε με αγάπη στον επίγειο κόσμο. Υποχρέωσή σας είναι να σέβεστε την ύπαρξή τους, αλλά και το δικαίωμά τους στη ζωή και στην ανατροφή. Αντίθετα, όταν κακομεταχειρίζεστε ως αντικείμενα τα παιδιά, χρησιμοποιώντας ως εύκολη λύση το "παρκάρισμα" σε παππούδες, γιαγιάδες ή σε μια ξένη γυναίκα,αυτό τα οδηγεί σε κατάθλιψη ή και δυστυχισμένη ζωή.  
Νιώθετε βέβαια τύψεις για τις πολλές ώρες που λείπετε και γι' αυτό μας αγοράζετε παιχνίδια ή παίρνετε έναν ξένο άνθρωπο να μας κρατάει συντροφιά. Πώς έχετε την απαίτηση όμως να σας δείχνουμε σεβασμό κι εμείς, αφού δεν μας τον διδάσκετε; 
Ξέρουμε βέβαια, ότι οι σημερινοί γονείς είναι απαραίτητο να εργάζονται-πολλές φορές και σε εξαντλητικά ωράρια. Σκεφτήκατε όμως ότι ένα παιδί νιώθει μόνο, αποξενώνεται από τους γονείς, ψάχνει για την αγάπη τους και τελικά όταν το βράδυ τους συναντά και αναζητά λίγη σημασία, το χαμόγελό του ξεθωριάζει, αφού οι γονείς λόγω κούρασης το κάνουν να νιώθει μόνο και απογοητευμένο;

Επίσης, δείχνοντας το ενδιαφέρον σας μονομερώς σε ένα παιδί, συγκρίνετε πολλές φορές αδέρφια μεταξύ τους, αλλά και φίλους ή συμμαθητές. Νομίζετε πως θα μας κάνετε καλύτερους, αν δεν επαινείτε την όποια προσπάθειά μας και προσέχοντας μόνο τα άσχημα; Γιατί δεν εξετάζετε ποιος έχει δίκιο ή άδικο και πάντα εμείς φταίμε σε σχέση με τα μικρά μας αδελφάκια; Είναι σωστό να ισοπεδώνετε έτσι τη ζωή μας;
Κάποιοι γονείς προσπαθούν να πιέσουν το παιδί τους στο θέμα της επίδοσής τους στο σχολείο, κάτι που αν και είναι αντιπαιδαγωγικό, δείχνει ότι οι γονείς έχουν χάσει παντελώς κάθε αίσθηση της παιδικής τους ηλικίας. Μάλιστα, παρατηρείτε πρώτα τους χαμηλούς βαθμούς κι έπειτα τους υψηλούς, ξεχνώντας να μας επιβραβεύετε. 
Άλλωστε, ο τρόπος που μας επιβάλλετε να κάνουμε εργασίες είναι εκφοβιστικός και εκβιαστικός: αν δεν κάνουμε τα μαθήματά μας, μας κόβετε το ίντερνετ και μας στέλνετε να καθαρίσουμε τον κήπο.
Εννοείται βέβαια πως όταν βγαίνουμε, δεν χρειάζεται να μας παίρνετε συνέχεια τηλέφωνο αν χρειαζόμαστε κάτι. Κι αν επιβάλλεται εμείς να κάνουμε κάτι, πρέπει εσείς πρώτοι να το εφαρμόζετε, δίνοντάς μας το καλό παράδειγμα. 
Θα μιλήσουμε όμως και για ένα λεπτό θέμα, τη βία, μια και στην εποχή μας πολλά παιδιά πέφτουν θύματα ψυχολογικού και σωματικού εκβιασμού, ακόμα και μέσα στην ίδια τους την οικογένεια. Αναρωτηθήκατε όμως πόσο μας πληγώνετε, όταν φωνάζετε ή μας προσβάλλετε με υβριστικές εκφράσεις; 
Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ακούτε τη γνώμη μας, γιατί αφού είμαστε μικροί μας υποτιμάτε. Κι έχετε δίκιο. Κάποιες φορές πάνω στην εφηβεία μας και μέσα στα νεύρα μας σας λέμε βαριές κουβέντες, αλλά να είστε σίγουροι πως δεν τις εννοούμε. Μάθετε όμως κι εσείς να συγχωρείτε!
Αγαπητοί γονείς, όλα τα παιδιά ενώνουμε τις φωνές μας και σας παρακαλούμε να πάψετε να είστε τόσο υπερ- προστατευτικοί. Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι δεν είμαστε τα μικρά απροστάτευτα πλασματάκια που ήμασταν κάποτε, εφόσον τώρα μεγαλώσαμε και θέλουμε την ελευθερία μας. Αν θέλετε να δείξετε την υπερβολική σας αγάπη σε κάποιο πλάσμα, πάρτε έναν σκύλο και κάντε τον ό, τι θέλετε: είναι υπάκουο, ήρεμο ζώο. Πάντα θα σας αγαπάει και ποτέ δεν θα φύγει από κοντά σας, δηλαδή θα είναι σαν το τέλειο παιδί που ποτέ δεν είχατε!
Είμαστε έτοιμοι να γράψουμε ολόκληρο βιβλίο, αλλά δεν θέλουμε να σας κουράσουμε. Ένα είναι σίγουρο για τον σύγχρονο άνθρωπο. Αν δεν του επιτρέψεις να κάνει αυτό που θέλει, ενώ αντίθετα του το επιβάλλεις, δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει. Αφήστε μας λοιπόν να πειραματιστούμε με τη ζωή κι έτσι να κυνηγήσουμε το δικό μας όνειρο, αλλά και να χαράξουμε τη δική μας πορεία.  
(Μαθητικές σκέψεις μέσα από την έκθεση στην τάξη)
Αφιερωμένο στην ημέρα του πατέρα!
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!


Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Η πνευματική διαθήκη του Ιερομόναχου Πορφύριου και το Άγιο Πνεύμα





"Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. 

Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι' αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας.
Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήραν από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι' αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας.  
Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πει: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμει για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνει. Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η αγάπη του Θεού. 
Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχομαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη Χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.

Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα

Ιερομόναχος Πορφύριος
Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991" 



Παράκλητος. Αυτή η λέξη στα Ελληνικά είναι αρκετά σύνθετη. Σημαίνει Αυτόν που φέρνει παρηγοριά. Αυτόν που φέρνει δύναμη. Αυτόν που φέρνει χαρά -και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά είναι σημαντικά. Είναι ο Παράκλητος, Αυτός που φέρνει παραμυθία σ’ όσους μπορούν να λένε μαζί με τον απόστολο Παύλο «εμοί γάρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» -για μένα η ζωή είναι ο Χριστός-χωρίς τον Χριστό δεν υπάρχει για μένα ζωή και επομένως ο θάνατος είναι κέρδος (βλ. Φιλιπ. 1. 21 και Ρωμ. 7.24).
Παρηγορεί εκείνους που μπορούν να αισθανθούν την ορφάνια τους -την ορφάνια για την απουσία του Χριστού από τα ορατά αυτού του κόσμου, την ορφάνια για την έλλειψη του συγκεκριμένου χαρακτήρα που είχε η παρουσία Του, όταν ήταν ανάμεσα στους μαθητές Του, τον καιρό που ήταν εν σαρκί. 
Είμαστε ορφανοί, οσοδήποτε κοντά μας κι αν είναι ο Χριστός, οσοδήποτε κι αν έχουμε βαθμιαία ενωθεί μαζί Του, όσο η διαδικασία δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, όσο η Εκκλησία και η ανθρωπότητα δεν έχει γίνει, πραγματικά, ουσιωδώς και αληθινά ο καθολικός Χριστός. Υπάρχει μέσα μας μια λαχτάρα και μια οιμωγή, καθώς και μια αίσθηση ότι είμαστε ορφανοί και έχουμε ανάγκη κάποιον που θα είναι μαζί μας, θα μας παρηγορεί, θα μας δίνει κουράγιο, θα μας δυναμώνει. 
Και πράγματι, το Άγιο Πνεύμα είναι αυτό που επιδαψιλεύει δύναμη· δύναμη να αντέξουμε τη συνθήκη της ορφάνιας μας· δύναμη να ζήσουμε στον κόσμο, όπου έχουμε αποσταλεί με τους όρους του Χριστού, ενώ είμαστε τόσο μακριά απ’ ό,τι Εκείνος ήταν δύναμη να ζήσουμε στον κόσμο, μολονότι έχουμε κληθεί να είμαστε εν αυτώ, χωρίς να είμαστε ταυτόχρονα εξ αυτού. Υπάρχει μέσα μας μια οδυνηρή αντινομία, μια θρηνώδης αίσθηση ότι ανήκουμε σε δύο κόσμους, ενώ θα έπρεπε να τους έχουμε φέρει μέσα μας σε ενότητα, όπως και ο Χριστός τους είχε φέρει σε ενότητα.(Anthony Bloom, «Η εν Θεώ ζωή μας», εκδ. Εν πλω, σ. 29)
 Ο Παράκλητος ας είναι πάντα μαζί μας!
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!  




 



Related Posts with Thumbnails