Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

Στρέψε την πυξίδα της ζωής στον Χριστό! (μέρος 1ο)

Τότε ανέβαινε τρεχάτος δυο-δυο τα σκαλιά. Τώρα τ’ ανεβαίνει αργά. Νιώθει πως το κάθε σκαλί τον γυρίζει από το τώρα στο τότε. Σαν να θέλει να καθυστερήσει αυτή την επιστροφή στο μαθητικό παρελθόν του ο Παύλος, ο τεταρτοετής φοιτητής της Νομικής. Δεν άργησε ωστόσο να φθάσει έξω από το Γραφείο του Διευθυντή.
Αστραπιαία έρχονται στον νου του τα καρδιοχτύπια του  μπροστα σ’ αυτή την κλειστή πόρτα: φόβος για κάποια κατηγορία... σχέδια για απολογία και ανακούφιση, γιατί πάντα γλίτωνε την τιμωρία, τότε...Τώρα -τέσσερα χρόνια μετά- ξαναχτύπησε. Ο Διευθυντής τον καλοδέχτηκε χαρούμενος, αλλά ξαφνιασμένος. Τον ρώτησε για τις σπουδές του, κι ύστερα σαν να του παραπονέθηκε:
- Δεν ήρθες ούτε μια φορά να σε δούμε. Δεν σε φέρνει ποτέ ο δρόμος σου;
- Καθημερινά περνάω... αλλά το προσπερνάω βιαστικά το σχολείο.
- Γιατί; Καλές αναμνήσεις πρέπει να έχεις. Ο Παύλος φαινόταν κάτι να θέλει να πει, αλλά σιώπησε. Ένα κοκκίνισμα στο πρόσωπό του πρόδιδε την εσωτερική πάλη του.
- Αν και το τμήμα σου πολύ ζωηρό... ήσουν... καλός... συνέχισε ο Διευθυντής.
Ο παλιός μαθητής κοκκίνισε περισσότερο και, χαμηλώνοντας το βλέμμα, άρχισε να μιλάει:
- Δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα, κύριε. Καθώς τα φέρνω στη σκέψη μου, αισθάνομαι ένα βάρος στην ψυχή και γι’ αυτό ήρθα.
Για την κατάσταση της τάξης μας συχνά ήμουν υπεύθυνος εγώ. Υποκινούσα τη φασαρία. Σιγοψιθύριζα ειρωνικά σχόλια για τον καθηγητή ή τους συμμαθητές μας, Γελούσαν κάποιοι ή απαντούσαν μεγαλόφωνα, γινόταν φασαρία και καταλήγαμε εδώ, στο Γραφείο σας.
Τότε με δικαιολογίες - ψευδολογίες ας πω καλύτερα- κατάφερνα να ρίχνω στους άλλους την ευθύνη. 
Τη μια στιγμή ένιωθα να ανακουφίζομαι και την επόμενη άρχισα να βασανίζομαι. Προσπαθούσα να διώξω τις ενοχές με φωνές, πειράγματα και γέλια. Δεν τα κατάφερνα. Το μόνο που κατάφερνα ήταν να ξανακάνω τα ίδια και να μην μπορώ να ησυχάσω. Αυτά τα χρόνια καταλαβαίνω πόσο αληθινά ήταν τα λόγια που μας λέγατε στη Γ΄ Λυκείου: Είναι φοβερό να κατηγορείσαι από τη συνείδηση. Αυτόν τον κατήγορο τον έχεις συνεχώς κοντά σου και τον ακούς να σου φωνάζει, να σου θυμίζει το λάθος σου (Ιωάννης Χρυσόστομος).
Ήθελα, κύριε, να έρθω και να φανερώσω την αλήθεια, κι ακόμη να ζητήσω συγγνώμη. Σας παρακαλώ να μεταφέρετε τη συζήτησή μας αυτή στους καθηγητές μου και μαζί ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Το πτυχίο που σε λίγους μήνες θα πάρω σε σας το χρωστάω.
Η φωνή του νέου έσπασε. Χρειάστηκε ολιγόλεπτη σιωπή, για να κυριαρχήσει και ο Λυκειάρχης στη μεγάλη του συγκίνηση και τελικά να του απαντήσει:
- Παύλο, σ’ ευχαριστώ, σήμερα μου έδωσες χαρά κι ελπίδα μεγάλη. 
Όμως θέλω να σου θυμίσω κάτι ακόμα που άκουγες στην τάξη μας: Οι Άγιοι λένε πως η συνείδηση του κάθε ανθρώπου είναι η ίδια η φωνή του Θεού μέσα μας (Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης). Κανείς δεν μπορεί να της επιβάλει σιωπή.
Στη ζωή σου ν’ ακολουθείς τις υποδείξεις της· είναι, λένε, πυξίδα. Μας λέει κατά πού πρέπει να πλέουμε στο πέλαγος της ζωής (Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης). Μας οδηγεί προς το λιμάνι του θελήματος του Θεού. Αρκεί να την πλημμυρίζει το φως του Θείου λόγου και να την καθαρίζει το Αίμα του Χριστού (Προς Εβραίους, θ, 14), όταν προετοιμασμένοι με το μυστήριο της Εξομολόγησης κοινωνούμε.
Ο Παύλος άκουγε κι ίσως έπαιρνε τις μυστικές αποφάσεις του. Ο Λυκειάρχης σηκώθηκε, τον αγκάλιασε και τον κατευόδωσε μέχρι τα σκαλιά. Ο παλιός μαθητής κατέβαινε ανάλαφρος, για ν’ αρχίσει τον αγώνα της ζωής, κι ο Διευθυντής ξαναγύρισε στο Γραφείο του, για να συνεχίσει το έργο της καλλιέργειας της συνείδησης των παιδιών του.

συνεχίζεται....

(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Είναι πυξίδα..., 8:15 π.μ. μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Σωτήρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails