Εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ (Ψαλμός λζ 4): Η προτροπή αυτή του ψαλμωδού προξενεί κατάπληξη σ' εκείνους που είναι ξένοι στην πραγματική ευσέβεια, αλλά για τον ειλικρινή πιστό αποτελεί αναγνωρισμένη αληθινή εμπειρία ζωής.
Η ζωή του πιστού ανθρώπου περιγράφεται ως ευφροσύνη που προέρχεται από την κοινωνία του με τον Θεό και τη σχέση του μαζί Του. Αυτήν τη ζωή έζησαν οι άγιοι, που επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι η αληθινή ευσέβεια κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο και χαρούμενο.
Οι ασεβείς κι εκείνοι που ομολογούν μόνο με τα χείλη την πίστη δεν θεωρούν ότι η θρησκεία προσφέρει χαρά. Γι' αυτούς είναι υπηρεσία-και μάλιστα μικρού ενδιαφέροντος-ή καθήκον αρκετά βαρετό ή ανάγκη αναπόφευκτη, αλλά ποτέ ευχαρίστηση ή ευφροσύνη.
Τα πάντα τα πράττουν ή για να έχουν κάποιο κέρδος ή από κάποια ανάγκη, γιατί δεν τολμούν να κάνουν διαφορετικά. Η σκέψη περί ευφροσύνης στη θρησκεία είναι τελείως ξένη σε πολλούς ανθρώπους. Οι δυο λέξεις "αγιασμός" και "ευφροσύνη" στη σκέψη τους απέχουν η μια από την άλλη, ώστε ακόμη και να αποκλείει η μια την άλλη.
Πιστεύουν ότι ο Θεός αφαιρεί τη χαρά από τους ανθρώπους και τους κάνει δυστυχισμένους και κακομοίρηδες. Ο Θεός όμως δίνει την πραγματική χαρά και την αναφαίρετη ειρήνη στον άνθρωπο. Αλλά οι αληθινοί πιστοί που ξέρουν και ζουν τον Χριστό εννοούν ότι η ευφροσύνη και η πίστη είναι τόσο ευλογημένα ενωμένες, που κανείς δεν μπορεί να τις ξεχωρίσει.
Εκείνοι που αγαπούν τον Θεό με όλη την καρδιά τους βρίσκουν ότι οι οδοί Του είναι οδοί ευχαριστήσεως και όλοι οι δρόμοι Του οδηγούν στην ειρήνη. Είναι τέτοιες και τόσες οι εκχειλίζουσες ευφροσύνες, ώστε οι άγιοι να προτιμούν να τους αφαιρέσουν τη ζωή από το να χωριστούν από τον Κύριο, τον εράσμιο νυμφίο της ψυχής τους.
Οι πιστοί δεν σέβονται τον Θεό εξ' ανάγκης ή από φόβο να μην τιμωρηθούν. Τον αγαπούν, Τον αναζητούν, Τον ποθούν, επειδή αξίζει να Τον εμπιστεύονται. Έχει αποδείξει περίτρανα, πρώτος Εκείνος, την αγάπη Του, ώστε να αναμένει την ανταπόκριση σ' αυτή.
Εκείνος πρώτος μάς αποδέχθηκε, έστω κι αν εμείς Τον παρακούσαμε, Τον περιφρονήσαμε, Τον απορρίψαμε και διακόψαμε να έχουμε σχέση μαζί Του. Η πίστη δεν είναι χειροπέδες. Η ομολογία δεν είναι δεσμά. Δεν εκβιαζόμαστε να πιστέψουμε ούτε να πράξουμε το καθήκον μας.
Τέτοιους πιστούς δεν τους θέλει ο Θεός. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θέλει ελεύθερα να Τον ακολουθούμε και να τηρούμε τις εντολές Του. Γι' αυτό η ευσέβειά μας μάς προξενεί ευχαρίστηση, η ελπίδα μας μάς γεμίζει ευτυχία. Το καθήκον μας είναι η απόλαυσή μας.
Η πίστη στον Θεό και η ευφροσύνη είναι ενωμένες όπως είναι ενωμένα η ρίζα και το άνθος. Αδιαίρετες όπως η αλήθεια και η βεβαιότητα. Είναι δυο πολύτιμα κοσμήματα, που αστράφτουν το ένα δίπλα στο άλλο σ' όποιον τα φορεί.
Σ' έναν κόσμο που ζητεί επίμονα την ευτυχία σε εφήμερα και μάταια και δαπανά πολλά, για να απολαύσει μια πρόσκαιρη και παροδική ικανοποίηση, ακούεται η προτροπή του ψαλμωδού: Ζήτα την ευτυχία σου στον Κύριο και θα σου δώσει ό, τι η καρδιά σου λαχταρά. Δώσε στον Κύριο τη ζωή σου, έλπισε σ' Αυτόν κι Εκείνος θα φροντίσει (ψαλμού λζ 4-5).
(Μητροπολίτη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού, κ. Δανιήλ, Η "παράξενη" προτροπή του ψαλμωδού: Ζήτα την ευτυχία σου στον Κύριο, Εφημερίδα δημοκρατία, 7-3-2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου