Ο αγώνας του '21

Είναι γλυκειά της άνοιξης ημέρα, 
ο ουρανός χαρούμενος γελά, 
πετούν τα χελιδόνια στον αέρα
και μόνο η γη αστράφτει και βροντά. Πενήντα παλληκάρια ένα κι ένα που λες θεριά μανάδες τα γεννούνε

Στις ράχες των βουνών ταμπουρωμένα με δυο χιλιάδες  Τούρκους πολεμούνε. Αλάθευτα μες στων εχθρών τα πλήθη τα βόλια τους πετούν κρυφά-κρυφά κι αίμα απ' των τυράννων τους τα στήθη η σκλάβα γη αχόρταγα ρουφά. 

Πιες να χορτάσεις, γη τυραννισμένη, κι ας κοκκινίσει Ρούμελη, Μωριάς. Μα μόνο από το αίμα ριζωμένο βγαίνει  το αμάραντο δενδρί της λευτεριάς. 

Φωνές, βοή, κατάρες δεν τρομάζουν του γερο-καπετάνιου τα ξεφτέρια. 
Μ' αυτοί σκυφτοί σωπαίνουν, το φωνάζουν τα καρυοφύλλια εις τα γερά τους χέρια. 

Μόνο προσμέναν  με κρυφό καμάρι καθώς προσμένει η νύφη στο χορό πότε θα πέσουν πια με το χαντζάρι
στων Τούρκων τον ατέλειωτο χορό. Ε, καπετάνιε! Πέρασεν η ώρα, μουδιάσαμε στο χώμα καθισμένοι. Πρόσταξε πια να τους ριχτούμε τώρα κι ούτε ένας ζωντανός δεν μένει. 
Έτσι μιλεί στου γέροντα το πλάι
παλληκαράκι πρώτο στην καρδιά. Κι ο γέροντας την κάπα του πετάει. Εμπρός λοιπόν, επάνω τους, παιδιά. 
Πρώτο τ’ ολόξανθο μας παλληκάρι 
όλο φωτιά πηδά μέσ’ στα κοτρώνια
παίζει στο χέρι το σπαθί με χάρη
κι όπου χτυπά, χτυπά με καταφρόνια.

Μα είναι μαύρη η μοίρα του γραμμένη, κάποιος Αράπης φεύγοντας γυρνά κι η ντουφεκιά του σα φαρμακωμένη τα στήθη του παλληκαριού περνά. Ολόχλωμο σωριάστηκε στο χώμα…Τ’ αδέλφια του όλα σκύφτουν στηνψυχή του. Μ’ αυτό σιγά τα διώχνει κι απ’ το στόμα βγαίνει γλυκειά, μισόσβυστη η φωνή του:

Αδέλφια που με είχατε αδελφό σας, για να μην πάω σκλάβα εις την Πόλη, ντύθηκα αντρίκεια κι ήλθα στο πλευρό σας να πέσω πια κι έπεσα από βόλι.Το μυστικό μου τώρα να κρατήσω δεν ωφελεί, που ξεπετά η ψυχή μου. Αδέλφια μου καλά, θα σας αφήσω πατρίδα, αχ! πατρίδα μου φτωχή!

Μ' ακτίνες λευτεριάς στεφανωμένη μες στο ξανθό της μέρας δειλινό, επέταξε η ψυχή της αγιασμένη κι έγινε αστέρι στον ουρανό. Της Ρούμελης η κόρη στα ψηλά της κοιμάται μες στην τόση ερημιά, κι έχει τριγύρω μόνη συντροφιά της χιλιάδων Τούρκων άθαφτα κορμιά. 

(Διασκευή από το ομώνυμο ποίημα του Γ. Δροσίνη)

Πράσινα κόψετε κλαδιά, στρώστε μου να καθίσω και φέρτε τον πνευματικό να με ξομολογήσει, να τον ειπώ τα κρίματα όσα έχω καμωμένα... (Από τις προσευχές των κλεφτών του 1821)

Οι ήρωες του 21 ήξεραν να ζυγίζουν τα πνευματικά αγαθά βαρύτερα από τα όποια υλικά. Ήξεραν να δίνουν την απόλυτη προτεραιότητα στην ψυχή,αναφωνώντας: "Για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία! Αυτά, αν δεν τ' αποκτήσω, τι με ωφελεί να ζήσω; " (Σωτήρ) 

Καλημέρα σας! καλή και ευλογημένη εβδομάδα! Αθάνατοι οι ήρωες του 1821! Ζήτω η 25η Μαρτίου!