Ο μόνος λόγος που η Εκκλησία παραμένει στον κόσμο είναι για να λέμε ξανά και ξανά: "Κύριε, καλὸν ἐστί ἡμᾶς ὧδε εἶναι". Ο σύγχρονος πολιτισμός μιλάει μια θρησκευτική γλώσσα και την ίδια στιγμή μισεί τη θρησκεία. Το πραγματικά δαιμονικό μυστήριο του πολιτισμού μας δεν βρίσκεται τόσο στην αναζήτηση κάποιου νοήματος, όσο στο ότι αναζητά τόσο παθιασμένα ένα νόημα δίχως Θεό. Το όνομα αυτής της ανοησίας είναι η υπερηφάνεια: "ἔσεσθε ὡς Θεοί".
Η ιδέα της Εκκλησίας, η μυστηριακή αρχή της ζωής της, βρίσκεται ακριβώς στο ότι θέλει να μας απομακρύνει από τη δραστηριότητα (πᾶσαν τὴν βιοτικὴν αποθώμεθα μέριμναν), να μας κάνει να κοινωνήσουμε με μια νέα ζωή, την αιωνιότητα, τη Βασιλεία.
Ο άνθρωπος είναι capax Dei (ικανός να είναι με το Θεό). Όταν το φως της Βασιλείας του Θεού, που βρίσκεται μόνο στην καρδιά, μόνο μέσα μας, πέσει πάνω στον κόσμο και τη ζωή, τότε όλα φωτίζονται και ο κόσμος γίνεται ένα χαρμόσυνο σημείο, ένα σύμβολο και μια προσδοκία.
Η πίστη είναι πάντοτε η μεταφορά σε μια άλλη διάσταση, σε ένα άλλο επίπεδο και γι' αυτό είναι ο εκμηδενισμός των προβλημάτων, όχι η λύση τους. Το ουσιαστικό λάθος του σύγχρονου ανθρώπου είναι η αδυναμία να ζήσει τη ζωή ως ένα διαρκές δώρο.
Η Εκκλησία είναι το σπίτι μας, από το οποίο ξεκινούμε, για να πάμε στην εργασία μας και στο οποίο επιστρέφουμε με χαρά, για να βρούμε τη ζωή, την ευτυχία και τη χαρά, και όπου όλοι μας μεταφέρουμε τους καρπούς των κόπων μας. Εκεί τα πάντα μεταμορφώνονται σε γιορτή, σε ελευθερία, σε πλήρωμα, σε παρουσία και εμπειρία εκτός χρόνου, αμετάβλητη, αποκαλύπτοντας την αιωνιότητα.
Η Εκκλησία είναι η μόνη γνήσια συνάντηση με την Πραγματικότητα του Θεού. Το μυστήριο είναι αποκάλυψη, συνάντηση, γνώση, κοινωνία.
Νόμος της Εκκλησίας είναι να δίνεσαι σε αυτό που είναι δεδομένο, να μην αναζητάς το δικό σου. Τα πάντα είναι πεπληρωμένα, δεδομένα.
Εκκλησία και ευχαριστία παραμένουν και υπάρχουν στον κόσμο, για να μπορεί να υπάρξει αυτή η αποξένωση, αποστασιοποίηση, να μπορεί η ζωή μας να "κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ".
Η Εκκλησία είναι η μνήμη και η ανάμνηση, αλλά στο φως της Ανάστασης. Η Ευχαριστία είναι το πλήρωμα των πάντων εν Αγίω Πνεύματι. Εδώ βρίσκεται το πραγματικό νόημα της επίκλησης, στην ένωση με τον Χριστό μέσω του Αγίου Πνεύματος. Η Εκκλησία εξαγιάζει τον λαϊκό καθιστώντας τον κοινωνό της Βασιλείας του Θεού και εξαγιάζει τη ζωή του στον κόσμο, δείχνοντάς του έστω και ιδεωδώς το νόημα της ζωής.
(Πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν, Ημερολόγιο, Εκδόσεις Ακρίτας)